|
|
| (۱۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشده) |
| سطر ۱: |
سطر ۱: |
| − | {{بخشی از یک کتاب}} | + | {{خوب}} |
| | + | یکی از وجوه اعجاز لفظی قرآن فصاحت و بلاغت آن است. |
| | | | |
| | + | ==معنا شناسی== |
| | + | فصاحت در لغت به‌معناى ظهور، بيان و آشكار مى‌باشد و در اصطلاح كلامى است كه فصيح، روان، مستعمل بوده و از حسن و زيبايى برخوردار باشد و كلام فصيح عبارتى است كه واژگان آن علاوه بر فصاحت، هماهنگى و تناسب كامل با يكديگر داشته و از هرگونه حروف و كلمات ثقيل، نامأنوس، بدآهنگ، ناموزون و همچنين تعبيرات ركيك، سبك، نفرت‌انگيز، گوش‌خراش، ناهماهنگ، پيچيده، گنگ و مبهم مصون باشد. اين معنا از فصاحت در بيشتر آيات قرآن قابل مشاهده است.<ref>مبانی کلامی اعجاز قرآن، ص 155</ref> |
| | | | |
| | + | بلاغت در لغت به معناى رسيدن و انتها مى‌باشد و در اصطلاح بلاغت در كلام، عبارت است از كلام فصيحى كه مطابق با مقتضاى حال باشد. بلاغت لفظ در واقع به اعتبار قابليت افاده آن لفظ در مقايسه بامعنا و مراد گوينده آن مى‌باشد و به تعبير ديگر، بلاغت ناظر به كيفيت معنا و محتواست. |
| | | | |
| | + | بلاغت در متكلم به ملكه‌اى اطلاق مى‌شود كه به انسان اين امكان را مى‌دهد كه كلام بليغ بسازد و هر وقت بخواهد، مقصود خود را با هر نوع معنايى (مدح و ذم) با كلامى بليغ به مخاطب برساند. شرط كلام بليغ اين است كه بايد شامل معانى بلند و عميق باشد.<ref name=":0">مبانی کلامی اعجاز قرآن، 156</ref> |
| | | | |
| − | '''منبع:''' آشنائی با قرآن، جلد دوم
| + | نسبت ميان فصاحت و بلاغت اینگونه است که هر بليغى فصيح هست، اما هر فصيحى بليغ نيست. به عبارت ديگر، بلاغت دو ركن دارد: ركن اول آن، اين است كه كلام يا متكلم بايد فصيح باشد و ركن دوم اين است كه كلام يا متكلم بايد مطابق با مقتضاى حال باشد. پس اگر هر يك از اين دو شرط منتفى باشد، بلاغت‌شكل نخواهد گرفت؛ برخلاف فصاحت كه تنها قيد اول در آن‌شرط است؛ يعنى در فصاحت لازم نيست كه كلام مطابق با مقتضاى حال باشد.<ref name=":0" /> |
| | | | |
| − | '''نویسنده:''' شهید مرتضی مطهری
| + | ==اعجاز قرآن در فصاحت و بلاغت== |
| | + | یکی از وجوه اعجاز لفظی قرآن فصاحت و بلاغت آن است. به عقيدۀ برخى از مفسّران، در آياتى كه خداوند مخالفان اسلام را جهت آوردن كلامى همانند قرآن مورد خطاب قرار داده و از جمله مى‌فرمايد: «{{متن قرآن|فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِنْ مِثْلِهِ}}» - يعنى: پس بايد سوره‌اى به مثل و مانند قرآن بياورند - مقصود از اين مثل و مانند، همانندى و همترازى در فصاحت و بلاغت و نيز خبر دادن از اخبار گذشته و آينده بدون سابقه آورنده آن از شناخت كتب و اخبار است . و به دليل نيرومندى اعراب آن روزگار در ارائۀ كلام فصيح و بليغ، اعجاز قرآن در ناحيه فصاحت و بلاغت، بارزترين وجه اعجاز كتاب الهى بود كه نظر اعراب را به خود جلب نمود . براى توضيح بيشتر متذكّر مى‌شويم كه: قرآن در جامعه‌اى نازل گرديد كه مردم آن از نظر سخن‌سرايى و شعر و ادب در اوج خود به سر برده و از شاعران مبرز و كارشناسان ادبى نيرومندى برخوردار بودند. امّا آيات و سوره‌هاى قرآن - خصوصا سوره‌هايى كه در مكّه نازل گرديد - از نظر سبك و اسلوب و نيز فصاحت و بلاغت در چنان مرتبه‌اى بود كه بزرگان شعر و ادب را در آن جامعه مقهور خود ساخت. آنچه براى اين كارشناسان حيرت‌انگيز مى‌نمود آن بود كه نمى‌دانستند كه دربارۀ قرآن چگونه داورى نمايند. آنان به خوبى مى‌دانستند كه قرآن كريم نه شعر است و نه نثر معمولى، بلكه سبك جديدى از سخن را ارائه كرده است كه از لطايف شعر و نثر هر دو برخوردار است. از سوى ديگر قرآن در قالب همان عبارات زيبا و دلنشين، به طرح مبانى اعتقادى و اخلاقى اسلام پرداخت و اعتقادات كفّار و مشركين و نيز آداب و رسوم جاهلى آنان را به شدّت مورد تخطئه قرار داد . با توجه به اين واقعيّت، نزول قرآن در جامعۀ عربى موجب گرديد كه مشركان سخن‌شناس از يك‌سو شيفتۀ فصاحت و بلاغت قرآنى شده به استماع آيات آن روى آورند و شبها به طور مخفيانه به تلاوت رسول خدا (ص) گوش فرادهند و از طرف ديگر جهت حفظ عقايد و آداب و رسوم خود، پرچم مخالفت و مبارزه با رسول خدا (ص) را بپادارند. آنچه در اين ميان حقّانيت رسول خدا (ص) را تثبيت نمود و موجب شد كه آن حضرت بتواند در مقابل طوفان مخالفتها و اعتراضات مقاومت كند، همان اعجاز قرآن كريم بود. در اين مورد آياتى نازل شد و از مشركان رسما دعوت نمود كه در صورت ترديد در خدايى بودن كلام قرآن، كتاب و يا لا اقل سوره‌اى به مثل و مانند آن ارائه كنند . امّا منكران وحى و مخالفان رسول خدا (ص) با تمام انگيزه‌اى كه در مبارزه با رسول خدا (ص) در وجود خود احساس مى‌كردند، مقهور فصاحت و بلاغت بى‌مانند قرآن شده و هرگز نتوانستند كلامى به نزديك سخنان قرآن ظاهر سازند.<ref>مباحثی در تاریخ و علوم قرآنی، ص 84</ref> |
| | | | |
| − | از نظر کلی [[اعجاز قرآن]] از دو جنبه است جنبه لفظی و جنبه معنوی لفظی یعنی از جنبه هنر و زیبائی و معنوی یعنی از جنبه علمی و فکری. چون مقوله هنر و زیبائی غیر از مقوله علم و تفکر است. زیبائی مربوط به فن است و علم مربوط به کشف. علم یعنی آنچه که حقیقتی را برای انسان کشف می‌کند ولی زیبائی و جمال یعنی آن چیزی که یک موضوع جمیل و زیبائی را به وجود می‌آورد.
| + | ===اسلوب بديع قرآن=== |
| | + | كلام‌هاى متداول در ميان فصحاى عرب عبارتند از: نثر، سجع و شعر و در هر يك از اين سه شيوه، محاسن و معايبى وجود دارد؛ اما قرآن سبك و شيوه‌اى ارائه نموده كه داراى ظرافت شعر، آزادى مطلق نثر و حسن و لطافت سجع مى‌باشد؛ بدون اين‌كه در تنگناى قافيه و وزن دچار گردد يا پراكنده‌گويى كرده و تكلف به خود راه دهد و همين امر موجب حيرت ادباى عرب گرديده است. بسيارى از علما، اين سبك قرآن را از برجسته‌ترين ابعاد اعجاز ادبى و بيانى آن دانسته‌اند. <ref>مبانی کلامی اعجاز قرآن, ص157</ref> |
| | | | |
| − | البته خود هنر و زیبائی هم موضوعات و مقولات مختلفی دارد یکی از آن‌ها مقوله سخن است و اتفاقاً انسان در میان همه زیبائی‌ها آن چنان در مورد هیچ مقوله‌ای از مقوله‌های زیبائی نشان ندهد. ما می‌توانیم زیبایی را به دو نوع تقسیم کنیم:
| + | انتخاب كلمات به‌كار رفته در جمله‌هاى قرآن، كاملاً حساب شده است؛ به‌گونه‌اى كه نمى‌توان كلمه‌اى را جابه‌جا كرد يا واژه‌اى را جايگزين واژه‌اى نمود؛ درحالى‌كه تمام ويژگى‌هاى واژه اصلى را ايفا كند و به همين دليل، آنچه قرآن‌پژوهان و عالِمان ادبيات را به خود متوجه ساخته، گزينش واژه‌هايى زيبا و بعضاً بى‌همتا در قرآن است؛ به گونه‌اى كه اگر اين واژه‌ها را تغيير دهيم يا از جمله برداريم، ساختار جمله به هم مى‌ريزد و زيبايى را از دست مى‌دهد. البته فصاحت و بلاغت همه آيات قرآن يكسان نيست؛ بلكه در بعضى آيات، در درجه اعلاى فصاحت بيان شده‌اند: مانندِ: «{{متن قرآن|وَ قِيلَ يٰا أَرْضُ ابْلَعِي مٰاءَكِ وَ يٰا سَمٰاءُ أَقْلِعِي وَ غِيضَ الْمٰاءُ وَ قُضِيَ الْأَمْرُ}}...»؛ و گفته شد: اى زمين، آبت را فرو بر! و اى آسمان، خوددارى كن! و آب فرو نشست و كار پايان يافت. |
| | | | |
| − | * 1- زیبائی حسی؛
| + | به‌هرحال يكى از بارزترين وجوه اعجاز قرآن، فصاحت و بلاغت و نظم بى‌بديل آن است. بيشتر متكلمان فصاحت و بلاغت در آيات قرآن را در بالاترين درجه آن مى‌دانند. <ref>مبانی کلامی اعجاز قرآن،158</ref> |
| | | | |
| − | * 2- زیبایی ذهنی.
| + | ==پانویس== |
| − | | + | <references /> |
| − | زیبائی حسی هم به سمعی و بصری تقسیم می‌شود.
| |
| − | | |
| − | زیبائی گل و باغچه از نوع زیبائی حسی بصری است و زیبائی یک آواز خوش از نوع حسی سمعی است. آیا زیبائی سخن از این نوع است؟ خیر، بلکه اصولاً زیبایی سخن حسی نیست فکری است از راه حس.
| |
| − | | |
| − | یک شعر زیبا یا یک نثر زیبا چقدر انسان را جلب می‌کند؟! آنجا که سعدی می‌گوید:
| |
| − | | |
| − | منت خدای را عزوجل که طاعتش موجب قربت است و به شکر اندرش مزید نعمت، هر نفسی که فرو می‌رود ممد حیات است و چون که برآید مفرح ذات، پس در هر نفسی دو نعمت موجود و بر هر نعمتی شکری واجب.
| |
| − | | |
| − | و بلافاصله شعری اضافه می‌کند:
| |
| − | | |
| − | از دست و زبان که برآید × کز عهده شکرش بدر آید.
| |
| − | | |
| − | و باز بلافاصله یک آیه از قرآن ضمیمه می‌کند: «اعملوا آل داود شکرا و قلیل من عبادی الشکور» سپس ادامه می‌دهد:
| |
| − | | |
| − | فراش باد صبا را گفته تا فرش زمردین بگستراند و دایه ابر بهاری فرموده تا بنات نبات در مهد زمین بپروراند...
| |
| − | | |
| − | این جملات، شعر و نثرش آن چنان در کنار یکدیگر زیبا چیده شده است که سعدی هفتصد سال قبل مرده ولی گلستان او خودش را حفظ کرده است. چرا خودش را حفظ کرده؟ زیرا زیباست. فصیح و بلیغ است.
| |
| − | | |
| − | قاآنی از شعرای معروف است و همشهری سعدی و اهل شیراز است همیشه می‌خواست با سعدی رقابت کند، کتابی هم به آهنگ گلستان گفته است ولی نتوانست بپای سعدی بیاید.
| |
| − | | |
| − | نقل می کنند شبی در شیراز در فصل زمستان با عده‌ای پای بخاری نشسته بودند و به اصطلاح مجلس بزمی بود و یک نفر قوال هم در آنجا بود که این شعر معروف سعدی را شروع به خواندن کرد.
| |
| − | | |
| − | شبی خوش است و در آغوش شاهد شکرم...
| |
| − | | |
| − | تا آنجا رسید که گفت:
| |
| − | | |
| − | ببند یک نفس ای آسمان دریچه صبح بر آفتاب که امشب خوش است با قمرم.
| |
| − | | |
| − | قاآنی که خودش مرد شعرشناسی است آنچنان تحت تاثیر قرار گرفت که گفت: این مرد دیگر جائی نگذاشته که کسی شعر بگوید!! دیوان شعرش را که جلویش بود، پرت کرد توی بخاری و آن را سوزانید گفت اگر این شعر است دیگر ما نمی‌توانیم شعر بگوییم!
| |
| − | | |
| − | پس گاهی یک شعر آنقدر زیبا از آب درمی‌آید که یک شاعری مانند قاآنی که خودش استاد سخن است یک جا که از زبان یک قوال آن شعر را می‌شنود آن چنان تحت تاثیر قرار می‌گیرد که خودش را وقتی با او مقایسه می‌کند می‌بیند که او چقدر بالاست و خودش چقدر پائین!! این اثر سخن است.
| |
| − | | |
| − | حافظ را چه نگه داشته است؟ مولوی را چه نگه داشته است؟ زیبائی شعرشان. چون زیبائی و به تعبیر علما، فصاحت، روشنی، بلاغت رسائی خلاقیت و جاذبه و ربایندگی، مسئله غیرقابل انکاری است.
| |
| − | | |
| − | قرآن به اتفاق هر کس که سخن شناس است، و اندکی با زبان قرآن آشنائی دارد، حتی فرنگی‌ها که با زبان عربی آشنائی پیدا کرده‌اند، تصدیق کرده‌اند که از جنبه فصاحت و بلاغت و زیبایی سخن بی‌نظیر است.
| |
| − | | |
| − | اولاً قرآن یک سبک خصوصی دارد، نه نثر است و نه شعر در صورتی که همه سخن‌ها یا نثر است و یا شعر، اما شعر نیست به دلیل این که وزن و قافیه که در شعر کهن از پایه‌های اصلیل شعر محسوب می شد، ندارد. و علاوه بر وزن و قافیه از رکن دیگر شعر که تخیل است هیچ استفاده نکرده بلکه مطالب را بدون هیچ گونه تخیل بیان نموده است.
| |
| − | | |
| − | مراد از تخیلات همان تشبیه‌های مبالغه‌آمیزی است که در اشعار آورده می‌شود تا آنجا که گفته شده است، احسن الشعرا کذبه، یعنی بهترین شعرها دروغ‌ترین آن‌هاست چون هر چه دروغتر باشد قشنگتر می‌شود، مثل این شعر فردوسی:
| |
| − | | |
| − | زسم ستوران در آن پهن دشت × زمین شد شش و آسمان گشت هشت
| |
| − | | |
| − | هر کس بشنود می‌گوید به به اما چقدر [[دروغ]] است؟! دروغ دیرگ از این بزرگتر نمی‌شود گفت. مگر با بهم ریختن چند تا اسب در محدوده بسیار کم و گردو خال کردن سم‌های آنان، آسمان هفت طبقه هشت تا می‌شود و زمین هفت طبقه شش تا؟
| |
| − | | |
| − | دروغ خیلی بزرگ است ولی به خاطر دروغ بودن زیباست و یا شاعر دیگری می‌گوید که: یا رب چه چشمه‌ایست محبت که من از آن یک قطره آب خوردم و دریا گریستم طوفان نوح زنده شد از آب چشم من با آن که در غمت به مدارا گریستم.
| |
| − | | |
| − | بسیار جذاب است ولی به همان دلیل که خیلی [[دروغ]] است خیلی شیرین است و البته این دروغ هم نیست و شرعا هم دروغ محسوب نمی‌شود بلکه هنر است و یک نوع زیباسازی سخن بشمار می‌آید. ولی قرآن اساساً دنبال این گونه مطالب نرفته است.
| |
| − | | |
| − | علاوه بر این این گونه زیبائی‌های سخن، تنها در موضوعات خاصی امکان دارد عشقی و یا حماسی و یا مداحی افراد و یا هجای آنان و هیچ یک از شعرا نمی‌توانند و نتوانسته‌اند در معنویات اظهار هنر بکنند و اگر احیانا بخواهند در معنویات وارد شوند چون نمی‌شود در خود معنا هنرنمائی نمایند، معنی را در لباس ماده تجسم می‌دهند و با زبان کنایی آن معنا را بیان می‌کنند.
| |
| − | | |
| − | مثلاً می‌خواهند از معرفت بگویند آن را در لباس می‌آورند و یا از جلال ذات حق می‌خواهند سخن برانند به زلف تعبیر می‌کنند و یا از این که هستی خودش را در راه او داده و به مقام فناء فی الله رسیده تعبیر می‌کنند که: خرقه جائی گرد باده و دفتر جائی. و امثال این‌ها. ولی [[قرآن]] اصولاً خود مسائل معنوی را طرح کرده و در نهایت روانی همچون آب زلال بیان می‌فرماید.
| |
| − | | |
| − | «بسم الله الرحمن الرحیم × الحمدلله رب العالمین × الرحمن الرحیم × مالک یوم الدین × ایاک نعبد و ایاک نستعین».
| |
| − | | |
| − | هر مسلمانی یک عمر این جملات را لااقل روزی ده بار در [[نماز]] تکرار می‌کند ولی آنقدر عذوبت و گوارائی دارد که هرگز خسته نمی‌شود و سیر نمی‌گردد. پس قرآن شعر نیست چون وزن و قافیه در آن رعایت نشده و نیز مطالب صریح بیان گردیده و تخیل در آن بکار نرفته است. و نثر هم نیست، به جهت آن که هیچ نثری آهنگ بردار نیست و قرآن عجیب آهنگین است.
| |
| − | | |
| − | آیا شما تاکنون دیده‌اید که یک کتابی را چه دینی و چه غیردینی بتوان با آهنگ‌های مختلف خواند؟ تنها کتابی که می‌توان آن را به آهنگ قرائت کرد [[قرآن]] است و این مطلب الان به صورت یک رشته علمی درآمده. آیات مختلف قرآن آهنگ‌های مختلف می‌پذیرد. یعنی آهنگ‌های مختلف متناسب با معانی آیات است، مثلا تخویف بکند آهنگی می‌پذیرد که دل را تکان بدهد و بترساند. و آیاتی که تشویق است آهنگی می‌پذیرد که آرامش ببخشد.
| |
| − | | |
| − | شما بروید به دنیای مسیحیت با آن عظمت و پهناوری آن و نیز دینای یهود که گرچه کشور منحصرشان اسرائیل است ولی به اغلب رادیوها و خبرگزاری‌ها دنیا تسلط دارند، آیا پیدا می‌کنید که [[انجیل]] و [[تورات]] را با قرائت پشت رادیو بخوانند؟! اگر بخوانند تمسخرآمیز است و کسی نمی‌تواند تحمل کند. و یا مگر می‌شود نثر سعدی را با صوت خواند.
| |
| − | | |
| − | این از ویژگی‌های اسلوب [[قرآن]] است که نه قبل از آن سابقه دارد و نه بعد از آن در زبان عربی دیده شده است.
| |
| − | | |
| − | جالب آن است که این همه افرادی که حافظ قرآن شدند و به قرآن عشق می‌ورزیدند و خودشان نیز اولین سخنوارن زمان خویش بوده‌اند نتوانستند دو سطر بگویند که شبیه قرآن دربیاید.
| |
| − | | |
| − | [[امام علی]] علیه‌السلام را به فصاحت و بلاغت دنیا قبول دارد. من در یکی از بحث‌های کتاب سیری در [[نهج‌البلاغه]] این بحث را کرده‌ام که چطور الان که هزار و سیصد سال از زمان علی علیه‌السلام و خطابه‌هایش گذشته و در هر زمان ادبا و فصحا و نویسندگان و خطبای درجه اول عرب زبان با ذوق‌های مختلف آمده و رفته‌اند، ولی کلام علی علیه‌السلام عظمت خود را خفظ کرده است.
| |
| − | | |
| − | علی علیه‌السلام اولین آیه قرآن یعنی «اقرء بسم ربک الذی خلق» را در سن ده یا یازده سالگی قبل از آن که ذهنش به افکار دیگری نقش ببندد، شنیده و از استعداد به حد وفور بهره‌مند بوده و مرتباً با قرآن مانوس بوده است اگر کسی می‌توانست مانند قرآن حرف بزند از همه شایسته‌تر علی علیه‌السلام بود ولی در عین حال، این نهج‌البلاغه است که ما وقتی آن را در کنار قرآن قرار می‌دهیم به روشنی احساس می‌کنیم که دو سبک است.
| |
| − | | |
| − | خودم بیاد دارم که در اواخر ایام طلبگی خویش که هم با [[قرآن]] آشنا شده بودم و هم با [[نهج البلاغه]] در یک لحظه به طور ناگهانی این نکته برایم کشف شده. نهج البلاغه را مطالعه کردم، یکی از خطبه‌های آن است که بسیار تشبیه و تمثیل در آن بکار رفته و جدا از آن نوع فصاحت و بلاغت‌های که بشر بکار می‌برد بسیار فصیح و بلیغ است.
| |
| − | | |
| − | این خطبه سراسر موعظه و یادآوری [[مرگ]] و عالم [[آخرت]] است و واقعاً خطبه تکان‌دهنده‌ای است، می‌فرماید: ...دارالبلاء مخفوفة و بالغدر معروفة؛ لاتدوم احوالها ولایسلم نزالها احوال مختلفه، و تارات متصرفه، العیش فیها مذموم والامان منها معدوم و انما اهلها فیها اغراض مستهدفه ترمیهم بسهامها...<ref> [[نهج البلاغه]]، خطبه 227.</ref>
| |
| − | | |
| − | تا آنجا که یک مرتبه یک آیه قرآن می‌خواند که: «هنالک تبلوا کل نفس ما اسلفت وردوا الی الله مولاهم الحق و ضل عنهم ما کانو یفترون». ([[سوره یونس]]، آیه 20)
| |
| − | | |
| − | با وجود آن که سخن علی علیه‌السلام آن همه اوج دارد و موج دارد در عین حال وقتی این آیه [[قرآن]] در وسط می‌آید گوئی آب روی حرف ریخته می‌شود و چنان می‌نماید که در یک فضای تاریکی ستاره‌ای پدید آید!!
| |
| − | | |
| − | اصلاً سبک، سبک دیگریست. و انسان نمی‌تواند آنچه احساس می‌کند بیان نماید در این آیه چنان [[قیامت]] تجسم یافته که کاملاً روشن می‌گردد که چگونه انسان به مولای حق خودش در مقابل این همه مولاهای باطل بازگردانده می‌شود. عصر قرآن عصر فصاحت و بلاغت است یعنی تمام هنر مردم آن زمان فصاحت و بلاغت بود.
| |
| − | | |
| − | این مطلب معروف است که بازاری داشتند بنام بازار عکاظ. در ماه‌های [[حرام]] که جنگ قدغن بود، این بازار عرصه هنرنمائی‌های شعری بود. شعرای قبائل مختلف می‌آمدند و شعرهائی سروده بودند در آن جا می‌خواندند. شعرهائی که در آن بازار انتخاب می‌شد به دیوار کعبه می‌آویختند.
| |
| − | | |
| − | هفت قصیده‌ای که به معلقات سبع مشهور است از اشعاری بود که بالاتر از آن‌ها به نظر عرب نمی‌رسید مدت‌ها به همان حالت باقی مانده بود. بعد از آمدن [[قرآن]] خودشان آمدند و آن‌ها را جمع کردند و بردند. لبید ابن زیاد از شعرای درجه اول عرب است، پس از نزول قرآن، وقتی مسلمان شد به کلی دیگر شعر نگفت و دائما کارش قرآن خواند بود.
| |
| | | | |
| − | به او گفتند چرا دیگر حالا که مسلمان شدی از هنرت در دنیای اسلام استفاده نمی‌کنی و شعر نمی‌گویی؟ گفت دیگر نمی‌توانم شعر بگویم اگر سخن این است دیگر آن حرف‌های ما همه هجو است و من آن قدر از قرآن لذت می‌برم که هیچ لذتی برای من بهتر از آن نیست!!
| + | ==منابع== |
| | | | |
| − | در آیه مورد بحث قرآن دعوت کرده است که هر کس می‌تواند بیاید و یک [[سوره]] مانند [[قرآن]] بیاورد ولی در یک آیه دیگر می‌فرماید: «فلیاتوا بحدیث مثله» که حتی شامل یک آیه هم می‌شود یعنی می‌گوید اگر می‌توانید یک جمله مانند قرآن بیاورید. | + | *مباحثی در تاریخ و علوم قرآنی، معارف، مجید, مؤسسه نبأ محل نشر: تهران - ایران سال نشر: 1383 ه.ش. |
| | + | *مبانی کلامی اعجاز قرآن، رضوانی، روح‌الله، مرکز بين‌المللی ترجمه و نشر المصطفی (ص)، محل نشر: قم - ایران سال نشر: 1391 ه.ش. |
| | + | {{قرآن}} |
| | | | |
| − | ولی این همه دشمنانی که برای قرآن پیدا شده‌اند چه در زمان قرآن و چه بعد از آن نتوانسته‌اند این دعوت را پاسخ مثبت بگویند و حتی در زمان ما افرادی آمدند و یک چیزهایی به منظور معارضه با قرآن ساختند ولی وقتی در مقابل قرآن قرار دادند، دیدند اصلاً هیچ گونه شباهتی ندارد. پس یکی از وجوه [[اعجاز قرآن]] همان جنبه هنری است که اصطلاحاً آن را فصاحت و بلاغت می‌گویند، ولی این تعبیر نارساست زیرا فصاحت به معنای روشنی و بلاغت به معنای رسائی است ولی این گونه تعبیرات برای رساندن مقصود کافی نیست و بایستی به آن جذابیت را اضافه نمود که حاکی از دلربائی قرآن باشد. زیرا قرآن به نحو خاصی در دل‌ها نفوذ می‌کرد و با ربایندگی ویژه‌ای که داشت با سرعت عجیبی تاثیر می‌نمود و آن‌ها را آشکار می‌کرد!!
| + | {{سنجش کیفی |
| | + | |سنجش=شده |
| | + | |شناسه= متوسط |
| | + | |عنوان بندی مناسب= خوب |
| | + | |کفایت منابع و پی نوشت ها= متوسط |
| | + | |رعایت سطح مخاطب عام= خوب |
| | + | |رعایت ادبیات دانشنامه ای= خوب |
| | + | |جامعیت= متوسط |
| | + | |رعایت اختصار= خوب |
| | + | |سیر منطقی= خوب |
| | + | }} |
| | | | |
| − | این که کفار پیامبر را جادوگر می‌خواندند، این خود یک اعتراف ضمنی بود که از ما ساخته نیست که مثلش را بیاوریم و این به خاطر همان جاذبه و دلربائی قرآن بود. وقتی می‌دیدند شخصی که هیچ گونه اعتقادی نداشته همین که یک بار، دوبار قرآن را می‌شنود شیفته می‌گردد، می‌گفتند این جادو است.
| |
| − |
| |
| − | غربائی که به [[مکه]] می‌آمدند چون معمولاً برای طواف به [[مسجدالحرام]] می‌رفتند، مشرکین به آنان توصیه می‌کردند اگر می‌روید بایستی پنبه در گوشتان محکم فرو کنید، تا مردی که در سخنانش جادو است و می‌ترسیم که شما را جادو کند، صدایش به گوش شما نرسد!! و برای این کار پنبه در اختیار آنان قرار می‌دادند.
| |
| − |
| |
| − | اتفاقاً یکی از روسای [[مدینه]] به مکه آمده بود و یکی از همین مکی‌ها این توصیه را به او کرد. خودش چنین نقل می‌کند که چنان گوش‌هایم را پر از پنبه کردم که اگر دهل هم در گوشم می‌زدند دیگر نمی‌شنیدم.
| |
| − |
| |
| − | به مسجدالحرام آمدم و شروع کردم به طواف کردن. دیدم در آن جا مردی مشغول [[عبادت]] است که قیافه و چهراش مرا جذب کرد. متوجه شدم که لبانش حرکت می‌کند ولی من صدای او را نمی‌فهمم احساس کردم این همان شخص است. ناگهان به این فکر افتادم که این چه حرفی است که این‌ها گفتند و من چرا باید از آنان بپذیرم بهتر این است که من پنبه را درآورم و ببینم این مرد چه می‌گوید: اگر حرف حسابی می‌زند بپذیرم وگرنه زیر بار او نروم.
| |
| − |
| |
| − | پنبه‌ها را درآوردم و به نزد او رفتم و به حرف‌های او گوش دادم، او آهسته آهسته آیات قرآن را می‌خواند و من گوش می‌کردم چنان دلم را نرم کرد، که سر از پا نشناخته عاشق و شیفته او شدم.
| |
| − |
| |
| − | این مرد از مؤمنین پایدار در [[تاریخ اسلام]] می شود و جزء افرادی است که زمینه مهاجرت رسول الله را به [[مدینه]] فراهم می‌سازد و اصولاً نطفه اسلام مدینه و مهاجرت پیامبر در همین جلسه بسته شد.<ref> داستان مربوط به اسعد بن زراره و ذکوان خزرجی است که از طرف قبیله خود برای جنگ با قبیله (اوس) به منظور تنظیم قرارداد نظامی به [[مکه]] آمده بودند ولی با دلی پر از [[ایمان]] به خدا به [[مدینه]] برگشتند و مقدمات مهاجرت رسول الله را آماده ساختند.</ref>
| |
| − |
| |
| − | این اثر همان دلربائی و به اصطلاح هنر و زیبائی قرآن است. تاریخ ادبیات نشان می‌دهد که هر چه زمان گذشته است، نفوذ معنوی قرآن در ادبیات مردم مسلمان بیشتر شده است. مقصودم این است که در صدر اسلام یعنی قرن اول و دوم ادبیات عرب هست ولی آن مقداری که قرآن باید جای خود را باز کند نکرده است، هر چه زمان می‌گذرد قرآن بیشتر آن‌ها را تحت نفوذ قرار می‌دهد.
| |
| − |
| |
| − | می‌آییم سراغ شعرای مسلمان فارسی زبان، رودکی که از شعرای قرن سوم است اشعارش فارسی محض است یعنی نفوذ قرآن آنقدرها زیاد به چشم نمی‌خورد. کم‌کم که پیش می‌رویم به زمان فردوسی و بعد از او که می‌رسیم نفوذ [[قرآن]] را بیشتر مشاهده می‌کنیم.
| |
| − |
| |
| − | وقتی که به قرن ششم و هفتم یعنی به دوران مولوی می‌رسیم، می‌‌بینیم مولوی حرفی غیر از قرآن ندارد هر چه می‌گوید تفسیرهای قرآن است. منتهی از دیدگاه عرفانی. در صورتی که باید قاعدتاً عکس قضیه باشد، یعنی یک اثر ادبی در زمان خودش بیشتر باید اثر بگذارد تا یک قرن و دو قرن بعد.
| |
| − |
| |
| − | ==پانویس ==
| |
| − | <references />
| |
| | [[Category:اعجاز قرآن]] | | [[Category:اعجاز قرآن]] |
| | + | [[رده:بلاغت]] |
| | + | [[رده:مقاله های مهم]] |
یکی از وجوه اعجاز لفظی قرآن فصاحت و بلاغت آن است.
معنا شناسی
فصاحت در لغت به‌معناى ظهور، بيان و آشكار مى‌باشد و در اصطلاح كلامى است كه فصيح، روان، مستعمل بوده و از حسن و زيبايى برخوردار باشد و كلام فصيح عبارتى است كه واژگان آن علاوه بر فصاحت، هماهنگى و تناسب كامل با يكديگر داشته و از هرگونه حروف و كلمات ثقيل، نامأنوس، بدآهنگ، ناموزون و همچنين تعبيرات ركيك، سبك، نفرت‌انگيز، گوش‌خراش، ناهماهنگ، پيچيده، گنگ و مبهم مصون باشد. اين معنا از فصاحت در بيشتر آيات قرآن قابل مشاهده است.[۱]
بلاغت در لغت به معناى رسيدن و انتها مى‌باشد و در اصطلاح بلاغت در كلام، عبارت است از كلام فصيحى كه مطابق با مقتضاى حال باشد. بلاغت لفظ در واقع به اعتبار قابليت افاده آن لفظ در مقايسه بامعنا و مراد گوينده آن مى‌باشد و به تعبير ديگر، بلاغت ناظر به كيفيت معنا و محتواست.
بلاغت در متكلم به ملكه‌اى اطلاق مى‌شود كه به انسان اين امكان را مى‌دهد كه كلام بليغ بسازد و هر وقت بخواهد، مقصود خود را با هر نوع معنايى (مدح و ذم) با كلامى بليغ به مخاطب برساند. شرط كلام بليغ اين است كه بايد شامل معانى بلند و عميق باشد.[۲]
نسبت ميان فصاحت و بلاغت اینگونه است که هر بليغى فصيح هست، اما هر فصيحى بليغ نيست. به عبارت ديگر، بلاغت دو ركن دارد: ركن اول آن، اين است كه كلام يا متكلم بايد فصيح باشد و ركن دوم اين است كه كلام يا متكلم بايد مطابق با مقتضاى حال باشد. پس اگر هر يك از اين دو شرط منتفى باشد، بلاغت‌شكل نخواهد گرفت؛ برخلاف فصاحت كه تنها قيد اول در آن‌شرط است؛ يعنى در فصاحت لازم نيست كه كلام مطابق با مقتضاى حال باشد.[۲]
اعجاز قرآن در فصاحت و بلاغت
یکی از وجوه اعجاز لفظی قرآن فصاحت و بلاغت آن است. به عقيدۀ برخى از مفسّران، در آياتى كه خداوند مخالفان اسلام را جهت آوردن كلامى همانند قرآن مورد خطاب قرار داده و از جمله مى‌فرمايد: «فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِنْ مِثْلِهِ» - يعنى: پس بايد سوره‌اى به مثل و مانند قرآن بياورند - مقصود از اين مثل و مانند، همانندى و همترازى در فصاحت و بلاغت و نيز خبر دادن از اخبار گذشته و آينده بدون سابقه آورنده آن از شناخت كتب و اخبار است . و به دليل نيرومندى اعراب آن روزگار در ارائۀ كلام فصيح و بليغ، اعجاز قرآن در ناحيه فصاحت و بلاغت، بارزترين وجه اعجاز كتاب الهى بود كه نظر اعراب را به خود جلب نمود . براى توضيح بيشتر متذكّر مى‌شويم كه: قرآن در جامعه‌اى نازل گرديد كه مردم آن از نظر سخن‌سرايى و شعر و ادب در اوج خود به سر برده و از شاعران مبرز و كارشناسان ادبى نيرومندى برخوردار بودند. امّا آيات و سوره‌هاى قرآن - خصوصا سوره‌هايى كه در مكّه نازل گرديد - از نظر سبك و اسلوب و نيز فصاحت و بلاغت در چنان مرتبه‌اى بود كه بزرگان شعر و ادب را در آن جامعه مقهور خود ساخت. آنچه براى اين كارشناسان حيرت‌انگيز مى‌نمود آن بود كه نمى‌دانستند كه دربارۀ قرآن چگونه داورى نمايند. آنان به خوبى مى‌دانستند كه قرآن كريم نه شعر است و نه نثر معمولى، بلكه سبك جديدى از سخن را ارائه كرده است كه از لطايف شعر و نثر هر دو برخوردار است. از سوى ديگر قرآن در قالب همان عبارات زيبا و دلنشين، به طرح مبانى اعتقادى و اخلاقى اسلام پرداخت و اعتقادات كفّار و مشركين و نيز آداب و رسوم جاهلى آنان را به شدّت مورد تخطئه قرار داد . با توجه به اين واقعيّت، نزول قرآن در جامعۀ عربى موجب گرديد كه مشركان سخن‌شناس از يك‌سو شيفتۀ فصاحت و بلاغت قرآنى شده به استماع آيات آن روى آورند و شبها به طور مخفيانه به تلاوت رسول خدا (ص) گوش فرادهند و از طرف ديگر جهت حفظ عقايد و آداب و رسوم خود، پرچم مخالفت و مبارزه با رسول خدا (ص) را بپادارند. آنچه در اين ميان حقّانيت رسول خدا (ص) را تثبيت نمود و موجب شد كه آن حضرت بتواند در مقابل طوفان مخالفتها و اعتراضات مقاومت كند، همان اعجاز قرآن كريم بود. در اين مورد آياتى نازل شد و از مشركان رسما دعوت نمود كه در صورت ترديد در خدايى بودن كلام قرآن، كتاب و يا لا اقل سوره‌اى به مثل و مانند آن ارائه كنند . امّا منكران وحى و مخالفان رسول خدا (ص) با تمام انگيزه‌اى كه در مبارزه با رسول خدا (ص) در وجود خود احساس مى‌كردند، مقهور فصاحت و بلاغت بى‌مانند قرآن شده و هرگز نتوانستند كلامى به نزديك سخنان قرآن ظاهر سازند.[۳]
اسلوب بديع قرآن
كلام‌هاى متداول در ميان فصحاى عرب عبارتند از: نثر، سجع و شعر و در هر يك از اين سه شيوه، محاسن و معايبى وجود دارد؛ اما قرآن سبك و شيوه‌اى ارائه نموده كه داراى ظرافت شعر، آزادى مطلق نثر و حسن و لطافت سجع مى‌باشد؛ بدون اين‌كه در تنگناى قافيه و وزن دچار گردد يا پراكنده‌گويى كرده و تكلف به خود راه دهد و همين امر موجب حيرت ادباى عرب گرديده است. بسيارى از علما، اين سبك قرآن را از برجسته‌ترين ابعاد اعجاز ادبى و بيانى آن دانسته‌اند. [۴]
انتخاب كلمات به‌كار رفته در جمله‌هاى قرآن، كاملاً حساب شده است؛ به‌گونه‌اى كه نمى‌توان كلمه‌اى را جابه‌جا كرد يا واژه‌اى را جايگزين واژه‌اى نمود؛ درحالى‌كه تمام ويژگى‌هاى واژه اصلى را ايفا كند و به همين دليل، آنچه قرآن‌پژوهان و عالِمان ادبيات را به خود متوجه ساخته، گزينش واژه‌هايى زيبا و بعضاً بى‌همتا در قرآن است؛ به گونه‌اى كه اگر اين واژه‌ها را تغيير دهيم يا از جمله برداريم، ساختار جمله به هم مى‌ريزد و زيبايى را از دست مى‌دهد. البته فصاحت و بلاغت همه آيات قرآن يكسان نيست؛ بلكه در بعضى آيات، در درجه اعلاى فصاحت بيان شده‌اند: مانندِ: «وَ قِيلَ يٰا أَرْضُ ابْلَعِي مٰاءَكِ وَ يٰا سَمٰاءُ أَقْلِعِي وَ غِيضَ الْمٰاءُ وَ قُضِيَ الْأَمْرُ...»؛ و گفته شد: اى زمين، آبت را فرو بر! و اى آسمان، خوددارى كن! و آب فرو نشست و كار پايان يافت.
به‌هرحال يكى از بارزترين وجوه اعجاز قرآن، فصاحت و بلاغت و نظم بى‌بديل آن است. بيشتر متكلمان فصاحت و بلاغت در آيات قرآن را در بالاترين درجه آن مى‌دانند. [۵]
پانویس
- ↑ مبانی کلامی اعجاز قرآن، ص 155
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ مبانی کلامی اعجاز قرآن، 156
- ↑ مباحثی در تاریخ و علوم قرآنی، ص 84
- ↑ مبانی کلامی اعجاز قرآن, ص157
- ↑ مبانی کلامی اعجاز قرآن،158
منابع
- مباحثی در تاریخ و علوم قرآنی، معارف، مجید, مؤسسه نبأ محل نشر: تهران - ایران سال نشر: 1383 ه.ش.
- مبانی کلامی اعجاز قرآن، رضوانی، روح‌الله، مرکز بين‌المللی ترجمه و نشر المصطفی (ص)، محل نشر: قم - ایران سال نشر: 1391 ه.ش.
