آیه نَفْر: تفاوت بین نسخه‌ها
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
آیه 122 [[سوره توبه]]/9 به كوچیدن (نَفْر) گروهى براى آگاهى در دین یا براى جهاد تشویق كرده است؛ از همین رو به آن «آیه نَفْر» گفته‌اند:<ref> كفایة الاصول، ص 298.</ref> | آیه 122 [[سوره توبه]]/9 به كوچیدن (نَفْر) گروهى براى آگاهى در دین یا براى جهاد تشویق كرده است؛ از همین رو به آن «آیه نَفْر» گفته‌اند:<ref> كفایة الاصول، ص 298.</ref> | ||
| − | {{ | + | {{قرآن در قاب|«فَلَوْلاَ نَفَرَ مِن كُلِّ فِرْقَةٍ مِّنْهُمْ طَآئِفَةٌ لِّيَتَفَقَّهُواْ فِي الدِّينِ وَلِيُنذِرُواْ قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُواْ إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ...»|سوره=9|آیه=122|ترجمه=و نتوانند مؤمنان که همگی به سفر روند چرا از هر گروهی دسته ای به سفرنروند تا دانش دین خویش را بیاموزند و چون بازگشتند مردم خود را هشداردهند، باشد که از زشتکاری حذر کنند}} |
براى این آیه دو شأن نزول نقل شده است. بر پایه یكى از این نقل‌ها، هنگامى كه خدا آیاتى را درباره [[غزوه تبوك]] و سرزنش منافقان نازل كرد، مؤمنان گفتند: هرگز از جنگى كه پیامبر صلى الله علیه و آله در آن حضور داشته باشد یا نداشته باشد، سر نخواهیم پیچید. | براى این آیه دو شأن نزول نقل شده است. بر پایه یكى از این نقل‌ها، هنگامى كه خدا آیاتى را درباره [[غزوه تبوك]] و سرزنش منافقان نازل كرد، مؤمنان گفتند: هرگز از جنگى كه پیامبر صلى الله علیه و آله در آن حضور داشته باشد یا نداشته باشد، سر نخواهیم پیچید. | ||
نسخهٔ ۲۱ ژوئیهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۰۷:۱۷
آیه 122 سوره توبه/9 به كوچیدن (نَفْر) گروهى براى آگاهى در دین یا براى جهاد تشویق كرده است؛ از همین رو به آن «آیه نَفْر» گفته‌اند:[۱]
براى این آیه دو شأن نزول نقل شده است. بر پایه یكى از این نقل‌ها، هنگامى كه خدا آیاتى را درباره غزوه تبوك و سرزنش منافقان نازل كرد، مؤمنان گفتند: هرگز از جنگى كه پیامبر صلى الله علیه و آله در آن حضور داشته باشد یا نداشته باشد، سر نخواهیم پیچید.
هنگامى كه پیامبر صلى الله علیه و آله سریّه‌اى را اعزام كرد، همه مسلمانان از مدینه خارج شده، پیامبر را تنها گذاشتند و این آیه نازل شد كه چرا نباید گروهى نزد پیامبر صلى الله علیه و آله بمانند و تفقه كنند و گروهى براى جهاد بروند.
در شأن نزول دیگرى آمده است: این آیه در شأن افرادى از یاران پیامبر صلى الله علیه و آله نازل شد كه به سوى بادیه‌نشینان رفتند و با استقبال و پذیرش آنان مواجه شدند. آنان هر كسى را مى‌یافتند به هدایت دعوت مى‌كردند.
گروهى به ایشان گفتند: شما پیامبر خود را رها كرده و به سوى ما آمده‌اید؟ آنان از شنیدن این سخن متأثر شده، به حضور پیامبر صلى الله علیه و آله بازگشتند و این آیه نازل شد.[۲]
اصولیان از این آیه، حجیت خبر واحد را استفاده كرده و گفته‌اند: وقتى لازم است عده‌اى براى تعلیم و تعلم كوچ كنند و احكام دین را بیاموزند، باید بر دیگران نیز لازم باشد گفته آنان را بپذیرند؛ در غیر این صورت، تعلیم و تعلم محقق نخواهد شد.[۳]
پانویس
منابع
- علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد1، ص405.
