آیه مسابقه: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جز |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| (۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | آیه 10 [[سوره واقعه]] به همراه آیه 11 آن را «آیه مسابقه» نامیده‌اند.<ref> نهج الحق، علامه حلی، ص 181.</ref> این [[آیه]]، پیش‌گامان در [[ایمان]] را ستوده و از مقربان شمرده است: | |
| − | آیه 10 و | + | {{قرآن در قاب|«وَالسَّابِقُونَ السَّابِقُونَ * أُوْلَئِكَ الْمُقَرَّبُونَ»|سوره=56|آیه=10|ترجمه=و پیشی گیرندگان [به اعمال نیک] که پیشی گیرندگان [به رحمت و آمرزش] اند، اینان مقربان اند.}} |
| − | + | [[امام باقر]] عليه السلام، مصداق بارزِ {{متن قرآن|«السَّابِقُونَ السَّابِقُونَ»}} را، انبياء الهی دانسته است.<ref>بصائرالدرجات، ص 448.</ref> | |
| − | + | بر پایه روایت دیگرى از امام باقر علیه السلام، «سابقون» چهار نفرند: [[هابیل]] پسر [[حضرت آدم]]، [[مؤمن آل فرعون]] از امت [[حضرت موسى]]، [[حبیب نجار]] از امت [[حضرت عیسی]] و [[امام علی|على بن ابى‌طالب]] از امت [[حضرت محمد]] صلى الله علیه وآله.<ref> مجمع البیان، ج 9، ص 325.</ref> | |
| − | + | و به نقل از [[ابن عباس]]، پیش‌گام این [[امت]]، امام على بن ابى‌طالب علیه‌السلام است.<ref> الدّرالمنثور، ج 8، ص 6؛ تفسیر ابن‌كثیر، ج 4، ص 304.</ref> | |
| − | + | ==پانویس== | |
| + | <references/> | ||
| − | * | + | ==منابع== |
| + | *[[دائرة المعارف قرآن کریم]]، علی خراسانی، ج1، ص401. | ||
| + | {{قرآن}} | ||
| − | + | [[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | |
| − | + | [[رده:آیات سوره واقعه]] | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
نسخهٔ ۲۹ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۶:۴۹
آیه 10 سوره واقعه به همراه آیه 11 آن را «آیه مسابقه» نامیده‌اند.[۱] این آیه، پیش‌گامان در ایمان را ستوده و از مقربان شمرده است:
امام باقر عليه السلام، مصداق بارزِ «السَّابِقُونَ السَّابِقُونَ» را، انبياء الهی دانسته است.[۲]
بر پایه روایت دیگرى از امام باقر علیه السلام، «سابقون» چهار نفرند: هابیل پسر حضرت آدم، مؤمن آل فرعون از امت حضرت موسى، حبیب نجار از امت حضرت عیسی و على بن ابى‌طالب از امت حضرت محمد صلى الله علیه وآله.[۳]
و به نقل از ابن عباس، پیش‌گام این امت، امام على بن ابى‌طالب علیه‌السلام است.[۴]
پانویس
منابع
- دائرة المعارف قرآن کریم، علی خراسانی، ج1، ص401.
