آیه عزت: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | بنا به نقلى، پیامبر صلى الله علیه و آله فرمود: علیكم بآیة العِزّ | + | بنا به نقلى، پیامبر صلى الله علیه و آله فرمود: علیكم بآیة العِزّ بر شما باد به (تأمّل یا كثرت قرائت) آیه عز. پرسیدند: ما آیة العزّ؟ فرمود: |
| + | {{قرآن در قاب|«وَقُلِ الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ وَلَدًا وَلَم يَكُن لَّهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ وَلَمْ يَكُن لَّهُ وَلِيٌّ مِّنَ الذُّلَّ وَكَبِّرْهُ تَكْبِيرًا»<ref> الدرّالمنثور، ج 5، ص 352.</ref> |سوره=17|آیه= 111|ترجمه=بگو: سپاس خدایی را که فرزندی ندارد و او را شریکی در ملک نیست و به مذلت نیفتد که به یاری محتاج شود پس او را تکبیر گوی ، تکبیری شایسته}} | ||
این آیه به نفى اعتقاد انحرافى مسیحیان و یهودیان ناظر است كه معتقد بودند: خدا فرزند دارد و مشركان عرب كه براى او شریك مى‌پنداشتند و ستاره‌پرستان و مجوس كه براى او ولى و حامى قائل بودند و مى‌گفتند: اگر اولیاى خدا نبودند، خدا ذلیل و ناتوان بود.<ref> مجمع‌البیان، ج 6، ص 689؛ روض‌الجنان، ج 12، ص 302.</ref> | این آیه به نفى اعتقاد انحرافى مسیحیان و یهودیان ناظر است كه معتقد بودند: خدا فرزند دارد و مشركان عرب كه براى او شریك مى‌پنداشتند و ستاره‌پرستان و مجوس كه براى او ولى و حامى قائل بودند و مى‌گفتند: اگر اولیاى خدا نبودند، خدا ذلیل و ناتوان بود.<ref> مجمع‌البیان، ج 6، ص 689؛ روض‌الجنان، ج 12، ص 302.</ref> | ||
نسخهٔ ۲۱ ژوئیهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۰۸:۱۰
بنا به نقلى، پیامبر صلى الله علیه و آله فرمود: علیكم بآیة العِزّ بر شما باد به (تأمّل یا كثرت قرائت) آیه عز. پرسیدند: ما آیة العزّ؟ فرمود:
این آیه به نفى اعتقاد انحرافى مسیحیان و یهودیان ناظر است كه معتقد بودند: خدا فرزند دارد و مشركان عرب كه براى او شریك مى‌پنداشتند و ستاره‌پرستان و مجوس كه براى او ولى و حامى قائل بودند و مى‌گفتند: اگر اولیاى خدا نبودند، خدا ذلیل و ناتوان بود.[۲]
همان گونه كه گفته شد، این آیه به وسیله شخص رسول صلى الله علیه و آله نام‌گذارى شده است. بنا به نقلى، هنگامى كه كودكان و فرزندان بنى عبدالمطلب زبان به سخن مى‌گشودند، رسول خدا صلى الله علیه و آله این آیه را به آنان مى‌آموخت و نیز در خبر است كه اگر بنده بگوید: اللّه‌اكبر، ثواب آن بیشتر است از دنیا و آنچه در آن است.[۳]
پانویس
منابع
- علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد1، ص394.
