آیه 22 سوره مجادله
| <<21 | آیه 22 سوره مجادله | 22>> | ||||||||||||||
| ||||||||||||||||
محتویات
ترجمه های فارسی
هرگز مردمی را که ایمان به خدا و روز قیامت آورده‌اند چنین نخواهی یافت که دوستی با دشمنان خدا و رسول او کنند هر چند آن دشمنان پدران یا فرزندان یا برادران یا خویشان آنها باشند. این مردم پایدارند که خدا بر دلهاشان (نور) ایمان نگاشته و به روح (قدسی) خود آنها را مؤید و منصور گردانیده و آنها را به بهشتی داخل کند که نهرها زیر درختانش جاری است و جاودان در آنجا متنعّمند، خدا از آنها خشنود و آنها هم از خدا خشنودند، اینان به حقیقت حزب خدا هستند، الا (ای اهل ایمان) بدانید که حزب خدا رستگاران عالمند.
ترجمه های انگلیسی(English translations)
معانی کلمات آیه
- عشيرة: خانواده يا اقوام پدرى يا اهل قبيله «عشيرة الرجل: بنو أبيه الادنون او قبيلته».[۱]
نزول
«شیخ طوسى» گویند: این آیه درباره حاطب بن ابى بلتعه نازل شد. موقعى که به اهل مکه نوشته و خبر داده بود که رسول خدا صلى الله علیه و آله نابهنگام براى فتح مکه خواهد آمد. در صورتى که پیامبر این موضوع را مخفى کرده بود. وقتى که حاطب براى این کار مورد بازخواست قرار گرفت. گفت: چون اهل و خویشاوندان من در مکه بودند، بهتر دانستم که فتح مکه را به آنان خبر بدهم سپس این آیه نازل گردید.[۲][۳][۴]
تفسیر آیه
تفسیر نور (محسن قرائتی)
لا تَجِدُ قَوْماً يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ يُوادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ لَوْ كانُوا آباءَهُمْ أَوْ أَبْناءَهُمْ أَوْ إِخْوانَهُمْ أَوْ عَشِيرَتَهُمْ أُولئِكَ كَتَبَ فِي قُلُوبِهِمُ الْإِيمانَ وَ أَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ وَ يُدْخِلُهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدِينَ فِيها رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ أُولئِكَ حِزْبُ اللَّهِ أَلا إِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ «22»
هيچ قومى را نمى‌يابى كه به خدا و قيامت مؤمن باشند و (در همان حال) با كسى كه در برابر خدا و رسولش موضع گرفته است، مهرورزى كنند، حتّى اگر پدران يا پسران يا برادران يا خويشانشان باشند. آنها كسانى هستند كه خداوند، ايمان را در دلهايشان ثابت فرموده و با روحى از جانب خويش آنان را تأييد نموده است و آنان را در باغهايى كه نهرها از پاى (درختان) آنها جارى است، وارد مى‌كند در حالى كه در آنجا جاودانه هستند، خداوند از آنان راضى است و آنان نيز از او راضى هستند. آنان حزب خدا هستند، آگاه باشيد كه تنها حزب خدا پيروز و رستگارند.
نکته ها
مقام رضا، بالاتر از مقام تسليم است، يعنى بنده نه فقط تسليم مقدّرات الهى و امر و نهى اوست، بلكه در دل نيز به آن راضى است و از سر رضايت آن را مى‌پذيرد.
«1». فصلت، 30.
«2». آل عمران، 139.
«3». آل عمران، 152.
جلد 9 - صفحه 527
ايمان با كفر سازگار نيست. به نوح درباره‌ى فرزندش گفته مى‌شود: «إِنَّهُ لَيْسَ مِنْ أَهْلِكَ» «1» هنگامى كه براى ابراهيم ثابت شد عموى او منحرف است، از او برائت جست.
«فَلَمَّا تَبَيَّنَ لَهُ أَنَّهُ عَدُوٌّ لِلَّهِ تَبَرَّأَ مِنْهُ» «2» حتّى پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله از استغفار براى مشركان منع مى‌شود. «ما كانَ لِلنَّبِيِّ وَ الَّذِينَ آمَنُوا أَنْ يَسْتَغْفِرُوا لِلْمُشْرِكِينَ وَ لَوْ كانُوا أُولِي قُرْبى مِنْ بَعْدِ ما تَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُمْ أَصْحابُ الْجَحِيمِ» «3»
تولّى و تبرّى
در سوره مجادله بارها سخن از تولّى و تبرّى مطرح شده است كه بيانگر اهميّت دوستى با دوستان خدا و دشمنى با دشمنان خداست:
«تَوَلَّوْا قَوْماً غَضِبَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ»، لا تَجِدُ ... يُوادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ
امام رضا عليه السلام فرمود: «كمال الدين ولايتنا و البرائة من عدونا» كمال دين، در پذيرش ولايت ما و دورى از دشمنان ماست.
به امام صادق عليه السلام گفتند: فلانى به شما محبت مى‌ورزد ولى نسبت به برائت از دشمنان شما ضعيف عمل مى‌كند. حضرت فرمودند: دروغ مى‌گويد كسى كه ادّعاى محبت ما را دارد و از دشمن ما دورى نجسته است. «4»
امام صادق عليه السلام فرمود: «اوحى الله الى نبى من انبيائه قل للمؤمنين لا تلبسوا لباس اعدايى و لا تطعموا مطاعم اعدايى و لا تسلكوا مسالك اعدايى فتكونوا اعدايى كما هم اعدايى» «5» خداوند متعال به پيامبرى از پيامبرانش وحى فرمود كه به مؤمنان بگو: مانند دشمنان من لباس نپوشند و مانند دشمنان من غذا نخورند و در چگونگى زندگى و رفتار، مانند دشمنان من نباشند، چرا كه در اين صورت دشمنان من محسوب مى‌شوند. هم چنانكه آنان دشمنان من هستند.
در حديث آمده است: «هل الدين الا الحب و البغض» «6» آيا دين، جز حبّ و بغض است؟
«1». هود، 46.
«2». توبه 114.
«3». توبه، 113.
«4». بحار، ج 27، ص 58.
«5». وسائل، ج 3، ص 279.
«6». بحار، ج 65، ص 63.
جلد 9 - صفحه 528
انواع تأييدهاى الهى در قرآن:
تأييد با فرشته خود جبرئيل. «أَيَّدْتُكَ بِرُوحِ الْقُدُسِ» «1»
تأييد ويژه الهى. «وَ أَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ»
تأييد با يارى مؤمنان. «أَيَّدَكَ بِنَصْرِهِ وَ بِالْمُؤْمِنِينَ» «2»
تأييد با لشكريان ناپيداى الهى. «أَيَّدَهُ بِجُنُودٍ لَمْ تَرَوْها» «3»
قرآن در چند مورد عبارت «رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ» را به كار برده است:
1. در مورد راستگويان راست‌كردار: يَوْمُ يَنْفَعُ الصَّادِقِينَ صِدْقُهُمْ ... رَضِيَ اللَّهُ ... «4»
2. در مورد پيشگامان و پيشتازان: وَ السَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ ... رَضِيَ اللَّهُ ... «5»
3. در مورد مؤمنان واقعى: كَتَبَ فِي قُلُوبِهِمُ الْإِيمانَ ... رَضِيَ اللَّهُ ...
موضع‌گيرى در برابر خدا و رسول آن قدر زشت و ناپسند است كه چهار بار در قرآن مطرح شده و هر بار با تهديد و غضب الهى همراه بوده است. از جمله در همين سوره آيات 5، 20 و 22 كه به صورت‌هاى مختلفى تهديد در پى داشته است مانند:
سرنگون شدن. «كُبِتُوا»
خوار شدن. «فِي الْأَذَلِّينَ»
مورد بى مهرى قرار گرفتن. لا تَجِدُ قَوْماً ... يُوادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ ...
و دخول در آتش و جاودانگى در جهنّم. مَنْ يُحادِدِ اللَّهَ ... لَهُ نارَ ... خالِداً ... «6»
پیام ها
1- يك دل، دو دوستى بر نمى‌دارد. دوستى خداوند با دوستى دشمنان دين خدا قابل جمع نيست. لا تَجِدُ قَوْماً يُؤْمِنُونَ ... يُوادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ (در آيه‌اى ديگر داريم: «ما جَعَلَ اللَّهُ لِرَجُلٍ مِنْ قَلْبَيْنِ فِي جَوْفِهِ» «7» خداوند در سينه انسان دو دل
«1». مائده، 110.
«2». انفال، 62.
«3». توبه، 40.
«4». مائده، 119.
«5». توبه، 100.
«6». توبه، 63.
«7». احزاب، 4.
جلد 9 - صفحه 529
قرار نداده است.)
2- عيب‌ها را از ريشه برطرف كنيد. مودت دشمنان خدا انسان را به گرايش‌هاى فكرى، عملى و اخلاقى به سوى آنان وادار مى‌كند، لذا بايد ريشه‌ى آن را خشكاند. لا تَجِدُ ... يُوادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ
3- در اسلام، روابط و علاقه‌ها بايد در شعاع رضاى خداوند باشد. «لا تَجِدُ قَوْماً يُؤْمِنُونَ»
4- روابط خانوادگى و خويشاوندى نيز خط قرمز و مرز دارند. وَ لَوْ كانُوا آباءَهُمْ ...
5- خداوند به خاطر قطع رابطه با چهار گروه از خويشان اگر معاند باشند، (پدر، پسر، برادر و فاميل)، چهار نمونه از لطف خود را بيان كرده است: ايمان، امداد، بهشت و رضوان. «الْإِيمانَ، أَيَّدَهُمْ، جَنَّاتٍ، رَضِيَ اللَّهُ»
6- ارزش ايمان به ثبات آن است وگرنه ايمان‌هاى مقطعى، موسمى و عاريه‌اى «1» بسيار است. «كَتَبَ فِي قُلُوبِهِمُ الْإِيمانَ»
7- اول ايمان پايدار، بعد امداد و دريافت. كَتَبَ فِي قُلُوبِهِمُ الْإِيمانَ ... أَيَّدَهُمْ ...
8- دين تنها يك رابطه قلبى و فردى ميان انسان و خدا نيست، بلكه تعيين كننده روابط اجتماعى است. لَوْ كانُوا آباءَهُمْ ...
9- پاداش‌ها منحصر به آخرت نيست، بلكه تثبيت ايمان و امداد الهى، از پاداش‌هاى الهى در همين دنياست. كَتَبَ فِي قُلُوبِهِمُ ... أَيَّدَهُمْ
10- حزب اللّه، با دشمن خدا دوست نمى‌شود. لا تَجِدُ قَوْماً ... يُوادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ ... أُولئِكَ حِزْبُ اللَّهِ
11- حزب اللّه، نژاد و زبان و منطقه خاص ندارد، بلكه هر مؤمن مقاوم و استوار، جزو حزب اللّه است. لا تَجِدُ قَوْماً يُؤْمِنُونَ ... يُوادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ ... أُولئِكَ حِزْبُ اللَّهِ
«1». انعام، 98.
جلد 9 - صفحه 530
12- پيروزى و غلبه‌اى ارزش دارد كه همراه با رستگارى و رسيدن به هدف باشد.
در جاى ديگر مى‌فرمايد: «ألا فَإِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْغالِبُونَ» «1» و در اينجا مى‌فرمايد: «أَلا إِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ»
13- تداوم نعمت، خود يكى از نعمت‌هاى بهشتى است. «خالِدِينَ فِيها»
14- اين كه ما از خدا راضى باشيم يك طرف قضيه است، مهم رضايت خدا از ماست. «رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ»
15- در قيامت نعمت‌ها دو گونه است: مادّى جَنَّاتٍ ... و معنوى. رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ ... (چنانكه در جاى ديگر مى‌فرمايد: «وَ رِضْوانٌ مِنَ اللَّهِ أَكْبَرُ» «2»)
«والحمدللّه ربّ العالمين»
«1» مائده 56
«2» توبه 72.
جلد 9 - صفحه 533
پانویس
- پرش به بالا ↑ تفسير احسن الحديث، سید علی اکبر قرشی، ج11، ص74
- پرش به بالا ↑ صاحب مجمع البیان افزاید که این آیه درباره عبدالله بن ابى رئیس منافقین و پسرش عبیدالله نازل شده و این پسر در نزد پیامبر بود در حالتى که پیامبر آب مى نوشید. از رسول خدا صلی الله علیه و آله خواست که مقدارى از آب را در ظرف باقى بگذارد تا پدرش از آن آب بنوشد. شاید خداوند قلب او را از اثر نوشیدن نیم خور پیامبر پاک گرداند. پیامبر ظرف آب را به عبیدالله داد او هم آن را براى پدرش برد. پدرش گفت: در این ظرف چیست؟ گفت: بقیه نوشیدنى رسول خدا صلی الله علیه و آله است. براى تو آورده ام که از آن بنوشى شاید خداوند قلب تو را پاک گرداند. پدرش از روى مسخره گفت: چرا بول مادرت را نیاوردى. پسر نزد پیامبر مراجعت کرد و از توهینى که پدرش نسبت به پیامبر نمود، اجازه خواست که او را به قتل برساند. رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: نه، به او ارفاق کن و او را ببخش، چنان که سدى نقل نموده است.
- پرش به بالا ↑ ابن ابى حاتم در تفسیر خود از ابن شوذب روایت کند که این آیه درباره ابوعبیدة جراح نازل شده. موقعى که پدر خود را در جنگ بدر کشته بود چنان که طبرانى و حاکم در مستدرک نیز آن را نقل نموده اند و ابن المنذر در تفسیر خود از ابن جریح نقل کند که ابوقحافه پدر ابوبکر به رسول خدا صلی الله علیه و آله دشنام داده بود. ابوبکر لطمه شدیدى به صورت او زد و او را انداخت. جریان قضیه به گوش رسول خدا صلی الله علیه و آله رسید. به ابوبکر فرمود: آیا پدرت را زده اى؟ در جواب گفت: یا رسول اللّه اگر شمشیر می‌داشتم با شمشیر او را می‌زدم سپس این آیه نازل گردید.
- پرش به بالا ↑ تفصیل این قضیه در آیه اول سوره ممتحنه است.
منابع
- تفسیر نور، محسن قرائتی، تهران:مركز فرهنگى درسهايى از قرآن، 1383 ش، چاپ يازدهم
- اطیب البیان فی تفسیر القرآن، سید عبدالحسین طیب، تهران:انتشارات اسلام، 1378 ش، چاپ دوم
- تفسیر اثنی عشری، حسین حسینی شاه عبدالعظیمی، تهران:انتشارات ميقات، 1363 ش، چاپ اول
- تفسیر روان جاوید، محمد ثقفی تهرانی، تهران:انتشارات برهان، 1398 ق، چاپ سوم
- برگزیده تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی و جمعي از فضلا، تنظیم احمد علی بابایی، تهران: دارالکتب اسلامیه، ۱۳۸۶ش
- تفسیر راهنما، علی اکبر هاشمی رفسنجانی، قم:بوستان كتاب(انتشارات دفتر تبليغات اسلامي حوزه علميه قم)، 1386 ش، چاپ پنجم
- محمدباقر محقق، نمونه بینات در شأن نزول آیات از نظر شیخ طوسی و سایر مفسرین خاصه و عامه.
