آیه اذُن: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | ==آیه اذُن== | |
آیه 61 [[سوره توبه]]/ 9 را «آیه اذُن» گویند.<ref> كفایة الاصول، ص 301.</ref> اذن، كنایه از شخصى است كه هر سخنى را بشنود و بپذیرد.<ref> تفسیر اثنى عشرى، ج 5، ص 130.</ref> بر اساس این آیه، منافقان پیامبر را مى آزردند و چون حضرت، عذر و [[دروغ]] آنان را مى پذیرفت، در مقام آزار و نكوهش وى مى گفتند: او براى شما «اذُن» (زودباور) است و به حرف همه گوش مى دهد. | آیه 61 [[سوره توبه]]/ 9 را «آیه اذُن» گویند.<ref> كفایة الاصول، ص 301.</ref> اذن، كنایه از شخصى است كه هر سخنى را بشنود و بپذیرد.<ref> تفسیر اثنى عشرى، ج 5، ص 130.</ref> بر اساس این آیه، منافقان پیامبر را مى آزردند و چون حضرت، عذر و [[دروغ]] آنان را مى پذیرفت، در مقام آزار و نكوهش وى مى گفتند: او براى شما «اذُن» (زودباور) است و به حرف همه گوش مى دهد. | ||
| سطر ۶: | سطر ۶: | ||
| − | {{قرآن در قاب| | + | {{قرآن در قاب|«و مِنهُم الَّذينَ يؤُذونَ النّبىّ و يقولونَ هُو أذُنٌ قُل أُذُنُ خَيرٍ لَكُم يؤمِنُ بِاللّهِ و يؤمنُ لِلمُؤمِنينَ و رَحمةٌ لِلّذينَ ءَامَنوا مِنكُم والّذينَ يؤذونَ رَسولَ اللّهِ لَهُم عَذابٌ ألِيم»|سوره=9|آیه=61}} |
| + | |||
شأن نزول این آیه را گروهى از منافقان دانسته اند كه در خلوت خود، سخنانى ناشایست را بر زبان جارى ساختند و برخى از آنان گفتند: این سخنان را نگویید؛ زیرا ممكن است به گوش محمد برسد و بر ما برآشوبد. | شأن نزول این آیه را گروهى از منافقان دانسته اند كه در خلوت خود، سخنانى ناشایست را بر زبان جارى ساختند و برخى از آنان گفتند: این سخنان را نگویید؛ زیرا ممكن است به گوش محمد برسد و بر ما برآشوبد. | ||
«جلاس بن سوید» گفت: هر آنچه را مى خواهیم، مى گوییم و نزدش خلافش را بیان مى كنیم و مى پذیرد؛ زیرا محمد «اذن سامعه» (گوش شنوا) است. در این هنگام آیه نازل شد.<ref>اسباب النزول، واحدى، ص 141.</ref> | «جلاس بن سوید» گفت: هر آنچه را مى خواهیم، مى گوییم و نزدش خلافش را بیان مى كنیم و مى پذیرد؛ زیرا محمد «اذن سامعه» (گوش شنوا) است. در این هنگام آیه نازل شد.<ref>اسباب النزول، واحدى، ص 141.</ref> | ||
| − | ==پانویس == | + | ==پانویس== |
| − | <references /> | + | <references/> |
| + | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
| + | * علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد1، ص367-368. | ||
| + | |||
| + | {{قرآن}} | ||
| − | |||
[[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | [[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | ||
[[رده:آیات سوره توبه]] | [[رده:آیات سوره توبه]] | ||
نسخهٔ ۱۶ فوریهٔ ۲۰۱۴، ساعت ۰۹:۰۰
آیه اذُن
آیه 61 سوره توبه/ 9 را «آیه اذُن» گویند.[۱] اذن، كنایه از شخصى است كه هر سخنى را بشنود و بپذیرد.[۲] بر اساس این آیه، منافقان پیامبر را مى آزردند و چون حضرت، عذر و دروغ آنان را مى پذیرفت، در مقام آزار و نكوهش وى مى گفتند: او براى شما «اذُن» (زودباور) است و به حرف همه گوش مى دهد.
خداوند در پاسخ آنان فرمود: او براى شما گوش نیكو است. به خدا ایمان دارد و سخن مؤمنان را با خوش گمانى مى پذیرد:
شأن نزول این آیه را گروهى از منافقان دانسته اند كه در خلوت خود، سخنانى ناشایست را بر زبان جارى ساختند و برخى از آنان گفتند: این سخنان را نگویید؛ زیرا ممكن است به گوش محمد برسد و بر ما برآشوبد.
«جلاس بن سوید» گفت: هر آنچه را مى خواهیم، مى گوییم و نزدش خلافش را بیان مى كنیم و مى پذیرد؛ زیرا محمد «اذن سامعه» (گوش شنوا) است. در این هنگام آیه نازل شد.[۳]
پانویس
منابع
- علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد1، ص367-368.
