آیه رکون: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جز |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| (۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | آیه 113 [[سوره هود]] را «آیه رُكون» نامیده‌اند.<ref>کتاب البیع، ج2، ص599.</ref> این [[آیه]] به مسلمانان فرمان مى‌دهد كه به ستمگران «رُكون» (اتّكا) نكنند؛ چرا كه این امر، عذاب [[جهنم]] را در پى خواهد داشت: | |
| − | آیه 113 [[ | + | {{قرآن در قاب|«وَلاَ تَرْكَنُواْ إِلَى الَّذِينَ ظَلَمُواْ فَتَمَسَّكُمُ النَّارُ وَمَا لَكُم مِّن دُونِ اللّهِ مِنْ أَوْلِيَاء ثُمَّ لاَتُنصَرُونَ»|سوره=11|آیه=113|ترجمه=و به کسانی که [به آیات خدا، پیامبر و مردم مؤمن] ستم کرده اند، تمایل و اطمینان نداشته باشید و تکیه مکنید که آتش [دوزخ] به شما خواهد رسید ودر آن حال شما را جز خدا هیچ سرپرستی نیست، سپس یاری نمی شوید.}} |
| + | در روايات آمده كه مودّت و محبّت به ظالم و اطاعت از او، از مصاديق ركون به ظالم محسوب مى‌شود. در روايتى مى‌فرمايد: به ستمگر اميدى نداشته باش، گرچه او فاميل و دوست تو باشد: «و إن كان حميماً قريباً».<ref>تفسير كنزالدقائق.</ref> در [[کافی]] نيز اين روايت آمده كه اگر به مقدار زمانِ دست به جيب كردن ستمگر براى بخشش، راضى به زنده بودن او باشى، ركون و تكيه بر ظالم كرده‌اى كه خدا از آن نهى نموده‌است.<ref>كافى، کلینی، ج5، ص108.</ref> | ||
| + | ==پانویس== | ||
| + | <references/> | ||
| − | + | ==منابع== | |
| + | * [[دائرة المعارف قرآن کریم]]، علی خراسانی، ج1، ص385. | ||
| + | *[[تفسیر نور]]، محسن قرائتی، ج4، ص128. | ||
| − | + | {{قرآن}} | |
| − | + | [[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | |
| − | + | [[رده:آیات سوره هود]] | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۶:۴۴
آیه 113 سوره هود را «آیه رُكون» نامیده‌اند.[۱] این آیه به مسلمانان فرمان مى‌دهد كه به ستمگران «رُكون» (اتّكا) نكنند؛ چرا كه این امر، عذاب جهنم را در پى خواهد داشت:
در روايات آمده كه مودّت و محبّت به ظالم و اطاعت از او، از مصاديق ركون به ظالم محسوب مى‌شود. در روايتى مى‌فرمايد: به ستمگر اميدى نداشته باش، گرچه او فاميل و دوست تو باشد: «و إن كان حميماً قريباً».[۲] در کافی نيز اين روايت آمده كه اگر به مقدار زمانِ دست به جيب كردن ستمگر براى بخشش، راضى به زنده بودن او باشى، ركون و تكيه بر ظالم كرده‌اى كه خدا از آن نهى نموده‌است.[۳]
پانویس
منابع
- دائرة المعارف قرآن کریم، علی خراسانی، ج1، ص385.
- تفسیر نور، محسن قرائتی، ج4، ص128.
