روزه

روزه یکی از اعمال عبادی مسلمانان است که در این عمل شخص روزه دار از اذان صبح تا اذان مغرب از خوردن و آشامیدن و سایر کارهایی که روزه را باطل مى کند خوددارى می نمایند. روزه در برخی از روایات به عنوان یکی از ارکان پنج‌گانه اسلام دانسته شده که نشان دهنده اهمیت فراوان آن است. این عبادت در ماه رمضان بر هر مسلمان مکلف که توانایی بر انجام آن داشته باشد واجب است.

معنای روزه

«روزه» در لغت عبارت است از امساک، خوددارى و ترک؛ بنابراین هر کس از چیزى امساک و خوددارى ورزد، از آن چیز روزه گرفته است. چنان که قرآن کریم از قول حضرت مریم علیهاالسلام نقل مى کند که فرمود: «انّى نَذَرْتُ لِلرَّحْمنِ صَوْماً فَلَنْ اکلِّمَ الْیوْمَ انْسِیاً براى خداى رحمان روزه نذر کرده ام و امروز با هیچ بشرى سخن نمى گویم».

و در شرع، روزه آن است که انسان براى انجام فرمان خداوند عالم از اذان صبح تا مغرب از چیزهایى که روزه را باطل مى کند، خوددارى نماید.

اهمیت روزه

روزه در اسلام از اهمیت زیادى برخوردار است و در میان عبادات تنها عبادتى است که به خداوند متعال اختصاص یافته است؛ در حدیث قدسى از پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله و سلم نقل شده است که خداوند مى فرماید: «الصَّوْمُ لى وَ أنَا أجْزى بِهِ؛ روزه براى من است و من خود، پاداش آن را مى دهم».

اختصاص روزه به خدا می تواند از این جهت باشد که روزه به لحاظ جایگاهش کمتر در معرض ریا قرار مى گیرد، بر خلاف دیگر عبادات که چون در معرض دید مردم است از ریا برکنار نبوده و دست یابى اخلاص در آن ها سخت و دشوار است.

روزه در روایت امام صادق علیه السلام یکى از ارکان پنج گانه اسلام شمرده شده است: «بُنِىَ الْاسْلامُ عَلى خَمْسِ دَعائِمَ؛ عَلَى الصَّلاةِ وَالزَّکاةِ وَالصّوْمِ وَالْحَجِّ وَ وِلایةِ امیرِالْمُؤْمِنینَ وَالْائِمَّةِ مِنْ وُلْدِهِ صَلَواتُ اللَّهِ عَلَیهِمْ؛ اسلام بر پنج پایه استوار است؛ نماز، زکات، روزه، حج و ولایت امیرالمومنین و فرزندان آن حضرت صلوات الله علیهم که امام هستند.

حکمت وجوب روزه

دستیابی به خلوص و پاکى، احساس درد و رنج مستمندان، آگاهى بر فقر خود در قیامت، صبر در سختی‌ها از جمله حکمت‌هاى وجوب روزه است که در روایات به آن‌ها اشاره شده است.

حضرت فاطمه علیهاالسلام فرمود: «فَرَضَ اللَّهُ الصِّیامَ تَثبْیتاً لِلْاخْلاصِ؛ خداوند روزه را به خاطر تثبیت اخلاص واجب کرده است».

از امام رضا علیه السلام نقل شده که فرمود: علت واجب شدن روزه آن است که مردم، سختى گرسنگى را چشیده، بر فقر در آخرت آگاه شوند. روزه دار خاشع و فروتن شده و توجه داشته باشد که اعمالش به حساب مى آید و مورد پاداش قرار مى گیرد؛ و (نیز) مقابل گرسنگى و تشنگى صابر شود و علاوه بر دورى از شهوات، ثواب الهى نصیبش گردد... و از سختى‌هاى مستمندان باخبر شود، تا حقى را که خداوند در اموالش قرار داده است، ادا نماید.

روزه در قرآن

آیات ۱۸۳ تا ۱۸۵ سوره بقره به وجوب روزه و احکام ان اشاره دارد: «یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا کتِبَ عَلَیکمُ الصِّیامُ کمَا کتِبَ عَلَى الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکمْ لَعَلَّکمْ تَتَّقُونَ * أَیامًا مَعْدُودَاتٍ فَمَنْ کانَ مِنْکمْ مَرِیضًا أَوْ عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَیامٍ أُخَرَ وَ عَلَى الَّذِینَ یطِیقُونَهُ فِدْیةٌ طَعَامُ مِسْکینٍ فَمَنْ تَطَوَّعَ خَیرًا فَهُوَ خَیرٌ لَهُ وَأَنْ تَصُومُوا خَیرٌ لَکمْ إِنْ کنْتُمْ تَعْلَمُونَ * شَهْرُ رَمَضانَ الَّذی أُنْزِلَ فیهِ الْقُرْآنُ هُدىً لِلنَّاسِ وَ بَیناتٍ مِنَ الْهُدى‏ وَ الْفُرْقانِ فَمَنْ شَهِدَ مِنْکمُ الشَّهْرَ فَلْیصُمْهُ وَ مَنْ کانَ مَریضاً أَوْ عَلى‏ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَیامٍ أُخَرَ یریدُ اللَّهُ بِکمُ الْیسْرَ وَ لا یریدُ بِکمُ الْعُسْرَ وَ لِتُکمِلُوا الْعِدَّةَ وَ لِتُکبِّرُوا اللَّهَ عَلى‏ ما هَداکمْ وَ لَعَلَّکمْ تَشْکرُون‏».

ترجمه آیات: ای کسانی که ایمان آورده اید؛ روزه بر شما واجب شده همان طور که بر اقوام قبل از شما واجب شده بود شاید باتقوا شوید. و این روزهائی چند است پس هر کس از شما مریض و یا مسافر باشد باید ایامی دیگر بجای آن بگیرید و اما کسانی که به هیچ وجه نمی توانند روزه بگیرند عوض روزه برای هر روز یک مسکین طعام دهند و اگر کسی عمل خیری را داوطلبانه انجام دهد برایش بهتر است و این که روزه بگیرید برایتان خیر است اگر بنای عمل کردن دارید. و آن ایام کوتاه (ماه رمضان) است که قرآن در آن نازل شده تا هدایت مردم و بیاناتی از هدایت و جداسازنده حق از باطل باشد. پس هر کس این ماه را درک کرد باید روزه اش بگیرد و هر کس مریض و یا مسافر باشد به جای آن چند روزی از ماه‌های دیگر بگیرد خدا برای شما آسانی و سهولت را خواسته و دشواری نخواسته و منظور این‌ست که عده سی روزه ماه را تکمیل کرده باشید و خدا را در برابر این که هدایت‌تان کرد تکبیر گفته و شاید شکرگزاری کرده باشید.

آنچه از این آیات بر می آید آن است که:

• واجب بودن روزه اختصاص به اسلام ندارد، بلکه حکمی است که در امت‌های سابق نیز تشریع شده بود. (کما کتب علی الذین من قبلکم)
• كسانى كه بيمار يا مسافر باشند و روزه گرفتن براى آنها مشقت داشته باشد از اين حكم معافند و بايد روزهاى ديگرى که مسافر یا بیمار نیستند بجاى آن روزه بگيرند" (فَمَنْ كانَ مِنْكُمْ مَرِيضاً أَوْ عَلى‏ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ).
• كسانى كه با نهايت زحمت بايد روزه بگيرند (مانند پير مردان‏ و پير زنان و بيماران مزمن كه بهبودى براى آنها نيست) لازم نيست مطلقا روزه بگيرند، بلكه بايد بجاى آن كفاره بدهند(مسكينى را اطعام كند) (وَ عَلَى الَّذِينَ‏ يُطِيقُونَهُ فِدْيَةٌ طَعامُ مِسْكِينٍ‏)

روزه در روایات

در بیان اهمیت روزه همین بس که خداوند متعال در حدیثی قدسی می‌فرماید: «الصوم لی و انا اجازی به؛ روزه مال من است و خودم پاداش آن را به روزه‌دار می‌دهم».

از این حدیث قدسی برمی‌آید که پاداشی که خداوند به شخص روزه‌دار عطا می‌کند، بی‌نهایت بوده و قابل احصا نمی‌باشد، چون خداوند متعال نه بخل در ذات مقدسش راه دارد و نه عاجز است از این که این همه پاداش به بنده‌اش بدهد. اینک به سراغ جانشینان خدا می‌رویم و می‌بینیم که ایشان در اشارات خود به این پاداش عظیم چه فرموده‌اند که ما به چند مورد اشاره می‌کنیم:

• پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرمایند: «من صام شهر رمضان ایمانا و احتسابا، غفرالله له ما تقدم من ذنبه؛ کسی که از روی ایمان و در نظر داشتن خدا روزه بگیرد، خداوند گناهان گذشته‌اش را هر قدر که باشد می‌آمرزد».

• امام کاظم علیه السلام می‌فرمایند: «ان لکل صائم عند فطوره دعوة مستجابة؛ همانا هر روزه‌داری هنگام افطار دعایش مستجاب می‌شود».

• پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرمایند: «الصائم فی عبادة و ان کان نائما علی فراشه ما لم یغتب مسلما؛ روزه‌دار در حال عبادت می‌باشد، حتی اگر بر بستر خوابیده باشد البته تا زمانی که غیبت مسلمانی را نکرده باشد».

• پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرمایند: «نوم الصائم عبادة و صمته تسبیح؛ خواب روزه‌دار عبادت و سکوت وی تسبیح حق‌تعالی به شمار می‌رود».

• پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرمایند: «الصوم یسوّد وجه الشیطان؛ روزه روی شیطان را سیاه می‌کند».

• پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرمایند: «الصوم جُنّة من النار؛ روزه سپری است در آتش جهنم».

• امام صادق علیه السلام می‌فرمایند: «للصائم فرحتان: فرحة عند افطاره و فرحة عند لقاء ربه؛ برای شخص روزه‌دار دو شادی هست: شادی هنگام افطار و شادی هنگام ملاقات با پروردگار».

• پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرمایند: «ان للجنة بابا یدعی الریّان لایدخل منه الا الصائمون؛ برای بهشت دری است به نام ریّان که از آن فقط روزه‌داران وارد می‌شوند».

• امیرمؤمنان امام علی علیه السلام می‌فرمایند: «فرض الله الصیام ابتلاء لاخلاص الخلق؛ خداوند روزه را واجب کرد تا به وسیله آن اخلاص مردم را بیازماید».

• امام صادق علیه السلام می‌فرمایند: «على کلّ شىء زکوة و زکوة الجسد الصّیام؛ برای هر چیزی زکاتی است و زکات بدن‌ها روزه است».

روزه در امت‌هاى پیشین

از تورات و انجیل فعلى نیز برمى آید که روزه در میان یهود و نصاری بوده و اقوام و ملل دیگر هنگام مواجه شدن با غم و اندوه روزه مى گرفته اند و نیز از تورات برمى آید که حضرت موسى علیه السلام چهل روز، روزه داشته است و همچنین به هنگام توبه و طلب خشنودى خداوند، یهود روزه مى گرفتند. حضرت مسیح علیه السلام نیز چنان که از «انجیل» استفاده مى شود. چهل روز، روزه داشته.

به این ترتیب اگر قرآن مى گوید: «کما کتِبَ عَلَى الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکمْ؛ همان گونه که بر پیشینیان نوشته شد»، شواهد تاریخى فراوانى دارد که در منابع مذاهب دیگر - حتى بعد از تحریف - به چشم مى خورد.

حکمت روزه

صبر و استقامت و تحمل سختى ها، شرط لازم دستیابى به نتایج مثبت در امور دین و دنیا است. روزه نیز عبادتى است که علاوه بر تقرب معنوى، درخت صبر و استقامت را در روان انسان بارور ساخته و اراده اش را مقاوم و خلل ناپذیر مى گرداند؛ چرا که روزه دار به خاطر خداوند از خوردنى ها و آشامیدنى ها، اعمال غرائز جنسى و... دورى جسته و فرمان وى را بر خواسته هاى نفسانى ترجیح مى دهد. استمرار این حالت در ماه رمضان موجب پیدایش ملکه صبر و استقامت مى گردد، به ویژه اگر روزه دار علاوه بر ترک مفطر، اعضا و جوارح خود را نیز از آلودگى به گناهان بازدارد و نفسش را به ترک معصیت عادت دهد.

چنانچه روزه انسان را به یاد مشکلات و کمبودهاى محرومان مى اندازد تا مواسات اسلامى را در این ماه تمرین کند. هشام بن حکم از امام صادق علیه السلام نقل کرده که فرمود: خداوند روزه را واجب نمود تا غنى و فقیر مساوى شوند، چون شخص غنى هیچ‌گاه احساس گرسنگى نمى کند تا به نیازمندان ترحم نماید و شخص غنى و بى نیاز هر وقت چیزى را اراده کند، به آن دسترسى دارد. خداوند خواست که بین آفریدگان مساوات برقرار شود و غنى، گرسنگى و درد را بچشد تا بر ناتوان رقّت ورزیده و بر گرسنه ترحم نماید.

روزه خواری

چنانکه بیان شد، «روزه» از سوی خدای تعالی واجب شده و از حدود الهی است، که تخلف از آن گناه کبیره محسوب می شود. در حدیثی از امام صادق علیه السلام، روزه خواری (بدون عذر) در حکم بی دینی و بی ایمانی است:

«يُونُسُ عَنْ حَمَّادٍ عَنْ نُعْمَانَ الرَّازِيِّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام يَقُولُ‏: ... وَ مَنْ‏ أَفْطَرَ يَوْماً مِنْ‏ شَهْرِ رَمَضَانَ‏ مُتَعَمِّداً خَرَجَ مِنَ الْإِيمَانِ». هر کس یک روز ماه رمضان را عمدا افطار کند، روح ایمان از او جدا می شود.

و در حدیث معتبر دیگری حکم روزه خواری (در ملاء عام) که سبب حرمت شکنی ماه رمضان می شود، چنین بیان شده است:

«فِي رِوَايَةِ سَمَاعَةٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ رَجُلٍ‏ أُخِذَ فِي‏ شَهْرِ رَمَضَانَ‏ وَ قَدْ أَفْطَرَ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ وَ قَدْ رُفِعَ إِلَى الْإِمَامِ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ قَالَ فَيُقْتَلُ فِي الثَّالِثَةِ». سماعه می‌گوید از امام صادق علیه السلام درباره شخصی پرسیدم که او را در ماه رمضان گرفته‌اند که سه بار روزه‌خواری کرده است و هربار او را به نزد امام (حاکم) می‌برند (و بار اول و دوم تعزیر می‌شود)؛ امام فرمود: در مرتبه سوم اعدام می‌شود.

منابع

• الکافی، شیخ کلینی.
• من لا یحضره الفقیه، شیخ صدوق.
• وسائل الشیعه، شيخ حر عاملی، قم: مؤسسه آل البيت لإحياء التراث، چاپ اول، 1409 هجری.
• بحارالأنوار، علامه مجلسى ؛ تهران.
• احكام اسلامى، جمعى از نويسندگان.
• فقه الامام جعفر الصادق علیه السلام، محمدجواد مغنيه، بيروت.
• ترجمه الميزان، سيد محمدباقر موسوى همدانى؛ قم: دفتر انتشارات اسلامى حوزه علميه قم، چاپ پنجم، 1374 ش.
• سنن الرسول الأعظم صلى الله عليه و آله و سلم، دانشكده باقرالعلوم، تهران، اميركبير، چاپ اول، 1385 ش.
• دلائل الخيرات في كلام سيد السادات، فاتن محمد خليل لبون، بيروت، مؤسسة التاريخ العربي، چاپ اول، 1425 ق.
• حكم رسول الله صلى الله عليه و آله و سلم؛ علاءالدين اعلمى، بيروت: اعلمى، چاپ اول، 1423 ق.
• پيام رسول ترجمه اى ديگر از نهج الفصاحه، ابوالقاسم پاينده؛ قم: طلوع مهر، اول، 1385 ش.
• برگزيده تفسير نمونه، احمدعلى بابايى؛ تهران: دارالكتب الاسلاميه، چاپ سیزدهم، 1382 ش.
• كليات فقه اسلامى، عليرضا على‌نورى.

فقه/احکام

عبادات: تقلید، طهارت، نماز، روزه، خمس، زکات، حج اموال: خرید و فروش، شرکت، صلح، اجاره، مزارعه، مساقات، وکالت، قرض، حواله، رهن، ضامن شدن، کفالت، امانت، عاریه، ارث، غصب آداب و رفتار: ازدواج، طلاق، خوردن و آشامیدن، نذر و عهد، قسم، امر به معروف و نهی از منکر، صید ، ذبح، وصیت، مال پیدا شده، وقف، دفاع، مسائل مستحدثه

رده ها: احکام | احکام عبادی | احکام اقتصادی | احکام خانواده | احکام روابط اجتماعی |اصطلاحات احکام|مراجع تقلید