فرقه

«فرقه» در لغت به معنی گروه مردم است و البته به معنای جدا کردن نیز آمده و جمع آن فِرَق بیان گردیده است. این کلمه در اصطلاح به معنای گروهی است که دارای عقیده و مذهب مشترکی باشند.

فرقه در قرآن

این کلمه در قرآن کریم به معنای لغوی آن آمده است: «وَمَا كَانَ الْمُؤْمِنُونَ لِيَنْفِرُوا كَافَّةً ۚ فَلَوْلَا نَفَرَ مِنْ كُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طَائِفَةٌ لِيَتَفَقَّهُوا فِي الدِّينِ...»: نسزد كه مؤمنان همگى به جهاد كوچ كنند، چرا از هر گروهى بخشى براى جهاد و بخشى نزد رسول (ص) نمانند كه به احكام دين آگاه گشته هنگامى كه به نزد قوم و قبيله خويش باز گردند به آنها بياموزند، باشد كه از گناه و خلاف دورى جويند.

فرقة در روایات

پيامبر اكرم (ص) فرمود: زودا كه امتم به هفتاد و سه فرقه پراكنده گردند و فريبنده تر و خطرناكتر بر امتم آن فرقه باشد كه مسائل را به رأى خويش قياس كنند و حرام را حلال و حلال را حرام نمايند.

در حديث ديگر از آن حضرت آمده كه فرمود: بر امت من همان آيد كه بر بنى اسرائيل آمد، آنها هفتاد و دو فرقه شدند و امت من به هفتاد و سه فرقه متفرق گردند، و همه اينها اهل آتش باشند جز يك فرقه و آن همان فرقه اى است كه بر طريقه من و اهل بيت من باشند.

منابع

• علاءالدین علی بن حسام معروف به متقی هندی، کنزالعمال.
• محمد باقر مجلسی، بحارالانوار.
• سید مصطفی حسینی دشتی، فرهنگ معارف و معاریف.