خبال

«خَبال» به معنای فساد و تباهى است. واژه خبال دو بار در قرآن کریم آمده است؛ در آیه ۱۱۸ سوره آل عمران می فرماید: «یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا بِطَانَةً مِنْ دُونِکمْ لَا یأْلُونَکمْ خَبَالًا وَدُّوا مَا عَنِتُّمْ قَدْ بَدَتِ الْبَغْضَاءُ مِنْ أَفْوَاهِهِمْ...»؛ اى مسلمانان از غیر همدینانتان دوست هم راز و صمیمى مگیرید، که آنان در تبهکارى نسبت به شما ذره اى کوتاهى نکنند، شکست شما آرزوى آنهاست، دشمنیشان در باره شما به زبانهاشان آشکار گردید ... .

همچنین در آیه‌ ۴۷ سوره توبه چنین آمده است: «لَوْ خَرَجُوا فیکُمْ ما زادُوکُمْ إِلاَّ خَبالاً»؛ اگر آنها همراه شما (به سوى میدان جهاد) خارج می‌شدند، جز اضطراب و تردید (و یا سستی)، چیزى بر شما نمی‌افزودند.

از امام باقر (علیه السلام) روایت است که فرمود: «ما و پیروانمان از طینت علّیین آفریده شدیم و دشمنان ما از گل «خبال» (فاسدى از گل و لاى) آفریده شدند».

منابع

• سید مصطفی حسینی دشتی، فرهنگ معارف و معاریف.