سبت

واژه «سَبْت» (به فتح س و سکون ب) که در زبان عبرى «شبات» خوانده مى‌شود، به معناى استراحت کردن، پایان کار، مرگ و یکى از روزهاى هفته مى‌آید. وجه نامگذارى این روز به «سبت» در نزد یهود، پایان یافتن خلقت آسمان‌ها و زمین و موجودات دیگر در آن زمان، یا تعطیلى کار در آن روز و استراحت یهود و پرداختن به عبادت خداوند است.

برجسته شدن روز شنبه در قرآن کریم به دلیل رفتاری است که از «اصحاب سبت» در این روز سر زده است؛ آنان گروهی از بنى اسرائیل بودند که در عصر پیامبرى حضرت داود علیه السلام زندگی می کردند.

واژه «سَبْت» در آیات ۴۷ سوره نساء؛ ۶۵‌ سوره بقره؛ ۱۵۴ سوره نساء؛ ۱۶۳ سوره اعراف و ۱۲۴ سوره نحل، بکار رفته و داستان «اصحاب سبت» در آنها بیان گردیده است.

منابع

• پایگاه جامع قرآن.

پیوندها

• اصحاب السبت

قرآن
متن و ترجمه قرآن
اوصاف قرآن	(اسامی و صفات قرآن، اعجاز قرآن، عدم تحریف در قرآن)
اجزاء قرآن	آیه، سوره، جزء، حزب، حروف مقطعه
ترجمه و تفسیر قرآن	تاریخ تفسیر، روشهای تفسیری قرآن، سیاق آیات، اسرائیلیات، تاویل، فهرست تفاسیر شیعه، فهرست تفاسیر اهل سنت، ترجمه های قرآن
علوم قرآنی	تاریخ قرآن: نزول قرآن، جمع قرآن، شان نزول، کاتبان وحی، قراء سبعه
	دلالت الفاظ قرآن: عام و خاص، مجمل و مبین، مطلق و مقید، محکم و متشابه، مفهوم و منطوق، نص و ظاهر، ناسخ و منسوخ
تلاوت قرآن	تجوید، آداب قرائت قرآن، تدبر در قرآن
رده ها: سوره های قرآن * آیات قرآن * واژگان قرآنی * شخصیت های قرآنی * قصه های قرآنی * علوم قرآنی * معارف قرآن