شب عاشورا
شب دهم محرم سال ۶۱ هجرى، امام حسين علیه السلام و یارانش با نيايش و نماز، به آماده‌سازى خود و سلاح ها و تحکیم میثاق هاى استوار یارى و فداکارى پرداختند، چرا که فرداى آن روز، حماسه عظیم عاشورا و شهادت حیاتبخش آنان رقم مى‌خورد. شب عاشورا را امام حسين علیه السلام از سپاه کوفه مهلت خواست تا به عبادت و تلاوت بپردازد.
همان شب، براى یارانش سخنرانى کرد و آنان مراتب اخلاص و وفاى خویش را در سخنرانی هاى پرشور خود ابراز کردند. در همین شب بود که یاران شهادت طلب، از خوشحالى سعادت شهادت که فردا نصیبشان مى‌شد با هم مزاح مى‌کردند، مثل حبیب و بریر و صداى یاران امام به نجوا و زمزمه نیایش، همچون کندوى زنبوران به گوش مى‌رسید.[۱]
شب عاشورا لحظه‌اى چشمان امام را خواب گرفت. رسول خدا صلی الله علیه و آله را در خواب دید که به او خبر شهادتش را مى‌داد. این خواب، اهل بیت را آشفته و گریان ساخت. در چنین شبى، امام در خیمه خویش به آماده سازى سلاح خود مشغول بود و شعر «یا دهرُ أفٍّ لک من خلیل...» را مى‌خواند.
امام سجاد علیه السلام که در خیمه بود با شنیدن آن چشمش اشکبار شد و زینب گریست و امام حسین علیه السلام خواهر را دلدارى داد و به صبر سفارش کرد. آن شب، شب قدر بزرگمردانى بود که با انتخاب شهادت، عزت ابدى و نام جاودان را براى خود رقم زدند.
امشب شهادت‌نامه عشاق امضا مى‌شود فردا ز خون عاشقان این دشت دریا مى‌شود (حِسان)
پانویس
- ↑ حیاة الامام الحسین علیه السلام، ج ۳، ص ۱۷۵.
منابع
- جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.
 |
|||
| قبل از واقعه | |||
| شرح واقعه |
| ||
| پس از واقعه | |||
| بازتاب واقعه | |||
| وابسته ها | |||
