آیه فطرت: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
آیه 30 [[سوره روم]]/30 را «آیه فطرت» گفته‌اند.<ref> الفصول المهمه، ج 1، ص 426؛ تفسیر موضوعى، جوادى، ج 1، ص 148.</ref> این آیه به سرشت الهى و نوع آفرینش انسان‌ها پرداخته است و خطاب به پیامبر صلى الله علیه و آله مى‌فرماید: توجه خودت را به طور كامل به سوى دین معطوف كن و ملازم همان چیزى باش كه سرنوشت و نوع آفرینش تو (فطرت) اقتضا مى‌كند؛ آن نوع آفرینش كه خدا انسان‌ها را بر آن سرشته و آفریده است: | آیه 30 [[سوره روم]]/30 را «آیه فطرت» گفته‌اند.<ref> الفصول المهمه، ج 1، ص 426؛ تفسیر موضوعى، جوادى، ج 1، ص 148.</ref> این آیه به سرشت الهى و نوع آفرینش انسان‌ها پرداخته است و خطاب به پیامبر صلى الله علیه و آله مى‌فرماید: توجه خودت را به طور كامل به سوى دین معطوف كن و ملازم همان چیزى باش كه سرنوشت و نوع آفرینش تو (فطرت) اقتضا مى‌كند؛ آن نوع آفرینش كه خدا انسان‌ها را بر آن سرشته و آفریده است: | ||
| − | {{قرآن در قاب| | + | |
| + | {{قرآن در قاب|«فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفًا فِطْرَةَ اللَّهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْهَا لَا تَبْدِيلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ»|سوره=30|آیه=30}} | ||
بر اساس تفسیرى، مفاد آیه این است كه [[احكام]] دین به ویژه احكام ریشه‌اى و پایه‌اى دین، با فطرت انسانى موافق است.<ref> معارف قرآن، ص 33.</ref> | بر اساس تفسیرى، مفاد آیه این است كه [[احكام]] دین به ویژه احكام ریشه‌اى و پایه‌اى دین، با فطرت انسانى موافق است.<ref> معارف قرآن، ص 33.</ref> | ||
| − | ==پانویس == | + | ==پانویس== |
| − | <references /> | + | <references/> |
| + | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
| + | * علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد1، ص395. | ||
| + | |||
| + | {{قرآن}} | ||
| − | |||
[[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | [[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | ||
[[رده:آیات سوره روم]] | [[رده:آیات سوره روم]] | ||
نسخهٔ ۱۷ فوریهٔ ۲۰۱۴، ساعت ۰۷:۰۵
آیه 30 سوره روم/30 را «آیه فطرت» گفته‌اند.[۱] این آیه به سرشت الهى و نوع آفرینش انسان‌ها پرداخته است و خطاب به پیامبر صلى الله علیه و آله مى‌فرماید: توجه خودت را به طور كامل به سوى دین معطوف كن و ملازم همان چیزى باش كه سرنوشت و نوع آفرینش تو (فطرت) اقتضا مى‌كند؛ آن نوع آفرینش كه خدا انسان‌ها را بر آن سرشته و آفریده است:
بر اساس تفسیرى، مفاد آیه این است كه احكام دین به ویژه احكام ریشه‌اى و پایه‌اى دین، با فطرت انسانى موافق است.[۲]
پانویس
منابع
- علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد1، ص395.
