صالحین
صلاح، ضد فساد؛[۱] به معناى نیکى کردن و نیکوکار گشتن[۲] است. و صالح کسى است که انجام دهنده صلاح و ملازم و متمسک به آن باشد.[۳] برخى گفته اند: صالحان کسانى اند که در علم و ایمانشان به خدا و آنچه از نزد خدا آمده و نیز در صداقت، شهادت و توبه آنان خللى وارد نشده باشد و تمام عمر خود را در طاعت خدا و اموالشان را در راه رضاى او صرف نمایند.[۴]
صالحین در قرآن
در آیاتی از قرآن کریم، واژه های صالحین و صالحون بکار رفته است. به این نکته باید توجه داشت که صالح بودن و در زمره آنان قرار داشتن، غیر از انجام دادن عمل صالح است. در آیه ۹ سوره عنکبوت مى خوانیم: «وَالَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَنُدْخِلَنَّهُمْ فِي الصَّالِحِينَ [۵] ؛ معلوم مى شود صالحان از مؤمنانِ داراى عمل صالح، مقامى والاتر دارند».
مقام صالحان، چنان ارجمند است که خداوند در قرآن کریم، پیامبرانى چون حضرت ابراهیم، حضرت اسحاق، حضرت یعقوب،[۶] حضرت لوط،[۷] حضرت اسماعیل، حضرت ادریس و حضرت ذوالکفل علیهم السلام[۸] را از صالحان دانسته است.
نیز به این نکته هم باید توجه داشت که صالحان داراى مراتب اند؛ به این معنا که شامل انبیا و غیر ایشان مى شود.
فضایل صالحان
- اهل امر به معروف و نهی از منکر
- اهل ایمان
- اهل بندگی خدا
- بهره مندی از رحمت و تفضل و ولایت و نعمت الهی
- اهل صبر
- اهل بهشت و...
پانویس
- ↑ لسان العرب، ج۷، ص۳۸۴.
- ↑ فرهنگ فارسى، ج۲، ص۲۱۵۸، «صلاح».
- ↑ مجمع البیان، ج۳-۴، ص۱۱۱.
- ↑ روح المعانى، ج۴، جزء۵، ص۱۱۴.
- ↑ سوره عنکبوت،آیه ۹.
- ↑ سوره انبیاء/۷۲.
- ↑ سوره انبیاء/۷۵.
- ↑ سوره انبیاء/۸۵و۸۶.
منابع
- فرهنگ قرآن، جلد۱۸، صص۲۲۰-۲۰۹.




