طائع (خلیفه عباسی): تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) جز (مهدی موسوی صفحهٔ طایع را به طائع (خلیفه عباسی) منتقل کرد) |
|||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | الطائع للّه عبدالکریم بن الفضل بن جعفر بن احمد، بعد از پدرش [[مطیع(خلیفه عباسی)|المطیع]]، امر [[خلافت]] را در ماه [[ذی القعده]] سال ۳۶۳ قمری بدست گرفت و بیست و چهارمین خلیفه [[حکومت بنی عباس|عباسی]] شد.<ref>مطیع پدر طائع، به خاطر دچارشدن به بیماری فلج در ۳۶۳ق جایگاه خویش را به پسر واگذار کرد.</ref> طایع هفده سال و نه ماه خلافت کرد.<ref>بنابر اقوالی دیگر، هجده یا نوزده سال مدت خلافت او بوده است.</ref> | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | + | ==طائع عباسی و آل‌بویه== | |
| − | در | + | با انتخاب طایع به عنوان خلیفه جدید، ترکان [[بغداد]] بر علیه عزالدوله بختیار برخاستند. عزالدوله به [[واسط]] گریخت و در چندین جنگ از ترکان شکست خورد و ناگزیر از عضدالدوله عموزاده خود که فرمانروای فارس بود، کمک خواست. عضدالدوله هم با نیرویی گران بغداد را به چنگ آورد و ترکان را به سختی شکست داد و عزالدوله را بار دیگر بر بغداد مسلط ساخت. |
| − | در | + | در این اوضاع و احوال، خلفا خود را در وضع پریشانی احساس می‌کردند، اما آنچه که از ناراحتی آنها می کاست، آن بود که افراد خاندان [[آل بویه]] غالباً با یکدیگر نزاع و دشمنی داشتند و ایالت های متصرفی ایشان در شرق [[ایران]] در دست افراد مختلف این سلسله بود که تنها در دوره عضدالدوله «۳۶۶-۳۷۲ق»، دولت مرکزی مقتدر وجود خارجی پیدا کرد. |
| − | + | در سال ۳۶۷ قمری عضدالدوله، عزالدوله را از [[بغداد]] بیرون راند و خود جای او را گرفت. عزالدوله در جنگی با عضدالدوله دستگیر و کشته شد. | |
| − | + | عضدالدوله در بغداد به نوسازی خرابی های دوره نابسامانی پرداخت، بازارها و [[مسجد|مساجد]] را نوسازی کرده، پل های خراب شده را ترمیم و بیمارستان های عضدی را بنا نمود. پس از مرگ عضدالدوله در ۳۷۲ق، پسرانش: صمصام الدوله، شرف الدوله و بهاءالدوله بر بغداد فرمان راندند. | |
| − | + | ==پایان زندگی طائع== | |
| − | + | بهاءالدوله (پسر عضدالدوله) در ۳۸۱ قمری بر طایع خشم گرفت و او را از خلافت برداشت و [[قادر(خلیفه عباسی)|القادر بالله]] را به جای او نشاند. هنگامی که القادر باللّه بر مسند خلافت نشست، در گوشه ای از قصر خلافت به طائع جای داد و پیوسته نسبت به او احسان و نیکویی می کرد و بر درشتی گفتار او بردبار بود و اغلب نیازمندی های او را برمی آورد. | |
| − | + | طائع در سال ۳۱۷ متولد شد و در سال ۳۹۳ قمری وفات یافت.<ref>تاریخ خطیب بغداد، ج۱۱، ص۷۹.</ref> | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| + | ==پانویس== | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
| − | == منابع == | + | ==منابع== |
*دانشنامه رشد. | *دانشنامه رشد. | ||
*لغتنامه دهخدا، ذیل مدخل طائع لله. | *لغتنامه دهخدا، ذیل مدخل طائع لله. | ||
| + | |||
| + | {{خلفای بنی عباس}} | ||
[[رده:خلفای عباسی]] | [[رده:خلفای عباسی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۷ ژوئن ۲۰۲۰، ساعت ۱۲:۲۸
الطائع للّه عبدالکریم بن الفضل بن جعفر بن احمد، بعد از پدرش المطیع، امر خلافت را در ماه ذی القعده سال ۳۶۳ قمری بدست گرفت و بیست و چهارمین خلیفه عباسی شد.[۱] طایع هفده سال و نه ماه خلافت کرد.[۲]
طائع عباسی و آل‌بویه
با انتخاب طایع به عنوان خلیفه جدید، ترکان بغداد بر علیه عزالدوله بختیار برخاستند. عزالدوله به واسط گریخت و در چندین جنگ از ترکان شکست خورد و ناگزیر از عضدالدوله عموزاده خود که فرمانروای فارس بود، کمک خواست. عضدالدوله هم با نیرویی گران بغداد را به چنگ آورد و ترکان را به سختی شکست داد و عزالدوله را بار دیگر بر بغداد مسلط ساخت.
در این اوضاع و احوال، خلفا خود را در وضع پریشانی احساس می‌کردند، اما آنچه که از ناراحتی آنها می کاست، آن بود که افراد خاندان آل بویه غالباً با یکدیگر نزاع و دشمنی داشتند و ایالت های متصرفی ایشان در شرق ایران در دست افراد مختلف این سلسله بود که تنها در دوره عضدالدوله «۳۶۶-۳۷۲ق»، دولت مرکزی مقتدر وجود خارجی پیدا کرد.
در سال ۳۶۷ قمری عضدالدوله، عزالدوله را از بغداد بیرون راند و خود جای او را گرفت. عزالدوله در جنگی با عضدالدوله دستگیر و کشته شد.
عضدالدوله در بغداد به نوسازی خرابی های دوره نابسامانی پرداخت، بازارها و مساجد را نوسازی کرده، پل های خراب شده را ترمیم و بیمارستان های عضدی را بنا نمود. پس از مرگ عضدالدوله در ۳۷۲ق، پسرانش: صمصام الدوله، شرف الدوله و بهاءالدوله بر بغداد فرمان راندند.
پایان زندگی طائع
بهاءالدوله (پسر عضدالدوله) در ۳۸۱ قمری بر طایع خشم گرفت و او را از خلافت برداشت و القادر بالله را به جای او نشاند. هنگامی که القادر باللّه بر مسند خلافت نشست، در گوشه ای از قصر خلافت به طائع جای داد و پیوسته نسبت به او احسان و نیکویی می کرد و بر درشتی گفتار او بردبار بود و اغلب نیازمندی های او را برمی آورد.
طائع در سال ۳۱۷ متولد شد و در سال ۳۹۳ قمری وفات یافت.[۳]
پانویس
منابع
- دانشنامه رشد.
- لغتنامه دهخدا، ذیل مدخل طائع لله.
| خلفای بنی عباس |
| سفاح (132-136) • منصور (136-158) • مهدى (158-169) • هادى (169-170) • هارون الرشید (170-193) • امین (193-198) • مأمون (198-218) • معتصم (218-227) • واثق (227-232) • متوکل (232-247) • منتصر (247-248) • مستعین (248-251) • معتز (251-255) • مهتدى (255-256) • معتمد (256-279) • معتضد (279-289) • مكتفى (289-295) • مقتدر (295-320) • قاهر (320-322) • راضی (322-329) • متقی (329-333) • مستكفى (333-334) • مطیع (334-363) • طایع (363-381) • قادر (381-422) • قائم (422-467) • مقتدی (467-487) • مستظهر (487-512) • مسترشد (512-529) • راشد (529-530) • مقتفى (530-555) • مستنجد (555-566) • مستضىء (566-575) • ناصر (575-622) • ظاهر (622-623) • مستنصر (623-640) • مستعصم (640-656) |
