آیه 130 سوره بقره

از دانشنامه‌ی اسلامی
نسخهٔ تاریخ ‏۱۵ ژانویهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۷:۴۷ توسط مهدی موسوی (بحث | مشارکت‌ها) (نزول)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
پرش به ناوبری پرش به جستجو
مشاهده آیه در سوره

وَمَنْ يَرْغَبُ عَنْ مِلَّةِ إِبْرَاهِيمَ إِلَّا مَنْ سَفِهَ نَفْسَهُ ۚ وَلَقَدِ اصْطَفَيْنَاهُ فِي الدُّنْيَا ۖ وَإِنَّهُ فِي الْآخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحِينَ

مشاهده آیه در سوره


<<129 آیه 130 سوره بقره 131>>
سوره : سوره بقره (2)
جزء : 1
نزول : مدینه

ترتیل

ترجمه (مکارم شیرازی)

ترجمه های فارسی

و چه کس از آیین پاک ابراهیم روی گرداند به جز مردم بیخرد؟! زیرا ما ابراهیم را در دنیا (به شرف رسالت) برگزیدیم و البته در آخرت هم از شایستگان است.

ترجمه های انگلیسی(English translations)

And who will [ever] forsake Abraham’s creed except one who debases himself? We certainly chose him in the [present] world, and in the Hereafter he will indeed be among the Righteous.

معانی کلمات آیه

يرغب: رغب اگر با «فى- الى» باشد به معنى دوست داشتن، مايل بودن، حريص بودن آيد مثل: إِنَّا إِلَى اللَّهِ راغِبُونَ. توبه/ 59 و اگر با «عن» آيد معنى اعراض و كناره گيرى مى دهد مثل: وَ مَنْ يَرْغَبُ عَنْ مِلَّةِ إِبْراهِيمَ.

ملة: دين (بقره/ 120).

سفه: سفه و سفاهة به معنى حماقت و سبكى عقل است، جهالت نيز گفته اند، لازم و متعدى هر دو آيد.

اصطفيناه: صفو، به معنى خالص شدن. اصطفاء به معنى خالص كردن و برگزيدن است، به قول راغب: اخذ خالص شىء است.[۱]

نزول

محل نزول:

این آیه در مدینه بر پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله نازل گردیده است. [۲]

شأن نزول:

عبدالله بن سلام دو برادرزاده داشت به نام سلمه و مهاجر آنان را به اسلام خواند و گفت: چنان كه مي‌دانيد، خداوند در تورات يادآور گرديده كه از اولاد اسماعيل پيامبرى به نام احمد خواهد برگزيد كه هر كه به او ايمان بياورد رستگار و هر كه ايمان نياورد ملعون و رانده شده است. از ميان آن دو نفر سلمه ايمان آورد و مهاجر به حالت كفر باقى ماند سپس اين آيه نازل گرديد[۳].[۴]

تفسیر آیه

تفسیر نور (محسن قرائتی)


«130» وَ مَنْ يَرْغَبُ عَنْ مِلَّةِ إِبْراهِيمَ إِلَّا مَنْ سَفِهَ نَفْسَهُ وَ لَقَدِ اصْطَفَيْناهُ فِي الدُّنْيا وَ إِنَّهُ فِي الْآخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحِينَ‌

جلد 1 - صفحه 205

كيست كه از آئين ابراهيم روى بگرداند، مگر كسى كه خود را (فريب داده و) بى‌خردى كند؟ و همانا ما او را در اين جهان برگزيديم و قطعاً او در جهان ديگر (نيز) از صالحان است.

نکته ها

در آيات قبل، گوشه‌هايى از اهداف و شخصيّت حضرت ابراهيم بيان گرديد. اين آيه با توجّه به تابناكى وپاكى چهره ابراهيم وآئين او مى‌پرسد، چه كسى جز افراد نادان وسفيه از ابراهيم واهداف او اعراض مى‌كند؟! آئين او به قدرى ارزش دارد كه پيامبر صلى الله عليه و آله مفتخر است كه راه او راه ابراهيم است. ابراهيم كسى است كه در منطق، كافر را مبهوت مى‌كند: «فَبُهِتَ الَّذِي كَفَرَ» «1» و در شجاعت يك تنه همه بت‌ها را مى‌شكند: «فَجَعَلَهُمْ جُذاذاً» «2» قرآن او را حليم معرّفى مى‌نمايد ودر صبر و توكّل نيز نمونه و سرآمد است تا آنجا كه درون آتش افكنده مى‌شود بى‌آنكه واهمه‌اى داشته باشد. در سخاوت گوساله چاقى را براى مهمانان كباب مى‌كند. در تسليم، كودك و همسر خود را در بيابان بى آب و گياه مكه رها كرده و آنگاه كه او به سن نوجوانى مى‌رسد، به امر خداوند كارد بر گلوى او مى‌گذارد. آرى، انسان تنها با فريب دادن خرد خويش مى‌تواند از اديان الهى گريزان باشد. «سَفِهَ نَفْسَهُ»

ابراهيم عليه السلام در دعايى از خداوند خواست كه: «أَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ» «3» خداوند دعاى او را استجابت كرده و مى‌فرمايد: ابراهيم در آخرت از صالحان است.

كسى كه راه ابراهيم را كه براى نسل بشر، مركز امن، رهبر معصوم، رزق فراوان، توفيق اسلام و تسليم، قبول توبه و سعادت از خدا طلب مى‌كند، رها كرده و به دنبال ديگران برود، سفيه و نادانى بيش نيست!!

در فرهنگ قرآن، به افرادى كه حقائق را ناديده انگاشته و كفران نعمت كنند، سفيه گفته مى‌شود. چنانكه به بنى‌اسرائيل به جهت بهانه‌هاى بى موردى كه درباره‌ى تغيير قبله مى‌گرفتند، سفيه گفته شده است: «سَيَقُولُ السُّفَهاءُ» در ذيل آيه‌ى‌ «وَ لا تُؤْتُوا السُّفَهاءَ أَمْوالَكُمُ» نيز از امام عليه السلام نقل شده است كه فرمود: كسى كه شراب بخورد، سفيه است.

«1». بقره، 258.

«2». انبياء، 58.

«3». شعراء، 83.

جلد 1 - صفحه 206

چنين شخصى به جاى نوشيدنى‌هاى مفيد و حلال، به سراغ آشاميدنى مضرّ و حرام مى‌رود. آرى، كسانى كه راه حقّ را رها نموده و بى‌راهه مى‌روند، سفيه هستند و آن كس كه در انتخاب رهبر و مكتب، قدم درست بردارد عاقل است. در حديث مى‌خوانيم: عقل همان چيزى است كه به وسيله آن خدا عبادت شود وگرنه شيطنت است.

پیام ها

1- سفيه كسى است كه منطق، مكتب، رهبر و راه حقّ را ناديده گرفته و به دنبال هوسهاى خود يا ديگران رهسپار شود. «سَفِهَ نَفْسَهُ»

2- دين‌دارى، خردورزى، واعراض از آن، دليل بى‌خردى است. «مَنْ يَرْغَبُ ... سَفِهَ نَفْسَهُ»


پانویس

  1. پرش به بالا تفسیر احسن الحدیث، سید علی اکبر قرشی
  2. پرش به بالا طبرسی، مجمع البيان في تفسير القرآن، ج ‌1، ص 111.
  3. پرش به بالا ابن عيينه و تفسير كشف الاسرار از عامه و تفسير مجمع البيان از خاصه.
  4. پرش به بالا محمدباقر محقق،‌ نمونه بينات در شأن نزول آيات از نظر شیخ طوسی و ساير مفسرين خاصه و عامه، ص 37.

منابع