آیه: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(ایجاد)
 
 
(۱۳ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
−
{{مدخل دائرة المعارف|نثر طوبی}}
+
{{خوب}}
−
{{نیازمند ویرایش فنی}}
+
'''«آيه»''' در اصطلاح به جمله‌هاى [[قرآن کریم]] با فاصله‌هاى مشخص گفته می‌شود که در کنار هم، یک [[سوره]] را تشکیل می‌دهند و اكنون با شماره علامت‏‌گذارى مى‌‏شود.
−
در لغت به معنی نشان و علامت است و جمع آن بیشتر آیات و آی می آید. و در قرآن کریم بر اموری چند اطلاق گردیده هر یک به اعتبار آنکه نشانه است بر چیزی.
+
 +
==معنای لغوی آیه==
 +
واژه «آيه» در لغت به معناى نشانه و علامت آشکار است. <ref>مفردات ألفاظ القرآن، ص: 101.</ref> این واژه در [[قرآن کریم]] کاربردهای مختلفی دارد که همگی با معنای لغوی آن متناسب است. از جمله:
  
−
1-آیه '''از اجزای قرآن''' معروف است و هر سوره از چند آیت فراهم آمده است آیه گویند به اعتبار آنکه نشانه و دلیل بر مطلب بلندی است و تعلیمی ارجمند. قوله تعالی «منه آیات محکمات هن ام الکتاب»(آل عمران5) از قرآن است آیه های محکم و استوار که اصل کتاب آن است. و آیه بدین معنی در قرآن بسیار است و آیات قرآن شش هزار و دویست و سی و شش آیه است در عدد کوفیان و آن مشهورتر است و اهل مدینه دو بار شماره کردند یکی را مدنی اول گویند و دیگری را مدنی ثانی.
+
*'''آیه به معنای [[معجزه]]'''؛ مانند: {{متن قرآن|«هَـذِهِ نَاقَةُ اللّهِ لَكُمْ آيَةً»}}؛ ([[سوره اعراف]]/آیه 72) این ماده شتر آفریده خداست و برای شما معجزه ای  است.
 +
*'''آيه به معناى عبرت'''؛ مانند: {{متن قرآن|«قَدْ كانَ لَكُمْ آيَةٌ فِي فِئَتَيْنِ الْتَقَتا فِئَةٌ تُقاتِلُ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَ أُخْرى كافِرَةٌ يَرَوْنَهُمْ مِثْلَيْهِمْ رَأْيَ الْعَيْنِ وَاللَّهُ يُؤَيِّدُ بِنَصْرِهِ مَنْ يَشاءُ إِنَّ فِي ذلِكَ لَعِبْرَةً لِأُولِي الْأَبْصارِ»}}؛([[سوره آل عمران]]/آیه13) دو گروهي كه در ميدان ([[جنگ بدر]]) با هم روبرو شدند، نشانه درس عبرتی براي شما بود. يك گروه در راه خدا نبرد می كردند و جمع ديگری كه كافر بودند، در حالي كه آنها گروه را با چشم خود دو برابر آنچه بودند مي ديدند، در اين عبرتي است براي صاحبان بصيرت.
 +
*'''آيه به معنای آثار و علائم طبیعی'''؛ مانند: {{متن قرآن|«وَ مِنْ آياتِهِ خَلْقُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ اخْتِلافُ أَلْسِنَتِكُمْ»}}؛([[سوره روم]]/آیه22) از نشانه ‏هاى خداى سبحان پديد آوردن آسمانها و زمين و نيز تفاوت زبانهاى شماست.
  
−
2-'''بمعنی عبرت و هر چه از آن پند گیرند'''
+
==معناى اصطلاحى آيه‏==
 +
واژه «آيه» در اصطلاح به جمله ‏هاى [[قرآن]] با فاصله‏ هاى مشخص كه اكنون با شماره علامت ‏گذارى مى ‏شود، گفته شده است. از تعبيرات زیر ممكن است استفاده شود كه آيه به معناى اصطلاحى آن در قرآن به كار رفته است، مانند: 
  
−
«لقد کان فی یوسف و اخوته آیات للسائلین» (یوسف 8) در قصه یوسف و برادرانش پندها و عبرت ها است خواهندگان را.
+
*{{متن قرآن|«تِلْكَ آياتُ اللَّهِ نَتْلُوها عَلَيْكَ...»}} ([[سوره بقره]]/آیه252)؛ آنها آيات خداست كه بر تو تلاوت مى‏ كنيم.
 +
*{{متن قرآن|«كِتابٌ أُحْكِمَتْ آياتُهُ ثُمَّ فُصِّلَتْ ...»}} ([[سوره هود]]/آیه1)؛ كتابى كه آيات آن إحكام پيدا كرده آنگاه تفصيل شده ‏اند.
 +
*{{متن قرآن|«إِذا تُلِيَتْ عَلَيْهِمْ آياتُهُ زادَتْهُمْ إِيماناً...»}} ([[سوره انفال]]/آیه3)؛ وقتى آيات خدا بر آنها تلاوت مى ‏شود ايمان آنها زياد مى‏ شود.
 +
*{{متن قرآن|«وَ اذْكُرْنَ ما يُتْلى‏ فِي بُيُوتِكُنَّ مِنْ آياتِ اللَّهِ...»}} ([[سوره احزاب]]/آیه34)؛ همسران رسول اللّه (صلّى اللّه عليه وآله) در خانه‏ هاى خود به ياد بياورند آنچه از آيات خدا تلاوت مى ‏شود.
  
−
«و لقد ترکنا منها آیة» (عنکبوت 35) از شهرهای قوم لوط پس از خرابی نشانه ای باقی گذاشتیم برای عبرت.
+
احتمال ديگر در اين تعبيرات وجود دارد و آن اين كه منظور، الفاظ قرآن باشد. يعنى منظور اين تعبيرات جمله‏ هاى قرآن باشد، بدون در نظر گرفتن فاصله‏ هاى اصطلاحى. زيرا جمله ‏هاى قرآن حتى كلمات قرآن آيه ‏های الهى هستند. لذا اثبات اين نكته كه در زبان قرآن، آيه به همين مفهوم اصطلاحى به كار مى ‏رفته است، با توجه به اينكه علامت‏ گذارى نبود و اينكه فاصله ‏ها هم با شيوه ‏هاى ديگر اين چنين‏ انسجام نداشته است، قدرى مشكل به نظر مى ‏رسد. و احتمال دوم بهتر است، كه آيه يعنى كلمات قرآن كه به عنوان آيه‏ های الهى از آنها ياد شده است؛ نه جمله‏ ها با فاصله‏ هاى مشخص كه اصطلاح شده است. <ref>پژوهشى درعلوم قرآن، ص: 65 </ref>
  
−
«لتکون لمن خلفک آیة» (یونس 93) تا تو ای فرعون پس از مردن عبرت باشی برای آنها که پس از تو آیند.
+
==واژه آيه در روايات‏==
 +
کاربرد واژه «آیه» در معنای اصطلاحی آن در روایات فراوانی وجود دارد از جمله:
  
−
3'''-آثار و علائم سماوی و ارضی که کافران را ناچار به اقرار زبانی وادار کند از بیم هلاک هر چند ایمان در قلب آنها راسخ نشود''' و این امور را آیات قاهره گویند«ان نشأ ننزل علیهم من السماء آیة فظلت اعناقهم لها خاضعین» (شعراء4)اگر بخواهیم بر آنها آیتی قاهر از آسمان می فرستیم که گردن هایشان خاضع شود. گاه باشد که این آیات همه کافران را هلاک کند.طوفان نوح و هلاک مردم آن عهد آیتی بود(شعراء122) هلاک قوم عاد و ثمود و دیگر اقوام که در قرآن آمده است هر یک آیتی است (سوره شعراء) هیچیک معجزه برای اثبات نبوت آن پیغمبران نبود زیرا که چون هلاک شوند ایمان آوردن از آنها متوقع نیست. از پیغمبر ما هم این گونه آیات می خواستند که عذاب آید و آنها را هلاک کند «واذ قالوا اللهم ان کان هذا هو الحق من عندک فامطر علینا حجارة من السماء أو ائتنا بعذاب الیم».(انفال33) گفتند کفار عرب بار خدایا اگر این قرآن راست و از جانب تو است سنگ از آسمان بر ما ببار یا بر ما عذابی دردناک فرو فرست. خداوند در جواب آنها فرماید تا تو میان ایشان باشی خدا آنها را عذاب نکند و تا طلب آمرزش می کنند خدا ایشان را عذاب نکند. و چون عذاب نازل نمی شد اعتراض می کردند که «لو لاانزل علیه آیة» (انعام38) (رعد9 یونس 20 و غیره) پیغمبر صلی الله علیه وآله جواب می داد من فقط خبر عذاب به شما می دهم و اصل عذاب به اختیار خدا است «قل انما الایات عندالله و انما أنا نذیر مبین» (عنکبوت50) (ج9 ص28) «و یستعجلونک بالعذاب و لولا اجل مسمی لجاءهم العذاب». دشمنان دین ما نیز به امثال این آیات تمسک کرده گویند مردم از حضرتش هر چه از این آیات خواستند نیاورد تا دلیل به نبوتش شود. ما گوئیم مقصود از این آیات معجزه برای اثبات نبوت نیست و خداوند فرمود «و ما نرسل بالایات الا تخویفاً» (بنی اسرائیل62) «لو ان عندی ما تستعجلون به لقضی الامر بینی و بینکم»(انعام58) اگر به اختیار من بود آن عذاب که شما به عجله می خواهید کار میان من و شما به آخر می رسید و چون هلاک می شدید من که را به دین دعوت کنم و چگونه اسلام رواج گیرد. بسیاری از آیات حضرت موسی علیه السلام از این قبیل آیات قاهره بود مانند آنکه آب را به صورت خون نمود و عصا را اژدها کرد تا از ترس یا از تشنگی و بی آبی نزد موسی علیه السلام فروتنی کنند یا کوه طور بر آنها مشرف گشت تا از ترس گردیدن و افتادن آن تورات را بپذیرند.
+
*[[رسول خدا]] (صلّى اللّه عليه وآله) می فرمایند: {{متن حدیث|«مَنْ قَرَأَ أَرْبَعَ‏ آيَاتٍ‏ مِنْ أَوَّلِ الْبَقَرَةِ وَ آيَةَ الْكُرْسِيِّ وَ آيَتَيْنِ بَعْدَهَا وَ ثَلَاثَ آيَاتٍ مِنْ آخِرِهَا لَمْ يَرَ فِي نَفْسِهِ وَ مَالِهِ شَيْئاً يَكْرَهُهُ وَ لَا يَقْرَبُهُ شَيْطَانٌ وَ لَا يَنْسَى الْقُرْآنَ».}}<ref>الكافي، ج‏2، ص: 621</ref>؛ هر كس چهار آيه از اول سوره بقره و آية الكرسى و دو آيه بعد از آن و سه آيه آخر سوره بقره را بخواند در جان و مالش بدى نبيند و هيچ شيطانى باو نزديك نشود، و قرآن را فراموش نكند.
 +
*[[امیرالمؤمنین]] (علیه السلام) می فرمایند: {{متن حدیث|«إِنَ‏ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‏ آيَةٌ مِنْ فَاتِحَةِ الْكِتَابِ وَ هِيَ سَبْعُ‏ آيَات...» ‏}}<ref>الأمالي (للصدوق)، النص، ص: 175</ref>
  
−
4-گاه '''به معنی معجزه و خرق عادت''' باشد یعنی کاری بر خلاف قواعد طبیعی چنانکه دلیل نبوت و امامت و دعوی مدعی گردد هر چه باشد. آیه در قرآن بدین معنی کمتر آمده است و از جمله «هذه ناقة الله لکم آیة»(اعراف 72) این ماده شتر آفریده خداست و برای شما آیتی است. «انی قد جئتکم بآیة من ربکم انی أخلق لکم...» (آل عمران 44) از قول حضرت عیسی علیه السلام فرماید: من آیتی از جانب پروردگار شما آوردم شکل مرغی می سازم از گل و در آن می دمم به اذن خداوند مرغ می شود. مرغ ساختن و مریض را شفا دادن و مرده زنده کردن هیچیک از آیات قاهره نیست. در باره معجزات پیغمبر ما صلی الله علیه و آله آمده است. «واذا ذکروا لا یذکرون و اذا رأوا آیة یستسخرون و قالوا ان هذا الا سحر مبین» (صافات14_16) چون به قرآن پند داده شوند نمی پذیرند و چون معجزه به بینند استهزاء می کنند و می گویند نیست این مگر جادوئی آشکار. «واذا جائتهم آیة قالوا لن نؤمن حتی نؤتی مثل ما اوتی رسل الله الله اعلم حیث یجعل رسالته» (انعام126)(ج5 ص52) چون معجزه برای ایشان آمد گفتند ما ایمان نمی آوریم مگر آنکه به ما داده شود آن وحی و نبوت که به پیغمبران خدا داده شد. خداوند جواب می دهد، خدا بهتر می داند چه کس را به پیغمبری برگزیند و نبوت را به که ارزانی دارد شما توقع نبوت نکنید معجزات و آیاتی که خداوند به پیغمبر ما نسبت داد همه از این قبیل است چون آیات قاهره و هلاک کننده و عذاب دنیوی در عهد پیغمبر ما صلی الله علیه و آله نبود. معجزات رسول الله علیه و آله مانند تسبیح سنگریزه و تکلم حیوان و خواندن درخت و اخبار غیب و سیر کردن جماعت بسیار از یک چاه و امثال آن بود.این گونه آیات را خداوند دلیل درستی پیغمبران قرار داد «فأت بآیة ان کنت من الصادقین»(شعراء 150) معجزه بیاور اگر راست گوئی «ان کنت جئـت بایة فأت بها»(اعراف110) اگر با معجزه آمده ای بیاور آن را.
+
==توقيفى بودن حدود آیات==
 +
آيا حدود آيه‏ ها در [[قرآن]] امرى توقيفى است؟ یعنی  به امر رسول اللّه (صلّى اللّه عليه وآله) و مطابق با [[وحی]] است یا اینکه با اجتهاد مسلمانان تعیین می شود؟ بسيارى از محققان، ديدگاه اول را پذيرفته ‏اند كه در اين شأن قرآن جاى اظهار نظر نيست، و همان گونه كه از رسول خدا رسيده است بايد همان روش پيروى شود.  
  
−
5-'''هر گونه دلیل بر اثبات خدای تعالی و پیغمبر''' هر چند خرق عادت و خلاف طبیعت نباشد. «اولم یکن لهم آیة ان یعلمه علمؤا بنی اسرائیل»(شعراء197) آیا برای نبوت پیغمبر صلی الله علیه و آله کافی نیست که دانشمندان بنی اسرائیل او را می شناسند یعنی وعده به آمدن او در کتب انبیاء آمده است. آیه بدین معنی که دلیل بر وجود و حکمت باریتعالی است در قرآن از همه معانی بیشتر آمده است مانند «ومن آیاته ان خلقکم من تراب » «و من آیاته أن یرسل الریاح» و غیر ذلک . و گاه دلیل بر مطالب دیگر را آیة نامیده است مانند «آیتک ان لا تکلم الناس» خطاب به حضرت زکریا(آل عمران41) «آیة ملکه أن یأتیکم التابوت»(بقره 248) دلیل پادشاهی طالوت آن که تابوت مقدس شما سوی شما برگردد. «أتبنون بکل ریع آیة تعبثون»(شعراء128) مذمت قوم عاد است که بر هر جا عمارتی یا برجی می ساختند این برج و عمارت را آیه خواند برای آن که نوعاً این گونه بناها علامت چیزی است مانند ابعاد فواصل راه و نزدیک بودن آبادی و حمایت زمین، اگر چه قوم عاد بنای غیر لازم می کردند و از این جهت فرمود تعبثون اما اصل اعلام است لذا بنای بلند را اعلام خوانند.
+
[[سيوطى]] از بسيارى مانند [[ابن عربى]] و [[زمخشرى]] نقل مى ‏كند كه آيه ‏ها توقيفى هستند؛ آنگاه به برخى از مشكلاتى كه در پذيرش اين ديدگاه وجود دارد -از جمله شناخت فاصله‏ ها به صورت دقيق كه به رسول خدا مستند باشد- اشاره مى‏ كند و اعتراف ابن عربى را نقل مى ‏نمايد.  البته اين موضوع را از عملكرد و سيره مسلمانان تا حدودى مى‏ توان به دست آورد و متصل به سيره رسول اللّه صلّى اللّه عليه وآله نموده كه در مثل: المص، كهيعص، عسق، طسم، يس، حم، طه، آيه به حساب آمده است، اما در نظاير آنها مانند: الم، طس، ص، ق، ن، آيه به حساب نيامده است. گاهى يك كلمه مانند «مدهامّتان» آيه به حساب آمده و گاهى يك صفحه قرآن مانند «[[آيه دَيْن]]» نيز يك آيه به حساب آمده است. بنابراين اين نكات را سيره مسلمانان نشان مى‏ دهد که در اين موضوع جاى اظهار نظر نيست و بايد به روش گذشته عمل نمود. <ref>پژوهشى درعلوم قرآن، ص: 67</ref>
  
−
==منبع==
+
== تعداد آیات قرآن ==
−
نثر طوبی، علامه شعرانی
+
تعداد آيات [[قرآن كريم]] مورد اختلاف علماى قرآن ‏شناس است. پيش از اين كه به تعداد آيات و شمارش آن‏ها بپردازيم، لازم است كه سرّ اختلاف افراد در شمارش تعداد آيات قرآن را بیان نماییم.
  
 +
در زمان [[رسول خدا]] (صلّى اللّه عليه وآله)،  خود ايشان آيات را بر مردم قرائت مى‏ كردند. و لذا براى آگاه كردن مردم كه آيه در كجا تمام مى‏ شود، در رأس آيه بعد وقف مى‏ فرمودند، و اين وقف نشانه اتمام آيه قبل بود، و سپس همان آيه را به آيه بعدى وصل مى ‏فرمود، و اين نيز بيش‏تر به خاطر پيوستگى مفاهيم آن دو آيه بود؛ در نتيجه براى برخى اين توهّم و اشكال پيش آمد كه اين وصل بعد از وقف علامت انقطاع و تمام شدن آيه نيست؛ به همين خاطر در شمارش آيات دچار اختلاف شدند و برخى كم‏تر و برخى بيش‏تر شماره كرده‏ اند. امّا با اين همه، على رغم كمى يا زيادى تعداد آيات، همه نسخه‏ ها به طور دقيق منطبق بر يكديگر است و در هيچ كدام هيچ كمى و كاستى ديده نمى‏ شود.
 +
 +
در بين اعداد كه هر كدام به يك شهر اسلامى منسوب است، اين موارد ديده مى‏ شود: عدد كوفى، عدد مدنى، عدد مكى، عدد بصرى و عدد شامی.
 +
 +
[[شيخ طبرسى]] در [[مجمع البيان]] مى ‏نويسد: صحيح‏ترين اعداد آيات قرآن كه از لحاظ اسناد از ديگر روايات عالى تر است، عدد كوفى است؛ زيرا اين عدد از [[امام على]] (علیه السلام) مأخوذ است.
 +
 +
و روايتى كه از رسول خدا (ص) نقل شده است آن را تأييد مى‏ نمايد. مطابق حديثى كه از اميرالمؤمنين على (ع) نقل شده است، رسول خدا (ص) فرمود: مجموع آيات قرآن 6236 آيه است و بنابراين عدد كوفى نسبت به ساير روايات و اعداد ديگر به صواب نزديك‏تر است.
 +
 +
ابوعمرو عثمان دانى گويد: در اين كه شمار آيات قرآن كم‏تر از 6200 آيه نيست، تمام محققّان و محدّثان اتّفاق نظر دارند و اختلاف آن‏ها در مازاد بر 6200 مى‏ باشد كه برخى بر اين عدد، عددى اضافه نكرده ‏اند و عده‏ اى ديگر، تعدادى بر آن افزوده ‏اند كه به ترتيب عبارتند از: عدد 6204- 6214- 6216- 6219- 6225- 6236. <ref>سروش آسمانى سيرى در مفاهيم قرآنى، ص : 93</ref>
 +
 +
==پانویس==
 +
<references />
 +
==منابع==
 +
*قرآن کریم.
 +
*راغب أصفهانى، مفردات ألفاظ القرآن، دار القلم - الدار الشامية - بيروت - دمشق، چاپ: اول، 1412ق.
 +
*حبيب الله احمدى، پژوهشى درعلوم قرآن، فاطيما - قم، چاپ: چهارم، 1381.
 +
*شیخ كلينى، الكافي، دار الكتب الإسلامية - تهران، چاپ: چهارم، 1407 ق.
 +
*شیخ للصدوق، الأمالي، كتابچى - تهران، چاپ: ششم، 1376ش.
 +
*كاظم محمدى، سروش آسمانى سيرى در مفاهيم قرآنى، وزارت ارشاد - تهران، چاپ: اوّل، 1381.
 +
 +
{{قرآن}}
 +
 +
[[رده:واژگان قرآنی]]
 
[[رده:آیات و سور]]
 
[[رده:آیات و سور]]
−
[[رده:واژگان قرآنی]]
+
[[رده:تقسیمات قرآن]]
 +
[[رده:مقاله های مهم]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۸ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۷:۵۳

Confirm3.jpg

«آيه» در اصطلاح به جمله‌هاى قرآن کریم با فاصله‌هاى مشخص گفته می‌شود که در کنار هم، یک سوره را تشکیل می‌دهند و اكنون با شماره علامت‏‌گذارى مى‌‏شود.

معنای لغوی آیه

واژه «آيه» در لغت به معناى نشانه و علامت آشکار است. [۱] این واژه در قرآن کریم کاربردهای مختلفی دارد که همگی با معنای لغوی آن متناسب است. از جمله:

  • آیه به معنای معجزه؛ مانند: «هَـذِهِ نَاقَةُ اللّهِ لَكُمْ آيَةً»؛ (سوره اعراف/آیه 72) این ماده شتر آفریده خداست و برای شما معجزه ای است.
  • آيه به معناى عبرت؛ مانند: «قَدْ كانَ لَكُمْ آيَةٌ فِي فِئَتَيْنِ الْتَقَتا فِئَةٌ تُقاتِلُ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَ أُخْرى كافِرَةٌ يَرَوْنَهُمْ مِثْلَيْهِمْ رَأْيَ الْعَيْنِ وَاللَّهُ يُؤَيِّدُ بِنَصْرِهِ مَنْ يَشاءُ إِنَّ فِي ذلِكَ لَعِبْرَةً لِأُولِي الْأَبْصارِ»؛(سوره آل عمران/آیه13) دو گروهي كه در ميدان (جنگ بدر) با هم روبرو شدند، نشانه درس عبرتی براي شما بود. يك گروه در راه خدا نبرد می كردند و جمع ديگری كه كافر بودند، در حالي كه آنها گروه را با چشم خود دو برابر آنچه بودند مي ديدند، در اين عبرتي است براي صاحبان بصيرت.
  • آيه به معنای آثار و علائم طبیعی؛ مانند: «وَ مِنْ آياتِهِ خَلْقُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ اخْتِلافُ أَلْسِنَتِكُمْ»؛(سوره روم/آیه22) از نشانه ‏هاى خداى سبحان پديد آوردن آسمانها و زمين و نيز تفاوت زبانهاى شماست.

معناى اصطلاحى آيه‏

واژه «آيه» در اصطلاح به جمله ‏هاى قرآن با فاصله‏ هاى مشخص كه اكنون با شماره علامت ‏گذارى مى ‏شود، گفته شده است. از تعبيرات زیر ممكن است استفاده شود كه آيه به معناى اصطلاحى آن در قرآن به كار رفته است، مانند:

  • «تِلْكَ آياتُ اللَّهِ نَتْلُوها عَلَيْكَ...» (سوره بقره/آیه252)؛ آنها آيات خداست كه بر تو تلاوت مى‏ كنيم.
  • «كِتابٌ أُحْكِمَتْ آياتُهُ ثُمَّ فُصِّلَتْ ...» (سوره هود/آیه1)؛ كتابى كه آيات آن إحكام پيدا كرده آنگاه تفصيل شده ‏اند.
  • «إِذا تُلِيَتْ عَلَيْهِمْ آياتُهُ زادَتْهُمْ إِيماناً...» (سوره انفال/آیه3)؛ وقتى آيات خدا بر آنها تلاوت مى ‏شود ايمان آنها زياد مى‏ شود.
  • «وَ اذْكُرْنَ ما يُتْلى‏ فِي بُيُوتِكُنَّ مِنْ آياتِ اللَّهِ...» (سوره احزاب/آیه34)؛ همسران رسول اللّه (صلّى اللّه عليه وآله) در خانه‏ هاى خود به ياد بياورند آنچه از آيات خدا تلاوت مى ‏شود.

احتمال ديگر در اين تعبيرات وجود دارد و آن اين كه منظور، الفاظ قرآن باشد. يعنى منظور اين تعبيرات جمله‏ هاى قرآن باشد، بدون در نظر گرفتن فاصله‏ هاى اصطلاحى. زيرا جمله ‏هاى قرآن حتى كلمات قرآن آيه ‏های الهى هستند. لذا اثبات اين نكته كه در زبان قرآن، آيه به همين مفهوم اصطلاحى به كار مى ‏رفته است، با توجه به اينكه علامت‏ گذارى نبود و اينكه فاصله ‏ها هم با شيوه ‏هاى ديگر اين چنين‏ انسجام نداشته است، قدرى مشكل به نظر مى ‏رسد. و احتمال دوم بهتر است، كه آيه يعنى كلمات قرآن كه به عنوان آيه‏ های الهى از آنها ياد شده است؛ نه جمله‏ ها با فاصله‏ هاى مشخص كه اصطلاح شده است. [۲]

واژه آيه در روايات‏

کاربرد واژه «آیه» در معنای اصطلاحی آن در روایات فراوانی وجود دارد از جمله:

  • رسول خدا (صلّى اللّه عليه وآله) می فرمایند: «مَنْ قَرَأَ أَرْبَعَ‏ آيَاتٍ‏ مِنْ أَوَّلِ الْبَقَرَةِ وَ آيَةَ الْكُرْسِيِّ وَ آيَتَيْنِ بَعْدَهَا وَ ثَلَاثَ آيَاتٍ مِنْ آخِرِهَا لَمْ يَرَ فِي نَفْسِهِ وَ مَالِهِ شَيْئاً يَكْرَهُهُ وَ لَا يَقْرَبُهُ شَيْطَانٌ وَ لَا يَنْسَى الْقُرْآنَ».[۳]؛ هر كس چهار آيه از اول سوره بقره و آية الكرسى و دو آيه بعد از آن و سه آيه آخر سوره بقره را بخواند در جان و مالش بدى نبيند و هيچ شيطانى باو نزديك نشود، و قرآن را فراموش نكند.
  • امیرالمؤمنین (علیه السلام) می فرمایند: «إِنَ‏ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‏ آيَةٌ مِنْ فَاتِحَةِ الْكِتَابِ وَ هِيَ سَبْعُ‏ آيَات...» ‏[۴]

توقيفى بودن حدود آیات

آيا حدود آيه‏ ها در قرآن امرى توقيفى است؟ یعنی به امر رسول اللّه (صلّى اللّه عليه وآله) و مطابق با وحی است یا اینکه با اجتهاد مسلمانان تعیین می شود؟ بسيارى از محققان، ديدگاه اول را پذيرفته ‏اند كه در اين شأن قرآن جاى اظهار نظر نيست، و همان گونه كه از رسول خدا رسيده است بايد همان روش پيروى شود.

سيوطى از بسيارى مانند ابن عربى و زمخشرى نقل مى ‏كند كه آيه ‏ها توقيفى هستند؛ آنگاه به برخى از مشكلاتى كه در پذيرش اين ديدگاه وجود دارد -از جمله شناخت فاصله‏ ها به صورت دقيق كه به رسول خدا مستند باشد- اشاره مى‏ كند و اعتراف ابن عربى را نقل مى ‏نمايد. البته اين موضوع را از عملكرد و سيره مسلمانان تا حدودى مى‏ توان به دست آورد و متصل به سيره رسول اللّه صلّى اللّه عليه وآله نموده كه در مثل: المص، كهيعص، عسق، طسم، يس، حم، طه، آيه به حساب آمده است، اما در نظاير آنها مانند: الم، طس، ص، ق، ن، آيه به حساب نيامده است. گاهى يك كلمه مانند «مدهامّتان» آيه به حساب آمده و گاهى يك صفحه قرآن مانند «آيه دَيْن» نيز يك آيه به حساب آمده است. بنابراين اين نكات را سيره مسلمانان نشان مى‏ دهد که در اين موضوع جاى اظهار نظر نيست و بايد به روش گذشته عمل نمود. [۵]

تعداد آیات قرآن

تعداد آيات قرآن كريم مورد اختلاف علماى قرآن ‏شناس است. پيش از اين كه به تعداد آيات و شمارش آن‏ها بپردازيم، لازم است كه سرّ اختلاف افراد در شمارش تعداد آيات قرآن را بیان نماییم.

در زمان رسول خدا (صلّى اللّه عليه وآله)، خود ايشان آيات را بر مردم قرائت مى‏ كردند. و لذا براى آگاه كردن مردم كه آيه در كجا تمام مى‏ شود، در رأس آيه بعد وقف مى‏ فرمودند، و اين وقف نشانه اتمام آيه قبل بود، و سپس همان آيه را به آيه بعدى وصل مى ‏فرمود، و اين نيز بيش‏تر به خاطر پيوستگى مفاهيم آن دو آيه بود؛ در نتيجه براى برخى اين توهّم و اشكال پيش آمد كه اين وصل بعد از وقف علامت انقطاع و تمام شدن آيه نيست؛ به همين خاطر در شمارش آيات دچار اختلاف شدند و برخى كم‏تر و برخى بيش‏تر شماره كرده‏ اند. امّا با اين همه، على رغم كمى يا زيادى تعداد آيات، همه نسخه‏ ها به طور دقيق منطبق بر يكديگر است و در هيچ كدام هيچ كمى و كاستى ديده نمى‏ شود.

در بين اعداد كه هر كدام به يك شهر اسلامى منسوب است، اين موارد ديده مى‏ شود: عدد كوفى، عدد مدنى، عدد مكى، عدد بصرى و عدد شامی.

شيخ طبرسى در مجمع البيان مى ‏نويسد: صحيح‏ترين اعداد آيات قرآن كه از لحاظ اسناد از ديگر روايات عالى تر است، عدد كوفى است؛ زيرا اين عدد از امام على (علیه السلام) مأخوذ است.

و روايتى كه از رسول خدا (ص) نقل شده است آن را تأييد مى‏ نمايد. مطابق حديثى كه از اميرالمؤمنين على (ع) نقل شده است، رسول خدا (ص) فرمود: مجموع آيات قرآن 6236 آيه است و بنابراين عدد كوفى نسبت به ساير روايات و اعداد ديگر به صواب نزديك‏تر است.

ابوعمرو عثمان دانى گويد: در اين كه شمار آيات قرآن كم‏تر از 6200 آيه نيست، تمام محققّان و محدّثان اتّفاق نظر دارند و اختلاف آن‏ها در مازاد بر 6200 مى‏ باشد كه برخى بر اين عدد، عددى اضافه نكرده ‏اند و عده‏ اى ديگر، تعدادى بر آن افزوده ‏اند كه به ترتيب عبارتند از: عدد 6204- 6214- 6216- 6219- 6225- 6236. [۶]

پانویس

  1. ↑ مفردات ألفاظ القرآن، ص: 101.
  2. ↑ پژوهشى درعلوم قرآن، ص: 65
  3. ↑ الكافي، ج‏2، ص: 621
  4. ↑ الأمالي (للصدوق)، النص، ص: 175
  5. ↑ پژوهشى درعلوم قرآن، ص: 67
  6. ↑ سروش آسمانى سيرى در مفاهيم قرآنى، ص : 93

منابع

  • قرآن کریم.
  • راغب أصفهانى، مفردات ألفاظ القرآن، دار القلم - الدار الشامية - بيروت - دمشق، چاپ: اول، 1412ق.
  • حبيب الله احمدى، پژوهشى درعلوم قرآن، فاطيما - قم، چاپ: چهارم، 1381.
  • شیخ كلينى، الكافي، دار الكتب الإسلامية - تهران، چاپ: چهارم، 1407 ق.
  • شیخ للصدوق، الأمالي، كتابچى - تهران، چاپ: ششم، 1376ش.
  • كاظم محمدى، سروش آسمانى سيرى در مفاهيم قرآنى، وزارت ارشاد - تهران، چاپ: اوّل، 1381.
قرآن
متن و ترجمه قرآن
اوصاف قرآن (اسامی و صفات قرآن، اعجاز قرآن، عدم تحریف در قرآن)
اجزاء قرآن آیه، سوره، جزء، حزب، حروف مقطعه
ترجمه و تفسیر قرآن تاریخ تفسیر، روشهای تفسیری قرآن، سیاق آیات، اسرائیلیات، تاویل، فهرست تفاسیر شیعه، فهرست تفاسیر اهل سنت، ترجمه های قرآن
علوم قرآنی تاریخ قرآن: نزول قرآن، جمع قرآن، شان نزول، کاتبان وحی، قراء سبعه
دلالت الفاظ قرآن: عام و خاص، مجمل و مبین، مطلق و مقید، محکم و متشابه، مفهوم و منطوق، نص و ظاهر، ناسخ و منسوخ
تلاوت قرآن تجوید، آداب قرائت قرآن، تدبر در قرآن
رده ها: سوره های قرآن * آیات قرآن * واژگان قرآنی * شخصیت های قرآنی * قصه های قرآنی * علوم قرآنی * معارف قرآن
برگرفته از «https://wiki.ahlolbait.com/index.php?title=آیه&oldid=151524»
آپارات موسسه اهل البیت علیهم السلام کانال عکس نوشته قرآن و حدیث در اینستاگرام تلگرام قرآن و حدیث کانال قرآن و حدیث در ایتا