سلسبیل: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) (ویرایش) |
|||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۱ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | '''«سلسبیل»''' از واژگان [[قرآن|قرآنی]]، به معناى نوشیدنى سبک و لذت بخش و روان؛ و نام چشمه اى در [[بهشت]] است.<ref>مفردات، ص۴۱۸، «سل»؛ مجمع البیان، ج۹-۱۰، ص۶۲۱-۶۲۲.</ref> | |
==سلسبیل در قرآن== | ==سلسبیل در قرآن== | ||
| − | + | این واژه تنها یکبار در [[قرآن|قرآن کریم]] در آیه ۱۸ [[سوره انسان]] {{متن قرآن|«عَینًا فِیهَا تُسَمَّىٰ سَلْسَبِیلًا»}}، به معنای نام چشمه اى در [[بهشت ]] آمده است. | |
==سلسبیل در روایت== | ==سلسبیل در روایت== | ||
| − | در | + | در [[حدیث|حدیث]] [[ابن عباس]] آمده که گفت: از [[پیامبر اسلام|پیغمبر]] صلی الله علیه و آله شنیدم، می فرمود: خداوند پنج چیز به من داد و به [[امام علی علیه السلام|على]] نیز پنج چیز عطا کرد: مرا کلمات جامع و على را علوم جامع، مرا [[نبوت]] و على را وصایت، مرا [[کوثر|کوثر]] و على را '''سلسبیل'''، مرا [[وحى]] و على را الهام داد، مرا به [[معراج]] برد و درهاى آسمان را براى على گشود که من و او در آنجا یکدیگر را بدیدیم.<ref>بحارالانوار، ۸/۲۷.</ref> |
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
| − | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | * فرهنگ | + | *[[فرهنگ قرآن (کتاب)|فرهنگ قرآن]]، جلد۱۶، صفحه۲۶۹. |
| − | * سید مصطفی حسینی دشتی، فرهنگ معارف و معاریف. | + | *سید مصطفی حسینی دشتی، [[فرهنگ معارف و معاریف (کتاب)|فرهنگ معارف و معاریف]]. |
[[رده:واژگان قرآنی]] | [[رده:واژگان قرآنی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۷ اکتبر ۲۰۲۰، ساعت ۰۸:۱۳
«سلسبیل» از واژگان قرآنی، به معناى نوشیدنى سبک و لذت بخش و روان؛ و نام چشمه اى در بهشت است.[۱]
سلسبیل در قرآن
این واژه تنها یکبار در قرآن کریم در آیه ۱۸ سوره انسان «عَینًا فِیهَا تُسَمَّىٰ سَلْسَبِیلًا»، به معنای نام چشمه اى در بهشت آمده است.
سلسبیل در روایت
در حدیث ابن عباس آمده که گفت: از پیغمبر صلی الله علیه و آله شنیدم، می فرمود: خداوند پنج چیز به من داد و به على نیز پنج چیز عطا کرد: مرا کلمات جامع و على را علوم جامع، مرا نبوت و على را وصایت، مرا کوثر و على را سلسبیل، مرا وحى و على را الهام داد، مرا به معراج برد و درهاى آسمان را براى على گشود که من و او در آنجا یکدیگر را بدیدیم.[۲]
پانویس
منابع
- فرهنگ قرآن، جلد۱۶، صفحه۲۶۹.
- سید مصطفی حسینی دشتی، فرهنگ معارف و معاریف.
