مناوله (علم الحدیث): تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{خوب}} | {{خوب}} | ||
| − | این قسم از طرق | + | این قسم از طرق [[تحمل حدیث]] نوعا با [[اجازه (علم الحدیث)|اجازه]] توام است، مثل این [[شیخ (علم الحدیث)|شیخ]] که کتاب خود را به شاگرد داده و به وى اجازه نقل آن را دهد؛ یا تلمیذ، روایاتى که از شیخ سماع نموده به نظر وی برساند و شیخ به وى اجازه نقل آن را دهد. این قسم (مناوله) را «عرض» هم گفته اند.<ref>تقريب، ص 270.</ref> |
| − | در مناوله | + | در مناوله ممکن است شیخ، فقط اصل یا کتابى را که خود سماع نموده به شاگرد دهد، بدون این که صریحاً به وى اجازه نقل آن را داده باشد. |
| − | مستند مناوله، | + | مستند مناوله، روایتى است که بخارى نقل نموده است که [[رسول خدا]] صلی الله علیه و آله به امیر [[سریه|سریه]] اى، مکتوبى داد و فرمود: هنگامى که به فلان محل رسیدى باز نموده بخوان، وى چنین نمود.<ref>تدريب الراوى، ص168.</ref> |
| − | در نقل از | + | در نقل از شیخ به عنوان مناوله، بعضى استعمال لفظ حدّثنا و اخبرنا را جایز دانسته اند ولى بهتر آن است که بگوید: حدثنا یا اخبرنا اجازة یا مناولة. |
| − | قسم | + | قسم دیگرى براى مناوله نوشته اند و آن نقل از کتاب [[حديث|حدیث]] استاد است بدون داشتن اجازه از وى، ولى این قسم نزد بسیارى از [[محدث|محدثین]]، صلاحیت براى نقل ندارد، البته نقل از شیخ به لفظ حدثنى یا اخبرنى، والا نقل از کتب مصحح حدیث که تصحیح شده باشد، بدون مانع است. |
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| سطر ۱۴: | سطر ۱۴: | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | |||
| − | {{الگو:اصطلاحات حدیثی}} | + | *[http://islamicdoc.org/Multimedia/fbook/10150/index.htm#124 درایه الحدیث، کاظم مدیر شانه چی، ص 126 و 127]، بازیابی: 7اردیبهشت1392. |
| + | |||
| + | <br />{{الگو:اصطلاحات حدیثی}} | ||
[[رده:طرق تحمل حدیث]] | [[رده:طرق تحمل حدیث]] | ||
[[رده:اصطلاحات حدیثی]] | [[رده:اصطلاحات حدیثی]] | ||
نسخهٔ ۱۵ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۰۷:۴۸
این قسم از طرق تحمل حدیث نوعا با اجازه توام است، مثل این شیخ که کتاب خود را به شاگرد داده و به وى اجازه نقل آن را دهد؛ یا تلمیذ، روایاتى که از شیخ سماع نموده به نظر وی برساند و شیخ به وى اجازه نقل آن را دهد. این قسم (مناوله) را «عرض» هم گفته اند.[۱]
در مناوله ممکن است شیخ، فقط اصل یا کتابى را که خود سماع نموده به شاگرد دهد، بدون این که صریحاً به وى اجازه نقل آن را داده باشد.
مستند مناوله، روایتى است که بخارى نقل نموده است که رسول خدا صلی الله علیه و آله به امیر سریه اى، مکتوبى داد و فرمود: هنگامى که به فلان محل رسیدى باز نموده بخوان، وى چنین نمود.[۲]
در نقل از شیخ به عنوان مناوله، بعضى استعمال لفظ حدّثنا و اخبرنا را جایز دانسته اند ولى بهتر آن است که بگوید: حدثنا یا اخبرنا اجازة یا مناولة.
قسم دیگرى براى مناوله نوشته اند و آن نقل از کتاب حدیث استاد است بدون داشتن اجازه از وى، ولى این قسم نزد بسیارى از محدثین، صلاحیت براى نقل ندارد، البته نقل از شیخ به لفظ حدثنى یا اخبرنى، والا نقل از کتب مصحح حدیث که تصحیح شده باشد، بدون مانع است.
پانویس
منابع
- درایه الحدیث، کاظم مدیر شانه چی، ص 126 و 127، بازیابی: 7اردیبهشت1392.
