قاموس قرآن: أَداء: تفاوت بین نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
|||
| (۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | [[ | + | واژه '''«أداء»''' به معنای دادن یا پرداخت کردن است، و در [[قرآن کریم]] معمولا به معنای دادن حق دیگران و ردّ [[امانت]] آمده است. |
| + | ==اداء در لغت== | ||
| + | در [[مفردات قرآن راغب (کتاب)|مفردات راغب]] آمده، «أَداٰء» یعنی دادن حق تمام در یک دفعه، مثل اداء [[جزیه]] و ردّ [[امانت]]: «الأداء دفع الحق دفعة و موفیته»؛ ولی در [[قاموس المحیط (کتاب)|القاموس المحیط]] مطلق رساندن و قضا کردن آمده است. | ||
| − | + | [[قرآن|قرآن مجید]] این واژه را فقط در دادن حق و ردّ امانت بکار برده نه در مطلق دادن چیزی، مثل: {{متن قرآن|«إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَمَانَاتِ إِلَىٰ أَهْلِهَا»}}.<ref>[[سوره نساء]]، ۵۸.</ref> | |
| − | * | + | |
| − | * | + | و آیه: {{متن قرآن|«فَمَنْ عُفِيَ لَهُ مِنْ أَخِيهِ شَيْءٌ فَاتِّبَاعٌ بِالْمَعْرُوفِ وَأَدَاءٌ إِلَيْهِ بِإِحْسَانٍ»}}.<ref>[[سوره بقره]]، ۱۷۸.</ref> این [[آیه]] دربارۀ [[دیه]] (خونبها) است که در مقابل عفو از [[قصاص]] داده می شود و سبب اصلی آن قتل است. در اینجا نیز اداء، اداء حق است؛ ولی تمام و یک دفعه بودن را که [[راغب اصفهانی|راغب]] گفته، بطور صریح نمی توان از قرآن استفاده کرد. در [[احادیث]] هست که خونبهای قتل عمدی باید در یک سال ادا شود، ولی یکجا دادن قید نشده است. |
| − | * | + | |
| − | * | + | و نیز آنجا که [[حضرت موسی علیه السلام|حضرت موسی]] به [[فرعون]] و فرعونیان می گوید: {{متن قرآن|«أَنْ [[أَدُّوا]] إِلَيَّ عِبَادَ اللَّهِ»}}؛<ref>[[سوره دخان]]، ۱۸.</ref> بندگان خدا را به من بدهید. گویا منظور این است: آنها را که بندگان خدایند، بناحق بنده خود خواندهاید و اذیت می کنید، آنها را برگردانید و از آنها دست بکشید، همچنانکه برگرداندن عبد [[غصب|مغصوب]] بمولای او، برگرداندن حق بصاحب حقّ است، همچنین برگرداندن بندگان خدا و دست کشیدن از آنها اداء حقّ خدا است؛ و اللّٰه العالم. |
| − | * | + | |
| + | ==اداء در آیات قرآن== | ||
| + | |||
| + | *'''أَداءٌ:''' {{متن قرآن|«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُتِبَ عَلَيْكُمُ الْقِصَاصُ فِي الْقَتْلَى الْحُرُّ بِالْحُرِّ وَالْعَبْدُ بِالْعَبْدِ وَالْأُنْثَىٰ بِالْأُنْثَىٰ فَمَنْ عُفِيَ لَهُ مِنْ أَخِيهِ شَيْءٌ فَاتِّبَاعٌ بِالْمَعْرُوفِ وَ '''أَدَاءٌ''' إِلَيْهِ بِإِحْسَانٍ ذَٰلِكَ تَخْفِيفٌ مِنْ رَبِّكُمْ وَرَحْمَةٌ فَمَنِ اعْتَدَىٰ بَعْدَ ذَٰلِكَ فَلَهُ عَذَابٌ أَلِيمٌ»}}.<ref>[[سوره بقره]]، ۱۷۸.</ref> | ||
| + | |||
| + | *'''فَلْیُؤَدِّ''': {{متن قرآن|«وَإِنْ كُنْتُمْ عَلَىٰ سَفَرٍ وَلَمْ تَجِدُوا كَاتِبًا فَرِهَانٌ مَقْبُوضَةٌ فَإِنْ أَمِنَ بَعْضُكُمْ بَعْضًا '''فَلْيُؤَدِّ ''' الَّذِي اؤْتُمِنَ أَمَانَتَهُ وَلْيَتَّقِ اللَّهَ رَبَّهُ وَلَا تَكْتُمُوا الشَّهَادَةَ وَمَنْ يَكْتُمْهَا فَإِنَّهُ آثِمٌ قَلْبُهُ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ عَلِيمٌ»}}.<ref>[[سوره بقره]]، ۲۸۳.</ref> | ||
| + | |||
| + | *'''یؤَدِّهِ:''' {{متن قرآن|«وَمِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ مَنْ إِنْ تَأْمَنْهُ بِقِنْطَارٍ يُؤَدِّهِ إِلَيْكَ وَمِنْهُمْ مَنْ إِنْ تَأْمَنْهُ بِدِينَارٍ لَا '''يُؤَدِّهِ''' إِلَيْكَ إِلَّا مَادُمْتَ عَلَيْهِ قَائِمًا ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمْ قَالُوا لَيْسَ عَلَيْنَا فِي الْأُمِّيِّينَ سَبِيلٌ وَيَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ وَهُمْ يَعْلَمُونَ»}}.<ref>[[سوره آل عمران]]، ۷۵.</ref> | ||
| + | |||
| + | *'''تُؤَدُّوا:''' {{متن قرآن|«إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ '''تُؤَدُّوا''' الْأَمَانَاتِ إِلَىٰ أَهْلِهَا وَإِذَا حَكَمْتُمْ بَيْنَ النَّاسِ أَنْ تَحْكُمُوا بِالْعَدْلِ إِنَّ اللَّهَ نِعِمَّا يَعِظُكُمْ بِهِ إِنَّ اللَّهَ كَانَ سَمِيعًا بَصِيرًا»}}.<ref>[[سوره نساء]]، ۵۸.</ref> | ||
| + | |||
| + | *'''أَدُّوا:''' {{متن قرآن|«أَنْ '''أَدُّوا''' إِلَيَّ عِبَادَ اللَّهِ ۖ إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ»}}.<ref>[[سوره دخان]]، ۱۸.</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| − | <references/> | + | <references /> |
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | |||
| + | *[[قاموس قرآن قرشی (کتاب)|قاموس قرآن]]، سید علیاکبر قرشی، تهران: دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۰۷. | ||
| + | |||
| + | {{قرآن}} | ||
[[رده:واژگان قرآنی]] | [[رده:واژگان قرآنی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ ژوئن ۲۰۲۵، ساعت ۱۷:۱۹
واژه «أداء» به معنای دادن یا پرداخت کردن است، و در قرآن کریم معمولا به معنای دادن حق دیگران و ردّ امانت آمده است.
اداء در لغت
در مفردات راغب آمده، «أَداٰء» یعنی دادن حق تمام در یک دفعه، مثل اداء جزیه و ردّ امانت: «الأداء دفع الحق دفعة و موفیته»؛ ولی در القاموس المحیط مطلق رساندن و قضا کردن آمده است.
قرآن مجید این واژه را فقط در دادن حق و ردّ امانت بکار برده نه در مطلق دادن چیزی، مثل: «إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَمَانَاتِ إِلَىٰ أَهْلِهَا».[۱]
و آیه: «فَمَنْ عُفِيَ لَهُ مِنْ أَخِيهِ شَيْءٌ فَاتِّبَاعٌ بِالْمَعْرُوفِ وَأَدَاءٌ إِلَيْهِ بِإِحْسَانٍ».[۲] این آیه دربارۀ دیه (خونبها) است که در مقابل عفو از قصاص داده می شود و سبب اصلی آن قتل است. در اینجا نیز اداء، اداء حق است؛ ولی تمام و یک دفعه بودن را که راغب گفته، بطور صریح نمی توان از قرآن استفاده کرد. در احادیث هست که خونبهای قتل عمدی باید در یک سال ادا شود، ولی یکجا دادن قید نشده است.
و نیز آنجا که حضرت موسی به فرعون و فرعونیان می گوید: «أَنْ أَدُّوا إِلَيَّ عِبَادَ اللَّهِ»؛[۳] بندگان خدا را به من بدهید. گویا منظور این است: آنها را که بندگان خدایند، بناحق بنده خود خواندهاید و اذیت می کنید، آنها را برگردانید و از آنها دست بکشید، همچنانکه برگرداندن عبد مغصوب بمولای او، برگرداندن حق بصاحب حقّ است، همچنین برگرداندن بندگان خدا و دست کشیدن از آنها اداء حقّ خدا است؛ و اللّٰه العالم.
اداء در آیات قرآن
- أَداءٌ: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُتِبَ عَلَيْكُمُ الْقِصَاصُ فِي الْقَتْلَى الْحُرُّ بِالْحُرِّ وَالْعَبْدُ بِالْعَبْدِ وَالْأُنْثَىٰ بِالْأُنْثَىٰ فَمَنْ عُفِيَ لَهُ مِنْ أَخِيهِ شَيْءٌ فَاتِّبَاعٌ بِالْمَعْرُوفِ وَ أَدَاءٌ إِلَيْهِ بِإِحْسَانٍ ذَٰلِكَ تَخْفِيفٌ مِنْ رَبِّكُمْ وَرَحْمَةٌ فَمَنِ اعْتَدَىٰ بَعْدَ ذَٰلِكَ فَلَهُ عَذَابٌ أَلِيمٌ».[۴]
- فَلْیُؤَدِّ: «وَإِنْ كُنْتُمْ عَلَىٰ سَفَرٍ وَلَمْ تَجِدُوا كَاتِبًا فَرِهَانٌ مَقْبُوضَةٌ فَإِنْ أَمِنَ بَعْضُكُمْ بَعْضًا فَلْيُؤَدِّ الَّذِي اؤْتُمِنَ أَمَانَتَهُ وَلْيَتَّقِ اللَّهَ رَبَّهُ وَلَا تَكْتُمُوا الشَّهَادَةَ وَمَنْ يَكْتُمْهَا فَإِنَّهُ آثِمٌ قَلْبُهُ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ عَلِيمٌ».[۵]
- یؤَدِّهِ: «وَمِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ مَنْ إِنْ تَأْمَنْهُ بِقِنْطَارٍ يُؤَدِّهِ إِلَيْكَ وَمِنْهُمْ مَنْ إِنْ تَأْمَنْهُ بِدِينَارٍ لَا يُؤَدِّهِ إِلَيْكَ إِلَّا مَادُمْتَ عَلَيْهِ قَائِمًا ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمْ قَالُوا لَيْسَ عَلَيْنَا فِي الْأُمِّيِّينَ سَبِيلٌ وَيَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ وَهُمْ يَعْلَمُونَ».[۶]
- تُؤَدُّوا: «إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَمَانَاتِ إِلَىٰ أَهْلِهَا وَإِذَا حَكَمْتُمْ بَيْنَ النَّاسِ أَنْ تَحْكُمُوا بِالْعَدْلِ إِنَّ اللَّهَ نِعِمَّا يَعِظُكُمْ بِهِ إِنَّ اللَّهَ كَانَ سَمِيعًا بَصِيرًا».[۷]
- أَدُّوا: «أَنْ أَدُّوا إِلَيَّ عِبَادَ اللَّهِ ۖ إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ».[۸]
پانویس
منابع
- قاموس قرآن، سید علیاکبر قرشی، تهران: دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۰۷.
