قاموس قرآن: أَثْل
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
«أَثْل» بمعنی درخت گَز است. این کلمه یک بار در قرآن کریم آمده است: «فَأَعْرَضُوا فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ سَيْلَ الْعَرِمِ وَبَدَّلْنَاهُمْ بِجَنَّتَيْهِمْ جَنَّتَيْنِ ذَوَاتَيْ أُكُلٍ خَمْطٍ وَأَثْلٍ وَشَيْءٍ مِنْ سِدْرٍ قَلِيلٍ». (سوره سباء، ۱۶)
أَثْل در لغت
در فرهنگ فارسی «برهان قاطع» ذیل «أَثْل» می نویسد: نوعی از درخت گَز را گویند و در ذیل گز گوید: گز درختی است که بیشتر در کنارههای آب و رودخانه روید و آنرا به عربی طرفاء گویند.
در کتب لغت عرب نیز گفتهاند «أَثْل» درخت طرفاء و یا نوعی از آن است. در «مجمع البحرین» آمده است: «انّ منبر النبیّ کانَ من أَثلِ الغابة»؛ منبر رسول خدا صلّی اللّٰه علیه وآله از درخت گز بیشه بود. در «النهایه» گفته: آن (بیشه) غیضهای بود در ۹ میلی مدینه؛ و «غیضه» محلی است که آبش فرو رفته و در آن درخت روئیده باشد (بیشه).
منابع
- قاموس قرآن، سید علیاکبر قرشی، تهران: دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۰۷.
