آیه ۲۹ احقاف: تفاوت بین نسخهها
(←متن آیه) |
(←پیوندها) |
||
سطر ۲۷: | سطر ۲۷: | ||
* [[سوره احقاف]] | * [[سوره احقاف]] | ||
* [[سوره احقاف/متن و ترجمه سوره]] | * [[سوره احقاف/متن و ترجمه سوره]] | ||
+ | |||
+ | {{قرآن}} | ||
[[رده:آیات سوره احقاف]] | [[رده:آیات سوره احقاف]] | ||
[[رده:آیات دارای شان نزول]] | [[رده:آیات دارای شان نزول]] |
نسخهٔ ۱۵ فوریهٔ ۲۰۱۴، ساعت ۰۹:۰۶
متن آیه
ترجمه
و گروهی از جن را نزد تو روانه کردیم تا قرآن را بشنوند چون به حضرتش رسیدند، گفتند: گوش فرادهید چون به پایان آمد، همانند بیم دهندگانی نزد قوم خود بازگشتند.
نزول
سبب نزول آیه این است که پیامبر با زید بن حارثه از مکه به سوى سوق (بازار) عکاظ بیرون رفت و منظورش دعوت مردم به دین اسلام بوده. پس از تبلیغ و دعوت مردم کسى به پیامبر توجه نکرد و دعوت وى را نپذیرفت سپس پیامبر مراجعت نمود تا این که به وادى مجنة رسید، در این وقت پاسى از شب گذشته بود.
پیامبر شروع به خواندن قرآن نمود. عده اى از جنیان وقتى قرآن را از رسول خدا صلى الله علیه و آله شنیدند با میل فراوان گوش دادند و به یکدیگر سفارش مینمودند که ساکت باشند تا از قرآن استفاده نمایند. وقتى که پیامبر از خواندن قرآن فراغت یافت جنیان به سوى قوم خویش رفتند و گفتند: ما از آیات کتاب آسمانى که بعد از موسى نازل شده، استفاده کردیم که علاوه بر تصدیق نمودن تورات به سوى حق و راه راست نیز هدایت مینمود بنابراین باید پیامبر اسلام صلى اللَه علیه و آله را اجابت نمود و به وى ایمان آورد لذا نزد رسول خدا آمدند و اسلام اختیار نمودند و سپس علاوه بر این آیه، آیه اول سوره جن نیز نازل گردید و پیامبر صلى الله علیه و آله على را مأمور فرمود که دستورات اسلامى را به آنان بیاموزد. بالنتیجة عده اى از آنها ایمان آوردند و عده دیگر نیز به حال کفر باقى ماندند.[۱]
ابن ابى شیبه از ابن مسعود روایت کند که جنیان نزد رسول خدا صلی الله علیه و آله آمدند و پیامبر در بطن نخلة مشغول قرائت قرآن بود. وقتى که آیات قرآن را شنیدند به یکدیگر سفارش سکوت مینمودند و اینان نه نفر بودند.[۲]
ابن عباس گوید: جنیان مزبور از نصیبین بودند و از رؤوسا و ملوک آنها بشمار مى آمدند و اسامى آنها، حصا، مصا، شاصر، ناصر، افحم، یرد، اینان، زوبعة، عمر بن جابر بوده است و این آیه درباره آنان نازل گردید.[۳]
پانویس
منابع
- قرآن کریم، ترجمه عبدالمحمد آیتی.
- محمدباقر محقق، نمونه بینات در شأن نزول آیات از نظر شیخ طوسی و سایر مفسرین خاصه و عامه، ص 714.