آیه 177 سوره بقره/ 2 را «آیه بِرّ» (نیكى) گویند.[۱]
«لَّيْسَ الْبِرَّ أَن تُوَلُّواْ وُجُوهَكُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَلَكِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ وَالْمَلآئِكَةِ وَالْكِتَابِ وَالنَّبِيِّينَ وَآتَى الْمَالَ عَلَى حُبِّهِ ذَوِي الْقُرْبَى وَالْيَتَامَى وَالْمَسَاكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ وَالسَّآئِلِينَ وَ فِي الرِّقَابِ وَ أَقَامَ الصَّلاةَ وَ آتَى الزَّكَاةَ وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَاهَدُواْ وَالصَّابِرِينَ فِي الْبَأْسَاء والضَّرَّاء وَ حِينَ الْبَأْسِ أُولَئِكَ الَّذِينَ صَدَقُوا وَ أُولَئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ»
نیکی آن نیست که روی خود به جانب مشرق و مغرب کنید بلکه نیکوکار کسی است که به خدا و روز بازپسین و فرشتگان و کتاب خدا و پیامبران ایمان آورد و مال خود را با آن که دوستش دارد به خویشاوندان و یتیمان و درماندگان و مسافران و گدایان و دربند ماندگان ببخشد و نماز بگزارد و زکات بدهد و نیز کسانی هستند که چون عهدی می بندند. بدان وفا می کنند و آنان که در بینوایی و بیماری و به هنگام جنگ صبر می کنند، اینان راستگویان و پرهیزگارانند
طبرسى مى گوید: هنگامى كه قبله مسلمانان از بیت المقدس به كعبه انتقال یافت، مناقشه هاى فراوانى میان مسلمانان، یهود و نصارا درگرفت. بیشتر یهود و نصارا روى كردن به جانب معین، هنگام نماز را یگانه راه اطاعت معرفى مى كردند.
به گمان یهود، نیكویى این بود كه رو به مغرب نماز گزارند و نصارا بر این گمان بودند كه نیكویى، رو به مشرق نماز خواندن است كه خداوند این آیه را نازل كرد و به معرفى نیكى و نیكوكارى پرداخت.[۲]
بر اساس این آیه، رو به سوى مشرق و مغرب گرداندن، نیكوكارى نیست؛ بلكه ایمان به خدا، آخرت، ملائكه و كتاب هاى آسمانى نیكى است. پرداخت مال به خویشان، یتیمان، بینوایان و در راه ماندگان و گدایان و آزاد كردن بردگان نیز نیكویى است.در ادامه همین آیه، اقامه نماز، پرداخت زكات، وفا به عهد و شكیبایى هنگام سختى نیز نیكى و نیكوكارى شناسانده شده است.
پانویس
- ↑ آیة البرّ، ص الف و ج.
- ↑ روض الجنان، ج 2، ص 307؛ مجمع البیان، ج 1، ص 476.
منابع
- علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد1، ص375.
