آیه مودت: تفاوت بین نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | مزد رسالت، «مودت قربى» است. این موضوع در آیه 23 [[سوره شورى]]/42 آمده؛ از همین رو آن را «آیه مودت»<ref> تتمة المراجعات، | + | مزد رسالت، «مودت قربى» است. این موضوع در آیه 23 [[سوره شورى]]/42 آمده؛ از همین رو آن را «آیه مودت»<ref>تتمة المراجعات، ص87؛ فضائل الخمسه، ج1، ص306.</ref> یا «'''آیه قربى'''»<ref>تتمة المراجعات، ص70.</ref> گفتهاند: |
| − | + | {{متن قرآن|«قُل لاَأَسئَلُكُم عَليهِ أَجرًا إِلاّ المَودّةَ فِى القُربى و مَن يقتَرِف حَسنةً نَزد لهُ فِيها حُسنًا إِنّ اللّهَ غَفورٌ شَكورٌ...»}} | |
| − | روایات و مفسران شیعه، مقصود از «قربى» را خویشاوندان و نزدیكان پیامبر صلى الله علیه و آله دانستهاند.<ref> نورالثقلین، | + | روایات و مفسران شیعه، مقصود از «قربى» را خویشاوندان و نزدیكان پیامبر صلى الله علیه و آله دانستهاند.<ref>نورالثقلین، ج4، ص572.</ref> به گفته طبرى، در بسیارى از روایات اهل سنت «قربى» به نزدیكان پیغمبر تفسیر شده است و او خود نیز همین نظر را برمىگزیند و برخى از این روایات را نقل مىكند.<ref> جامع البیان، مج 13، ج 25، ص 31.</ref> سیوطى نیز روایاتى را در این زمینه آورده است.<ref> الدرّالمنثور، ج 7، ص 348.</ref> |
| + | |||
| + | ==پانویس== | ||
| + | <references/> | ||
| − | |||
| − | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
| + | * علی خراسانی، دائرةالمعارف قرآن كریم، جلد1، ص402-403. | ||
| + | |||
| + | {{قرآن}} | ||
| − | |||
[[رده:آیههای با عناوین خاص]] | [[رده:آیههای با عناوین خاص]] | ||
[[رده:آیات سوره شوری]] | [[رده:آیات سوره شوری]] | ||
نسخهٔ ۱۷ فوریهٔ ۲۰۱۴، ساعت ۰۹:۵۷
مزد رسالت، «مودت قربى» است. این موضوع در آیه 23 سوره شورى/42 آمده؛ از همین رو آن را «آیه مودت»[۱] یا «آیه قربى»[۲] گفتهاند:
«قُل لاَأَسئَلُكُم عَليهِ أَجرًا إِلاّ المَودّةَ فِى القُربى و مَن يقتَرِف حَسنةً نَزد لهُ فِيها حُسنًا إِنّ اللّهَ غَفورٌ شَكورٌ...»
روایات و مفسران شیعه، مقصود از «قربى» را خویشاوندان و نزدیكان پیامبر صلى الله علیه و آله دانستهاند.[۳] به گفته طبرى، در بسیارى از روایات اهل سنت «قربى» به نزدیكان پیغمبر تفسیر شده است و او خود نیز همین نظر را برمىگزیند و برخى از این روایات را نقل مىكند.[۴] سیوطى نیز روایاتى را در این زمینه آورده است.[۵]
پانویس
منابع
- علی خراسانی، دائرةالمعارف قرآن كریم، جلد1، ص402-403.
