حضرت حوّا: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جز
(ویرایش)
 
(۷ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
{{مدخل دائرة المعارف|[[دانشنامه جهان اسلام]]}}
+
{{خوب}}
{{الگو:نیازمند ویرایش فنی}}
+
'''حضرت حَوّا'''، نخستین زن، همسر [[حضرت آدم علیه السلام|حضرت آدم]] علیه السلام و مادر نسل [[بشر]] است. آدم و حوّا در پى وسوسه [[شیطان]] و خوردن میوه ممنوعه، از [[بهشت]] رانده شدند.
  
حَوّا ، حَوّا، نخستين زن، همسر حضرت آدم و مادر نسل بشر. واژهشناسى. اين نام در عهد عتيق به عبرى به صورت (حَوّاه) آمده است (رجوع کنید به سفر پيدايش، 20:3). اين واژه در ترجمه يونانىِ تورات، Evαو در لاتينى، Heva بوده و از لاتينى نيز بهصورت Eve وارد زبانهاى غربى شده است (اسكينر، ص 85؛ كولر و باومگارتنر، ص280؛ د. دين و اخلاق، ذيل "Eve"). درباره ريشهشناسى واژه حوا اختلاف هست؛ چنان كه نُه ريشه محتمل براى آن ذكر كردهاند (رجوع کنید به كولر و باومگارتنر، ص 280ـ281).
+
==واژه شناسى==
 +
نام «حوّا» در عهد عتیق به عبرى به صورت «حَوّاه» آمده است.<ref>رجوع کنید به سفر پیدایش، ۲۰:۳.</ref> این واژه در ترجمه یونانىِ [[تورات]]، Evα و در لاتینى، Heva بوده و از لاتینى نیز به صورت Eve وارد زبانهاى غربى شده است.<ref>اسکینر، ص۸۵؛ کولر و باومگارتنر، ص۲۸۰؛ د.دین و اخلاق، ذیل "Eve"</ref> درباره ریشه شناسى واژه حوا اختلاف هست؛ چنان که نُه ریشه محتمل براى آن ذکر کرده اند.<ref>رجوع کنید به کولر و باومگارتنر، ص۲۸۰ـ۲۸۱.</ref>
  
بنابر عهد عتيق (همانجا) حضرت آدم همسر خود را حوّا ناميد، ازآن رو كه او مادر همه زندگان است. بدينترتيب، واژه حوّا بايد به معناى زندگى و مشتق از مادّه حاوا ــ صورت كهنتر مادّه عبرى حاياه و عربى آن (حَىَّ)ــ به معناى زيستن و زندگى بخشيدن باشد (گزنيوس، ص cclxiv-cclxii، cclxxiv-cclxxiii؛ د. دين و اخلاق، همانجا؛ >دانشنامه معيار كتاب مقدس<، ذيل "Eve")، يا ممكن است تغييريافته كلمه حَيَّاه (به معناى زنده/ حىّ) باشد (گزنيوس، ص cclxiv،cclxxiv ؛ كولر و باومگارتنر، همانجا). به نظر اسكينر (ص 86) اصل وجود يك نام مستقل (حوّا) براى همسر آدم يا نخستين زن، احتمالا از نظريهاى كهن در باب خاستگاه انسان بهجا مانده كه براساس آن، نخستين مادر، نماينده وحدت نسل است. بنابراين، واژه حوّا بايد نخست متضمن معناى حيات و سپس منبع حيات، يعنى مادر باشد (همانجا). البته در اين اشتقاق ترديدهايى هم وجود دارد، از جمله اينكه ظاهراً ساخت واژه حوّا عبرى نيست و معناى آن نيز با ريشه شناسى پيشنهاد شده در عهد قديم ناهماهنگ است، زيرا همه زندگان، حيوانات را نيز شامل مىشود ولى در اينجا به نوع بشر محدود شده است (همانجا؛ نيز رجوع کنید به >دايرةالمعارف يهود<، ذيل "Eve"). در ريشه شناسى ديگرى، اسميت (ص 177) كلمه حوّا را به حىّ (به معناى طايفه) ربط داده و آن را حاكى از انديشهاى مادرسالارانه دانسته كه در آن حوّا مظهر خويشاوندى كسانى است كه مادر مشترك دارند (نيز رجوع کنید به كولر و باومگارتنر، ص 281؛ قس اسكينر، ص 86، پانويس 20).
+
بنابر عهد عتیق، [[حضرت آدم علیه السلام|حضرت آدم]] همسر خود را حوّا نامید، ازآن رو که او مادر همه زندگان است. بدین ترتیب، واژه حوّا باید به معناى زندگى و مشتق از مادّه حاوا ــ صورت کهنتر مادّه عبرى حایاه و عربى آن (حَىَّ)ــ به معناى زیستن و زندگى بخشیدن باشد.<ref>گزنیوس، ص cclxiv-cclxii، cclxxiv-cclxxiii؛ د. دین و اخلاق، همانجا؛ <دانشنامه معیار کتاب مقدس>، ذیل "Eve" </ref> یا ممکن است تغییریافته کلمه حَیاه (به معناى حىّ) باشد؛<ref>گزنیوس، ص cclxiv،cclxxiv ؛ کولر و باومگارتنر، همانجا.</ref>  
  
سومين ريشه پيشنهادى مبتنى بر شباهت آوايى واژه حوّا با واژه آرامى حيوى يا حِويا به معناى مار است. بنابراين ريشهشناسى، وجه تسميه حوا اين است كه او در فريفتن آدم مانند مار عمل كرد؛ همانطور كه مار موجب هلاكت حوّا شد، حوّا هم مارِ همسرش شد. در قرن گذشته با كشف يك لوح مخطوط فينيقى، اين ريشهشناسى با پيوند دادن كلمه حوّا به واژه حوت (hwt)، ربالنوع مار فينيقيان، دوباره مطرح شد (اسكينر، ص 85، پانويس 20؛ >دايرةالمعارف جهانى يهود<؛ د. جودائيكا؛ د. دين و اخلاق، ذيل "Eve"). يك شاهد ديگر، وجود قبيلهها يا خاندانهايى است كه نسب اوليه خود را به مارها مىرسانند (رجوع کنید به اسكينر، همانجا). به اين ترتيب، برخى از محققان معاصر معتقدند كه حوّا به معناى مار است و شواهدى نيز در سفر پيدايش يافتهاند مبنى بر اينكه زندگى روى زمين با مار آغاز شده، چنانكه در اسطوره آفرينش بابلى همه چيز از اژدهايى به نام تيامات به وجود آمده است (رجوع کنید به د. دين و اخلاق؛ >دايرةالمعارف يهود<، همانجاها؛ براى اطلاع بيشتر از اين اسطوره و مقايسه آن با باب نخست سفر پيدايش رجوع کنید به هوك، ص 41ـ45، 106، 119، 141ـ143).
+
بنابراین واژه حوّا باید نخست متضمن معناى حیات و سپس منبع حیات، یعنى مادر باشد. البته در این اشتقاق تردیدهایى هم وجود دارد، از جمله این که ظاهراً ساخت واژه حوّا عبرى نیست و معناى آن نیز با ریشه شناسى پیشنهاد شده در عهد قدیم ناهماهنگ است زیرا همه زندگان حیوانات را نیز شامل مى شود ولى در اینجا به نوع بشر محدود شده است.<ref>همانجا؛ نیز رجوع کنید به <دایرةالمعارف یهود>، ذیل "Eve" </ref>
  
در منابع واژه شناسى زبان عربى نيز درباره اشتقاق حوّاء اختلاف هست كه ذيل دو ريشه «حوو» و «حوى» به آن اشاره كردهاند؛ در عين حال، حوّاء در نظر لغتشناسان اسم خاص است و در معناى آن بدون بيان هرگونه وجه و ارتباط لغوى، فقط عبارت «زوج آدم» را آوردهاند (رجوع کنید به ابنسيده؛ فيروزآبادى؛ زَبيدى، ذيل «حوو»؛ ابنمنظور، ذيل «حوى»). بهطور كلى صورت نوشتارى واژه حَوّاء در زبان عربى در چند معناى اصلى يافت مىشود: يكى ذيل مادّه «ح و و» (دالّ بر سياه شبيه به سبز يا قرمز مايل به سياه)، مؤنث أحوى، صفت چيزى يا زنى كه رنگ تيره و مايل به سياه دارد (ابنسيده؛ فيروزآبادى، همانجاها؛ طريحى، ذيل «حوو»؛ زبيدى، همانجا؛ قس ابنمنظور، كه آن را ذيل «حوى» آورده است)؛ ديگرى ذيل مادّه «ح ى ى» (با دو دلالت زندگى و ماربه معناى مارگير (ابنسيده؛ فيروزآبادى، همانجاها؛ قس خليلبن احمد، كه آن را ذيل «حيو» آورده است). همچنين ابنمنظور (همانجا) حَوّاء به همراه الف لام را نام يك اسب دانسته است (براى شاهد شعرى رجوع کنید به ذوالرُّمّه، ص 231). در فرهنگ عربى پيش از اسلام، از نام حوّاء براى نامگذارى زنان استفاده مىشده (رجوع کنید به هوروويتس، ص 109) و به گزارش ابنسعد (ج 8، ص 323ـ324)، نام همسر يكى از صحابيان پيامبر حوّاء بوده است. به نظر هوروويتس (همانجا)، اين كاربرد در فرهنگ عربى لزوماً برگرفته از نام حوّاء در فرهنگ يهودى ـ مسيحى نيست و ممكن است صرفاً مؤنث أحوى باشد. هرچند حوّاء به عنوان نام همسر آدم در شعرى از فرزدق (متوفى 110) آمده است (رجوع کنید به ابوعبيده، ج 1، ص 434).
+
ریشه شناسى دیگرى، مبتنى بر شباهت آوایى واژه حوّا با واژه آرامى حیوى یا حِویا به معناى مار است. بنابراین ریشه شناسى، وجه تسمیه حوا این است که او در فریفتن آدم مانند مار عمل کرد؛ همانطور که مار موجب هلاکت حوّا شد، حوّا هم مارِ همسرش شد. به این ترتیب، برخى از محققان معاصر معتقدند که حوّا به معناى مار است و شواهدى نیز در سِفر پیدایش یافته اند مبنى بر این که زندگى روى زمین با مار آغاز شده، چنانکه در اسطوره آفرینش بابلى همه چیز از اژدهایى به نام تیامات به وجود آمده است. <ref>رجوع کنید به د.دین و اخلاق؛ <دایرةالمعارف یهود>، همانجاها؛ براى اطلاع بیشتر از این اسطوره و مقایسه آن با باب نخست سفر پیدایش رجوع کنید به هوک، ص۴۱ـ۴۵، ۱۰۶، ۱۱۹، ۱۴۱ـ۱۴۳.</ref>
  
در '''سنّت اسلامى'''. در قرآن كريم واژه حوّا ذكر نشده و ذيل آيات راجع به حضرت آدم، از حوّا با عنوان همسر آدم (زَوْجكَ) ياد شده است (رجوع کنید به بقره: 35؛ اعراف: 19؛ طه: 117). البته در احاديث و كتب تاريخى و تفسيرى، همسر آدم حوا ناميده شده و گفته شده اين نامگذارى از آنرو بوده كه حوّا مادر همه زندگان (رجوع کنید به ابنسعد، ج 1، ص 39ـ40، به نقل از ابنعباس) يا از حىّ (=موجود زنده، يعنى آدم) خلق شده است (طبرى، ذيل بقره : 35؛ ابنبابويه، 1385ـ1386، ج 1، ص 2، 16؛ همو، 1361ش، ص 48؛ قس مجلسى، ج 11، ص100ـ101، كه در اين اشتقاق مناقشه كرده است؛ نيز رجوع کنید به بخش قبلى مقاله). همچنين در روايتى، آدم حوّا را أثّا ناميد كه در زبان نبطى به معناى زن است (رجوع کنید به ابنسعد، ج 1، ص 39، به نقل از مجاهد؛ قس بخش قبلى مقاله، ايشاه در زبان عبرى و آرامى؛ نيز رجوع کنید به د. اسلام، چاپ دوم، ذيل مادّه؛ اسپلبرگ، ص 312، 322، يادداشت 27).
+
در منابع واژه شناسى زبان عربى نیز درباره اشتقاق حوّاء اختلاف هست که ذیل دو ریشه «حوو» و «حوى» به آن اشاره کرده اند؛ در عین حال، حوّاء در نظر لغتشناسان اسم خاص است و در معناى آن بدون بیان هر گونه وجه و ارتباط لغوى، فقط عبارت «زوج آدم» را آورده اند.<ref>رجوع کنید به ابن سیده؛ فیروزآبادى؛ زَبیدى، ذیل «حوو»؛ ابن منظور، ذیل «حوى».</ref>
  
در [[قرآن كريم]] از آفرينش حوّا سخنى به ميان نيامده است. بنابر آيات قرآن، آدم و همسرش بهخواست خدا در بهشت ساكن شدند. آنها مىتوانستند از هر خوراكى در بهشت استفاده كنند، جز ميوه يك درخت، و در صورت نزديك شدن به آن درخت از ظالمان محسوب مىشدند. شيطان هر دوى آنها را فريب داد و آنها ميوه ممنوعه را خوردند. در پى آن، بديهاى آنها بر يكديگر پديدار شد و آنها كوشيدند با برگهاى بهشتى خود را بپوشانند. سپس از خدا خواستند كه آنها را ببخشد. خدا نيز به آنها گفت كه بايد به زمين بروند و در آنجا زندگى كنند تا اينكه بميرند و از آنجا خارج شوند (بقره: 35ـ38؛ اعراف: 19ـ25؛ طه: 115ـ 123؛ رجوع کنید به آدم*).
+
به طور کلى صورت نوشتارى واژه حَوّاء در زبان عربى در چند معناى اصلى یافت مى شود: یکى ذیل مادّه «ح و و» (دالّ بر سیاه شبیه به سبز یا قرمز مایل به سیاه)، مؤنث أحوى، صفت چیزى یا زنى که رنگ تیره و مایل به سیاه دارد؛<ref>ابن سیده؛ فیروزآبادى، همانجاها؛ طریحى، ذیل «حوو»؛ زبیدى، همانجا؛ قس ابن منظور که آن را ذیل «حوى» آورده است.</ref> دیگرى ذیل مادّه «ح ى ى» (با دو دلالت زندگى و مار) به معناى مارگیر.<ref>ابن سیده؛ فیروزآبادى، همانجاها؛ قس خلیلبن احمد، که آن را ذیل «حیو» آورده است.</ref> در فرهنگ عربى پیش از [[اسلام]] از نام حوّاء براى نامگذارى زنان استفاده مى شده است.<ref>رجوع کنید به هوروویتس، ص۱۰۹.</ref>
  
در قرآن تأكيد شده است كه آدم از خاك آفريده شد (آلعمران: 59؛ حجر: 28؛ ص: 71؛ نيز رجوع کنید به اعراف: 12؛ اسراء : 61) و نيز آمده: «]خدا[ شما را از نفسى واحد خلق كرد و جفتش را از او آفريد» (نساء: 1؛ اعراف: 189؛ زمر: 6). عموم مفسران متقدم بر اين عقيدهاند كه در اين آيات منظور از نفس، آدم و منظور از زوج، حوّاست و بنابر روايات، خدا او را از يكى از دندههاى آدم (رجوع کنید به ابنماجه، ج 1، ص 175؛ قمى، ذيل نساء: 1؛ ابنبابويه، 1385ـ1386، ج 2، ص 471) يا از زياده خاكى كه آدم را از آن خلق كرده بود (رجوع کنید به عياشى، ذيل نساء: 1؛ ابنبابويه، 1417، ص259ـ260) آفريد (نيز رجوع کنید به طوسى؛ زمخشرى؛ طبرسى؛ فخررازى، ذيل آيات). به نظر برخى مفسران، مراد اينآيات آن است كه خدا جفت آدم را از جنس او آفريد، همانطور كه در آيات ديگر، عبارت «من أنفسكم» (رجوع کنید به توبه : 128؛ نحل72:؛ روم21:؛ شورى11:) بههمين معناست. بهعلاوه، اين تفاسير با ادامه آيه 189 سوره اعراف كه مىگويد «تا بدان آرام گيرد»، سازگارتر است، زيرا هركس به همجنس خود متمايل است و بدان انس مىگيرد (شريف رضى، ص 308ـ309، به نقل از ابوالعباس مبرد؛ زمخشرى، ذيل اعراف: 189؛ فخررازى، ذيل نساء: 1، به نقل از ابومسلم بحر اصفهانى، اعراف: 189؛ نيز رجوع کنید به طباطبائى، ذيل نساء: 1؛ سبحانى، ج 1، ص 92ـ93). برخى از معاصران گفتهاند كه مراد از نفس واحد، آدم ابوالبشر نيست، بلكه منظور از آن، اصل و منشأ خلقت انسان (اعم از مرد و زن) است و نتيجهگرفتهاند كه زنومرد، هر دو، از گوهرى واحد آفريده شدهاند (رجوع کنید به رشيدرضا، ذيل نساء: 1؛ جوادى آملى، ص 42ـ44؛ براى رد اين ديدگاه رجوع کنید به طباطبائى، همانجا). بعضى نيز باتكيه بر نظريههاى زيستشناختى جديد، نفس واحد را نخستين جاندارى دانستهاند كه نوع بشر از آن نشئت گرفتهاست. اين جاندار درابتدا به صورت غيرجنسى توليدمثل كرد و بعد با جاندار مؤنثى كه از خود او بهوجودآمد، جفتگيرى كرد و نسل انسان را بهوجود آورد. بنابراين ديدگاه، در مرحله نخست تكامل انسان، جفت او مستقلا آفريدهنشد، بلكه جفتشاز خودش بهوجود آمد.بنابراين،توليدمثل انسان درنخستين مرحله، توليدمثل جنسى نبود. علاوه بر اين، ارتباط مستقيم جنسيت نوزادان بهپدر (و نه مادر)، نيز حاكى از اين واقعيت است كه همجنس مرد و همجنس زن ازيك نفس، يعنى از مرد، پديد آمدهاند (رجوع کنید به رشيدرضا، همانجا؛ د.ا.د.ترك، ذيل مادّه، بهنقل از سليمان آتش؛ براى ديدگاهى مشابه رجوع کنید به بهبودى،1376ش،ص286ـ292؛همو،1378ش، ج1، ص287ـ 289؛ براى تفسيرى مشابه ازسفر پيدايش،27:1 رجوع کنید به اسكينر، ص 33؛ نيز براى تفصيل بيشتر دراينباره رجوع کنید به آدم*؛ تكامل*).
+
==حوّا در قرآن و احادیث==
 +
در [[قرآن کریم]] واژه «حوّا» ذکر نشده و ذیل آیات راجع به [[حضرت آدم علیه السلام|حضرت آدم]] از حوّا با عنوان همسر آدم (زَوْجک) یاد شده است.<ref>رجوع کنید به [[سوره بقره]]: ۳۵؛ [[سوره اعراف]]: ۱۹؛ [[سوره طه]]: ۱۱۷.</ref> البته در [[احادیث]] و کتب تاریخى و [[تفسیر قرآن|تفسیرى]]، همسر آدم حوا نامیده شده و گفته شده این نامگذارى از آن رو بوده که حوّا مادر همه زندگان <ref>رجوع کنید به ابن سعد، ج۱، ص۳۹ـ۴۰، به نقل از ابن عباس.</ref> یا از حىّ (=موجود زنده، یعنى آدم) خلق شده است.<ref>طبرى، ذیل [[سوره بقره]]: ۳۵؛ ابن بابویه، ۱۳۸۵ـ۱۳۸۶، ج۱، ص۲، ۱۶؛ همو، ۱۳۶۱ش، ص۴۸؛ قس مجلسى، ج۱۱، ص۱۰۰ـ۱۰۱ که در این اشتقاق مناقشه کرده است؛ نیز رجوع کنید به بخش قبلى مقاله.</ref>
  
در قرآن هيچ اشارهاى به نقش حوّا در نخستين گناه آدم نشده است. بنابر عهد عتيق (سفر پيدايش، 3: 1ـ7) مار، حوا را و او نيز آدم را فريب داد، در حالىكه به گفته قرآن، شيطان هر دوى آنها را وسوسه كرد (بقره: 36؛ اعراف: 20). حتى در آيه 120 سوره طه فقط از گفتگوى شيطان با آدم و وسوسه او سخن گفته شده و شيطان مستقيمآ به او خطاب كرده است. اما در اين آيه به اينكه خطاب شيطان به حوّا بوده، اشارهاى نشده است. بنابراين، در حالى كه در سنّت يهودى ـ مسيحى، حوّا شخصيتى فريبخورده و گمراهكننده معرفى شده است، در قرآن، آدم و حوّا، هر دو، به يك اندازه مسئول شناخته شده و به عنوان نخستين زوج بشرى به اخراج از بهشت محكوم شدهاند (عبدالحليم، ص 129؛ قس د. اسلام، چاپ اول، ذيل مادّه؛ نيز براى تحليلى متفاوت در اين باره رجوع کنید به اسپلبرگ، ص 307). هرچند در احاديث تفسيرى، درباره جزئيات وسوسه شيطان و نقش حوّا در رانده شدن خود و همسرش از بهشت مطالبى آمده (رجوع کنید به طبرى، جامع، ذيل بقره: 36؛ قس يعقوبى، ج 1، ص 5ـ6، كه اين ماجرا را بدون تأكيد بر نقش منفى حوا بازمىگويد) كه ظاهراً برگرفته از داستان مذكور در سفر پيدايش در عهد عتيق است (رجوع کنید به طباطبائى، ج 1، ص 140). همچنين در حديثى با قيد نام حوّا آمده: «اگر حوّا نبود، جنس زن به شوهرش خيانت نمىكرد» (بخارى، ج 4، ص 126؛ مسلمبن حجاج، ج 4، ص 179) كه مراد از خيانت، نقش حوّا در نخستين گناه آدم دانسته شده است (رجوع کنید به نَووَى، ج10، ص 59؛ ابنحجر عسقلانى، ج 6، ص 261). همچنين روايتى بر وسوسه شدن حوّا پس از اخراج از بهشت دلالت دارد. بنابراين روايت، حوّا باردار مىشد ولى بچهاش زنده نمىماند. شيطان (كه حارث ناميده مىشد) نزد وى آمد و او را وسوسه كرد كه بچه را عبدالحارث بنامد تا زنده بماند. آنان نيز چنين كردند در حالى كه اين وسوسهاى شيطانى بود (رجوع کنید به ابنحنبل، ج 5، ص 11؛ ترمذى، ج 4، ص 332؛ نيز براى گونههاى ديگرى از روايت رجوع کنید به ابنسعد، ج 1، ص 37ـ38؛ طبرى، جامع، ذيل اعراف: 190؛ همو، تاريخ، ج 1، ص 148ـ150؛ قمى، ذيل اعراف: 190). بنابراين روايت، حوّا دوباره موجب فريب آدم شد (براى نقدها يا تأويلات عالمان شيعه و سنّى رجوع کنید به علمالهدى، ص 29ـ34؛ طبرسى؛ فخررازى، ذيل اعراف: 190؛ نيز رجوع کنید به مجلسى، ج 11، ص 249ـ256 كه صدور اين روايات از امامان شيعه را از روى تقيه دانسته است؛ نيز رجوع کنید به طباطبائى، ذيل اعراف: 190، كه اين روايت و نظاير آن را جعلى يا از اسرائيليات* دانسته است؛ براى تحليل محتوايى اين روايت رجوع کنید به اسپلبرگ، ص 314ـ319).
+
در قرآن کریم از آفرینش حوّا سخنى به میان نیامده است، اما تأکید شده است که آدم از خاک آفریده شد<ref>[[سوره آل عمران]]: ۵۹؛ [[سوره حجر]]: ۲۸؛ [[سوره ص]]: ۷۱؛ نیز رجوع کنید به [[سوره اعراف]]: ۱۲؛ [[سوره اسراء]]: ۶۱.</ref> و نیز آمده: «[خدا] شما را از نفسى واحد خلق کرد و جفتش را از او آفرید».<ref>[[سوره نساء]]: ۱؛ [[سوره اعراف]]: ۱۸۹؛ [[سوره زمر]]: ۶.</ref> عموم مفسران متقدم بر این عقیده اند که در این آیات منظور از نفس، آدم و منظور از زوج حوّاست و بنابر روایات خدا او را از یکى از دنده هاى آدم<ref>رجوع کنید به ابن ماجه، ج۱، ص۱۷۵؛ قمى، ذیل [[سوره نساء]]: ۱؛ ابن بابویه، ۱۳۸۵ـ۱۳۸۶، ج۲، ص۴۷۱.</ref> یا از زیاده خاکى که آدم را از آن خلق کرده بود،<ref>رجوع کنید به عیاشى، ذیل [[سوره نساء]]: ۱؛ ابن بابویه، ۱۴۱۷، ص۲۵۹ـ۲۶۰.</ref> آفرید. <ref>نیز رجوع کنید به طوسى؛ زمخشرى؛ طبرسى؛ فخررازى، ذیل آیات.</ref>
  
با اينكه در منابع حديثى شيعه و سنّى، روايات معدودى درباره حوا آمده است، در كتابهاى تاريخ، تراجم و قصص انبيا رواياتى فراوان، گوناگون و غالباً از گونه اسرائيليات ديده مىشود (رجوع کنید به د. اسلام، چاپ دوم، همانجا؛ براى بحث تحقيقى درباره منابع يهودى مورد استفاده مورخان مسلمان رجوع کنید به ادنگ، ص 23ـ 69، 110ـ138؛ براى نمونههاى مربوط به ماجراى حوّا رجوع کنید به همان، ص 38، 117ـ118؛ براى مباحث تطبيقى يا تحليل تفصيلى در اين باره رجوع کنید به اسپلبرگ، ص 307ـ314؛ آمال محمد عبدالرحمان ربيع، ص 106ـ108؛ قاسمى، ص240ـ262). بنابراين روايات، هنگامى كه خدا حضرت آدم را در بهشت ساكن كرد، وى تنها بود. سپس خدا او را به خوابى عميق فرو برد و حوّا را از يكى از دندههاى پهلوى چپش خلق كرد. در طول اين عمل، آدم هيچ دردى حس نكرد، زيرا در غير اين صورت ميلى به زن نمىداشت. سپس بر حوّا لباسهاى بهشتى پوشاندند، وى را آراستند و بالاى سر آدم نشاندند. آدم پس از بيدار شدن او را ديد و وى را حوّا ناميد. در جواب سؤال ملائك نيز گفت كه حوّا يك زن است و چون از موجود زنده آفريده شده، نام حوّا را براى او برگزيده است و هنگامى كه از وى سبب خلقت حوّا را پرسيدند، جواب داد: براى اينكه هر دو جنس در كنار هم به آرامش برسند. آدم از خاك خلق شده است و حوّا از گوشت، ازاينرو مردها هر چه پا به سن مىگذارند زيباتر، و زنان با مرور ايام زشتتر مىشوند. همچنانكه گفته شده چون مرد از خاك آفريده شده، همتش معطوف به خاك (و آبادانى آن) است، حال آنكه زن از مرد خلق شده و شوق او معطوف به مرد است. در همين منابع آمده است كه آدم و حوّا در بهشت در ناز و نعمت بودند، اما ابليس، كه از دهان مار سخن مىگفت، با كمك طاووس آنها را فريب داد و ميوه ممنوعه (جاودانگى) را ابتدا حوّا و سپس آدم خورد. در روايتى آمده است تا زمانى كه آدم عقل سليم داشت از ميوه ممنوعه نخورد، ازاينرو، حوّا به او شراب نوشاند و سپس او را نزد درخت برد و وادار به خوردن از ميوه آن نمود. آدم و حوّا در پى تخلف از امر الهى و خوردن ميوه ممنوعه، محكوم و از بهشت رانده شدند. علاوه بر جزاهاى مشترك، به حوّا و سپس همه زنان پس از او جزاهاى بسيار ديگرى از جمله عادت ماهانه، حاملگى و درد زايمان داده شد. پس از رانده شدن از بهشت، آدم در هند و حوّا در جده فرود آمد و پس از توبه، در عرفات با يكديگر ملاقات كردند. آنان بعضى از مناسك حج را بهجاى آوردند و حوّا براى نخستين بار حيض شد. آدم پايش را بر زمين كوبيد و آب زمزم جارى شد و حوّا با آن غسل كرد. حوّا از بيست بار وضع حمل چهل بچه به دنيا آورد. او يك سال پس از آدم درگذشت و در جوارش به خاك سپرده شد (رجوع کنید به ابنهشام، ص 14ـ26؛ ابنقتيبه، ص 15؛ طبرى، تاريخ، ج 1، ص 103ـ109؛ ثعلبى، ص 25ـ41؛ ابنعساكر، ج 69، ص 101ـ111؛ ابناثير، الكامل، ج 1، ص 32ـ53؛ قس مجلسى، ج 11، ص 99ـ122، 160ـ197، 204ـ249، 268ـ269، شامل مجموعه روايات شيعى در اين باره؛ نيز رجوع کنید به آدم*؛ نيز براى تحليل اسطورهشناختى اين روايات رجوع کنید به امامى، ص 239ـ250). درباره مدفن آدم و حوا اختلاف هست. قبرى در جده به حوا منسوب بود كه حكومت سعودى آن را تخريب كرد (رجوع کنید به جده*؛ د.ا.د.ترك، ذيل "Cidde").
+
به نظر برخى مفسران، مراد این آیات آن است که خدا جفت آدم را از جنس او آفرید، همانطور که در آیات دیگر عبارت «مِن أنفسکم»<ref>رجوع کنید به [[سوره توبه]]: ۱۲۸؛ [[سوره نحل]]: ۷۲؛ [[سوره روم]]: ۲۱؛ [[سوره شورى]]: ۱۱.</ref> به همین معناست. به علاوه این تفاسیر با ادامه آیه ۱۸۹ [[سوره اعراف]] که مى گوید «تا بدان آرام گیرد»، سازگارتر است زیرا هر کس به همجنس خود متمایل است و بدان انس مى گیرد.<ref>شریف رضى، ص۳۰۸ـ۳۰۹، به نقل از ابوالعباس مبرد؛ زمخشرى، ذیل [[سوره اعراف]]: ۱۸۹؛ فخررازى، ذیل [[سوره نساء]]: ۱، به نقل از ابومسلم بحر اصفهانى، [[سوره اعراف]]: ۱۸۹؛ نیز رجوع کنید به طباطبائى، ذیل [[سوره نساء]]: ۱؛ سبحانى، ج۱، ص۹۲ـ۹۳.</ref> برخى از معاصران گفته اند که مراد از نفس واحد آدم ابوالبشر نیست بلکه منظور از آن، اصل و منشأ خلقت انسان (اعم از مرد و زن) است و نتیجه گرفته اند که زن و مرد، هر دو از گوهرى واحد آفریده شده اند.<ref>رجوع کنید به رشیدرضا، ذیل [[سوره نساء]]: ۱؛ جوادى آملى، ص۴۲ـ۴۴؛ براى رد این دیدگاه رجوع کنید به طباطبائى، همانجا.</ref>
  
== منابع ==
+
بنابر آیات قرآن، آدم و همسرش به خواست خدا در [[بهشت]] ساکن شدند. آنها مى توانستند از هر خوراکى در بهشت استفاده کنند، جز میوه یک درخت و در صورت نزدیک شدن به آن درخت از ظالمان محسوب مى شدند. [[شیطان|شیطان]] هر دوى آنها را فریب داد و آنها میوه ممنوعه را خوردند. در پى آن بدی هاى آنها بر یکدیگر پدیدار شد و آنها کوشیدند با برگهاى بهشتى خود را بپوشانند. سپس از خدا خواستند که آنها را ببخشد. خدا نیز به آنها گفت که باید به زمین بروند و در آنجا زندگى کنند.<ref>[[سوره بقره]]: ۳۵ـ۳۸؛ [[سوره اعراف]]: ۱۹ـ۲۵؛ [[سوره طه]]: ۱۱۵ـ۱۲۳.</ref>
  
*دانشنامه جهان اسلام، جلد 14، ذیل مدخل ''حوّا'' از سيدعلى آقایی (با تلخیص)، در دسترس در  پایگاه دانشنامه جهان اسلام
+
در [[قرآن]] هیچ اشاره اى به نقش حوّا در نخستین [[گناه]] آدم نشده است. بنابر عهد عتیق (سفر پیدایش، ۳: ۱ـ۷) مار، حوا را و او نیز آدم را فریب داد، در حالى که به گفته قرآن، شیطان هر دوى آنها را [[وسوسه]] کرد.<ref>[[سوره بقره]]: ۳۶؛ [[سوره اعراف]]: ۲۰.</ref> حتى در [[آیه 120 سوره طه|آیه ۱۲۰ سوره طه]] فقط از گفتگوى شیطان با آدم و وسوسه او سخن گفته شده و شیطان مستقیماً به او خطاب کرده است اما در این آیه به این که خطاب شیطان به حوّا بوده، اشاره اى نشده است. بنابراین در حالى که در سنّت یهودى ـ مسیحى، حوّا شخصیتى فریب خورده و گمراه کننده معرفى شده است، در قرآن، آدم و حوّا هر دو به یک اندازه مسئول شناخته شده و به عنوان نخستین زوج بشرى به اخراج از بهشت محکوم شده اند.<ref>عبدالحلیم، ص۱۲۹؛ قس د.اسلام، چاپ اول، ذیل مادّه؛ نیز براى تحلیلى متفاوت در این باره رجوع کنید به اسپلبرگ، ص۳۰۷.</ref> هر چند در [[حدیث|احادیث]] تفسیرى، درباره جزئیات وسوسه شیطان و نقش حوّا در رانده شدن خود و همسرش از بهشت مطالبى آمده،<ref>رجوع کنید به طبرى، جامع، ذیل [[سوره بقره]]: ۳۶؛ قس یعقوبى، ج۱، ص۵ـ۶ که این ماجرا را بدون تأکید بر نقش منفى حوا بازمى گوید.</ref> که ظاهراً برگرفته از داستان مذکور در سفر پیدایش در عهد عتیق است.<ref>رجوع کنید به طباطبائى، ج۱، ص۱۴۰.</ref>
 +
 
 +
آدم و حوّا در پى تخلف از امر الهى و خوردن میوه ممنوعه، محکوم و از بهشت رانده شدند. پس از رانده شدن از بهشت، آدم در هند و حوّا در [[جدّه]] فرود آمد و پس از [[توبه]]، در [[عرفات]] با یکدیگر ملاقات کردند. آنان بعضى از مناسک [[حج]] را به جاى آوردند و حوّا براى نخستین بار حیض شد. آدم پایش را بر زمین کوبید و آب زمزم جارى شد و حوّا با آن [[غسل]] کرد. حوّا از بیست بار وضع حمل چهل بچه به دنیا آورد. او یک سال پس از آدم درگذشت و در جوارش به خاک سپرده شد.<ref>رجوع کنید به ابن هشام، ص۱۴ـ۲۶؛ ابن قتیبه، ص۱۵؛ طبرى، تاریخ، ج۱، ص۱۰۳ـ۱۰۹؛ ثعلبى، ص۲۵ـ۴۱؛ ابن عساکر، ج۶۹، ص۱۰۱ـ۱۱۱؛ ابن اثیر، الکامل، ج۱، ص۳۲ـ۵۳؛ قس مجلسى، ج۱۱، ص۹۹ـ۱۲۲.</ref> درباره مدفن آدم و حوا اختلاف هست. قبرى در جدّه به حوا منسوب بود که حکومت سعودى آن را تخریب کرد.<ref>رجوع کنید به جده؛ د.ا.د.ترک، ذیل "Cidde"</ref>
 +
==پانویس==
 +
<references />
 +
==منابع==
 +
*[[دانشنامه جهان اسلام (کتاب)|دانشنامه جهان اسلام]]، جلد ۱۴، مدخل "حوّا" از سید على آقایی (با تلخیص).
 +
{{قرآن}}
 
[[رده:زنان مطرح شده در قرآن]]
 
[[رده:زنان مطرح شده در قرآن]]
 
[[رده:قصه‌های قرآنی]]
 
[[رده:قصه‌های قرآنی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۷ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۲۱

حضرت حَوّا، نخستین زن، همسر حضرت آدم علیه السلام و مادر نسل بشر است. آدم و حوّا در پى وسوسه شیطان و خوردن میوه ممنوعه، از بهشت رانده شدند.

واژه شناسى

نام «حوّا» در عهد عتیق به عبرى به صورت «حَوّاه» آمده است.[۱] این واژه در ترجمه یونانىِ تورات، Evα و در لاتینى، Heva بوده و از لاتینى نیز به صورت Eve وارد زبانهاى غربى شده است.[۲] درباره ریشه شناسى واژه حوا اختلاف هست؛ چنان که نُه ریشه محتمل براى آن ذکر کرده اند.[۳]

بنابر عهد عتیق، حضرت آدم همسر خود را حوّا نامید، ازآن رو که او مادر همه زندگان است. بدین ترتیب، واژه حوّا باید به معناى زندگى و مشتق از مادّه حاوا ــ صورت کهنتر مادّه عبرى حایاه و عربى آن (حَىَّ)ــ به معناى زیستن و زندگى بخشیدن باشد.[۴] یا ممکن است تغییریافته کلمه حَیاه (به معناى حىّ) باشد؛[۵]

بنابراین واژه حوّا باید نخست متضمن معناى حیات و سپس منبع حیات، یعنى مادر باشد. البته در این اشتقاق تردیدهایى هم وجود دارد، از جمله این که ظاهراً ساخت واژه حوّا عبرى نیست و معناى آن نیز با ریشه شناسى پیشنهاد شده در عهد قدیم ناهماهنگ است زیرا همه زندگان حیوانات را نیز شامل مى شود ولى در اینجا به نوع بشر محدود شده است.[۶]

ریشه شناسى دیگرى، مبتنى بر شباهت آوایى واژه حوّا با واژه آرامى حیوى یا حِویا به معناى مار است. بنابراین ریشه شناسى، وجه تسمیه حوا این است که او در فریفتن آدم مانند مار عمل کرد؛ همانطور که مار موجب هلاکت حوّا شد، حوّا هم مارِ همسرش شد. به این ترتیب، برخى از محققان معاصر معتقدند که حوّا به معناى مار است و شواهدى نیز در سِفر پیدایش یافته اند مبنى بر این که زندگى روى زمین با مار آغاز شده، چنانکه در اسطوره آفرینش بابلى همه چیز از اژدهایى به نام تیامات به وجود آمده است. [۷]

در منابع واژه شناسى زبان عربى نیز درباره اشتقاق حوّاء اختلاف هست که ذیل دو ریشه «حوو» و «حوى» به آن اشاره کرده اند؛ در عین حال، حوّاء در نظر لغتشناسان اسم خاص است و در معناى آن بدون بیان هر گونه وجه و ارتباط لغوى، فقط عبارت «زوج آدم» را آورده اند.[۸]

به طور کلى صورت نوشتارى واژه حَوّاء در زبان عربى در چند معناى اصلى یافت مى شود: یکى ذیل مادّه «ح و و» (دالّ بر سیاه شبیه به سبز یا قرمز مایل به سیاه)، مؤنث أحوى، صفت چیزى یا زنى که رنگ تیره و مایل به سیاه دارد؛[۹] دیگرى ذیل مادّه «ح ى ى» (با دو دلالت زندگى و مار) به معناى مارگیر.[۱۰] در فرهنگ عربى پیش از اسلام از نام حوّاء براى نامگذارى زنان استفاده مى شده است.[۱۱]

حوّا در قرآن و احادیث

در قرآن کریم واژه «حوّا» ذکر نشده و ذیل آیات راجع به حضرت آدم از حوّا با عنوان همسر آدم (زَوْجک) یاد شده است.[۱۲] البته در احادیث و کتب تاریخى و تفسیرى، همسر آدم حوا نامیده شده و گفته شده این نامگذارى از آن رو بوده که حوّا مادر همه زندگان [۱۳] یا از حىّ (=موجود زنده، یعنى آدم) خلق شده است.[۱۴]

در قرآن کریم از آفرینش حوّا سخنى به میان نیامده است، اما تأکید شده است که آدم از خاک آفریده شد[۱۵] و نیز آمده: «[خدا] شما را از نفسى واحد خلق کرد و جفتش را از او آفرید».[۱۶] عموم مفسران متقدم بر این عقیده اند که در این آیات منظور از نفس، آدم و منظور از زوج حوّاست و بنابر روایات خدا او را از یکى از دنده هاى آدم[۱۷] یا از زیاده خاکى که آدم را از آن خلق کرده بود،[۱۸] آفرید. [۱۹]

به نظر برخى مفسران، مراد این آیات آن است که خدا جفت آدم را از جنس او آفرید، همانطور که در آیات دیگر عبارت «مِن أنفسکم»[۲۰] به همین معناست. به علاوه این تفاسیر با ادامه آیه ۱۸۹ سوره اعراف که مى گوید «تا بدان آرام گیرد»، سازگارتر است زیرا هر کس به همجنس خود متمایل است و بدان انس مى گیرد.[۲۱] برخى از معاصران گفته اند که مراد از نفس واحد آدم ابوالبشر نیست بلکه منظور از آن، اصل و منشأ خلقت انسان (اعم از مرد و زن) است و نتیجه گرفته اند که زن و مرد، هر دو از گوهرى واحد آفریده شده اند.[۲۲]

بنابر آیات قرآن، آدم و همسرش به خواست خدا در بهشت ساکن شدند. آنها مى توانستند از هر خوراکى در بهشت استفاده کنند، جز میوه یک درخت و در صورت نزدیک شدن به آن درخت از ظالمان محسوب مى شدند. شیطان هر دوى آنها را فریب داد و آنها میوه ممنوعه را خوردند. در پى آن بدی هاى آنها بر یکدیگر پدیدار شد و آنها کوشیدند با برگهاى بهشتى خود را بپوشانند. سپس از خدا خواستند که آنها را ببخشد. خدا نیز به آنها گفت که باید به زمین بروند و در آنجا زندگى کنند.[۲۳]

در قرآن هیچ اشاره اى به نقش حوّا در نخستین گناه آدم نشده است. بنابر عهد عتیق (سفر پیدایش، ۳: ۱ـ۷) مار، حوا را و او نیز آدم را فریب داد، در حالى که به گفته قرآن، شیطان هر دوى آنها را وسوسه کرد.[۲۴] حتى در آیه ۱۲۰ سوره طه فقط از گفتگوى شیطان با آدم و وسوسه او سخن گفته شده و شیطان مستقیماً به او خطاب کرده است اما در این آیه به این که خطاب شیطان به حوّا بوده، اشاره اى نشده است. بنابراین در حالى که در سنّت یهودى ـ مسیحى، حوّا شخصیتى فریب خورده و گمراه کننده معرفى شده است، در قرآن، آدم و حوّا هر دو به یک اندازه مسئول شناخته شده و به عنوان نخستین زوج بشرى به اخراج از بهشت محکوم شده اند.[۲۵] هر چند در احادیث تفسیرى، درباره جزئیات وسوسه شیطان و نقش حوّا در رانده شدن خود و همسرش از بهشت مطالبى آمده،[۲۶] که ظاهراً برگرفته از داستان مذکور در سفر پیدایش در عهد عتیق است.[۲۷]

آدم و حوّا در پى تخلف از امر الهى و خوردن میوه ممنوعه، محکوم و از بهشت رانده شدند. پس از رانده شدن از بهشت، آدم در هند و حوّا در جدّه فرود آمد و پس از توبه، در عرفات با یکدیگر ملاقات کردند. آنان بعضى از مناسک حج را به جاى آوردند و حوّا براى نخستین بار حیض شد. آدم پایش را بر زمین کوبید و آب زمزم جارى شد و حوّا با آن غسل کرد. حوّا از بیست بار وضع حمل چهل بچه به دنیا آورد. او یک سال پس از آدم درگذشت و در جوارش به خاک سپرده شد.[۲۸] درباره مدفن آدم و حوا اختلاف هست. قبرى در جدّه به حوا منسوب بود که حکومت سعودى آن را تخریب کرد.[۲۹]

پانویس

  1. رجوع کنید به سفر پیدایش، ۲۰:۳.
  2. اسکینر، ص۸۵؛ کولر و باومگارتنر، ص۲۸۰؛ د.دین و اخلاق، ذیل "Eve"
  3. رجوع کنید به کولر و باومگارتنر، ص۲۸۰ـ۲۸۱.
  4. گزنیوس، ص cclxiv-cclxii، cclxxiv-cclxxiii؛ د. دین و اخلاق، همانجا؛ <دانشنامه معیار کتاب مقدس>، ذیل "Eve"
  5. گزنیوس، ص cclxiv،cclxxiv ؛ کولر و باومگارتنر، همانجا.
  6. همانجا؛ نیز رجوع کنید به <دایرةالمعارف یهود>، ذیل "Eve"
  7. رجوع کنید به د.دین و اخلاق؛ <دایرةالمعارف یهود>، همانجاها؛ براى اطلاع بیشتر از این اسطوره و مقایسه آن با باب نخست سفر پیدایش رجوع کنید به هوک، ص۴۱ـ۴۵، ۱۰۶، ۱۱۹، ۱۴۱ـ۱۴۳.
  8. رجوع کنید به ابن سیده؛ فیروزآبادى؛ زَبیدى، ذیل «حوو»؛ ابن منظور، ذیل «حوى».
  9. ابن سیده؛ فیروزآبادى، همانجاها؛ طریحى، ذیل «حوو»؛ زبیدى، همانجا؛ قس ابن منظور که آن را ذیل «حوى» آورده است.
  10. ابن سیده؛ فیروزآبادى، همانجاها؛ قس خلیلبن احمد، که آن را ذیل «حیو» آورده است.
  11. رجوع کنید به هوروویتس، ص۱۰۹.
  12. رجوع کنید به سوره بقره: ۳۵؛ سوره اعراف: ۱۹؛ سوره طه: ۱۱۷.
  13. رجوع کنید به ابن سعد، ج۱، ص۳۹ـ۴۰، به نقل از ابن عباس.
  14. طبرى، ذیل سوره بقره: ۳۵؛ ابن بابویه، ۱۳۸۵ـ۱۳۸۶، ج۱، ص۲، ۱۶؛ همو، ۱۳۶۱ش، ص۴۸؛ قس مجلسى، ج۱۱، ص۱۰۰ـ۱۰۱ که در این اشتقاق مناقشه کرده است؛ نیز رجوع کنید به بخش قبلى مقاله.
  15. سوره آل عمران: ۵۹؛ سوره حجر: ۲۸؛ سوره ص: ۷۱؛ نیز رجوع کنید به سوره اعراف: ۱۲؛ سوره اسراء: ۶۱.
  16. سوره نساء: ۱؛ سوره اعراف: ۱۸۹؛ سوره زمر: ۶.
  17. رجوع کنید به ابن ماجه، ج۱، ص۱۷۵؛ قمى، ذیل سوره نساء: ۱؛ ابن بابویه، ۱۳۸۵ـ۱۳۸۶، ج۲، ص۴۷۱.
  18. رجوع کنید به عیاشى، ذیل سوره نساء: ۱؛ ابن بابویه، ۱۴۱۷، ص۲۵۹ـ۲۶۰.
  19. نیز رجوع کنید به طوسى؛ زمخشرى؛ طبرسى؛ فخررازى، ذیل آیات.
  20. رجوع کنید به سوره توبه: ۱۲۸؛ سوره نحل: ۷۲؛ سوره روم: ۲۱؛ سوره شورى: ۱۱.
  21. شریف رضى، ص۳۰۸ـ۳۰۹، به نقل از ابوالعباس مبرد؛ زمخشرى، ذیل سوره اعراف: ۱۸۹؛ فخررازى، ذیل سوره نساء: ۱، به نقل از ابومسلم بحر اصفهانى، سوره اعراف: ۱۸۹؛ نیز رجوع کنید به طباطبائى، ذیل سوره نساء: ۱؛ سبحانى، ج۱، ص۹۲ـ۹۳.
  22. رجوع کنید به رشیدرضا، ذیل سوره نساء: ۱؛ جوادى آملى، ص۴۲ـ۴۴؛ براى رد این دیدگاه رجوع کنید به طباطبائى، همانجا.
  23. سوره بقره: ۳۵ـ۳۸؛ سوره اعراف: ۱۹ـ۲۵؛ سوره طه: ۱۱۵ـ۱۲۳.
  24. سوره بقره: ۳۶؛ سوره اعراف: ۲۰.
  25. عبدالحلیم، ص۱۲۹؛ قس د.اسلام، چاپ اول، ذیل مادّه؛ نیز براى تحلیلى متفاوت در این باره رجوع کنید به اسپلبرگ، ص۳۰۷.
  26. رجوع کنید به طبرى، جامع، ذیل سوره بقره: ۳۶؛ قس یعقوبى، ج۱، ص۵ـ۶ که این ماجرا را بدون تأکید بر نقش منفى حوا بازمى گوید.
  27. رجوع کنید به طباطبائى، ج۱، ص۱۴۰.
  28. رجوع کنید به ابن هشام، ص۱۴ـ۲۶؛ ابن قتیبه، ص۱۵؛ طبرى، تاریخ، ج۱، ص۱۰۳ـ۱۰۹؛ ثعلبى، ص۲۵ـ۴۱؛ ابن عساکر، ج۶۹، ص۱۰۱ـ۱۱۱؛ ابن اثیر، الکامل، ج۱، ص۳۲ـ۵۳؛ قس مجلسى، ج۱۱، ص۹۹ـ۱۲۲.
  29. رجوع کنید به جده؛ د.ا.د.ترک، ذیل "Cidde"

منابع

قرآن
متن و ترجمه قرآن
اوصاف قرآن (اسامی و صفات قرآن، اعجاز قرآن، عدم تحریف در قرآن)
اجزاء قرآن آیه، سوره، جزء، حزب، حروف مقطعه
ترجمه و تفسیر قرآن تاریخ تفسیر، روشهای تفسیری قرآن، سیاق آیات، اسرائیلیات، تاویل، فهرست تفاسیر شیعه، فهرست تفاسیر اهل سنت، ترجمه های قرآن
علوم قرآنی تاریخ قرآن: نزول قرآن، جمع قرآن، شان نزول، کاتبان وحی، قراء سبعه
دلالت الفاظ قرآن: عام و خاص، مجمل و مبین، مطلق و مقید، محکم و متشابه، مفهوم و منطوق، نص و ظاهر، ناسخ و منسوخ
تلاوت قرآن تجوید، آداب قرائت قرآن، تدبر در قرآن
رده ها: سوره های قرآن * آیات قرآن * واژگان قرآنی * شخصیت های قرآنی * قصه های قرآنی * علوم قرآنی * معارف قرآن