موعظه (اسامی و اوصاف قرآن): تفاوت بین نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
محتوای فعلی مقاله یکی از پایگاه های معتبر متناسب با عنوان است.
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{الگو:منبع الکترونیکی معتبر|ماخذ=پایگاه}} | {{الگو:منبع الکترونیکی معتبر|ماخذ=پایگاه}} | ||
| − | «موعظه» از «وعظ» به معنای پند و اندرز، تذکر و یادآوری سخنی که با خیر و خوبی همراه باشد و موجب رقّت و نرمی دل شود و نیز به معنای | + | «موعظه» از «وعظ» به معنای پند و اندرز، تذکر و یادآوری سخنی که با خیر و خوبی همراه باشد و موجب رقّت و نرمی دل شود و نیز به معنای بازداشتنِ آميخته با هشدار و [[انذار]] و بیم دادن است؛ به عبارت دیگر، هر گونه اندرزی که در مخاطب اثر بگذارد و او را از بدیها بترساند یا قلب او را متوجه نیکیها گرداند، موعظه نامیده میشود. |
| − | «موعظه» یکی از اسامی و صفات [[قرآن]] | + | «موعظه» یکی از اسامی و صفات [[قرآن کریم]] است، چنانکه در آیاتی می فرماید: |
| − | + | *{{متن قرآن|«يَا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءتْكُم مَّوْعِظَةٌ مِّن رَّبِّكُمْ»}}؛ ای مردم! اندرزی از سوی پروردگارتان برای شما آمده است. ([[سوره یونس]]/۵۷) | |
| − | + | *{{متن قرآن|«هَٰذَا بَيَانٌ لِلنَّاسِ وَهُدًى وَمَوْعِظَةٌ لِلْمُتَّقِينَ»}}؛ این [قرآن] برای مردم، بیانگر [حوادث و واقعیات] و برای پرهیزکاران، سراسر هدایت و اندرز است. ([[سوره آل عمران]]/۱۳۸) | |
| + | *{{متن قرآن|«وَلَقَدْ أَنْزَلْنَا إِلَيْكُمْ آيَاتٍ مُبَيِّنَاتٍ وَمَثَلًا مِنَ الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِكُمْ وَمَوْعِظَةً لِلْمُتَّقِينَ»}}؛ و بی تردید آیاتی روشن و سرگذشتی از آنان که پیش از شما درگذشتند و پندی برای پرهیزکاران به سوی شما نازل کردیم. ([[سوره نور]]/۳۴) | ||
| + | *{{متن قرآن|«وَكُلًّا نَقُصُّ عَلَيْكَ مِنْ أَنْبَاءِ الرُّسُلِ مَا نُثَبِّتُ بِهِ فُؤَادَكَ ۚ وَجَاءَكَ فِي هَٰذِهِ الْحَقُّ وَمَوْعِظَةٌ وَذِكْرَىٰ لِلْمُؤْمِنِينَ»}}؛ و هر سرگذشتی از سرگذشت های [پندآموز] پیامبران را که برایت میخوانیم، حقیقتی است که دل تو را به آن پابرجا و استوار کنیم، و برای تو در این سرگذشت ها حق و برای بهره بردن مؤمنان پند و تذکّری آمده است. ([[سوره هود]]/۱۲۰). | ||
قرآن، نصیحت و پندی است برای [[انسان]] و او را از سرکشی و طغیان و تمرد و عصیان بازمیدارد و به سوی [[خدا]] و پذیرش [[حق]] مایل میسازد و مانند طبیب است که بیمار را از آنچه که برایش مضر است نهی میکند و هرچه را که برای وی شفابخش است، تجویز میکند و همین ویژگی سبب نامگذاری قرآن به «موعظه» است. | قرآن، نصیحت و پندی است برای [[انسان]] و او را از سرکشی و طغیان و تمرد و عصیان بازمیدارد و به سوی [[خدا]] و پذیرش [[حق]] مایل میسازد و مانند طبیب است که بیمار را از آنچه که برایش مضر است نهی میکند و هرچه را که برای وی شفابخش است، تجویز میکند و همین ویژگی سبب نامگذاری قرآن به «موعظه» است. | ||
| سطر ۱۱: | سطر ۱۳: | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | *[http://islamicdoc.org/wiki/index.php/%D9%85%D9%88%D8%B9%D8%B8%D9%87_(%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86) ویکی علوم اسلامی ( | + | *[http://islamicdoc.org/wiki/index.php/%D9%85%D9%88%D8%B9%D8%B8%D9%87_(%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86) ویکی علوم اسلامی (اصطلاحنامه علوم قرآنی، بخش اسامی و صفات قرآن)]. |
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۷ مهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۲:۰۱
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
«موعظه» از «وعظ» به معنای پند و اندرز، تذکر و یادآوری سخنی که با خیر و خوبی همراه باشد و موجب رقّت و نرمی دل شود و نیز به معنای بازداشتنِ آميخته با هشدار و انذار و بیم دادن است؛ به عبارت دیگر، هر گونه اندرزی که در مخاطب اثر بگذارد و او را از بدیها بترساند یا قلب او را متوجه نیکیها گرداند، موعظه نامیده میشود.
«موعظه» یکی از اسامی و صفات قرآن کریم است، چنانکه در آیاتی می فرماید:
- «يَا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءتْكُم مَّوْعِظَةٌ مِّن رَّبِّكُمْ»؛ ای مردم! اندرزی از سوی پروردگارتان برای شما آمده است. (سوره یونس/۵۷)
- «هَٰذَا بَيَانٌ لِلنَّاسِ وَهُدًى وَمَوْعِظَةٌ لِلْمُتَّقِينَ»؛ این [قرآن] برای مردم، بیانگر [حوادث و واقعیات] و برای پرهیزکاران، سراسر هدایت و اندرز است. (سوره آل عمران/۱۳۸)
- «وَلَقَدْ أَنْزَلْنَا إِلَيْكُمْ آيَاتٍ مُبَيِّنَاتٍ وَمَثَلًا مِنَ الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِكُمْ وَمَوْعِظَةً لِلْمُتَّقِينَ»؛ و بی تردید آیاتی روشن و سرگذشتی از آنان که پیش از شما درگذشتند و پندی برای پرهیزکاران به سوی شما نازل کردیم. (سوره نور/۳۴)
- «وَكُلًّا نَقُصُّ عَلَيْكَ مِنْ أَنْبَاءِ الرُّسُلِ مَا نُثَبِّتُ بِهِ فُؤَادَكَ ۚ وَجَاءَكَ فِي هَٰذِهِ الْحَقُّ وَمَوْعِظَةٌ وَذِكْرَىٰ لِلْمُؤْمِنِينَ»؛ و هر سرگذشتی از سرگذشت های [پندآموز] پیامبران را که برایت میخوانیم، حقیقتی است که دل تو را به آن پابرجا و استوار کنیم، و برای تو در این سرگذشت ها حق و برای بهره بردن مؤمنان پند و تذکّری آمده است. (سوره هود/۱۲۰).
قرآن، نصیحت و پندی است برای انسان و او را از سرکشی و طغیان و تمرد و عصیان بازمیدارد و به سوی خدا و پذیرش حق مایل میسازد و مانند طبیب است که بیمار را از آنچه که برایش مضر است نهی میکند و هرچه را که برای وی شفابخش است، تجویز میکند و همین ویژگی سبب نامگذاری قرآن به «موعظه» است.
منابع
