آیه امانت: تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
|||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | آیه 72 [[سوره احزاب]] | + | آیه 72 [[سوره احزاب]] از پذیرش [[امانت|امانتى]] بزرگ به وسیله [[انسان]] خبر داده است. امانتى كه آسمانها، زمین و كوه‌ها از پذیرش آن سر باز زدند و از آن هراسیدند؛ ولى انسان آن را پذیرفت؛ از همین رو برخى این آیه را «آیه امانت» نام نهاده‌اند.<ref> تتمة المراجعات، ص 53.</ref> |
| − | {{قرآن در قاب | + | {{قرآن در قاب|سوره=33|آیه=72|ترجمه=یقیناً ما امانت را [که تکالیف شرعیه سعادت بخش است] بر آسمان ها و زمین و کوه ها عرضه کردیم و آنها از به عهده گرفتنش [به سبب اینکه استعدادش را نداشتند] امتناع ورزیدند و از آن ترسیدند، و انسان آن را پذیرفت بی تردید او [به علت ادا نکردن امانت] بسیار ستمکار، و [نسبت به سرانجام خیانت در امانت] بسیار نادان است.}} |
| + | «امانت الهی» همان قابلیت تکامل به صورت نامحدود، آمیخته با [[اراده]] و [[اختیار]]، و رسیدن به مقام انسان کامل و بنده خاص خدا و پذیرش ولایت الهیه است. اما منظور از «عرضه داشتن» این امانت به آسمانها و زمین و کوهها، همان مقایسه نمودن است، یعنی هنگامی که این امانت، با استعداد آنها مقایسه شد، آنها به زبان حال و استعداد عدم شایستگی خویش را برای پذیرش این امانت بزرگ اعلام کردند. ولی انسان آن چنان آفریده شده بود که می‌توانست تعهد و مسؤولیت را بر دوش کشد و ولایت الهیه را پذیرا گردد و در جاده عبودیت و کمال به سوی معبود لایزال سیر کند. البته این پذیرش، یک پذیرش قراردادی و تشریفاتی نبوده، بلکه پذیرشی است تکوینی بر حسب عالم استعداد. | ||
| + | اما توصیف انسان به «ظلوم» و «جهول» به خاطر فراموشکاری غالب انسانها و [[ظلم]] کردن بر خودشان و عدم آگاهی از قدر و منزلت آدمی است، همان کاری که از آغاز در نسل [[آدم]] به وسیله «قابیل» و خط قابلیان شروع شد و هم اکنون نیز ادامه دارد. | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
<references/> | <references/> | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | * علی خراسانی، | + | * [[دائرة المعارف قرآن کریم]]، علی خراسانی، ج1، ص372. |
| + | * [[برگزیده تفسیر نمونه]]، احمدعلى بابایى، ج3، ص637. | ||
| + | |||
| + | ==پیوندها== | ||
| + | *[[آیه 72 سوره احزاب|مشاهده ترجمه و تفسیر آیه]] | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۵ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۱۴
آیه 72 سوره احزاب از پذیرش امانتى بزرگ به وسیله انسان خبر داده است. امانتى كه آسمانها، زمین و كوه‌ها از پذیرش آن سر باز زدند و از آن هراسیدند؛ ولى انسان آن را پذیرفت؛ از همین رو برخى این آیه را «آیه امانت» نام نهاده‌اند.[۱]
«امانت الهی» همان قابلیت تکامل به صورت نامحدود، آمیخته با اراده و اختیار، و رسیدن به مقام انسان کامل و بنده خاص خدا و پذیرش ولایت الهیه است. اما منظور از «عرضه داشتن» این امانت به آسمانها و زمین و کوهها، همان مقایسه نمودن است، یعنی هنگامی که این امانت، با استعداد آنها مقایسه شد، آنها به زبان حال و استعداد عدم شایستگی خویش را برای پذیرش این امانت بزرگ اعلام کردند. ولی انسان آن چنان آفریده شده بود که می‌توانست تعهد و مسؤولیت را بر دوش کشد و ولایت الهیه را پذیرا گردد و در جاده عبودیت و کمال به سوی معبود لایزال سیر کند. البته این پذیرش، یک پذیرش قراردادی و تشریفاتی نبوده، بلکه پذیرشی است تکوینی بر حسب عالم استعداد.
اما توصیف انسان به «ظلوم» و «جهول» به خاطر فراموشکاری غالب انسانها و ظلم کردن بر خودشان و عدم آگاهی از قدر و منزلت آدمی است، همان کاری که از آغاز در نسل آدم به وسیله «قابیل» و خط قابلیان شروع شد و هم اکنون نیز ادامه دارد.
پانویس
- ↑ تتمة المراجعات، ص 53.
منابع
- دائرة المعارف قرآن کریم، علی خراسانی، ج1، ص372.
- برگزیده تفسیر نمونه، احمدعلى بابایى، ج3، ص637.
پیوندها
