آیه امامت
نسخهٔ تاریخ ۱۷ فوریهٔ ۲۰۱۴، ساعت ۰۶:۴۸ توسط مرضیه الله وکیل جزی (بحث | مشارکتها)
آیه 124 سوره بقره است که چون بحث امامت حضرت ابراهیم علیه السلام را مطرح نموده است و از آن نظر قرآن در مسائل مربوط به بحث امامت استخراج می شود به آیه امامت شهرت پیدا کرده است:
و (به ياد آر) هنگامى كه خدا ابراهيم را به امورى امتحان فرمود و او همه را به جاى آورد، خدا به او گفت: من تو را به پيشوايى خلق برگزينم، ابراهيم عرض كرد: به فرزندان من چه؟ فرمود: (اگر شايسته باشند مى‌دهم، زيرا) عهد من به مردم ستمكار نخواهد رسيد.
این آیه ضرورت عصمت امام را مطرح می نماید چرا که از آنجا که گناه ظلم به نفس است پس مطابق با این آیه امامت جز معصوم به کس دیگری نمی رسد.
از جمله مسائلی که از این آیه قابل استخراج است مسائل زیر است:
- ابراهيم علیه السلام در اواخر عمر به امامت رسيد.
- امامت ابراهيم علیه السلام غير نبوت او بوده.
- امامت غیر از نبوت است.
- امامت و نبوت در یک نفر قابل جمع است.
- امامت برتر از نبوت است.
- امامت عهد خداست.[۱]
پانویس
- ↑ رجوع کنید به تفسیرالمیزان علامه طباطبائی، ذیل این آیه.
