مستکفی (خلیفه عباسی)

خلفای بنی عباس
سفاح (132-136) • منصور (136-158) • مهدى (158-169) • هادى (169-170) • هارون الرشید (170-193) • امین (193-198) • مأمون (198-218) • معتصم (218-227) • واثق (227-232) • متوکل (232-247) • منتصر (247-248) • مستعین (248-251) • معتز (251-255) • مهتدى (255-256) • معتمد (256-279) • معتضد (279-289) • مكتفى (289-295) • مقتدر (295-320) • قاهر (320-322) • راضی (322-329) • متقی (329-333) • مستكفى (333-334) • مطیع (334-363) • طایع (363-381) • قادر (381-422) • قائم (422-467) • مقتدی (467-487) • مستظهر (487-512) • مسترشد (512-529) • راشد (529-530) • مقتفى (530-555) • مستنجد (555-566) • مستضىء (566-575) • ناصر (575-622) • ظاهر (622-623) • مستنصر (623-640) • مستعصم (640-656)

پس از برکناری متقی، پسرش ابوالقاسم عبدالله ملقب به المستکفی بالله به خلافت رسید.

در زمان خليفه مستكفی براي نخستين بار يكی از سلسله‌هاي اسلامي ايران به نام آل بويه توانست عراق و دارالخلافه عباسي را تحت تسلط قرار دهد.^[۱]

امیر آل بویه که خوزستان و کرانه‌های آن را به چنگ آورده بود، به بغداد آمد و بدون جنگ و خونریزی در سال 334ق وارد بغداد شد. خلیفه که در حق او احترامی فراوان روا می‌داشت، سکه‌ای به نام او زد و او را معزالدوله نامید.

دوران نفوذ تركان نیز در دستگاه خلافت عباسیان با خلافت متوكل آغاز و در خلال حكومت مستكفی پايان یافت. خلافت مستکفی یک سال و چهار ماه به طول انجامید.