آیه 17 سوره هود/11 را «آیه شاهد» گفته‌اند:[۱]
«أَفَمَن كَانَ عَلَى بَيِّنَةٍ مِّن رَّبِّهِ وَيَتْلُوهُ شَاهِدٌ مِّنْهُ وَمِن قَبْلِهِ كِتَابُ مُوسَى إَمَامًا وَرَحْمَةً أُوْلَـئِكَ يُؤْمِنُونَ بِهِ وَمَن يَكْفُرْ بِهِ مِنَ الأَحْزَابِ فَالنَّارُ مَوْعِدُهُ فَلاَ تَكُ فِي مِرْيَةٍ مِّنْهُ إِنَّهُ الْحَقُّ مِن رَّبِّكَ وَلَـكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لاَيُؤْمِنُونَ»
آیا آن کس که از جانب پروردگار خویش دلیلی روشن دارد و زبانش بدان، گویاست و پیش از این کتاب موسی که خود پیشوا و رحمتی بوده است بدان شهادت داده ، با آن کس که دلیلی ندارد برابر است ? ایشان به آن کتاب روشن ایمان می آورند و هر گروه دیگری که به او کافر شود، جایگاهش در آتش است در آن شک مکن ، که حق است و از جانب پروردگارت آمده است ولی بیشتر مردم ایمان نمی آورند
بر پایه روایات، مقصود از «مَن كانَ عَلى بَیِّنَة مِن رَبِّه رسول‌الله صلى الله علیه و آله و مقصود از «شَاهِدٌ» على علیه‌السلام است.
پانویس
منابع
- علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد1، ص388.
