قاموس قرآن: أَزْر
«أَزْر» در لغت به معنای نیرو، محکمی و پشت آمده، و دوبار در قرآن کریم به صورت اسمی و فعلی ذکر شده است.
أَزْر در لغت
در نهایه گوید «أَزْر» یعنی نیرو و محکمی. موسی بخدا عرض کرد: «اشْدُدْ بِهِ أَزْرِی وَ أَشْرِکهُ فِی أَمْرِی»[۱] بوسیلۀ برادرم هارون بر نیروی من بیافزای و مرا بوسیلۀ او نیرومندتر کن، و او را شریک کار من گردان.
این کلمه در قاموس، احاطه، نیرو، تقویت و پشت، معنی شده. در مجمع البیان ذیل آیۀ فوق گوید: یعنی پشت مرا بدو محکم کن.
بنظر می آید که معنی جامع، همان محکمی باشد، و آن با احاطه و پشت قابل جمع است. و آیه: «کزَرْعٍ أَخْرَجَ شَطْأَهُ فَآزَرَهُ فَاسْتَغْلَظَ»[۲] یعنی مانند زرعی که جوانۀ خود را از زمین بیرون کرد (رویاند) پس آنرا نیرو داد تا سخت شد. فَآزَرَهُ (باب مفاعله) در آیه، بمعنی تکثیر است.
أَزر در آیات قرآن
أَزْری:
- اشْدُدْ بِهِ أَزْری.[۳]
فَآزَرَهُ:
- مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَ الَّذینَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْکفَّارِ رُحَماءُ بَینَهُمْ تَراهُمْ رُکعاً سُجَّداً یبْتَغُونَ فَضْلاً مِنَ اللَّهِ وَ رِضْواناً سیماهُمْ فی وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ ذلِک مَثَلُهُمْ فِی التَّوْراةِ وَ مَثَلُهُمْ فِی الْإِنْجیلِ کزَرْعٍ أَخْرَجَ شَطْأَهُ فَآزَرَهُ فَاسْتَغْلَظَ فَاسْتَوى عَلى سُوقِهِ یعْجِبُ الزُّرَّاعَ لِیغیظَ بِهِمُ الْکفَّارَ وَعَدَ اللَّهُ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ مِنْهُمْ مَغْفِرَةً وَ أَجْراً عَظیماً.[۴]
پانویس
منابع
- قاموس قرآن، قرشی بنابی، علی اکبر، تهران: دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۰۷.