آیه سحر
نسخهٔ تاریخ ۱۷ فوریهٔ ۲۰۱۴، ساعت ۰۵:۴۵ توسط مرضیه الله وکیل جزی (بحث | مشارکتها)
صد و دومین آیه سوره بقره/ 2 را «آیه سحر» خواندهاند.[۱] در این آیه، به یادگیرى سحر به وسیله گروهى از مردم بابل اشاره و بر این نكته تأكید شده كه جادوگران، بدون اجازه الهى به هیچ كس نمىتوانند آسیب برسانند:
در شأن نزول این آیه گفتهاند: وقتى كافران، سلیمان علیهالسلام را به سحر متهم كردند، رسول خدا صلى الله علیه و آله آنان را از این نسبت برحذر داشت و این آیه در تأیید رسول خدا صلى الله علیه و آله نازل شد و ساحت سلیمان را از سحر مبرا ساخت.[۲]
پانویس
منابع
- علی خراسانی، دائرةالمعارف قرآن كریم، جلد1، ص386.