غیبت کبری: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) (ویرایش) |
|||
| (۱۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | {{خوب}} | |
| − | + | '''غیبت کبری''' به پنهان‌شدن [[امام زمان]] (عجل الله تعالی فرجه) از دیدگان پس از وفات چهارمین و آخرین [[نواب اربعه|نائب خاص]] آن حضرت اطلاق می گردد. بین [[غیبت صغری]] و غیبت کبری فاصله زمانی وجود نداشت و تنها تفاوت آن است که بر خلاف دوره غیبت صغرا، امام زمان (علیه السلام) در این دوره نماینده مشخصی در بین مردم ندارد و آنها باید برای راهنمایی در امور دینی به علمای [[شیعه]] مراجعه کنند. بنابر باور شیعیان، هرچند امام [[معصوم]] در [[غیبت امام زمان (عجل الله تعالی فرجه)|غیبت]] است، اما جهان و موجوداتش از فیض وجود او همواره بهره‌مندند. | |
| + | |||
| + | ==مفهوم شناسی== | ||
| + | «غیبت امام زمان» به معنای پنهان‌شدن آخرین و دوازدهمین امام و جانشین [[پیامبر اسلام]] (صلی الله علیه وآله) ملقب به «[[امام زمان عجل الله فرجه الشریف|امام مهدی]]» از دیدگان است. به اعتقاد [[شیعه]]، حضرت مهدی علیه السلام در حال حاضر در [[غیبت امام زمان (عجل الله تعالی فرجه)|غیبت]] به سر می برد که به آن غیبت کبری (طولانی تر) می گویند، در قیاس با [[غیبت صغری]] (کوتاه تر) که حدود ۷۰ سال بطول انجامید. | ||
| + | |||
==آغاز غیبت کبری== | ==آغاز غیبت کبری== | ||
| − | + | غیبت کبری پس از [[غیبت صغری]] و با وفات آخرین نائب خاص امام زمان، [[علی بن محمد سمری|علی بن محمد سَمری]] آغاز می‌شود. مشهور است که وی در نیمه [[ماه شعبان|شعبان]] سال ۳۲۹ قمری وفات یافته است<ref> پور سید آقایی، تاریخ عصر غیبت صغری، ص۱۸۱</ref>؛ اما [[شیخ صدوق]] و [[شیخ طبرسی|فضل بن حسن طبرسی]] وفات او را در سال ۳۲۸ هجری می‌دانند.<ref>صدوق، کمال‌الدین، ۱۳۵۹ش، ج۲، ص۵۰۳؛ طبرسی، اعلام الوری، ۱۴۱۷ق، ج۲، ص۲۶۰.</ref> | |
| − | + | شش روز پیش از درگذشت علی بن محمد سمری، [[امام زمان عجل الله فرجه الشریف|امام زمان]] در [[توقیعات امام زمان (عج)|توقیعی]] از وفات او و آغاز غیبتی طولانی خبر داد و به او امر کرد که جانشینی برای خود انتخاب نکند. در این توقیع در مورد زمان پایان غیبت آمده است: و ظهوری نخواهد بود مگر بعد از اذن خداوند عزّوجلّ و آن پس از مدت دراز و قساوت دل ها و پر شدن زمین از [[ظلم|ستم]] و بی داد است.<ref> کمال الدین و تمام النعمه، ج ۲، ص ۵۱۶</ref> | |
| − | + | ==ویژگی‌های غیبت کبری== | |
| + | برخی ویژگی‌های این [[غیبت امام زمان (عجل الله تعالی فرجه)|غیبت]] که آن را از دوران نخست متفاوت می‌سازد، عبارت است از: | ||
| − | + | #'''طولانی بودن:''' بر خلاف [[غیبت صغری|غیبت صغرا]]، این غیبت، زمانی طولانی را در بر خواهد گرفت. | |
| + | #'''نامشخص بودن پایان آن:''' اگرچه دورۀ غیبت کبرا محدود خواهد بود؛ اما پایان آن نامشخص است و جز [[خداوند]] سبحانه و تعالی از آن آگاهی ندارد. | ||
| + | #'''عام بودن نیابت در این دوران:''' بر خلاف دوران غیبت صغرا که ارتباط مردم با آن حضرت، از راه [[نواب اربعه|نواب خاص]] صورت می‌گرفت، در این دوران دیگر سفارت و نیابت خاص وجود ندارد و یگانه مرجع مردم، نایبان عام آن حضرت هستند که با ملاک‌هایی که در روایات ذکر شده، قابل تشخیص است. در این دوران، مجتهدان جامع شرایط در جایگاه نایب عام، وظیفه ادارۀ جامعه را بر عهده دارند.<ref>سلیمیان، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۳۲۷-۳۲۸</ref> | ||
| + | #'''دوام فیض آن حضرت در این دوران:''' به اعتقاد [[شیعه]]، گر چه در عصر غیبت مردم از هدایت ظاهری [[امام زمان عجل الله فرجه الشریف|امام زمان]] (عجل الله تعالی فرجه) محرومند اما همچنان آن حضرت واسطه فیض الهی بر عالم است که دوام عالم به وجود او وابسته است و نیز به وسیله حقیقت و نورانیت و باطن ذاتش در قلوب شایسته مردم تأثیر و تصرف مى نماید و آنها را به سوى مرتبه کمال و غایت ایجاد جذب مى کند.<ref>رک: نصیری، محمد ، برکات وجودی حضرت ولی عصر (عج) در عصر غیبت، حصون، سال ۱۳۸۶، ش۱۲</ref> در روایتی از [[امام سجاد علیه السلام|امام سجاد]] (علیه السلام) آمده است: ... ما کسانى هستیم که خدا به واسطه ما آسمان را بر فراز زمین نگاه داشته و اهل زمین را از هلاکت نجات بخشیده است. به واسطه ما باران مى بارد و رحمت خدا منتشر مى شود و زمین برکاتش را بیرون مى آورد و اگر نبود در هر عصر و زمانى امامى از ما [[اهل البیت|اهل بیت]] در روى زمین، زمین اهلش را فرو مى برد و هلاک مى کرد... از هنگام خلقت [[حضرت آدم علیه السلام|آدم]] تا [[قیامت]]، زمین از خدا خالى نبوده و نخواهد بود؛ خواه حجّتش در میان مردم آشکار و معروف باشد یا غایب و ناپیدا. بدون حجت، خدا عبادت نمى گردید.<ref>کمال الدین و تمام النعمه ، ج۱، ص۲۰۷.</ref> | ||
| − | == | + | ==آثاری درباره غیبت کبری== |
| − | + | آغاز غیبت کبرى و قطع ارتباط با [[امام زمان عجل الله فرجه الشریف|امام زمان]] و حمله‌هاى اعتقادى مخالفان، موجب حیرت و سرگردانى شمار بسیارى از شیعیان شد؛ چنان که در روایات نیز پیش‌بینى شده بود.<ref>بحارالانوار، ۵۱/۶۸.</ref> از این رو، علماى [[شیعه]] مجبور شدند کتاب‌هایى درباره [[غیبت امام زمان (عجل الله تعالی فرجه)|غیبت امام]] علیه السلام بنگارند، از جمله: «[[الغیبة (نعمانى) (کتاب)|الغیبة]]» نوشته [[محمد بن ابراهیم النعمانى|نعمانى]] (م، ۳۶۰ ق) و «[[کمال الدین و تمام النعمه (کتاب)|کمال الدین]]» نوشته [[شیخ صدوق]] (م، ۳۸۱ ق). | |
| − | + | از اواخر قرن چهارم، علماى [[امامیه|امامیه]] در کنار [[حدیث|احادیث]]، از استدلال‌هاى [[علم کلام|کلامى]] و عقلى نیز براى اثبات غیبت امام زمان سود بردند. [[شیخ مفید]] (م، ۴۱۳ ق) از پیشگامان این حرکت است. وى در کتاب «[[الفصول العشرة فی الغیبة (کتاب)|الفصول العشرة فى الغیبة]]» مى‌کوشد تا وجود امام غایب را با دو اصل ثابت کند: یکى ضرورت وجود امام علیه السلام در هر دوره زمانى و دیگر، [[عصمت]] امام علیه السلام. | |
| − | + | دانشمندان دیگر امامیه، مانند [[سید مرتضى]] (م، ۴۳۶ ق) و [[شیخ طوسى]] (م، ۴۶۰ ق) شیوه او را پى گرفتند. شیخ طوسى کتابى به نام «[[الغیبة (طوسی) (کتاب)|الغیبة]]» نوشت و جدیدترین استدلال‌هاى روایى و کلامى را براى توجیه غیبت کبرى بکار گماشت.<ref>تاریخ سیاسى غیبت امام دوازدهم، ۲۲۳.</ref><ref>پژوهشکده تحقیقات اسلامی سپاه، فرهنگ شیعه، ص۳۵۳</ref> | |
| − | + | ==وظایف شیعه در عصر غیبت== | |
| + | بنابر روایات، [[شیعه|شیعیان]] در عصر [[غیبت امام زمان (عجل الله تعالی فرجه)|غیبت]] دو گونه وظیفه دارند: | ||
| − | * | + | *الف. وظایفى که در برابر [[احکام]] و [[تکلیف|تکالیف]] شرعى دارند: این وظیفه ویژه عصر غیبت نیست. مؤمنین همواره باید به وظایف دینى خویش وفا کنند و تکالیف خود را ارج نهند؛ امّا در عصر غیبت ناگزیر مى‌باید در فهم احکام دینى به [[فقیه|فقهاى]] شیعه رجوع کنند. در [[توقیعات امام زمان (عج)|توقیع]] مبارک [[امام زمان عجل الله فرجه الشریف|حضرت مهدى]] علیه السلام آمده است که شیعیان باید براى حوادثى که پیش رو دارند به راویان [[حدیث|حدیث]] اهل بیت علیهم السلام رجوع کنند. [[امام زمان عجل الله فرجه الشریف|امام زمان]] علیه السلام در این روایت به صراحت فرموده است: «آنان حجّت من بر شمایند، و من حجّت خدا بر آنانم».<ref>الاحتجاج، طبرسى/ ۲- ۱/ ۴۷۰.</ref> [[فقها|فقهاى]] عادل در عصر غیبت از سوى امام علیه السلام داراى نیابت عامّ‌اند. آنان جز تبیین احکام دینى، وظیفه قضاوت و تأسیس حکومت دینى را نیز بر عهده دارند. وظیفه تأسیس حکومت بر فقها در این عصر واجب کفایى است ([[ولایت فقیه]]). اگر فقیهى در تأسیس حکومت توفیق یابد، پیروى از او بر فقهاى دیگر واجب است. در صورتى که تأسیس حکومت اسلامى نیازمند حرکت و قیام همگانى است، قیام بر همه واجب است. چنانچه فقها در تشکیل حکومت توفیق نیابند، این ولایت براى آنان ثابت است.<ref>کتاب البیع، امام خمینى، ۲/۴۶۶.</ref> بدین سان، شیعیان مى‌باید در فراهم آوردن زمینه‌هاى حکومت اسلامى، فقها را یارى رسانند. |
| − | # | + | *ب. وظایف خاص عصر غیبت: غایب بودن امام [[معصوم]] علیه السلام وظایف و تکالیفى ویژه براى شیعیان مى‌آفریند. محققین در بیان وظایف شیعه در عصر غیبت به این گونه از وظایف مى‌پردازند و با استفاده از آیات و روایات وظایفى را براى شیعیان برمى‌شمارند. عالم فقیه [[سید محمدتقى موسوى اصفهانى]] در کتاب «[[مکیال المکارم (کتاب)|مکیال المکارم فى فوائد الدعاء للقائم]]» به تفصیل در این باره سخن رانده است و هشتاد وظیفه از وظایف شیعیان را برشمرده است. برخى از این وظایف عبارت‌اند از: |
| − | # انتظار فرج و دعا براى ظهور | + | |
| − | # | + | #کسب معرفت درست از امام زمان علیه السلام: امام‌شناسى از بنیادهاى اعتقادى [[شیعه|شیعه]] است و بنابر آن شیعیان در هر عصرى باید امام معصوم علیه السلام را بشناسند و از او معرفتى درست و استوار بدست آورند. در روایاتى از [[پیامبر اسلام|پیامبر اسلام]] صلی الله علیه و آله نیز بدین وظیفه اشارت رفته است؛ همانند روایتى که مى‌فرماید: «هر کس بمیرد در حالى که امام زمان علیه السلام خویش را نمى‌شناسد، به مرگ [[جاهلیت|جاهلیت]] مرده است».<ref>الاصول من الکافى، ۱/۳۷۷.</ref> وظیفه شناخت امام علیه السلام در عصر غیبت به صورتى اکیدتر خود مى‌نماید؛ زیرا بنابر روایات در این روزگار زمینه شبهات و انحرافات بیشتر است و شیعیان به آزمون‌هاى دشوار گرفتار مى‌آیند و بسیارى از آنان مى‌لغزند و از راه بدر مى‌روند. از این رو [[ائمه اطهار|امامان]] معصوم علیهم السلام پیروان خویش را سفارش کرده‌اند که در عصر غیبت به خدا پناه آورند و از او بخواهند تا با شناخت ژرف و استوار از امام، ایمن مانند و از لغزش در [[دین]] مصونیت یابند.<ref>ر.ک الاصول من الکافى، ۱/۳۳۶ و ۳۳۷؛ امامت و مهدویت، ۲/ ۲۵۹-۱۹۱.</ref> |
| − | # محبت به حضرت مهدى علیه السلام | + | #[[انتظار ظهور امام زمان (عج)|انتظار فرج]] و [[دعا]] براى ظهور |
| − | # اظهار شوق براى | + | #رعایت ادب در نام بردن امام زمان علیه السلام: در عصر غیبت نباید نام مبارک امام زمان علیه السلام را بر زبان آورد؛ بلکه باید از او با القاب خجسته‌اش یاد کرد؛ همانند حجت، قائم، مهدى و صاحب الامر علیه السلام. روایات و آراى برخی علما در این باره بسیارند. بنابر برخى از آنها به هیچ روى نباید نام آن حضرت (یعنى م، ح، م، د) را بر زبان آورد. |
| − | # | + | #محبت به حضرت مهدى علیه السلام |
| − | # دعا و صدقه براى سلامتى امام علیه السلام | + | #اظهار شوق براى دیدار امام علیه السلام و دعا براى آن و اندوهگین بودن براى فراق آن حضرت. (ملاقات با امام زمان علیه السلام) |
| − | # انجام اعمال و عبادات مستحبى به | + | #تبلیغ فضائل و [[مناقب]] امام علیه السلام |
| − | # | + | #دعا و [[صدقه]] براى سلامتى امام علیه السلام |
| − | # | + | #انجام اعمال و عبادات [[مستحب|مستحبى]] به نیابت از امام علیه السلام |
| − | # | + | #تسلیم بودن و بى‌تابى نکردن براى ظهور |
| − | # خوشحال | + | #تعیین نکردن وقت ظهور و تکذیب کسانى که وقتى براى آن معین مى‌کنند. |
| − | # احترام به | + | #پیوسته به یاد امام علیه السلام بودن و دلشکستگى هنگام یاد آن حضرت علیه السلام |
| − | # بزرگداشت | + | #خوشحال کردن مؤمنین و یارى رساندن به آنان |
| − | # عرضه حاجات به امام علیه السلام | + | #احترام به نزدیکان و منسوبین به امام علیه السلام |
| − | # مقدم داشتن خواسته‌هاى امام علیه السلام بر خواسته‌هاى | + | #بزرگداشت اماکن منسوب به امام علیه السلام |
| − | # توسّل و طلب شفاعت | + | #عرضه حاجات به امام علیه السلام |
| − | # دعوت مردم به آن حضرت علیه السلام | + | #مقدم داشتن خواسته‌هاى امام علیه السلام بر خواسته‌هاى خویش |
| − | # برخاستن هنگام | + | #[[توسّل|توسّل]] و طلب [[شفاعت]] |
| − | # درخواست صبر از خداوند در زمان | + | #دعوت مردم به آن حضرت علیه السلام |
| + | #برخاستن هنگام شنیدن نام امام علیه السلام: در روایات است که در مجلسى نزد [[امام رضا]] علیه السلام از آن حضرت نام برده شد. امام رضا علیه السلام برخاست و دست بر سر نهاد و فرمود: «اللَّهُمَّ عَجلْ فَرَجَهُ وَ سَهِّلْ مَخْرَجَه».<ref>منتخب الاثر، ۵۰۶.</ref> | ||
| + | #درخواست [[صبر]] از خداوند در زمان غیبت.<ref>پژوهشکده تحقیقات اسلامی سپاه، فرهنگ شیعه، ص۴۵۶</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
| + | ==منابع== | ||
| − | + | *پژوهشکده تحقیقات اسلامی سپاه، فرهنگ شیعه، قم، زمزم هدایت، ۱۳۸۶ش. | |
| − | * فرهنگ شیعه، | + | *شیخ صدوق، محمد بن على، کمال الدین و تمام النعمة - تهران، اسلامیه، چاپ دوم، ۱۳۹۵ق. |
| + | *سلیمیان، خدامراد، فرهنگ نامه مهدویت، بنیاد فرهنگی حضرت مهدی موعود (عج). | ||
| + | *نصیری، محمد، برکات وجودی حضرت ولی عصر (عج) در عصر غیبت، حصون، سال ۱۳۸۶، ش۱۲. | ||
| + | {{اعتقادات شیعه}} | ||
[[رده:امام زمان (عج)]] | [[رده:امام زمان (عج)]] | ||
[[رده:مهدویت]] | [[رده:مهدویت]] | ||
| + | [[رده:اعتقادات]] | ||
| + | [[رده: مقاله های مهم]] | ||
| + | {{سنجش کیفی | ||
| + | |سنجش=شده | ||
| + | |شناسه= خوب | ||
| + | |عنوان بندی مناسب= خوب | ||
| + | |کفایت منابع و پی نوشت ها= خوب | ||
| + | |رعایت سطح مخاطب عام= خوب | ||
| + | |رعایت ادبیات دانشنامه ای= خوب | ||
| + | |جامعیت= خوب | ||
| + | |رعایت اختصار= خوب | ||
| + | |سیر منطقی= خوب | ||
| + | |کیفیت پژوهش= خوب | ||
| + | |رده= دارد | ||
| + | }} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۶ اکتبر ۲۰۲۰، ساعت ۰۷:۴۳
غیبت کبری به پنهان‌شدن امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) از دیدگان پس از وفات چهارمین و آخرین نائب خاص آن حضرت اطلاق می گردد. بین غیبت صغری و غیبت کبری فاصله زمانی وجود نداشت و تنها تفاوت آن است که بر خلاف دوره غیبت صغرا، امام زمان (علیه السلام) در این دوره نماینده مشخصی در بین مردم ندارد و آنها باید برای راهنمایی در امور دینی به علمای شیعه مراجعه کنند. بنابر باور شیعیان، هرچند امام معصوم در غیبت است، اما جهان و موجوداتش از فیض وجود او همواره بهره‌مندند.
محتویات
مفهوم شناسی
«غیبت امام زمان» به معنای پنهان‌شدن آخرین و دوازدهمین امام و جانشین پیامبر اسلام (صلی الله علیه وآله) ملقب به «امام مهدی» از دیدگان است. به اعتقاد شیعه، حضرت مهدی علیه السلام در حال حاضر در غیبت به سر می برد که به آن غیبت کبری (طولانی تر) می گویند، در قیاس با غیبت صغری (کوتاه تر) که حدود ۷۰ سال بطول انجامید.
آغاز غیبت کبری
غیبت کبری پس از غیبت صغری و با وفات آخرین نائب خاص امام زمان، علی بن محمد سَمری آغاز می‌شود. مشهور است که وی در نیمه شعبان سال ۳۲۹ قمری وفات یافته است[۱]؛ اما شیخ صدوق و فضل بن حسن طبرسی وفات او را در سال ۳۲۸ هجری می‌دانند.[۲]
شش روز پیش از درگذشت علی بن محمد سمری، امام زمان در توقیعی از وفات او و آغاز غیبتی طولانی خبر داد و به او امر کرد که جانشینی برای خود انتخاب نکند. در این توقیع در مورد زمان پایان غیبت آمده است: و ظهوری نخواهد بود مگر بعد از اذن خداوند عزّوجلّ و آن پس از مدت دراز و قساوت دل ها و پر شدن زمین از ستم و بی داد است.[۳]
ویژگی‌های غیبت کبری
برخی ویژگی‌های این غیبت که آن را از دوران نخست متفاوت می‌سازد، عبارت است از:
- طولانی بودن: بر خلاف غیبت صغرا، این غیبت، زمانی طولانی را در بر خواهد گرفت.
- نامشخص بودن پایان آن: اگرچه دورۀ غیبت کبرا محدود خواهد بود؛ اما پایان آن نامشخص است و جز خداوند سبحانه و تعالی از آن آگاهی ندارد.
- عام بودن نیابت در این دوران: بر خلاف دوران غیبت صغرا که ارتباط مردم با آن حضرت، از راه نواب خاص صورت می‌گرفت، در این دوران دیگر سفارت و نیابت خاص وجود ندارد و یگانه مرجع مردم، نایبان عام آن حضرت هستند که با ملاک‌هایی که در روایات ذکر شده، قابل تشخیص است. در این دوران، مجتهدان جامع شرایط در جایگاه نایب عام، وظیفه ادارۀ جامعه را بر عهده دارند.[۴]
- دوام فیض آن حضرت در این دوران: به اعتقاد شیعه، گر چه در عصر غیبت مردم از هدایت ظاهری امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) محرومند اما همچنان آن حضرت واسطه فیض الهی بر عالم است که دوام عالم به وجود او وابسته است و نیز به وسیله حقیقت و نورانیت و باطن ذاتش در قلوب شایسته مردم تأثیر و تصرف مى نماید و آنها را به سوى مرتبه کمال و غایت ایجاد جذب مى کند.[۵] در روایتی از امام سجاد (علیه السلام) آمده است: ... ما کسانى هستیم که خدا به واسطه ما آسمان را بر فراز زمین نگاه داشته و اهل زمین را از هلاکت نجات بخشیده است. به واسطه ما باران مى بارد و رحمت خدا منتشر مى شود و زمین برکاتش را بیرون مى آورد و اگر نبود در هر عصر و زمانى امامى از ما اهل بیت در روى زمین، زمین اهلش را فرو مى برد و هلاک مى کرد... از هنگام خلقت آدم تا قیامت، زمین از خدا خالى نبوده و نخواهد بود؛ خواه حجّتش در میان مردم آشکار و معروف باشد یا غایب و ناپیدا. بدون حجت، خدا عبادت نمى گردید.[۶]
آثاری درباره غیبت کبری
آغاز غیبت کبرى و قطع ارتباط با امام زمان و حمله‌هاى اعتقادى مخالفان، موجب حیرت و سرگردانى شمار بسیارى از شیعیان شد؛ چنان که در روایات نیز پیش‌بینى شده بود.[۷] از این رو، علماى شیعه مجبور شدند کتاب‌هایى درباره غیبت امام علیه السلام بنگارند، از جمله: «الغیبة» نوشته نعمانى (م، ۳۶۰ ق) و «کمال الدین» نوشته شیخ صدوق (م، ۳۸۱ ق).
از اواخر قرن چهارم، علماى امامیه در کنار احادیث، از استدلال‌هاى کلامى و عقلى نیز براى اثبات غیبت امام زمان سود بردند. شیخ مفید (م، ۴۱۳ ق) از پیشگامان این حرکت است. وى در کتاب «الفصول العشرة فى الغیبة» مى‌کوشد تا وجود امام غایب را با دو اصل ثابت کند: یکى ضرورت وجود امام علیه السلام در هر دوره زمانى و دیگر، عصمت امام علیه السلام.
دانشمندان دیگر امامیه، مانند سید مرتضى (م، ۴۳۶ ق) و شیخ طوسى (م، ۴۶۰ ق) شیوه او را پى گرفتند. شیخ طوسى کتابى به نام «الغیبة» نوشت و جدیدترین استدلال‌هاى روایى و کلامى را براى توجیه غیبت کبرى بکار گماشت.[۸][۹]
وظایف شیعه در عصر غیبت
بنابر روایات، شیعیان در عصر غیبت دو گونه وظیفه دارند:
- الف. وظایفى که در برابر احکام و تکالیف شرعى دارند: این وظیفه ویژه عصر غیبت نیست. مؤمنین همواره باید به وظایف دینى خویش وفا کنند و تکالیف خود را ارج نهند؛ امّا در عصر غیبت ناگزیر مى‌باید در فهم احکام دینى به فقهاى شیعه رجوع کنند. در توقیع مبارک حضرت مهدى علیه السلام آمده است که شیعیان باید براى حوادثى که پیش رو دارند به راویان حدیث اهل بیت علیهم السلام رجوع کنند. امام زمان علیه السلام در این روایت به صراحت فرموده است: «آنان حجّت من بر شمایند، و من حجّت خدا بر آنانم».[۱۰] فقهاى عادل در عصر غیبت از سوى امام علیه السلام داراى نیابت عامّ‌اند. آنان جز تبیین احکام دینى، وظیفه قضاوت و تأسیس حکومت دینى را نیز بر عهده دارند. وظیفه تأسیس حکومت بر فقها در این عصر واجب کفایى است (ولایت فقیه). اگر فقیهى در تأسیس حکومت توفیق یابد، پیروى از او بر فقهاى دیگر واجب است. در صورتى که تأسیس حکومت اسلامى نیازمند حرکت و قیام همگانى است، قیام بر همه واجب است. چنانچه فقها در تشکیل حکومت توفیق نیابند، این ولایت براى آنان ثابت است.[۱۱] بدین سان، شیعیان مى‌باید در فراهم آوردن زمینه‌هاى حکومت اسلامى، فقها را یارى رسانند.
- ب. وظایف خاص عصر غیبت: غایب بودن امام معصوم علیه السلام وظایف و تکالیفى ویژه براى شیعیان مى‌آفریند. محققین در بیان وظایف شیعه در عصر غیبت به این گونه از وظایف مى‌پردازند و با استفاده از آیات و روایات وظایفى را براى شیعیان برمى‌شمارند. عالم فقیه سید محمدتقى موسوى اصفهانى در کتاب «مکیال المکارم فى فوائد الدعاء للقائم» به تفصیل در این باره سخن رانده است و هشتاد وظیفه از وظایف شیعیان را برشمرده است. برخى از این وظایف عبارت‌اند از:
- کسب معرفت درست از امام زمان علیه السلام: امام‌شناسى از بنیادهاى اعتقادى شیعه است و بنابر آن شیعیان در هر عصرى باید امام معصوم علیه السلام را بشناسند و از او معرفتى درست و استوار بدست آورند. در روایاتى از پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله نیز بدین وظیفه اشارت رفته است؛ همانند روایتى که مى‌فرماید: «هر کس بمیرد در حالى که امام زمان علیه السلام خویش را نمى‌شناسد، به مرگ جاهلیت مرده است».[۱۲] وظیفه شناخت امام علیه السلام در عصر غیبت به صورتى اکیدتر خود مى‌نماید؛ زیرا بنابر روایات در این روزگار زمینه شبهات و انحرافات بیشتر است و شیعیان به آزمون‌هاى دشوار گرفتار مى‌آیند و بسیارى از آنان مى‌لغزند و از راه بدر مى‌روند. از این رو امامان معصوم علیهم السلام پیروان خویش را سفارش کرده‌اند که در عصر غیبت به خدا پناه آورند و از او بخواهند تا با شناخت ژرف و استوار از امام، ایمن مانند و از لغزش در دین مصونیت یابند.[۱۳]
- انتظار فرج و دعا براى ظهور
- رعایت ادب در نام بردن امام زمان علیه السلام: در عصر غیبت نباید نام مبارک امام زمان علیه السلام را بر زبان آورد؛ بلکه باید از او با القاب خجسته‌اش یاد کرد؛ همانند حجت، قائم، مهدى و صاحب الامر علیه السلام. روایات و آراى برخی علما در این باره بسیارند. بنابر برخى از آنها به هیچ روى نباید نام آن حضرت (یعنى م، ح، م، د) را بر زبان آورد.
- محبت به حضرت مهدى علیه السلام
- اظهار شوق براى دیدار امام علیه السلام و دعا براى آن و اندوهگین بودن براى فراق آن حضرت. (ملاقات با امام زمان علیه السلام)
- تبلیغ فضائل و مناقب امام علیه السلام
- دعا و صدقه براى سلامتى امام علیه السلام
- انجام اعمال و عبادات مستحبى به نیابت از امام علیه السلام
- تسلیم بودن و بى‌تابى نکردن براى ظهور
- تعیین نکردن وقت ظهور و تکذیب کسانى که وقتى براى آن معین مى‌کنند.
- پیوسته به یاد امام علیه السلام بودن و دلشکستگى هنگام یاد آن حضرت علیه السلام
- خوشحال کردن مؤمنین و یارى رساندن به آنان
- احترام به نزدیکان و منسوبین به امام علیه السلام
- بزرگداشت اماکن منسوب به امام علیه السلام
- عرضه حاجات به امام علیه السلام
- مقدم داشتن خواسته‌هاى امام علیه السلام بر خواسته‌هاى خویش
- توسّل و طلب شفاعت
- دعوت مردم به آن حضرت علیه السلام
- برخاستن هنگام شنیدن نام امام علیه السلام: در روایات است که در مجلسى نزد امام رضا علیه السلام از آن حضرت نام برده شد. امام رضا علیه السلام برخاست و دست بر سر نهاد و فرمود: «اللَّهُمَّ عَجلْ فَرَجَهُ وَ سَهِّلْ مَخْرَجَه».[۱۴]
- درخواست صبر از خداوند در زمان غیبت.[۱۵]
پانویس
- ↑ پور سید آقایی، تاریخ عصر غیبت صغری، ص۱۸۱
- ↑ صدوق، کمال‌الدین، ۱۳۵۹ش، ج۲، ص۵۰۳؛ طبرسی، اعلام الوری، ۱۴۱۷ق، ج۲، ص۲۶۰.
- ↑ کمال الدین و تمام النعمه، ج ۲، ص ۵۱۶
- ↑ سلیمیان، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۳۲۷-۳۲۸
- ↑ رک: نصیری، محمد ، برکات وجودی حضرت ولی عصر (عج) در عصر غیبت، حصون، سال ۱۳۸۶، ش۱۲
- ↑ کمال الدین و تمام النعمه ، ج۱، ص۲۰۷.
- ↑ بحارالانوار، ۵۱/۶۸.
- ↑ تاریخ سیاسى غیبت امام دوازدهم، ۲۲۳.
- ↑ پژوهشکده تحقیقات اسلامی سپاه، فرهنگ شیعه، ص۳۵۳
- ↑ الاحتجاج، طبرسى/ ۲- ۱/ ۴۷۰.
- ↑ کتاب البیع، امام خمینى، ۲/۴۶۶.
- ↑ الاصول من الکافى، ۱/۳۷۷.
- ↑ ر.ک الاصول من الکافى، ۱/۳۳۶ و ۳۳۷؛ امامت و مهدویت، ۲/ ۲۵۹-۱۹۱.
- ↑ منتخب الاثر، ۵۰۶.
- ↑ پژوهشکده تحقیقات اسلامی سپاه، فرهنگ شیعه، ص۴۵۶
منابع
- پژوهشکده تحقیقات اسلامی سپاه، فرهنگ شیعه، قم، زمزم هدایت، ۱۳۸۶ش.
- شیخ صدوق، محمد بن على، کمال الدین و تمام النعمة - تهران، اسلامیه، چاپ دوم، ۱۳۹۵ق.
- سلیمیان، خدامراد، فرهنگ نامه مهدویت، بنیاد فرهنگی حضرت مهدی موعود (عج).
- نصیری، محمد، برکات وجودی حضرت ولی عصر (عج) در عصر غیبت، حصون، سال ۱۳۸۶، ش۱۲.
| اعتقادات شیعه | |
| توحید | توحید ذاتی * توحید صفاتی * توحید افعالی * توحید در عبادت * بداء * اسماء و صفات الهی |
| عدل | قضا و قدر * اختیار * امر بین الامرین |
| نبوت | عصمت پیامبران * خاتمیت * وحی * اعجاز * عدم تحریف قرآن |
| امامت |
باورها: ضرورت وجود امام * عصمت امامان * اهل بیت * چهارده معصوم * ولایت تكوینی * علم غیب امامان * غیبت امام زمان (عج) * انتظار * رجعت * توسل * شفاعت * آخر الزمان پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله * امام علی(ع) * امام حسن(ع) * امام حسین(ع) * امام سجاد(ع) * امام باقر(ع) * امام صادق(ع) * امام کاظم(ع) * امام رضا(ع) * امام جواد(ع) * امام هادی(ع) * امام عسکری(ع) * امام مهدی(عج) |
| معاد | برزخ * معاد جسمانی * حشر * صراط * میزان * بهشت * جهنم |
