مستضىء

ابومحمد حسن بن یوسف، پس از مرگ پدرش مستنجد^[۱]، با لقب المستضی بامرالله در سال 566ق بر تخت خلافت عباسیان نشست. گفته می‌شود که او همچون پدرش خلیفه‌ای دادگر و بخشنده بود.

این خلیفه 9 سال و 8 ماه خلافت کرد تا این که در سال 575 ق در اثر بیماری درگذشت. در زمان این خلیفه سلسله فاطمیان مصر فروپاشید.

پانویس

↑ وقتی خبر مرگ‌ مستنجد پخش‌ شد، ابن‌ بلدي‌ وزیر مستنجد به‌ همراه‌ گروهى‌ از امرا و لشكريان‌ به‌ دارالخلافه‌ رفت، اما عضدالدين‌ به‌ دروغ‌ بهبود خليفه‌ را به‌ او اطلاع‌ داد و او به‌ خانه‌ بازگشت‌ و همراهانش‌ پراكنده‌ شدند. سپس‌ عضدالدين‌ درهاي‌ دارالخلافه‌ را بست‌ و درگذشت‌ مستنجد را آشكار كرد و به‌ اتفاق‌ قطب‌الدين‌، حسن‌ فرزند مستنجد را از زندان‌ آزاد ساخت‌ (ابن‌ طقطقى‌، 319) و به‌ شرط واگذاري‌ سمت های وزارت‌ به‌ عضدالدين‌ و رياست‌ دربار به‌ كمال‌ الدين‌ پسر عضدالدين‌ و نيز سمت‌ سپهسالاری به‌ قطب‌الدين‌، با او بيعت‌ كردند و او را المستضى‌ بامرالله‌ لقب‌ دادند.

منابع

دانشنامه رشد
دائرة المعارف بزرگ اسلامی، جلد3، مدخل ابن بلدی از محمد عبدعلی

خلفای بنی عباس
سفاح (132-136) • منصور (136-158) • مهدى (158-169) • هادى (169-170) • هارون الرشید (170-193) • امین (193-198) • مأمون (198-218) • معتصم (218-227) • واثق (227-232) • متوکل (232-247) • منتصر (247-248) • مستعین (248-251) • معتز (251-255) • مهتدى (255-256) • معتمد (256-279) • معتضد (279-289) • مكتفى (289-295) • مقتدر (295-320) • قاهر (320-322) • راضی (322-329) • متقی (329-333) • مستكفى (333-334) • مطیع (334-363) • طایع (363-381) • قادر (381-422) • قائم (422-467) • مقتدی (467-487) • مستظهر (487-512) • مسترشد (512-529) • راشد (529-530) • مقتفى (530-555) • مستنجد (555-566) • مستضىء (566-575) • ناصر (575-622) • ظاهر (622-623) • مستنصر (623-640) • مستعصم (640-656)