مستکفی (خلیفه عباسی)

پس از برکناری متقی، پسرش ابوالقاسم عبدالله ملقب به المستکفی بالله به خلافت رسید.

در زمان خليفه مستكفی براي نخستين بار يكی از سلسله‌هاي اسلامي ايران به نام آل بويه توانست عراق و دارالخلافه عباسي را تحت تسلط قرار دهد.^[۱] امیر آل بویه که خوزستان و کرانه‌های آن را به چنگ آورده بود، به بغداد آمد و بدون جنگ و خونریزی در سال 334ق وارد بغداد شد. خلیفه که در حق او احترامی فراوان روا می‌داشت، سکه‌ای به نام او زد و او را معزالدوله نامید.

دوران نفوذ تركان نیز در دستگاه خلافت عباسیان با خلافت متوكل آغاز و در خلال حكومت مستكفی پايان یافت. خلافت مستکفی یک سال و چهار ماه به طول انجامید.

پانویس

↑ خضري، احمدرضا؛ تاريخ خلافت عباسي، تهران، سمت، چاپ چهارم، 1383، ص110.

منابع

سعیده سلطانی مقدم، حکومت عباسیان، دانشنامه پژوهه، بازیابی: 25 اسفند 1392.
دانشنامه رشد

خلفای بنی عباس
سفاح (132-136) • منصور (136-158) • مهدى (158-169) • هادى (169-170) • هارون الرشید (170-193) • امین (193-198) • مأمون (198-218) • معتصم (218-227) • واثق (227-232) • متوکل (232-247) • منتصر (247-248) • مستعین (248-251) • معتز (251-255) • مهتدى (255-256) • معتمد (256-279) • معتضد (279-289) • مكتفى (289-295) • مقتدر (295-320) • قاهر (320-322) • راضی (322-329) • متقی (329-333) • مستكفى (333-334) • مطیع (334-363) • طایع (363-381) • قادر (381-422) • قائم (422-467) • مقتدی (467-487) • مستظهر (487-512) • مسترشد (512-529) • راشد (529-530) • مقتفى (530-555) • مستنجد (555-566) • مستضىء (566-575) • ناصر (575-622) • ظاهر (622-623) • مستنصر (623-640) • مستعصم (640-656)