ابوعمرو کشی: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
 
(۳ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
−
نام وی، محمد فرزند عمر بن عبدالعزیز، کنیه‌اش «ابوعمرو»<ref>معجم رجال الحدیث، ج17، ص64؛ بهجه الآمال فی شرح زبده المقال، ج6، ص534؛ ریحانه الأدب، ج3، ص367.</ref> و از علمای معروف شیعه در اواسط نیمه اول قرن چهارم هجری است. او استاد در رجال و اخبار و از محدثین امامیه است و شهرت او بیشتر بخاطر کتاب [[رجال کشی]] می باشد.
+
'''«ابوعمرو محمد بن عمر کَشّی»'''، محدث و رجالی نامدار [[شیعه]] در قرن چهارم هجری و از شاگردان [[محمد بن قولویه]] و [[محمد بن مسعود عیاشی]] است. شیخ کشی در [[علم رجال]] و [[حدیث]] متبحر بود و شهرت او بیشتر بخاطر کتاب «[[رجال کشی]]» می‌باشد.
 +
{{شناسنامه عالم
 +
||نام کامل = ابوعمرو محمد بن عمر کَشّی
 +
||تصویر=
 +
||زادروز =  ۲۴۰ قمری
 +
|زادگاه = کشّ، سمرقند
 +
|وفات =  ۳۳۰ قمری
 +
|مدفن =  سمرقند
 +
|اساتید =  [[محمد بن قولویه]]، [[محمد بن مسعود عیاشی]]، آدم بن محمد قلانسی بلخی، ابراهیم بن علی کوفی، ابراهیم بن محمد بن عباس، ابراهیم وراق سمرقندی،...
 +
|شاگردان = [[هارون بن موسی تلعکبری]]، [[جعفر بن محمد قولویه]]، حیدر بن محمد بن نعیم سمرقندی،...
 +
|آثار = [[رجال کشی]]،...
 +
}}
 +
==زندگی‌نامه==
  
−
==ولادت==
+
«محمد بن عمر بن عبدالعزیز کشی» در شهر «کَش» از شهرهای تابع استان سمرقند [[ازبکستان]] امروزی به دنیا آمد. تاریخ دقیق ولادت او مشخص نیست؛ ولی با ملاحظه اینکه وی هم‌عصر با [[محمد بن یعقوب کلینی]] (متوفی ۳۲۹ ق) است و آن دو در بسیاری از مشایخ، مثل محمد بن اسماعیل نیشابوری و شاگردان، مثل [[جعفر بن محمد بن قولویه]]، مشترک بوده‌اند؛ در نتیجه می‌توان محمد کشی را همانند شیخ کلینی، از دانشمندان نیمه دوم قرن سوم و نیمه اول قرن چهارم هجری به شمار آورد.<ref>اختیار معرفه الرجال، دانشکده الهیات و معارف اسلامی‌ مشهد، مقدمه، ص ۱۳.</ref>
  
−
تاریخ دقیق ولادت شیخ محمد کشی و به تبع آن، سن وی مشخص نیست؛ ولی با ملاحظه سال وفات معاصران، مشایخ و شاگردان او می‌توان به دورنمایی از این واقعیت پی برد. شیخ محمد کشی، هم‌عصر با دانشمندان بزرگ، محمد بن یعقوب کلینی (متوفی 329 ق)، نویسنده کتاب «کافی» است. آن دو در بسیاری از مشایخ، مثل محمد بن اسماعیل نیشابوری و شاگردان، مثل جعفر بن محمد بن قولویه قمی، مشترک بوده‌اند؛ در نتیجه می‌توان محمد کشی را همانند [[شیخ کلینی]]، از دانشمندان نیمه دوم قرن سوم و نیمه اول قرن چهارم هجری به شمار آورد.<ref>اختیار معرفه الرجال، دانشکده الهیات و معارف اسلامی‌ مشهد، مقدمه، ص 13.</ref>
+
از نظر دیگر، سال تقریبی ولادت وی را می‌توان ۲۴۰ ق. دانست؛ چه این که برخی از مشایخ کشی در دهه ششم و هفتم قرن سوم هجری وفات یافته است؛ مثل محمد بن حسین بن ابی‌الخطاب همدانی (متوفی ۲۶۲ ق)<ref> بهجه الآمال فی شرح زبده المقال، ج ۶، ص ۳۸۸.</ref> و مسلم است که شیخ کشی باید از نظر سنی به آن حد رسیده باشد (۲۰ یا ۲۵ سالگی)، تا شرایط نقلی روایت از آن بزرگان را در خود فراهم کرده باشد.
  
−
سال تقریبی ولادت وی را می‌توان 240 ق. دانست؛ چه این که برخی از مشایخ کشی در دهه ششم و هفتم قرن سوم هجری وفات یافته است؛ مثل محمد بن حسین بن ابی‌الخطاب همدانی (متوفی 262 ق)<ref> بهجه الآمال فی شرح زبده المقال، ج 6، ص 388.</ref> و مسلم است که شیخ کشی باید از نظر سنی به آن حد رسیده باشد (20 یا 25 سالگی)؛ تا شرایط نقلی روایت از آن بزرگان را در خود فراهم کرده باشد.
+
از سخنان دانشمندان علم رجال و نیز مطالعه اجمالی محتوای کتاب رجال کشی به خوبی برمی‌آید که مذهب کشی، [[شیعه]] دوازده امامی ‌بوده است. از این رو، [[شیخ طوسی]] او را به «حسن اعتقاد و راستی مذهب»<ref> رجال شیخ طوسی، ص ۴۹۷؛ باب «فی من لم یرو عن الأئمه»، ش ۳۸؛ فهرست شیخ طوسی، ص ۱۴۱.</ref> و [[ابن داوود حلی|ابن داود]] او را به «دارنده راه راست»<ref> مجمع الرجال، ج ۴، ص ۱۴۵.</ref> توصیف می‌کنند. نویسنده کتاب «[[مجمع الرجال (کتاب)|مجمع الرجال]]»، شیخ محمد کشی را به خاطر [[تبرّی]] از دشمنان [[اهل بیت]] علیهم‌السلام، تحسین می‌کند.
  
−
زادگاه شیخ محمد شهر «کش» از شهرهای کشور ازبکستان است.<ref>کش که امروزه به شهر سبز مشهور است، از شهرهای تابع استان سمرقند ازبکستان است. مفاخر فراوانی از این مکان برخاسته‌اند؛ از جمله: شیخ ابواسحق کشی و محمد بن سعید کشی. (ازبکستان، ص46؛ لغت نامه دهخدا، ج11، ص16172).</ref>
+
مهمترین وصفی که تراجم‌نویسان، وی را به آن توصیف کرده‌اند «غلام و صحابه [[محمد بن مسعود عیاشی|عیاشی]]»<ref> رجال شیخ طوسی، ص ۴۹۷؛ فوائدالرضویه، ص ۵۸۵؛ رجال نجاشی، ص ۳۷۲، ش ۱۰۱۸.</ref> است؛ که کمتر کسی از شاگردان عیاشی به این وصف لقب خوانده شده است. «غلام» در اصطلاح [[علم درایه]] و حدیث، به شاگرد بارز و ممتازی گفته می‌شود که متأدب به همه آداب استاد و متعلم به تمام تعلیمات و آموزش‌های او بوده و همیشه با او باشد.<ref> مجمع الرجال، ج ۶، ص ۱۰.</ref>
  
−
==تحصیلات و منزلت علمی‌==
+
وفات شیخ محمد کشی را می‌توان تقریباً در سال ۳۳۰ ق. دانست؛ زیرا شاگرد برجسته وی، [[جعفر بن محمد قولویه|جعفر بن محمد بن قولویه]] قمی ‌متوفی ۳۶۸ ق. و طبعاً شیخ کشی سال‌ها قبل از او وفات کرده است.<ref> اختیار معرفه الرجال، مقدمه، ص ۱۳.</ref> و از طرفی شیخ کشی، زمان حیات [[شیخ مفید]] (۴۱۳ـ۳۳۶ ق)<ref> بهجه الآمل فی شرح زبده المقال، ج ۶، ص ۵۹۱.</ref> را نیز درک نکرده است. شرح حال‌نویسان در خصوص محل دفن شیخ محمد کشی سخنی نگفته‌اند؛ لذا احتمال دارد که وی در محل تحصیلش (سمرقند) وفات یافته باشد.
  
−
چگونگی و مدت زمان تحصیلات محمد کشی، همانند سایر جهات زندگی وی نامعلوم است؛ ولی می‌توان از قرینه‌ها و نشانه‌هایی بدست آورد که او فراگیری علوم دینی را نزد استادن بزرگ جهان اسلام در سال‌های پایان قرن سوم هجری در شهرهای کش و سمرقند گذرانده و به درجه عالی فقاهت رسیده و در بین دانشمندان عصر خویش، از رتبه ممتازی برخوردار بوده است. مهمترین وصفی که تراجم‌نویسان، وی را به آن توصیف کرده‌اند «غلام و صحابه عیاشی»<ref> رجال شیخ طوسی، ص 497؛ فوائدالرضویه، ص 585؛ رجال نجاشی، ص 372، ش 1018.</ref> است؛ که کمتر کسی از شاگردان عیاشی به این وصف لقب خوانده شده است!
+
==تحصیل و استادان==
  
−
«غلام» در اصطلاح علم درایت و حدیث به شاگرد بارز و ممتازی گفته می‌شود که متأدب به همه آداب استاد و متعلم به تمام تعلیمات و آموزش‌های او بوده و همیشه با او باشد.<ref> مجمع الرجال، ج 6، ص 10.</ref>
+
می‌توان از قرینه‌ها و نشانه‌هایی بدست آورد که محمد کشی فراگیری علوم دینی را نزد استادن بزرگ جهان [[اسلام]] در سال‌های پایان قرن سوم هجری در شهرهای کش و سمرقند گذرانده و به درجه عالی فقاهت رسیده و در بین دانشمندان عصر خویش، از رتبه ممتازی برخوردار بوده است.  
  
−
==مذهب کشی==
+
شیخ کشی برای تحصیل [[علوم اسلامی]] (ادبیات، لغت، اصول فقه، تفسیر، تاریخ و...)، که مقدمه فقاهت وی بوده است، محضر استادان و مشایخ متعددی را درک کرده است. گرچه نام این استادان مشخص نیست؛ ولی قطعاً برخی از مشایخی که کشی از آن‌ها نقل [[حدیث|روایت]] کرده است، از استادان وی نیز بوده‌اند. برای دستیابی به نام آن‌ها بایسته است به مطالعه کتاب رجال وی در سایر کتاب‌های [[علم رجال]] بپردازیم. برخی [[مشایخ]] کشی که استادان او در بین آن‌ها هستند، عبارتند از:
  
−
از سخنان دانشمندان علم رجال و نیز مطالعه اجمالی محتوای کتاب رجال کشی به خوبی برمی‌آید که مذهب کشی، شیعه دوازده امامی ‌بوده و هیچ شک و شبهه‌ای وجود ندارد. از این رو، [[شیخ طوسی]] او را به «حسن اعتقاد و راستی مذهب»<ref> رجال شیخ طوسی، ص 497؛ باب «فی من لم یرو عن الأئمه»، ش 38؛ فهرست شیخ طوسی، ص 141.</ref> و ابن داود او را به «دارنده راه راست»<ref> مجمع الرجال، ج 4، ص 145.</ref> توصیف می‌کنند.
+
#[[محمد بن قولویه|محمد بن قولویه قمی]]؛<ref> همان، ش ۲۰، ۱۱۱، ۱۷۰، ۱۷۱.</ref>
−
 
+
#[[محمد بن مسعود عیاشی|محمد بن مسعود عیاشی سمرقندی]]؛<ref> همان، ش ۵، ۶، ۹، ۱۴، ۲۲.</ref>
−
نویسنده کتاب «مجمع الرجال»، شیخ محمد کشی را به خاطر تبری از دشمنان [[اهل بیت]] علیهم‌السلام، تحسین می‌کند و برای اثبات آن، از سخنان [[شیخ کشی]] در ذیل کلام [[امام باقر]] علیه‌السلام در مورد عکرمه، غلام ابن عباس، گواه می‌آورد.
+
#آدم بن محمد قلانسی بلخی؛<ref> اختیار معرفه الرجال، ش ۴۳، ۳۳۸ و ۹۲۴؛ نوابغ الرواه، ص ۱.</ref>
−
 
+
#ابراهیم بن علی کوفی؛<ref> اختیار معرفه الرجال، ش ۴۴۸ و ۵۵۲.</ref>
−
==استادان و مشایخ==
+
#ابراهیم بن محمد بن عباس؛<ref> اختیار معرفه الرجال، ش ۳، ۲۰۲، ۲۱۳ و ۳۷۸.</ref>
−
 
+
#ابراهیم بن مختار بن محمد؛<ref> اختیار معرفه الرجال، ش ۹۱۶.</ref>
−
گرچه علوم اسلامی ‌در قرن‌های اول، از نظر گستردگی مسایل، محدود بوده است و به مرور زمان گسترش پیدا کرد؛ ولی علومی‌ که در استنباط [[احکام]] شرعی دخالت دارد، (ادبیات، لغت، معانی و بیان، اصول فقه، تفسیر، تاریخ و...) در آن عصر هم مطرح بوده است و طبعاً کشی هم برای تحصیل این دانش‌ها، که مقدمه فقاهت وی بوده است، محضر استادان متعددی را درک کرده است. از این رو، می‌توان عیاشی را تنها استاد وی معرفی کرد؛ بلکه وی دارای استادان و مشایخ فراوان بوده است.
+
#ابراهیم بن نصیر؛<ref> همان، ش ۴، ۱۲، ۴۱، ۵۰، ۵۱.</ref>
−
 
+
#ابراهیم وراق سمرقندی؛<ref> اختیار معرفه الرجال، ش ۴۸۱.</ref>
−
گرچه نام این استادان مشخص نیست؛ ولی قطعاً برخی از مشایخی که کشی از آن‌ها نقل روایت کرده است، از استادان وی نیز بوده‌اند. برای دستیابی به نام آن‌ها بایسته است به مطالعه کتاب رجال وی در سایر کتاب‌های علم رجال بپردازیم. مشایخ وی که استادان او در بین آن‌ها هستند، عبارتند از:
+
#ابوالحسن بن ابی طاهر؛<ref> همان، ش ۷۷۰.</ref>
−
 
+
#ابوسعید بن سلیمان؛<ref> همان، ش ۶۹۸.</ref>
−
# آدم بن محمد قلانسی بلخی؛<ref> اختیار معرفه الرجال، ش 43، 338 و 924؛ نوابغ الرواه، ص 1.</ref>
+
#ابوعمرو بن عبدالعزیز؛<ref> همان، ش ۹.</ref>
−
# ابراهیم بن علی کوفی؛<ref> اختیار معرفه الرجال، ش 448 و 552.</ref>  
+
#ابوجعفر احمد بن ابراهیم قرشی؛<ref> همان، ش ۷۱۵.</ref>
−
# ابراهیم بن محمد بن عباس؛<ref> اختیار معرفه الرجال، ش 3، 202، 213 و 378.</ref>
+
#احمد بن علی قمی ‌سلولی شقران؛<ref> همان، ش ۴۹ و ۹۹۰.</ref>
−
# ابراهیم بن مختار بن محمد؛<ref> اختیار معرفه الرجال، ش 916.</ref>
+
#احمد بن علی بن کلثوم سرخسی؛<ref> اختیار معرفه الرجال، ش ۴۶.</ref>
−
# ابراهیم بن نصیر؛<ref> همان، ش 4، 12، 41، 50، 51.</ref>
+
#ابوالحسن احمد بن محمد خالدی؛<ref> همان، ش ۴۴۷.</ref>
−
# ابراهیم وراق سمرقندی؛<ref> اختیار معرفه الرجال، ش 481.</ref>
+
#احمد بن منصور خزاعی؛<ref> همان، ش ۷۱۴ و ۷۳۴.</ref>
−
# ابوالحسن بن ابی طاهر؛<ref> همان، ش 770.</ref>
+
#جبرییل بن احمد فرابی؛<ref> همان، ش ۷، ۱۳، ۲۱، ۲۶، ۲۷.</ref>
−
# ابوسعید بن سلیمان؛<ref> همان، ش 698.</ref>
+
#جعفر بن احمد بن ایوب؛<ref> اختیار معرفه الرجال، ش ۶۶۳ و ۷۹۲.</ref>
−
# ابوعمرو بن عبدالعزیز؛<ref> همان، ش 9.</ref>
+
#جعفر بن محمد بن معروف؛<ref> همان، ش ۵۳، ۶۰، ۶۱، ۸۹.</ref>
−
# ابومحمد شامی ‌دمشقی؛
+
#حسین بن الحسن بن بندار قمی؛<ref> همان، ش ۱۱۱ و ۱۷۵.</ref>
−
# ابوبکر احمد بن ابراهیم لسنسنی؛
+
#حمدویه بن نصیر؛<ref> همان، ش ۱۵، ۱۶، ۱۷.</ref>
−
# ابوجعفر احمد بن ابراهیم قرشی؛<ref> همان، ش 715.</ref>
+
#خلف بن حماد کشی؛<ref> اعیان الشیعه، ج ۶، ص ۳۲۹.</ref>
−
# احمد بن علی قمی ‌سلولی شقران؛<ref> همان، ش 49 و 990.</ref>
+
#خلف بن حسن بن طلحه مروزی؛<ref> بهجه الآمال فی شرح زبده المقال، ج ۷، ص ۷۴۳.</ref>
−
# احمد بن علی بن کلثوم سرخسی؛<ref> اختیار معرفه الرجال، ش 46.</ref>
+
#عبد بن محمد نخعی سمرقندی؛<ref> همان، ش ۱۱۷.</ref>
−
# ابوالحسن احمد بن محمد خالدی؛<ref> همان، ش 447.</ref>
+
#عبدالله بن محمد بن خالد؛
−
# احمد بن منصور خزاعی؛<ref> همان، ش 714 و 734.</ref>
+
#عثمان بن حامد کشی؛<ref> اختیار معرفه الرجال، ش ۱۲۸، ۱۹۸، ۱۹۹.</ref>
−
# احمد بن یعقوب؛
+
#علی بن محمد قتیبه نیشابوری؛
−
# جبرییل بن احمد فرابی؛<ref> همان، ش 7، 13، 21، 26، 27.</ref>
+
#علی بن یزداد صانع جرجانی؛<ref> اختیار معرفه الرجال، ش ۱۰۹.</ref>
−
# جعفر بن احمد بن ایوب؛<ref> اختیار معرفه الرجال، ش 663 و 792.</ref>
+
#عمر بن علی تفلیسی؛
−
# جعفر بن محمد؛
+
#طاهر بن عیسی وراق؛<ref> موسوعه طبقات الفقهاء، ج ۴، ص ۴۴۳؛ نوابغ الرواه، ص ۱۴۱.</ref>
−
# جعفر بن محمد بن معروف؛<ref> همان، ش 53، 60، 61، 89.</ref>
+
#محمد بن احمد بن ابی عوف؛
−
# حسین بن الحسن بن بندار قمی؛<ref> همان، ش 111 و 175.</ref>
+
#محمد بن احمد بن شاذان؛<ref> اختیار معرفه الرجال، ش ۴۰۸.</ref>
−
# حمدویه بن نصیر؛<ref> همان، ش 15، 16، 17.</ref>
+
#محمد بن اسماعیل بندقی نیشابوری؛<ref> همان، ش ۱۷، ۱۸، ۳۵۶، ۸۱۷.</ref>
−
# حمدان بن احمد؛
+
#محمد بن براثی؛<ref> اختیار معرفه الرجال، ش ۵۵، ۱۶۷ و ۳۰۷.</ref>
−
# خلف بن حماد کشی؛<ref> [[اعیان الشیعه]]، ج 6، ص 329.</ref>
+
#محمد بن حسن بن بندار قمی؛<ref> همان، ش ۲۰۶، ۳۹۶، ۹۵۷.</ref>
−
# خلف بن حسن بن طلحه مروزی؛<ref> بهجه الآمال فی شرح زبده المقال، ج 7، ص 743.</ref>
+
#محمد بن حسن کشی؛<ref> همان، ش ۱۲۸ و ۱۹۸.</ref>
−
# خلف بن محمد؛
+
#محمد بن حسین بن احمد فارسی؛<ref> همان، ش ۸۲۷.</ref>
−
# عبد بن محمد نخعی سمرقندی؛<ref> همان، ش 117.</ref>
+
#محمد بن حسین بن محمد هروی؛<ref> همان، ش ۱۰۲۷ و ۱۰۲۸.</ref>
−
# عبدالله بن محمد بن خالد؛
+
#ابوسعید محمد بن رشید هروی؛<ref> همان، ش ۵۰۶.</ref>
−
# عثمان بن حامد کشی؛<ref> اختیار معرفه الرجال، ش 128، 198، 199.</ref>
+
#محمد بن حسین بن ابی‌الخطاب؛
−
# علی بن محمد قتیبه نیشابوری؛
+
#محمد بن سعید کشی؛<ref> مستدرک الوسائل، خاتمه ج ۳، ص ۲۹۱.</ref>
−
# علی بن یزداد صانع جرجانی؛<ref> اختیار معرفه الرجال، ش 109.</ref>
+
#محمد بن علی بن قاسم بن ابی حمزه قمی؛<ref> اختیار معرفه الرجال، ش ۷۹۰ و ۱۰۱۵.</ref>
−
# عمر بن علی تفلیسی؛
+
#محمد بن یحیی فارسی؛<ref> اختیار معرفه الرجال، ش ۹۲۱.</ref>
−
# طاهر بن عیسی وراق؛<ref> موسوعه طبقات الفقهاء، ج 4، ص 443؛ نوابغ الرواه، ص 141.</ref>
+
#یوسف بن سخت بصری؛<ref> مستدرک الوسائل، خاتمه، ج ۳، ص ۲۹۴.</ref>
−
# محمد بن ابراهیم؛
+
#ابراهیم بن حسین حسینی عقیقی؛<ref> الجامع فی الرجال، ج ۱، ص ۳۴.</ref>
−
# محمد بن احمد بن ابی عوف؛
+
#سعید بن جناح کشی.<ref> نوابغ الرواه، ص ۱۳۵.</ref>
−
# محمد بن احمد بن شاذان؛<ref> اختیار معرفه الرجال، ش 408.</ref>
 
−
# محمد بن اسماعیل بندقی نیشابوری؛<ref> همان، ش 17، 18، 356، 817.</ref>
 
−
# محمدبن بحر رهنی؛
 
−
# محمد بن بشر؛
 
−
# محمد بن براثی؛<ref> اختیار معرفه الرجال، ش 55، 167 و 307.</ref>
 
−
# محمد بن حسن بن بندار قمی؛<ref> همان، ش 206، 396، 957.</ref>
 
−
# محمد بن حسن کشی؛<ref> همان، ش 128 و 198.</ref>
 
−
# محمد بن حسین بن احمد فارسی؛<ref> همان، ش 827.</ref>
 
−
# محمد بن حسین بن محمد هروی؛<ref> همان، ش 1027 و 1028.</ref>
 
−
# ابوسعید محمد بن رشید هروی؛<ref> همان، ش 506.</ref>
 
−
# محمد بن حسین بن ابی‌الخطاب؛
 
−
# محمد بن سعید کشی؛<ref> مستدرک الوسائل، خاتمه ج 3، ص 291.</ref>
 
−
# محمد بن علی بن قاسم بن ابی حمزه قمی؛<ref> اختیار معرفه الرجال، ش 790 و 1015.</ref>
 
−
# محمد بن قولویه قمی؛<ref> همان، ش 20، 111، 170، 171.</ref>
 
−
# محمد بن مسعود عیاشی سمرقندی؛<ref> همان، ش 5، 6، 9، 14، 22.</ref>
 
−
# محمد بن نصیر؛
 
−
# محمد بن یحیی فارسی؛<ref> اختیار معرفه الرجال، ش 921.</ref>
 
−
# نصر بن صباح؛
 
−
# یوسف بن سخت بصری؛<ref> مستدرک الوسائل، خاتمه، ج 3، ص 294.</ref>
 
−
# ابراهیم بن حسین حسینی عقیقی؛<ref> الجامع فی الرجال، ج 1، ص 34.</ref>
 
−
# سعید بن جناح کشی.<ref> نوابغ الرواه، ص 135.</ref>
 
  
 
==شاگردان و راویان==
 
==شاگردان و راویان==
  
−
مسلم است که شیخ کشی جایگاه علمی‌ و موقعیت اجتماعی خاصی در بین دانشمندان و بزرگان فرهنگی ماوراءالنهر داشته است. از این رو، شاگردان فراوانی در مکتب درسی وی به فراگیری دانش پرداخته و به مراحل کمال رسیده‌اند؛ ولی آن چه که تراجم‌نویسان در مورد تعداد شاگردان و راویان از او نوشته‌اند، انگشت شمار است. گویا آنان تنها به نام شاگردان برجسته وی بسنده کرده‌اند که عبارتند از:
+
مسلم است که شیخ کشی جایگاه علمی‌ و موقعیت اجتماعی خاصی در بین دانشمندان و بزرگان فرهنگی [[ماوراءالنهر]] داشته است. از این رو، شاگردان فراوانی در مکتب درسی وی به فراگیری دانش پرداخته و به مراحل کمال رسیده‌اند؛ ولی آن چه که تراجم‌نویسان در مورد تعداد شاگردان و راویان از او نوشته‌اند، انگشت شمار است. گویا آنان تنها به نام شاگردان برجسته وی بسنده کرده‌اند که عبارتند از:
−
 
 
−
# هارون بن موسی تلعکبری
 
−
# جعفر بن محمد بن قولویه قمی
 
−
# حیدر بن محمد بن نعیم سمرقندی
 
−
 
 
−
==[[رجال کشی]]==
 
−
 
 
−
تنها اثر جامانده از شیخ محمد کشی، کتابی است مشهور به رجال کشی، که موضوع آن راویان احادیث است. این کتاب یکی از چهار منبع اصلی علم رجال است که مبنای تمام کتاب‌های رجالی بعد از آن قرار گرفته اند. این چهار کتاب عبارتند از:
 
−
 
 
−
# رجال کشی، شیخ محمد کشی
 
−
# الفهرست، شیخ احمد نجاشی
 
−
# الفهرست، شیخ محمد طوسی
 
−
# رجال شیخ، شیخ محمد طوسی<ref> موسوعه طبقات الفقهاء، ج 4، ص 443؛ الذریعه، ج 10، ص 141؛ کلیات فی علم الرجال، ص 57.</ref>
 
−
 
 
−
رجال کشی از نظر زمانی اولین کتاب در بین این چهار کتاب است.
 
  
−
==وفات==
+
#[[هارون بن موسی تلعکبری]] (متوفّاى ۳۸۵ ق)، صاحب «الجوامع فى علوم الدین»
 +
#[[جعفر بن محمد قولویه|جعفر بن محمد بن قولویه قمی]] (متوفّاى ۳۶۸ ق)، صاحب «[[کامل الزیارات (کتاب)|کامل الزیارات]]»
 +
#حیدر بن محمد بن نعیم سمرقندی
  
−
وفات شیخ محمد کشی را می‌توان تقریباً در سال 330 ق. دانست؛ زیرا شاگرد برجسته وی، جعفر بن محمد بن قولویه قمی ‌متوفی 368 ق. و طبعاً شیخ کشی سال‌ها قبل از او وفات کرده است.<ref> اختیار معرفه الرجال، مقدمه، ص 13.</ref> و از طرفی شیخ کشی، زمان حیات [[شیخ مفید]] (413ـ336 ق)<ref> بهجه الآمل فی شرح زبده المقال، ج 6، ص 591.</ref> را نیز درک نکرده است.
+
==آثار و تألیفات==
  
−
شرح حال‌نویسان در خصوص محل دفن شیخ محمد کشی سخنی نگفته‌اند؛ لذا احتمال دارد که وی در محل تحصیلش (سمرقند) وفات یافته باشد.
+
تنها اثر جامانده از شیخ محمد کشی، کتابی است مشهور به «[[رجال کشی (کتاب)|رجال کشی]]»، که موضوع آن راویان احادیث است. اصل این کتاب به نام «معرفة الناقلین عن الأئمة الصادقین علیهم‌السلام» بوده و [[شیخ طوسى]] آن را تلخیص و تهذیب نموده و در سال ۴۵۶ هجرى براى شاگردانش املاء کرده و آن را «اختیار معرفة الرجال» نامیده است.  
  
 +
این کتاب یکی از چهار منبع اصلی [[علم رجال]] است که مبنای تمام کتاب‌های رجالی بعد از آن قرار گرفته اند. این چهار کتاب عبارتند از: رجال کشی، [[رجال نجاشی]]، [[فهرست شیخ طوسی (کتاب)|فهرست شیخ طوسی]] و [[رجال شیخ طوسی (کتاب)|رجال شیخ طوسی]]. رجال کشی از نظر زمانی اولین کتاب در بین این چهار کتاب است.
 
==پانویس==
 
==پانویس==
−
<references/>
+
<references />
−
 
 
 
==منابع==
 
==منابع==
−
* علي كرجي، تلخيص از كتاب گلشن ابرار، جلد4، صفحه18.
+
*گلشن ابرار، شرح حال "ابوعمرو کشی" از علی کرجی، ج۴، ص۱۸.
−
* شیخ کشی، [http://www.alaam.tahoor.com/page.php?id=10856 اعلام طهور]، بازیابی: 29 بهمن 1392.
+
*"شیخ کشی"، [http://www.alaam.tahoor.com/page.php?id=10856 اعلام طهور]، بازیابی: ۲۹ بهمن ۱۳۹۲.
−
 
+
[[رده:علمای قرن چهارم]][[رده:علماء شیعه]]
−
[[رده:علمای قرن چهارم]]
+
[[رده:رجالیون]][[رده:راویان حدیث]][[رده:محدثان]]
−
[[رده:راویان حدیث]]
 

نسخهٔ کنونی تا ‏۳ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۰۱

«ابوعمرو محمد بن عمر کَشّی»، محدث و رجالی نامدار شیعه در قرن چهارم هجری و از شاگردان محمد بن قولویه و محمد بن مسعود عیاشی است. شیخ کشی در علم رجال و حدیث متبحر بود و شهرت او بیشتر بخاطر کتاب «رجال کشی» می‌باشد.

نام کامل ابوعمرو محمد بن عمر کَشّی
زادروز ۲۴۰ قمری
زادگاه کشّ، سمرقند
وفات ۳۳۰ قمری
مدفن سمرقند

Line.png

اساتید

محمد بن قولویه، محمد بن مسعود عیاشی، آدم بن محمد قلانسی بلخی، ابراهیم بن علی کوفی، ابراهیم بن محمد بن عباس، ابراهیم وراق سمرقندی،...

شاگردان

هارون بن موسی تلعکبری، جعفر بن محمد قولویه، حیدر بن محمد بن نعیم سمرقندی،...

آثار

رجال کشی،...

زندگی‌نامه

«محمد بن عمر بن عبدالعزیز کشی» در شهر «کَش» از شهرهای تابع استان سمرقند ازبکستان امروزی به دنیا آمد. تاریخ دقیق ولادت او مشخص نیست؛ ولی با ملاحظه اینکه وی هم‌عصر با محمد بن یعقوب کلینی (متوفی ۳۲۹ ق) است و آن دو در بسیاری از مشایخ، مثل محمد بن اسماعیل نیشابوری و شاگردان، مثل جعفر بن محمد بن قولویه، مشترک بوده‌اند؛ در نتیجه می‌توان محمد کشی را همانند شیخ کلینی، از دانشمندان نیمه دوم قرن سوم و نیمه اول قرن چهارم هجری به شمار آورد.[۱]

از نظر دیگر، سال تقریبی ولادت وی را می‌توان ۲۴۰ ق. دانست؛ چه این که برخی از مشایخ کشی در دهه ششم و هفتم قرن سوم هجری وفات یافته است؛ مثل محمد بن حسین بن ابی‌الخطاب همدانی (متوفی ۲۶۲ ق)[۲] و مسلم است که شیخ کشی باید از نظر سنی به آن حد رسیده باشد (۲۰ یا ۲۵ سالگی)، تا شرایط نقلی روایت از آن بزرگان را در خود فراهم کرده باشد.

از سخنان دانشمندان علم رجال و نیز مطالعه اجمالی محتوای کتاب رجال کشی به خوبی برمی‌آید که مذهب کشی، شیعه دوازده امامی ‌بوده است. از این رو، شیخ طوسی او را به «حسن اعتقاد و راستی مذهب»[۳] و ابن داود او را به «دارنده راه راست»[۴] توصیف می‌کنند. نویسنده کتاب «مجمع الرجال»، شیخ محمد کشی را به خاطر تبرّی از دشمنان اهل بیت علیهم‌السلام، تحسین می‌کند.

مهمترین وصفی که تراجم‌نویسان، وی را به آن توصیف کرده‌اند «غلام و صحابه عیاشی»[۵] است؛ که کمتر کسی از شاگردان عیاشی به این وصف لقب خوانده شده است. «غلام» در اصطلاح علم درایه و حدیث، به شاگرد بارز و ممتازی گفته می‌شود که متأدب به همه آداب استاد و متعلم به تمام تعلیمات و آموزش‌های او بوده و همیشه با او باشد.[۶]

وفات شیخ محمد کشی را می‌توان تقریباً در سال ۳۳۰ ق. دانست؛ زیرا شاگرد برجسته وی، جعفر بن محمد بن قولویه قمی ‌متوفی ۳۶۸ ق. و طبعاً شیخ کشی سال‌ها قبل از او وفات کرده است.[۷] و از طرفی شیخ کشی، زمان حیات شیخ مفید (۴۱۳ـ۳۳۶ ق)[۸] را نیز درک نکرده است. شرح حال‌نویسان در خصوص محل دفن شیخ محمد کشی سخنی نگفته‌اند؛ لذا احتمال دارد که وی در محل تحصیلش (سمرقند) وفات یافته باشد.

تحصیل و استادان

می‌توان از قرینه‌ها و نشانه‌هایی بدست آورد که محمد کشی فراگیری علوم دینی را نزد استادن بزرگ جهان اسلام در سال‌های پایان قرن سوم هجری در شهرهای کش و سمرقند گذرانده و به درجه عالی فقاهت رسیده و در بین دانشمندان عصر خویش، از رتبه ممتازی برخوردار بوده است.

شیخ کشی برای تحصیل علوم اسلامی (ادبیات، لغت، اصول فقه، تفسیر، تاریخ و...)، که مقدمه فقاهت وی بوده است، محضر استادان و مشایخ متعددی را درک کرده است. گرچه نام این استادان مشخص نیست؛ ولی قطعاً برخی از مشایخی که کشی از آن‌ها نقل روایت کرده است، از استادان وی نیز بوده‌اند. برای دستیابی به نام آن‌ها بایسته است به مطالعه کتاب رجال وی در سایر کتاب‌های علم رجال بپردازیم. برخی مشایخ کشی که استادان او در بین آن‌ها هستند، عبارتند از:

  1. محمد بن قولویه قمی؛[۹]
  2. محمد بن مسعود عیاشی سمرقندی؛[۱۰]
  3. آدم بن محمد قلانسی بلخی؛[۱۱]
  4. ابراهیم بن علی کوفی؛[۱۲]
  5. ابراهیم بن محمد بن عباس؛[۱۳]
  6. ابراهیم بن مختار بن محمد؛[۱۴]
  7. ابراهیم بن نصیر؛[۱۵]
  8. ابراهیم وراق سمرقندی؛[۱۶]
  9. ابوالحسن بن ابی طاهر؛[۱۷]
  10. ابوسعید بن سلیمان؛[۱۸]
  11. ابوعمرو بن عبدالعزیز؛[۱۹]
  12. ابوجعفر احمد بن ابراهیم قرشی؛[۲۰]
  13. احمد بن علی قمی ‌سلولی شقران؛[۲۱]
  14. احمد بن علی بن کلثوم سرخسی؛[۲۲]
  15. ابوالحسن احمد بن محمد خالدی؛[۲۳]
  16. احمد بن منصور خزاعی؛[۲۴]
  17. جبرییل بن احمد فرابی؛[۲۵]
  18. جعفر بن احمد بن ایوب؛[۲۶]
  19. جعفر بن محمد بن معروف؛[۲۷]
  20. حسین بن الحسن بن بندار قمی؛[۲۸]
  21. حمدویه بن نصیر؛[۲۹]
  22. خلف بن حماد کشی؛[۳۰]
  23. خلف بن حسن بن طلحه مروزی؛[۳۱]
  24. عبد بن محمد نخعی سمرقندی؛[۳۲]
  25. عبدالله بن محمد بن خالد؛
  26. عثمان بن حامد کشی؛[۳۳]
  27. علی بن محمد قتیبه نیشابوری؛
  28. علی بن یزداد صانع جرجانی؛[۳۴]
  29. عمر بن علی تفلیسی؛
  30. طاهر بن عیسی وراق؛[۳۵]
  31. محمد بن احمد بن ابی عوف؛
  32. محمد بن احمد بن شاذان؛[۳۶]
  33. محمد بن اسماعیل بندقی نیشابوری؛[۳۷]
  34. محمد بن براثی؛[۳۸]
  35. محمد بن حسن بن بندار قمی؛[۳۹]
  36. محمد بن حسن کشی؛[۴۰]
  37. محمد بن حسین بن احمد فارسی؛[۴۱]
  38. محمد بن حسین بن محمد هروی؛[۴۲]
  39. ابوسعید محمد بن رشید هروی؛[۴۳]
  40. محمد بن حسین بن ابی‌الخطاب؛
  41. محمد بن سعید کشی؛[۴۴]
  42. محمد بن علی بن قاسم بن ابی حمزه قمی؛[۴۵]
  43. محمد بن یحیی فارسی؛[۴۶]
  44. یوسف بن سخت بصری؛[۴۷]
  45. ابراهیم بن حسین حسینی عقیقی؛[۴۸]
  46. سعید بن جناح کشی.[۴۹]

شاگردان و راویان

مسلم است که شیخ کشی جایگاه علمی‌ و موقعیت اجتماعی خاصی در بین دانشمندان و بزرگان فرهنگی ماوراءالنهر داشته است. از این رو، شاگردان فراوانی در مکتب درسی وی به فراگیری دانش پرداخته و به مراحل کمال رسیده‌اند؛ ولی آن چه که تراجم‌نویسان در مورد تعداد شاگردان و راویان از او نوشته‌اند، انگشت شمار است. گویا آنان تنها به نام شاگردان برجسته وی بسنده کرده‌اند که عبارتند از:

  1. هارون بن موسی تلعکبری (متوفّاى ۳۸۵ ق)، صاحب «الجوامع فى علوم الدین»
  2. جعفر بن محمد بن قولویه قمی (متوفّاى ۳۶۸ ق)، صاحب «کامل الزیارات»
  3. حیدر بن محمد بن نعیم سمرقندی

آثار و تألیفات

تنها اثر جامانده از شیخ محمد کشی، کتابی است مشهور به «رجال کشی»، که موضوع آن راویان احادیث است. اصل این کتاب به نام «معرفة الناقلین عن الأئمة الصادقین علیهم‌السلام» بوده و شیخ طوسى آن را تلخیص و تهذیب نموده و در سال ۴۵۶ هجرى براى شاگردانش املاء کرده و آن را «اختیار معرفة الرجال» نامیده است.

این کتاب یکی از چهار منبع اصلی علم رجال است که مبنای تمام کتاب‌های رجالی بعد از آن قرار گرفته اند. این چهار کتاب عبارتند از: رجال کشی، رجال نجاشی، فهرست شیخ طوسی و رجال شیخ طوسی. رجال کشی از نظر زمانی اولین کتاب در بین این چهار کتاب است.

پانویس

  1. ↑ اختیار معرفه الرجال، دانشکده الهیات و معارف اسلامی‌ مشهد، مقدمه، ص ۱۳.
  2. ↑ بهجه الآمال فی شرح زبده المقال، ج ۶، ص ۳۸۸.
  3. ↑ رجال شیخ طوسی، ص ۴۹۷؛ باب «فی من لم یرو عن الأئمه»، ش ۳۸؛ فهرست شیخ طوسی، ص ۱۴۱.
  4. ↑ مجمع الرجال، ج ۴، ص ۱۴۵.
  5. ↑ رجال شیخ طوسی، ص ۴۹۷؛ فوائدالرضویه، ص ۵۸۵؛ رجال نجاشی، ص ۳۷۲، ش ۱۰۱۸.
  6. ↑ مجمع الرجال، ج ۶، ص ۱۰.
  7. ↑ اختیار معرفه الرجال، مقدمه، ص ۱۳.
  8. ↑ بهجه الآمل فی شرح زبده المقال، ج ۶، ص ۵۹۱.
  9. ↑ همان، ش ۲۰، ۱۱۱، ۱۷۰، ۱۷۱.
  10. ↑ همان، ش ۵، ۶، ۹، ۱۴، ۲۲.
  11. ↑ اختیار معرفه الرجال، ش ۴۳، ۳۳۸ و ۹۲۴؛ نوابغ الرواه، ص ۱.
  12. ↑ اختیار معرفه الرجال، ش ۴۴۸ و ۵۵۲.
  13. ↑ اختیار معرفه الرجال، ش ۳، ۲۰۲، ۲۱۳ و ۳۷۸.
  14. ↑ اختیار معرفه الرجال، ش ۹۱۶.
  15. ↑ همان، ش ۴، ۱۲، ۴۱، ۵۰، ۵۱.
  16. ↑ اختیار معرفه الرجال، ش ۴۸۱.
  17. ↑ همان، ش ۷۷۰.
  18. ↑ همان، ش ۶۹۸.
  19. ↑ همان، ش ۹.
  20. ↑ همان، ش ۷۱۵.
  21. ↑ همان، ش ۴۹ و ۹۹۰.
  22. ↑ اختیار معرفه الرجال، ش ۴۶.
  23. ↑ همان، ش ۴۴۷.
  24. ↑ همان، ش ۷۱۴ و ۷۳۴.
  25. ↑ همان، ش ۷، ۱۳، ۲۱، ۲۶، ۲۷.
  26. ↑ اختیار معرفه الرجال، ش ۶۶۳ و ۷۹۲.
  27. ↑ همان، ش ۵۳، ۶۰، ۶۱، ۸۹.
  28. ↑ همان، ش ۱۱۱ و ۱۷۵.
  29. ↑ همان، ش ۱۵، ۱۶، ۱۷.
  30. ↑ اعیان الشیعه، ج ۶، ص ۳۲۹.
  31. ↑ بهجه الآمال فی شرح زبده المقال، ج ۷، ص ۷۴۳.
  32. ↑ همان، ش ۱۱۷.
  33. ↑ اختیار معرفه الرجال، ش ۱۲۸، ۱۹۸، ۱۹۹.
  34. ↑ اختیار معرفه الرجال، ش ۱۰۹.
  35. ↑ موسوعه طبقات الفقهاء، ج ۴، ص ۴۴۳؛ نوابغ الرواه، ص ۱۴۱.
  36. ↑ اختیار معرفه الرجال، ش ۴۰۸.
  37. ↑ همان، ش ۱۷، ۱۸، ۳۵۶، ۸۱۷.
  38. ↑ اختیار معرفه الرجال، ش ۵۵، ۱۶۷ و ۳۰۷.
  39. ↑ همان، ش ۲۰۶، ۳۹۶، ۹۵۷.
  40. ↑ همان، ش ۱۲۸ و ۱۹۸.
  41. ↑ همان، ش ۸۲۷.
  42. ↑ همان، ش ۱۰۲۷ و ۱۰۲۸.
  43. ↑ همان، ش ۵۰۶.
  44. ↑ مستدرک الوسائل، خاتمه ج ۳، ص ۲۹۱.
  45. ↑ اختیار معرفه الرجال، ش ۷۹۰ و ۱۰۱۵.
  46. ↑ اختیار معرفه الرجال، ش ۹۲۱.
  47. ↑ مستدرک الوسائل، خاتمه، ج ۳، ص ۲۹۴.
  48. ↑ الجامع فی الرجال، ج ۱، ص ۳۴.
  49. ↑ نوابغ الرواه، ص ۱۳۵.

منابع

  • گلشن ابرار، شرح حال "ابوعمرو کشی" از علی کرجی، ج۴، ص۱۸.
  • "شیخ کشی"، اعلام طهور، بازیابی: ۲۹ بهمن ۱۳۹۲.
برگرفته از «https://wiki.ahlolbait.com/index.php?title=ابوعمرو_کشی&oldid=147063»
آپارات موسسه اهل البیت علیهم السلام کانال عکس نوشته قرآن و حدیث در اینستاگرام تلگرام قرآن و حدیث کانال قرآن و حدیث در ایتا