مجذوب علیشاه همدانی: تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
|||
| سطر ۳: | سطر ۳: | ||
'''مجذوب علیشاه همدانی، محمدجعفر''' | '''مجذوب علیشاه همدانی، محمدجعفر''' | ||
| − | قرن: 13 | + | قرن: 13 (وف 1239 ق) |
| − | + | عالم دینى، [[فقیه]]، [[عرفان|عارف]]، [[تصوف|صوفى]] و شاعر [[تخلص|متخلص]] به مجذوب. ملقب به مجذوب علیشاه و معروف به كبودر آهنگى. وى از طایفه ى قراگوزلو از طوایف همدان بود. در محضر [[ملا محمد مهدی نراقی|ملا محمدمهدى نراقى]] و [[میرزای قمی|میرزاى قمى]] تلمذ نمود و [[فقه]] و [[اصول فقه|اصول]] را فراگرفت. | |
| − | + | او از میرزاى قمى اجازه ى [[اجتهاد]] داشت گرچه هیچ‌گاه به اجتهاد نپرداخت. وى همزمان با تحصیل فقه و اصول به مطالعه‌ى آثار بزرگانى چون: [[سید بن طاووس|ابن طاووس]]، [[خواجه نصیرالدین طوسی|خواجه نصیر]]، [[ابن فهد حلی|ابن فهد حلى]]، [[شیخ بهایی|شیخ بهائى]]، [[ابن ميثم بحرانی|ابن میثم]]، [[میرداماد]]، [[میرفندرسكى]]، [[فیض کاشانی|فیض كاشانى]] و دیگران كه روح عرفانى داشتند، مى‌پرداخت و اوقات خود را به [[عبادت]] و ریاضت مى‌گذراند. | |
| − | او | + | فضلاى روزگارش او را [[سلمان فارسی|سلمان]] زمان مى‌خواندند و [[ملا حسینقلی همدانی|ملا حسینقلى همدانى]]، قطب عرفاى روحانى او را بسیار مى‌ستوده است. او در تبریز درگذشت و در نزدیكى مقبره ى سید حمزه دفن شد. |
| − | + | از آثارش: «اثبات النبوة الخاصة» به فارسى؛ «مرآة الحق»، تحقیقى در [[تصوف]]، حلول، اتحاد و تناسخ؛ «مراحل السالكین»؛ شرح «دعاء الامیر علیه السلام»؛ «الاعتقادات»؛ حواشى بر «كفایة» [[محقق سبزواری|محقق سبزوارى]] و «مدارك» و «شرح لمعه»؛ دیوان شعر. | |
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | * [[انجمن مفاخر فرهنگی]]، [[اثرآفرینان]]، ج5، ص134. | + | |
| + | *[[انجمن مفاخر فرهنگی]]، [[اثرآفرینان]]، ج5، ص134. | ||
{{شعر فارسی}} | {{شعر فارسی}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۵ آوریل ۲۰۱۹، ساعت ۱۱:۲۸
مجذوب علیشاه همدانی، محمدجعفر
قرن: 13 (وف 1239 ق)
عالم دینى، فقیه، عارف، صوفى و شاعر متخلص به مجذوب. ملقب به مجذوب علیشاه و معروف به كبودر آهنگى. وى از طایفه ى قراگوزلو از طوایف همدان بود. در محضر ملا محمدمهدى نراقى و میرزاى قمى تلمذ نمود و فقه و اصول را فراگرفت.
او از میرزاى قمى اجازه ى اجتهاد داشت گرچه هیچ‌گاه به اجتهاد نپرداخت. وى همزمان با تحصیل فقه و اصول به مطالعه‌ى آثار بزرگانى چون: ابن طاووس، خواجه نصیر، ابن فهد حلى، شیخ بهائى، ابن میثم، میرداماد، میرفندرسكى، فیض كاشانى و دیگران كه روح عرفانى داشتند، مى‌پرداخت و اوقات خود را به عبادت و ریاضت مى‌گذراند.
فضلاى روزگارش او را سلمان زمان مى‌خواندند و ملا حسینقلى همدانى، قطب عرفاى روحانى او را بسیار مى‌ستوده است. او در تبریز درگذشت و در نزدیكى مقبره ى سید حمزه دفن شد.
از آثارش: «اثبات النبوة الخاصة» به فارسى؛ «مرآة الحق»، تحقیقى در تصوف، حلول، اتحاد و تناسخ؛ «مراحل السالكین»؛ شرح «دعاء الامیر علیه السلام»؛ «الاعتقادات»؛ حواشى بر «كفایة» محقق سبزوارى و «مدارك» و «شرح لمعه»؛ دیوان شعر.
منابع
- انجمن مفاخر فرهنگی، اثرآفرینان، ج5، ص134.
 | |
| شعرشناسی | * شعر * علم عروض * قافیه * تخلص * دیوان * مصراع * بیت * مقفا * قالب * مطلع * تغزل * بحور شعری |
| قالب‌های شعر | *مثنوی * قصیده * غزل * مسمط * مستزاد * ترجیع‌بند * ترکیب‌بند * قطعه * رباعی |
| سبک‌های شعر فارسی | * سبک خراسانی * سبک عراقی * سبک هندی * سبک بازگشت ادبی * شعر نو |
| شاعران پارسی گو: | همه*قرن 4 * قرن 5 * قرن 6 * قرن 7 * قرن 8 * قرن 9 * قرن 10 * قرن 11 * قرن 12 * قرن 13 * قرن 14 |
