آیه اذُن: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(تعیین رده) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | برخی آیه 61 [[سوره توبه]] را «آیه اُذُن» نامیده‌اند.<ref> كفایة الاصول، ص 301.</ref> «اُذن»، كنایه از شخصى است كه هر سخنى را بشنود و بپذیرد.<ref> تفسیر اثنى عشرى، ج 5، ص 130.</ref> بر اساس این [[آیه]]، [[منافقان]]، [[رسول خدا]] صلی الله علیه وآله را مى آزردند و چون آن حضرت، عذر و [[دروغ]] آنان را مى پذیرفت، در مقام آزار و نكوهش وى مى گفتند: او براى شما «اذُن» (زودباور) است و به حرف همه گوش مى دهد. خداوند در پاسخ آنان فرمود: | |
| − | آیه 61 | + | {{قرآن در قاب|«و مِنهُم الَّذينَ يؤُذونَ النّبىّ و يقولونَ هُو أذُنٌ قُل أُذُنُ خَيرٍ لَكُم يؤمِنُ بِاللّهِ و يؤمنُ لِلمُؤمِنينَ و رَحمةٌ لِلّذينَ ءَامَنوا مِنكُم والّذينَ يؤذونَ رَسولَ اللّهِ لَهُم عَذابٌ ألِيم»|سوره=9|آیه=61|ترجمه=و از منافقان کسانی هستند که همواره پیامبر را آزار می دهند، و می گویند: شخص زود باور و نسبت به سخن این و آن سراپا گوش است. بگو: او در جهت مصلحت شما سراپا گوش و زود باور خوبی است، به خدا ایمان دارد و فقط به مؤمنان اعتماد می ورزد، و برای کسانی از شما که ایمان آورده اند، رحمت است، و برای آنانکه همواره پیامبر خدا را آزار می دهند، عذابی دردناک است.}} |
| − | + | برخی [[شأن نزول]] این آیه را گروهى از منافقان دانسته اند كه در خلوت خود، سخنانى ناشایست را بر زبان جارى ساختند و برخى از آنان گفتند: این سخنان را نگویید؛ زیرا ممكن است به گوش [[محمد]] برسد و بر ما برآشوبد. «جلاس بن سوید» گفت: هر آنچه را مى خواهیم، مى گوییم و نزدش خلافش را بیان مى كنیم و مى پذیرد؛ زیرا محمد «اذن سامعه» (گوش شنوا) و زودباور است. در این هنگام آیه فوق نازل شد.<ref>اسباب النزول، واحدى، ص 141.</ref> | |
| − | + | ==پانویس== | |
| + | <references/> | ||
| − | + | ==منابع== | |
| + | * [[دائرة المعارف قرآن کریم]]، علی خراسانی، ج1، ص367-368. | ||
| − | + | {{قرآن}} | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
[[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | [[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | ||
| + | [[رده:آیات سوره توبه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۵۷
برخی آیه 61 سوره توبه را «آیه اُذُن» نامیده‌اند.[۱] «اُذن»، كنایه از شخصى است كه هر سخنى را بشنود و بپذیرد.[۲] بر اساس این آیه، منافقان، رسول خدا صلی الله علیه وآله را مى آزردند و چون آن حضرت، عذر و دروغ آنان را مى پذیرفت، در مقام آزار و نكوهش وى مى گفتند: او براى شما «اذُن» (زودباور) است و به حرف همه گوش مى دهد. خداوند در پاسخ آنان فرمود:
برخی شأن نزول این آیه را گروهى از منافقان دانسته اند كه در خلوت خود، سخنانى ناشایست را بر زبان جارى ساختند و برخى از آنان گفتند: این سخنان را نگویید؛ زیرا ممكن است به گوش محمد برسد و بر ما برآشوبد. «جلاس بن سوید» گفت: هر آنچه را مى خواهیم، مى گوییم و نزدش خلافش را بیان مى كنیم و مى پذیرد؛ زیرا محمد «اذن سامعه» (گوش شنوا) و زودباور است. در این هنگام آیه فوق نازل شد.[۳]
پانویس
منابع
- دائرة المعارف قرآن کریم، علی خراسانی، ج1، ص367-368.
