موعظه (اسامی و اوصاف قرآن): تفاوت بین نسخه‌ها
(←منابع) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{الگو:منبع الکترونیکی معتبر|ماخذ=پایگاه}} | {{الگو:منبع الکترونیکی معتبر|ماخذ=پایگاه}} | ||
| − | «موعظه» از «وعظ» به معنای پند و اندرز، تذکر و یادآوری سخنی که با خیر و خوبی همراه باشد و موجب | + | «موعظه» از «وعظ» به معنای پند و اندرز، تذکر و یادآوری سخنی که با خیر و خوبی همراه باشد و موجب رقّت و نرمی دل شود و نیز به معنای واداشتن به کاری آمده است که با بیم دادن همراه باشد؛ به عبارت دیگر هر گونه اندرزی که در مخاطب اثر بگذارد و او را از بدی‌ها بترساند یا قلب او را متوجه نیکی‌ها گرداند، وعظ و موعظه نامیده می‌شود. |
| − | «موعظه» یکی از اسامی و صفات قرآن است: {{متن قرآن|«يَا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءتْكُم مَّوْعِظَةٌ مِّن رَّبِّكُمْ»}}؛ ای مردم! اندرزی از سوی پروردگارتان برای شما آمده است.([[سوره یونس]]/57) | + | «موعظه» یکی از اسامی و صفات [[قرآن]] است: {{متن قرآن|«يَا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءتْكُم مَّوْعِظَةٌ مِّن رَّبِّكُمْ»}}؛ ای مردم! اندرزی از سوی پروردگارتان برای شما آمده است.([[سوره یونس]]/57) |
در این آیه و آیات 138 [[سوره آل عمران]]، 34 [[سوره نور]] و 120 [[سوره هود]]، لفظ «موعظه» به‌کار رفته است. | در این آیه و آیات 138 [[سوره آل عمران]]، 34 [[سوره نور]] و 120 [[سوره هود]]، لفظ «موعظه» به‌کار رفته است. | ||
| − | + | قرآن، نصیحت و پندی است برای [[انسان]] و او را از سرکشی و طغیان و تمرد و عصیان بازمی‌دارد و به سوی [[خدا]] و پذیرش [[حق]] مایل می‌سازد و مانند طبیب است که بیمار را از آن‌چه که برایش مضر است نهی می‌کند و هرچه را که برای وی شفابخش است، تجویز می‌کند و همین ویژگی سبب نامگذاری قرآن به «موعظه» است. | |
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | * [http://islamicdoc.org/wiki/index.php/%D9%85%D9%88%D8%B9%D8%B8%D9%87_(%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86) ویکی علوم اسلامی (اصطلاح نامه علوم قرآنی، بخش اسامی و صفات قرآن)] | + | |
| + | *[http://islamicdoc.org/wiki/index.php/%D9%85%D9%88%D8%B9%D8%B8%D9%87_(%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86) ویکی علوم اسلامی (اصطلاح نامه علوم قرآنی، بخش اسامی و صفات قرآن)] | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۱۲:۱۲
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
«موعظه» از «وعظ» به معنای پند و اندرز، تذکر و یادآوری سخنی که با خیر و خوبی همراه باشد و موجب رقّت و نرمی دل شود و نیز به معنای واداشتن به کاری آمده است که با بیم دادن همراه باشد؛ به عبارت دیگر هر گونه اندرزی که در مخاطب اثر بگذارد و او را از بدی‌ها بترساند یا قلب او را متوجه نیکی‌ها گرداند، وعظ و موعظه نامیده می‌شود.
«موعظه» یکی از اسامی و صفات قرآن است: «يَا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءتْكُم مَّوْعِظَةٌ مِّن رَّبِّكُمْ»؛ ای مردم! اندرزی از سوی پروردگارتان برای شما آمده است.(سوره یونس/57)
در این آیه و آیات 138 سوره آل عمران، 34 سوره نور و 120 سوره هود، لفظ «موعظه» به‌کار رفته است.
قرآن، نصیحت و پندی است برای انسان و او را از سرکشی و طغیان و تمرد و عصیان بازمی‌دارد و به سوی خدا و پذیرش حق مایل می‌سازد و مانند طبیب است که بیمار را از آن‌چه که برایش مضر است نهی می‌کند و هرچه را که برای وی شفابخش است، تجویز می‌کند و همین ویژگی سبب نامگذاری قرآن به «موعظه» است.
منابع
