آیه کتمان: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
آیه 159 [[سوره بقره]]/2 را «آیه كتمان» نامیده‌اند؛<ref> كفایة الاصول، ص 299.</ref> زیرا خداوند در این آیه، كتمان‌كنندگان آیات الهى و وسایل هدایت را لعنت مى‌كند: | آیه 159 [[سوره بقره]]/2 را «آیه كتمان» نامیده‌اند؛<ref> كفایة الاصول، ص 299.</ref> زیرا خداوند در این آیه، كتمان‌كنندگان آیات الهى و وسایل هدایت را لعنت مى‌كند: | ||
| − | {{قرآن در قاب|«إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَا أَنزَلْنَا مِنَ الْبَيِّنَاتِ وَالْهُدَى مِن بَعْدِ مَا بَيَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِي الْكِتَابِ أُولَـئِكَ يَلعَنُهُمُ اللّهُ وَيَلْعَنُهُمُ اللَّاعِنُونَ»|سوره=2|آیه=159}} | + | {{قرآن در قاب|«إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَا أَنزَلْنَا مِنَ الْبَيِّنَاتِ وَالْهُدَى مِن بَعْدِ مَا بَيَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِي الْكِتَابِ أُولَـئِكَ يَلعَنُهُمُ اللّهُ وَيَلْعَنُهُمُ اللَّاعِنُونَ»|سوره=2|آیه=159|ترجمه=کسانی را که دلایل روشن و هدایت کننده ما را پس از آن که در کتاب برای مردم بیانشان کرده ایم، کتمان می کنند. هم خدا لعنت می کند و هم دیگر لعنت کنندگان}} |
به گفته بیشتر مفسران صحابه و تابعان، شأن نزول آیه گروهى از دانشمندان یهود و نصارا مانند كعب بن اشرف، كعب بن اسد، ابن صوریا و زید بن تابوه است كه موضوع نبوت پیغمبر صلى الله علیه و آله را با این كه در [[تورات]] و [[انجیل]] وارد شده، كتمان مى‌كردند.<ref> مجمع البیان، ج 1، ص 441.</ref> گروهى از اصولیان، به این آیه بر حجیت خبر واحد استدلال كرده و حرمت كتمان را ملازم با لزوم پذیرش خبر واحد در صورت عدم كتمان دانسته‌اند.<ref> كفایة الاصول، ص 299 و 300.</ref> | به گفته بیشتر مفسران صحابه و تابعان، شأن نزول آیه گروهى از دانشمندان یهود و نصارا مانند كعب بن اشرف، كعب بن اسد، ابن صوریا و زید بن تابوه است كه موضوع نبوت پیغمبر صلى الله علیه و آله را با این كه در [[تورات]] و [[انجیل]] وارد شده، كتمان مى‌كردند.<ref> مجمع البیان، ج 1، ص 441.</ref> گروهى از اصولیان، به این آیه بر حجیت خبر واحد استدلال كرده و حرمت كتمان را ملازم با لزوم پذیرش خبر واحد در صورت عدم كتمان دانسته‌اند.<ref> كفایة الاصول، ص 299 و 300.</ref> | ||
نسخهٔ ۱۹ ژوئیهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۰۶:۳۸
آیه 159 سوره بقره/2 را «آیه كتمان» نامیده‌اند؛[۱] زیرا خداوند در این آیه، كتمان‌كنندگان آیات الهى و وسایل هدایت را لعنت مى‌كند:
به گفته بیشتر مفسران صحابه و تابعان، شأن نزول آیه گروهى از دانشمندان یهود و نصارا مانند كعب بن اشرف، كعب بن اسد، ابن صوریا و زید بن تابوه است كه موضوع نبوت پیغمبر صلى الله علیه و آله را با این كه در تورات و انجیل وارد شده، كتمان مى‌كردند.[۲] گروهى از اصولیان، به این آیه بر حجیت خبر واحد استدلال كرده و حرمت كتمان را ملازم با لزوم پذیرش خبر واحد در صورت عدم كتمان دانسته‌اند.[۳]
پانویس
منابع
- علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد1، ص396.
