آیه میثاق: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | آیه 172 [[سوره اعراف]] | + | آیه 172 [[سوره اعراف]] خبر مى‌دهد كه [[خداوند]] در «عالم ذَر» از بنى‌آدم بر ربوبیت خویش «میثاق» (پیمان) گرفته است؛ از همین رو به آن «آیه میثاق»<ref>نهج الحق، علامه حلی، ص191؛ الذریعه الی اصول الشریعه، ج8، ص83.</ref> گفته‌اند: |
| − | {{قرآن در قاب|«وَإِذْ أَخَذَ رَبُّكَ | + | {{قرآن در قاب|«وَإِذْ أَخَذَ رَبُّكَ مِنْ بَنِي آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ وَأَشْهَدَهُمْ عَلَىٰ أَنْفُسِهِمْ أَلَسْتُ بِرَبِّكُمْ ۖ قَالُوا بَلَىٰ ۛ شَهِدْنَا ۛ أَنْ تَقُولُوا يَوْمَ الْقِيَامَةِ إِنَّا كُنَّا عَنْ هَٰذَا غَافِلِينَ»|سوره=7|آیه=172|ترجمه=و [به یاد آر] هنگامی را که پروردگارت از صلب بنی آدم نسلشان را پدید آورد، و آنان را [در ارتباط با پروردگاریش] بر خودشان گواه گرفت [و فرمود:] آیا من پروردگار شما نیستم؟ [انسان ها با توجه به وابستگی وجودشان و وجود همه موجودات به پروردگاری و ربوبیّت حق] گفتند: آری، گواهی دادیم. [پس اقرار به پروردگاری خود را در این دنیا از شما گرفتیم] تا روز قیامت نگویید: ما از این [حقیقت آشکار و روشن] بی خبر بودیم.}} |
| − | در چگونگى پیمان گرفتن در «عالم ذر» كه به آن | + | «ذُرِّيَّةٌ»، يا از «ذَر»، به معناى ذرّات بسيار كوچك غبار (يا مورچه‌هاى ريز) است، كه مراد از آن در اينجا، اجزاى نطفه‌ى انسان و يا فرزندان كوچك و كم‌سن و سال مى‌باشد، يا از ريشه‌ى «ذَرو»، به معناى پراكنده ساختن و يا از «ذَرَأَ»، به معناى آفريدن است.<ref>تفسير نمونه.</ref> امّا اغلب به فرزندان گفته مى‌شود. |
| + | |||
| + | در چگونگى پیمان گرفتن در «عالم ذر» كه به آن «پیمانِ أَلَستْ» نیز مى‌گویند، و این كه به صورت تكوینى یا تشریعى بوده است و فرزندان [[حضرت آدم علیه السلام|حضرت آدم]] چگونه به این پیمان پاسخ گفته‌اند، بحث‌هاى فراوانى مطرح است كه مشهورترين آنها دو قول است؛ | ||
| + | |||
| + | * الف: طبق روايات، پس از خلقت حضرت آدم، همه فرزندان او تا پايان دنيا به صورت ذرّات ريز و پراكنده، همچون مورچگان از پشت او بيرون آمده، مورد خطاب و سؤال الهى قرار گرفتند و به [[قدرت الهى]] به ربوبيّت [[خدا]] اعتراف كردند. سپس همه به صلب و گل آدم برگشتند تا به تدريج و به طور طبيعى به اين جهان بيايند. اين عالم را «عالم ذرّ» و آن پيمان را «پيمان ألَست» مى‌گويند.<ref>الكافى، ج 2، ص 13.</ref> [[امام صادق]] عليه السلام فرمود: بعضى از ذريّه‌ى آدم در عالم ذرّ به زبان اقرار كردند، ولى [[ايمان]] قلبى نداشتند.<ref>تفسير نورالثقلين.</ref> | ||
| + | * ب: مراد از عالم ذرّ، همان پيمان [[فطرت]] و تكوين مى‌باشد. يعنى هنگام خروج فرزندان آدم از صلب پدران به رحم مادران كه ذرّاتى بيش نيستند، خداوند فطرت [[توحيد|توحيدى]] و حقّ‌جويى را در سرشت آنها مى‌نهد و اين سرّ الهى به صورت يك حسّ درونى در نهاد و فطرت همه، به وديعت نهاده مى‌شود. همچنين در [[عقل]] و خردشان، خداباورى به صورت يك حقيقت خود آگاه نقش مى‌بندد. و لذا فطرت و خرد بشرى، بر ربوبيّت خداوند گواهى مى‌دهد. در روايتی كه از امام صادق عليه السلام درباره‌ى فطرت سؤال شده است، ایشان فطرت را همان عالم ذرّ دانسته‌اند.<ref>تفسير البرهان؛ تفسیر نورالثقلين؛ پيام قرآن، ج 3، ص 117.</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| − | <references/> | + | <references /> |
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | |||
| − | + | *[[دائرة المعارف قرآن کریم]]، علی خراسانی، ج1، ص402-403. | |
| − | + | *[[تفسیر نور]]، محسن قرائتی، ج3، ص216. | |
| + | |||
| + | ==پیوندها== | ||
| + | * [[آیه 172 سوره اعراف|ترجمه و تفسیر آیه 172 سوره اعراف]] | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
[[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | [[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | ||
[[رده:آیات سوره اعراف]] | [[رده:آیات سوره اعراف]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۶:۳۴
آیه 172 سوره اعراف خبر مى‌دهد كه خداوند در «عالم ذَر» از بنى‌آدم بر ربوبیت خویش «میثاق» (پیمان) گرفته است؛ از همین رو به آن «آیه میثاق»[۱] گفته‌اند:
«ذُرِّيَّةٌ»، يا از «ذَر»، به معناى ذرّات بسيار كوچك غبار (يا مورچه‌هاى ريز) است، كه مراد از آن در اينجا، اجزاى نطفه‌ى انسان و يا فرزندان كوچك و كم‌سن و سال مى‌باشد، يا از ريشه‌ى «ذَرو»، به معناى پراكنده ساختن و يا از «ذَرَأَ»، به معناى آفريدن است.[۲] امّا اغلب به فرزندان گفته مى‌شود.
در چگونگى پیمان گرفتن در «عالم ذر» كه به آن «پیمانِ أَلَستْ» نیز مى‌گویند، و این كه به صورت تكوینى یا تشریعى بوده است و فرزندان حضرت آدم چگونه به این پیمان پاسخ گفته‌اند، بحث‌هاى فراوانى مطرح است كه مشهورترين آنها دو قول است؛
- الف: طبق روايات، پس از خلقت حضرت آدم، همه فرزندان او تا پايان دنيا به صورت ذرّات ريز و پراكنده، همچون مورچگان از پشت او بيرون آمده، مورد خطاب و سؤال الهى قرار گرفتند و به قدرت الهى به ربوبيّت خدا اعتراف كردند. سپس همه به صلب و گل آدم برگشتند تا به تدريج و به طور طبيعى به اين جهان بيايند. اين عالم را «عالم ذرّ» و آن پيمان را «پيمان ألَست» مى‌گويند.[۳] امام صادق عليه السلام فرمود: بعضى از ذريّه‌ى آدم در عالم ذرّ به زبان اقرار كردند، ولى ايمان قلبى نداشتند.[۴]
- ب: مراد از عالم ذرّ، همان پيمان فطرت و تكوين مى‌باشد. يعنى هنگام خروج فرزندان آدم از صلب پدران به رحم مادران كه ذرّاتى بيش نيستند، خداوند فطرت توحيدى و حقّ‌جويى را در سرشت آنها مى‌نهد و اين سرّ الهى به صورت يك حسّ درونى در نهاد و فطرت همه، به وديعت نهاده مى‌شود. همچنين در عقل و خردشان، خداباورى به صورت يك حقيقت خود آگاه نقش مى‌بندد. و لذا فطرت و خرد بشرى، بر ربوبيّت خداوند گواهى مى‌دهد. در روايتی كه از امام صادق عليه السلام درباره‌ى فطرت سؤال شده است، ایشان فطرت را همان عالم ذرّ دانسته‌اند.[۵]
پانویس
منابع
- دائرة المعارف قرآن کریم، علی خراسانی، ج1، ص402-403.
- تفسیر نور، محسن قرائتی، ج3، ص216.
پیوندها
