آیه توبه: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جز (صفحه‌ای جدید حاوی '- آيه 37 سوره بقره/2 را «آيه توبه» ناميده‌اند.<ref> تتمة المراجعات، ص 57.</ref> بر ...' ایجاد کرد) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| (۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | آیه 37 [[سوره بقره]] را «آیه توبه» نامیده‌اند.<ref> تتمة المراجعات، ص 57.</ref> بر اساس این [[آیه]]، [[حضرت آدم]] علیه‌السلام (پس از آن كه دچار لغزش شد و از درخت ممنوع خورد) از پروردگارش كلماتى را دریافت و خداوند [[توبه]] او را پذیرفت: | |
| − | + | {{قرآن در قاب|«فَتَلَقَّى آدَمُ مِن رَّبِّهِ كَلِمَاتٍ فَتَابَ عَلَيْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ»|سوره=2|آیه=37|ترجمه=پس آدم کلماتی را] مانند کلمه استغفار و توسّل به اهل بیت (علیهم السلام) که مایه توبه و بازگشت بود] از سوی پروردگارش دریافت کرد و [پروردگار [توبه اش را پذیرفت؛ زیرا او بسیار توبه پذیر و مهربان است.}} | |
| + | طبق آنچه از بیشتر روايات [[شيعه]] و [[سنی]] استفاده مى‌شود، مراد از كلماتى كه [[حضرت آدم]] به وسيله‌ى آن [[توبه]] نمود، [[توسل]] به بهترين خلق خدا يعنى [[حضرت محمد]] و [[اهل بیت]] او عليه و عليهم السلام است. چنانكه در تفسير [[الدر المنثور]] از [[ابن عباس]] نقل شده است كه آدم براى پذيرش توبه‌اش، خداوند را به اين نام‌ها قسم داد: «بحقّ محمّد و علىّ و فاطمة و الحسن و الحسين».<ref>تفسير الدرّالمنثور.</ref> | ||
| + | ==پانویس== | ||
| + | <references/> | ||
| − | + | ==منابع== | |
| + | * [[دائرة المعارف قرآن کریم]]، علی خراسانی، ج1، ص379. | ||
| − | + | {{قرآن}} | |
| − | |||
| − | |||
| − | + | [[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | |
| + | [[رده:آیات سوره بقره]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۱۶
آیه 37 سوره بقره را «آیه توبه» نامیده‌اند.[۱] بر اساس این آیه، حضرت آدم علیه‌السلام (پس از آن كه دچار لغزش شد و از درخت ممنوع خورد) از پروردگارش كلماتى را دریافت و خداوند توبه او را پذیرفت:
طبق آنچه از بیشتر روايات شيعه و سنی استفاده مى‌شود، مراد از كلماتى كه حضرت آدم به وسيله‌ى آن توبه نمود، توسل به بهترين خلق خدا يعنى حضرت محمد و اهل بیت او عليه و عليهم السلام است. چنانكه در تفسير الدر المنثور از ابن عباس نقل شده است كه آدم براى پذيرش توبه‌اش، خداوند را به اين نام‌ها قسم داد: «بحقّ محمّد و علىّ و فاطمة و الحسن و الحسين».[۲]
پانویس
منابع
- دائرة المعارف قرآن کریم، علی خراسانی، ج1، ص379.
