آیه تربّص: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(افزودن 1 رده) |
|||
| سطر ۳: | سطر ۳: | ||
آیه 234 [[سوره بقره]]/2 را كه به تشریع عده وفات پرداخته، «آیه تربّص» و یا اعتداد نامیده‌اند:<ref> صفوة الراسخ، ص 44؛ المبسوط، سرخسى، ج 6، ص 46.</ref> | آیه 234 [[سوره بقره]]/2 را كه به تشریع عده وفات پرداخته، «آیه تربّص» و یا اعتداد نامیده‌اند:<ref> صفوة الراسخ، ص 44؛ المبسوط، سرخسى، ج 6، ص 46.</ref> | ||
| − | {{قرآن در قاب| | + | {{قرآن در قاب|«والّذينَ يتوفَّونَ مِنكُم و يذرونَ أَزوجاً يتربَّصنَ بِأَنفُسهِنَّ أَربَعَةَ أَشهُر و عَشرًا فإِذا بَلغنَ أَجلَهُنَّ فَلاَ جُناحَ عَليكُم فِيما فَعلنَ فِى أَنفسهِنَّ بِالمَعروفِ واللّهُ بِما‌تَعمَلونَ خَبيرٌ»|سوره=2|آیه=234}} |
| + | |||
این آیه را ناسخ آیه 240 سوره بقره/2 دانسته‌اند.<ref> قمى، ج 1، ص 104؛ التبیان، ج 2، ص 261؛ الناسخوالمنسوخ، ص 11.</ref> كه طبق آن، عده زنى كه شوهرش وفات یافته، یك سال مشخص شده است. روایتى از [[امام باقر]] علیه‌السلام نیز به این نسخ اشاره دارد.<ref> اطیب البیان، ج 2، ص 490؛ عیاشى، ج 1، ص 129.</ref> | این آیه را ناسخ آیه 240 سوره بقره/2 دانسته‌اند.<ref> قمى، ج 1، ص 104؛ التبیان، ج 2، ص 261؛ الناسخوالمنسوخ، ص 11.</ref> كه طبق آن، عده زنى كه شوهرش وفات یافته، یك سال مشخص شده است. روایتى از [[امام باقر]] علیه‌السلام نیز به این نسخ اشاره دارد.<ref> اطیب البیان، ج 2، ص 490؛ عیاشى، ج 1، ص 129.</ref> | ||
| − | ==پانویس == | + | ==پانویس== |
| − | <references /> | + | <references/> |
| + | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
| + | * علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد1، ص378. | ||
| + | |||
| + | {{قرآن}} | ||
| − | |||
[[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | [[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | ||
[[رده:آیات سوره بقره]] | [[رده:آیات سوره بقره]] | ||
[[رده:آیات الاحکام]] | [[رده:آیات الاحکام]] | ||
نسخهٔ ۱۶ فوریهٔ ۲۰۱۴، ساعت ۰۸:۳۹
تربّص به معناى درنگ و در اصطلاح مدتى (چهارماه و ده روز) است كه زن پس از وفات شوهرش باید صبر كند و از ازدواج بپرهیزد. از این مدت به عده وفات نیز تعبیر شده است.
آیه 234 سوره بقره/2 را كه به تشریع عده وفات پرداخته، «آیه تربّص» و یا اعتداد نامیده‌اند:[۱]
این آیه را ناسخ آیه 240 سوره بقره/2 دانسته‌اند.[۲] كه طبق آن، عده زنى كه شوهرش وفات یافته، یك سال مشخص شده است. روایتى از امام باقر علیه‌السلام نیز به این نسخ اشاره دارد.[۳]
پانویس
منابع
- علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد1، ص378.
