ایران

ایران در جهان

ايران کشور پهناوری در جنوب غربی آسيا است که نزديک 1648000 کيلومتر مربع پهناوری دارد. اين کشور پس از انقلاب سال 1357 شمسی (1979 ميلادی) به نام جمهوری اسلامی ايران خوانده می شود. اکثریت جمعیت ایران مسلمان و اغلب شیعه اثناعشری‌ هستند.

مرزهای ایران

ایران با ۱۵ کشور همسایه خود، مرزی حدود ۸۷۵۵ کیلومتری (زمینی و دریایی) دارد:

• از شمال: زمینی: ترکمنستان، آذربایجان، ارمنستان، دریای خزر: قزاقستان و روسیه
• از شرق: ۲ کشور افغانستان و پاکستان
• از جنوب: ۶ کشور از طریق خلیج فارس: عمان، امارات متحده عربی، قطر، بحرین، عربستان سعودی و کویت
• از غرب: ۲ کشور عراق و ترکیه

مرزهای ايران طی تاريخ دراز اين کشور بارها تغيير يافته است. ايران در زمان امپراتوری پارس‌ها (هخامنشيان) از رود سند در پاکستان تا نيل در مصر و بخش‌هايی از ليبی در شمال آفريقا و همچنين بخش‌هايی از ترکيه و ديگر سرزمين‌های ساحل شرقی مديترانه را در بر می‌گرفت. در دوره‌های پس از هخامنشيان نيز گاه بر پهناوری امپراتوری ايران افزوده می‌شد و گاه بخشی از آن بدست ديگران می افتاد. اکنون بسياری از آن سرزمين‌ها خود کشوری شده‌اند و همسايگان کنونی ايران به شمار می‌آيند و عبارتند از: ترکمنستان، آذربايجان و ارمنستان در شمال؛ افغانستان و پاکستان در شرق؛ ترکيه و عراق در غرب.

ايران کنونی از جنوب به خليج فارس و دريای عمان می‌رسد و جزيره‌های خارک، کيش، لاوان، هندورابی، ابوموسی، سيری، قشم، هرمز، لارک، هنگام، تنب کوچک، تنب بزرگ و چند جزيره‌ی کوچک ديگر از خاک آن به شمار می‌آيند.

جمعیت

جمعیت ایران مطابق با سرشماری سال 1395 شمسی در حدود 79,926,000 نفر بوده است. که حدود 40 میلیون و پانصد هزار نفر از این جمعیت مرد و حدود 39 میلیون و 400 هزار نفر زن هستند. از این جمعیت حدود 59 میلیون در نقاط شهری و حدود 20 میلیون در نقاط روستائی ساکن هستند.

زبان

بیشترین ساکنان فلات ایران به زبان فارسی (سخن می گویند که زبان رسمی کشور ایران است، اما زبان‌ها و لهجه های متعددی مانند ترکی، کردی، بلوچی، عربی، لری، گیلکی و جز آنها نيز وجود دارد.

ایران پیش از اسلام

تاریخ ایران به معنای سرزمین آریایی ها با مهاجرت گروهی از اقوام آریایی (هند و ایرانی) به داخل فلات ایران آغاز می گردد. حکومت‌های ایران قبل از اسلام عبارتند از : مادها (آغاز قرن۸ ق.م - ۵۵۰ ق.م) هخامنشیان (۵۵۹ ق.م - ۳۳۰ ق.م) سلوکیان (۳۳۰ ق.م - ۱۲۹ ق.م) اشکانیان (۲۵۶ ق.م - ۲۲۴ م) ساسانیان (۲۲۴ م. - ۶۵۲ م.)

ایران پس از اسلام

ورود اسلام به ایران

حمله اعراب به قلمرو ایران از زمان ابوبکر آغاز شد اما نخستین پیروزی قاطع مسلمانان در برابر ایرانیان در اوایل خلافت عمر بن الخطاب (متوفی ۲۳ ق) در سال 16 ق. در قادسیه صورت پذیرفت. و دیری نگذشت که ایران با سقوط نهاوند به دست اعراب مسلمان كه آن را «فتح‌الفتوح» خواندند (21 ق/642م)، بلكه شايد اندكي بعد از قتل يزدگرد سوم آخرين پادشاه ساساني كه در حال فرار كشته شد (31 ق)، تقريباً به صورت رسمي جزو قلمرو خلافت اسلام درآمد و وارد دوران تاريخ اسلامي خود شد.

با فتح ایران بسیاری از خاندان های ایرانی در جوار اعراب و یا حتی در درون بافت و ساختار جامعة اعراب جای گرفتند. در بیشتر موارد خاندان های ایرانی با خاندان های عرب پیمان ولاء و دوستی (موالی موالاة) داشتند و با عنوان موالی شناخته می شدند اما با وجود این، خاندان های ایرانی از روح تعرّب و عصبیت عربی، که هنوز از جامعة اسلامی رخت بر نبسته بود، رنج می بردند. ایرانیان نظام عادلانه اسلام را بیشتر در زمانی که از جانب علی(ع) اعمال گردید حس نمودند و به عقیده برخی همین نیز موجب گرایش آنان به اهل بیت پیامبر از همان ابتدا گردید.

حکومت بنی امیه و بنی عباس

دیری نپایید که معاویه حاکم مسلمانان شد و امویان که بجای خلافت اسلامی شیوه سلطنت را پیشه کردند بر سر کار آمدند آنها دمشق را جایگاه تخت و تاج خود نمودند. حاکمان اموی تعصب عربی داشتند و نسبت به غير عربان خشونت و نفرت نشان داده به انها به شکلهای مختلف ظلم می نمودند. همین موجب شد که بعدا ایرانیان مسلمان به دعوت افرادی از نسل عباس بن عبدالمطلب، عموی پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) که خود را به عنوان اهل بیت پیامبر اسلام(صلی الله علیه و آله و سلم) به مردم به ویژه خراسانیان معرفی کردند پاسخ مثبت بدهند و به آنها کمک کنند که سلسله بنی امیه را سرنگون کرده خود با عنوان بنی عباس حکومت را به دست بگیرند.

طاهریان

نخستین حکومت در ایران بعد از اسلام که توانست اعلام موجودیت کرده اندیشه و هویت ایرانی را دوباره مطرح کند حکومت خاندان طاهر تحت لوای خلافت عباسیان در بغداد می‌باشد. طاهریان گرچه وابسته به خلافت بودند اما در خراسان استقلال نسبی بدست آوردند. پایتخت حکومت آنان نیشابور بود. حکومت طاهریان در زمان محمد بن طاهر توسط یعقوب لیث صفاری سرکوب شد.

علویان

زمانی که طاهریان، خراسان را داشتند، طبرستان نیز تحت سیطره علویان درآمد. پایه گذار حکومت علویان حسن بن زید ملقب به داعی کبیر بود که در زمان متوکل به ری فرار کرده بود، به درخواست مردم طبرستان در سال 250 هجری از ری به طبرستان رفته و از مردم بیعت گرفت. علویان که از نسل امام حسن (ع) بودند شیعه و رقیب اصلى عباسیان بودند. پایتخت علویان آمل بود.

محمد بن زید، ناصر کبیر و حسن بن قاسم رهبران بعدی علویان بودند.

صفاریان

صَفّاریان دودمانی ایرانی بودند که بنیانگذار آن یعقوب لیث صفاری بود و بر بخش‌هایی از ایران، افغانستان، تاجیکستان و پاکستان کنونی حکومت می‌کردند. یعقوب لیث بعد از تشکیل حکومت خود، ابتدا به کرمان و شیراز حمله کرد و سپس به خراسان رفت و آنجا را فتح کرد و حکومت طاهریان را نابود ساخت.

حکومت صفاریان در سال ۳۹۳ قمری زمان حکومت خلف بن احمد، آخرین امیر صفاری توسط غزنویان بر چیده شد.

حکومتهای ترک

از سال ۳۴۴ ه.ق تا ۶۱۶ ه. ق سه سلسله ترک شامل سلسله‌های غزنویان، سلجوقیان و خوارزمشاهیان بر ایران حکومت کردند. ترکان مردمی بودند که در نواحی شرقی ایران زندگی می‌کردند.این حکومت‌ها پارسی‌سازی شده بودند و راه و رسم کشورداری آنان بسیار مشابه روش ایرانی بود.

ایلخانان

با سقوط بغداد و قتل مستعصم در 656 ايران از سلطة حكومت عباسيان بيرون آمد. دولتي كه به وسيلة هلاكوخان در ايران به وجود آمد ودولت ايلخانان خوانده شد، تا مدتي ياساي چنگيزي را به جاي احكام اسلامي پيروي كرد و يهود و نصاري در اين مدت غالباً بيش از مسلمانان مورد اعتماد بودند. سرانجام، گرايش سومين و هفتمين و هشتمين ايلخان مغول به اسلام، ايران ايلخاني را دوباره به موضع اسلامي خويش بازگرداند. بعد از سقوط ايلخانيان، بلكه در فترت سال‌هاي آخر ايلخانان، سلاله‌هاي فرمانروايي تازه در ولايات مختلف ايران داعية استقلال پيدا كردند. در مدتي نزديك به دو قرن (از 716ق/1316 م مرگ اولجايتو تا 907ق/1501م روي كار آمدن صفويان) در هر ولايت ايران سلسله‌اي مستقل، اما غالباً فاقد زمينة محلي، سلطنت‌هاي محدود كوچكي از نوع ملوك الطوايفي به وجود آوردند.

صفویان

صفویه از سال ۹۰۷ تا ۱۱۳۵ قمری در ایران سلطنت داشتند. این سلسله نام خود را از نام یکی از نیاکانشان به نام صفی‌الدین اردبیلی (م، ۷۳۵ قمری) که صوفی شیعه بود، برگرفته است. صوفیان، شیعه را مذهب رسمی ایران نمودند و دولتی متمرکز با قلمروی یکپارچه ایجاد کردند.

افشاریه

افشاریان از سال ۱۱۴۸ تا ۱۱۶۳ قمری بر ایران حکومت کرد. این سلسله توسط نادرشاه افشار و با خلع آخرین شاه صفوی از سلطنت، بنیان نهاده شد. در دوران حکومت نادرشاه، ایران به بزرگ‌ترین وسعت خود از زمان سقوط شاهنشاهی ساسانی رسید. در این دوران، کشورهای کنونی ایران، ارمنستان، گرجستان، اران، افغانستان، بحرین، ترکمنستان، ازبکستان، پاکستان، بخش‌هایی از شمال قفقاز، عراق، ترکیه، امارات متحده عربی و عمان تحت کنترل نادرشاه درآمدند.

زندیان

زندیان یا زندیه (۱۱۲۹–۱۱۷۴ ه‍.ش) پس از فروپاشی افشاریان تا برآمدن قاجار به درازای ۴۵ سال در ایران حکومت کردند. این سلسله به سردمداری کریم‌خان زند در سال ۱۱۶۳ هجری قمری در ایران به قدرت رسید. او خود راوکیل الرعایا نامید و از لقب شاه پرهیز کرد. وکیل الرعایا (۱۱۹۳ – ۱۱۶۳ ه‍.ق) توانست پس از فروپاشی حکومت نادرشاه افشار، تمام بخش‌های مرکزی، شمالی، غربی و جنوبی ایران را تحت حکومت خود درآورد. همچنین برادر وی، صادق‌خان زند، نیز موفق شد در سال ۱۱۸۹ ق. بصره را از امپراتوری عثمانی جدا کرده و به ایران پیوست نماید و از این طریق، نفوذ ایران را بر سراسر اروندرود، بحرین و جزایر جنوبی خلیج فارس مسلم گرداند.

قاجاریه

قاجار (قَجَر)، قاجاریه یا قاجاریان نام دودمانی است که از حدود سال ۱۱۷۴ تا ۱۳۰۴ بر ایران به مدت صد و سی سال فرمان راندند. بنیان‌گذار این سلسله آغامحمدخان قاجار است.

حکومت پهلوی

پایه‌گذار این سلسله رضا شاه بود که با کودتای به قدرت رسید. رضاشاه پهلوی و فرزندش محمدرضا شاه از سال ۱۳۰۴ تا ۱۳۵۷ شمسی پس از برچینش دودمان قاجار، در ایران پادشاهی کردند.

پایان کار حکومت پهلوی مصادف با انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۳۵۷ بود که پس از ۲۵۰۰ سال حکومت پادشاهی سقوط کرد و به جمهوری اسلامی تبدیل شد.

جمهوری اسلامی ایران

مردم ایران در ۲۲ بهمن سال ۱۳۵۷ شمسی به رهبری امام خمینی علیه سلطنت پهلوی قیام کردند و نظام سیاسی جدیدی با قالب جمهوری اسلامی جایگزین نظام سلطنتی کردند. در همه‌پرسی ۱۲ فروردین ۱۳۵۸، با شرکت ۹۸.۲% کل واجدین شرایط رأی دادن، که بیش از ۹۷% آنان به جمهوری اسلامی رأی دادند، رسمیت یافت.

جمعیت مسلمانان ایران

مطابق با سرشماری سال 1395 در حدود 99.6 درصد مردم ايران مسلمان هستند. که بيش از 90 درصد آنان پيرو مذهب شيعه دوازده امامی هستند. مسلمانان سنی مذهب بيش‌تر در استان‌های کردستان، گلستان، خراسان جنوبی و سيستان و بلوچستان ساکن هستند. اقليت‌های مسيحی، يهودی و زردشتی نيز با آرامش کنار هم ميهنان مسلمان خود زندگی می‌کنند و نمايندگانی در مجلس شورای اسلامی دارند.

شهرهای ایران

تهران پايتخت کشور ايران است که در دامنه‌ی جنوبی رشته کوه البرز و در 120 کيلومتری دريای خزر جای دارد. بيش‌تر مرکزهای اقتصادی، علمی و فرهنگی ايران در اين شهر جای گرفته‌اند و شاهراه‌های اصلی کشور از اين شهر به مرکز استان‌ها کشيده شده‌اند.

شهرهای شیراز، اصفهان و همدان به جهت اینکه مدتی طولانی پایتخت ایران بوده اند از لحاظ ابنیه تاریخی جایگاه ویژه ای دارند.

مشهد و قم دو شهر مذهبی اصلی هستند. مشهد که مرکز استان خراسان رضوی است، بارگاه مقدس امام رضا علیه السلام، هشتمين پيشوای شيعيان را در خود جای داده است. بارگاه مقدس فاطمه‌ معصومه سلام الله علیها، خواهر امام رضا علیه السلام، در شهر قم است. شهر قم مرکز پژوهش‌های دينی نيز هست و حوزه‌ علميه‌ قم يکی از ديرين‌ترين مرکزهای دينی و آموزشی ايران است.

منابع

• برتولد اشپولر، تاريخ ايران در قرون نخستين اسلامى، شركت انتشارات علمى فرهنگى‌، تهران‌، 1373.
• ایران، دانشنامه جزیره، تاریخ بازیابی: 23 اسفند 1391.
• ویکی شیعه، مدخل ایران
• مرکز آمار ایران
• دائره المعارف بزرگ اسلامی، ج10، مدخل ایران

کشورهای اسلامی
آسیا	* ایران * ترکیه * سوریه * عراق * عربستان * فلسطین * یمن * آذربایجان * اردن * ازبکستان * افغانستان * امارات متحده عربی * بحرین * برونئی * بنگلادش * تاجیکستان * عمان * قرقیزستان * قطر * لبنان * مالزی * پاکستان * کویت * مالدیو * قزاقستان * ترکمنستان
آفریقا	* تونس * اتیوپی * الجزایر * تانزانیا * ساحل عاج * سنگال * سودان * سومالی * لیبی * مالی * مصر * موریتانی * موزامبیک * نیجر * نیجریه * چاد * کامرون * گابن * گامبیا * گینه * سیرالئون * کومور * جیبوتی * بورکینافاسو * گینه بیسائو * کنگو * جمهوری غنا * جمهوری عربی صحرا * توگو
سایر قاره ها	* آلبانی (اروپا) * بوسنی هرزه گوین (اروپا) *سورینام (آمریکا)