آیه ظهار: تفاوت بین نسخهها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
|||
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده) | |||
سطر ۱: | سطر ۱: | ||
− | برخى آیه | + | برخى آیه ۲ [[سوره مجادله]] را «آیه ظِهار» نامیدهاند.<ref> الاتقان، ج ۱، ص ۶۳؛ احکام القرآن، ابنالعربى، ج ۱، ص ۳۵۵؛ جامعالبیان، طبری، ج ۲۸، ص ۱۵.</ref> «[[ظهار]]» یکى از انواع [[طلاق]] در [[جاهلیت]] بود و اگر کسى به همسرش مىگفت: «أنت عَلَىّ کظَهْرِ أُمّى»؛ پشت تو چون پشت مادر من است، این جمله به منزله طلاق بود و زن براى همیشه بر مرد [[حرام]] مىشد. [[اسلام]] این نوع طلاق را تحریم نموده و مرد را در صورت انجام دادن آن، موظّف به پرداخت [[کفاره]] کرد: |
− | + | {{قرآن در قاب|سوره=58|آیه=2|ترجمه=کسانی از شما که با زنان خود «ظهار» می کنند [یعنی بر پایه فرهنگ جاهلی می گویند: تو نسبت به من به منزله مادرم هستی، پس آمیزش با تو بر من حرام ابدی است] زنانشان مادرانشان نیستند، مادرانشان فقط زنانی هستند که آنان را زاده اند، و آنان بی تردید سخنی ناپسند و دروغ می گویند و مسلماً خدا بسیار باگذشت و بسیار آمرزنده است.}} | |
− | + | در [[شأن نزول]] این [[آیه]] آمده است که روزى یکى از مسلمانان به نام [[اوس بن صامت انصارى]] این جمله را در حال عصبانیت به همسرش گفت؛ سپس پشیمان شد و این اولین ظهارى بود که در اسلام اتفاق افتاد. زن نزد [[رسول خدا]] صلى الله علیه وآله آمد و از این حکم پرسید. پیامبر فرمود: در این زمینه حکمى نازل نشده است. خوله پریشان شد و دست به دعا برداشت و به خداوند شکوه کرد و منتظر ماند تا آن که این آیات نخست [[سوره مجادله]] نازل شد و فرمود: همسران ظهارکنندگان، مادران آنها نیستند، مادران آنها کسانى هستند که آنان را زاییدهاند؛ پس سخن آنان، سخنى زشت و باطل است.<ref>تفسیر قمى، ج ۲، ص ۳۶۵؛ جامع البیان، ج ۲۸، ص ۵.</ref> | |
==پانویس== | ==پانویس== | ||
سطر ۹: | سطر ۹: | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
− | * علی خراسانی، | + | * [[دائرة المعارف قرآن کریم]]، علی خراسانی، ج۱، ص۳۹۲. |
+ | *دائرةالمعارف قرآن کریم، محمدحسن درایتى، ج۵، ص۴۱-۴۲. | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} |
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۵۱
برخى آیه ۲ سوره مجادله را «آیه ظِهار» نامیدهاند.[۱] «ظهار» یکى از انواع طلاق در جاهلیت بود و اگر کسى به همسرش مىگفت: «أنت عَلَىّ کظَهْرِ أُمّى»؛ پشت تو چون پشت مادر من است، این جمله به منزله طلاق بود و زن براى همیشه بر مرد حرام مىشد. اسلام این نوع طلاق را تحریم نموده و مرد را در صورت انجام دادن آن، موظّف به پرداخت کفاره کرد:
در شأن نزول این آیه آمده است که روزى یکى از مسلمانان به نام اوس بن صامت انصارى این جمله را در حال عصبانیت به همسرش گفت؛ سپس پشیمان شد و این اولین ظهارى بود که در اسلام اتفاق افتاد. زن نزد رسول خدا صلى الله علیه وآله آمد و از این حکم پرسید. پیامبر فرمود: در این زمینه حکمى نازل نشده است. خوله پریشان شد و دست به دعا برداشت و به خداوند شکوه کرد و منتظر ماند تا آن که این آیات نخست سوره مجادله نازل شد و فرمود: همسران ظهارکنندگان، مادران آنها نیستند، مادران آنها کسانى هستند که آنان را زاییدهاند؛ پس سخن آنان، سخنى زشت و باطل است.[۲]
پانویس
منابع
- دائرة المعارف قرآن کریم، علی خراسانی، ج۱، ص۳۹۲.
- دائرةالمعارف قرآن کریم، محمدحسن درایتى، ج۵، ص۴۱-۴۲.