آیه اذُن: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جز |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | |||
| − | |||
آیه 61 [[سوره توبه]]/ 9 را «آیه اذُن» گویند.<ref> كفایة الاصول، ص 301.</ref> اذن، كنایه از شخصى است كه هر سخنى را بشنود و بپذیرد.<ref> تفسیر اثنى عشرى، ج 5، ص 130.</ref> بر اساس این آیه، منافقان پیامبر را مى آزردند و چون حضرت، عذر و [[دروغ]] آنان را مى پذیرفت، در مقام آزار و نكوهش وى مى گفتند: او براى شما «اذُن» (زودباور) است و به حرف همه گوش مى دهد. | آیه 61 [[سوره توبه]]/ 9 را «آیه اذُن» گویند.<ref> كفایة الاصول، ص 301.</ref> اذن، كنایه از شخصى است كه هر سخنى را بشنود و بپذیرد.<ref> تفسیر اثنى عشرى، ج 5، ص 130.</ref> بر اساس این آیه، منافقان پیامبر را مى آزردند و چون حضرت، عذر و [[دروغ]] آنان را مى پذیرفت، در مقام آزار و نكوهش وى مى گفتند: او براى شما «اذُن» (زودباور) است و به حرف همه گوش مى دهد. | ||
نسخهٔ ۱۷ فوریهٔ ۲۰۱۴، ساعت ۰۶:۱۳
آیه 61 سوره توبه/ 9 را «آیه اذُن» گویند.[۱] اذن، كنایه از شخصى است كه هر سخنى را بشنود و بپذیرد.[۲] بر اساس این آیه، منافقان پیامبر را مى آزردند و چون حضرت، عذر و دروغ آنان را مى پذیرفت، در مقام آزار و نكوهش وى مى گفتند: او براى شما «اذُن» (زودباور) است و به حرف همه گوش مى دهد.
خداوند در پاسخ آنان فرمود: او براى شما گوش نیكو است. به خدا ایمان دارد و سخن مؤمنان را با خوش گمانى مى پذیرد:
شأن نزول این آیه را گروهى از منافقان دانسته اند كه در خلوت خود، سخنانى ناشایست را بر زبان جارى ساختند و برخى از آنان گفتند: این سخنان را نگویید؛ زیرا ممكن است به گوش محمد برسد و بر ما برآشوبد.
«جلاس بن سوید» گفت: هر آنچه را مى خواهیم، مى گوییم و نزدش خلافش را بیان مى كنیم و مى پذیرد؛ زیرا محمد «اذن سامعه» (گوش شنوا) است. در این هنگام آیه نازل شد.[۳]
پانویس
منابع
- علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد1، ص367-368.
