آیه احسان: تفاوت بین نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
Saeed zamani (بحث | مشارکتها) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
(۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده) | |||
سطر ۱: | سطر ۱: | ||
− | آیه 90 [[سوره نحل]] | + | آیه 90 [[سوره نحل]] «آیه احسان» نام گرفته است.<ref> یسألونك فى الدین والحیاة، ج 3، ص 263.</ref> |
− | + | {{قرآن در قاب|ترجمه=به راستی خدا به عدالت و احسان و بخشش به خویشاوندان فرمان میدهد، و از فحشا و منکر و ستم گری نهی می کند. شما را اندرز می دهد تا متذکّر [این حقیقت] شوید [که فرمان های الهی، ضامن سعادت دنیا و آخرت شماست.]|سوره=16|آیه=90}} | |
− | در این | + | در این [[آیه]]، شش اصل مهم (سه اصل مثبت: [[عدل]] و [[احسان]] و دادن خويشاوندان و سه اصل منفى: فحشا و منکر و ستمگری) دیده مى شود. به گفته [[ابن مسعود]]، آیه اى جامع تر از این در [[قرآن]] نیست. |
− | عكرمه نیز نقل مى كند كه حضرت رسول صلى الله علیه | + | همچنین [[عثمان بن مظعون]] مى گوید: از روزى كه [[رسول خدا]] صلی الله علیه وآله این آیه را بر من قرائت كرد، [[اسلام]] در دلم جاى گرفت و پیامبر را دوست مى داشتم.<ref> روض الجنان، ج 12، ص 82-83؛ نهج الحق، علامه حلی، ص 206.</ref> |
+ | |||
+ | عكرمه نیز نقل مى كند كه حضرت رسول صلى الله علیه وآله این آیه را بر [[ولید بن مغیره]] (از دشمنان اسلام) خواند. ولید گفت: باز هم بخوان؛ پیامبر دوباره خواند؛ ولید چنان جذب اين آيه شد كه گفت: به خدا سوگند! در آن حلاوت و تازگى است. بالاى آن میوهدار و زیر آن شاخآور است و این كلام نمىتواند كلام بشر باشد.<ref> روض الجنان، ج 12، ص 82؛ تفسير كبير، فخر رازی.</ref> | ||
+ | ==پانویس== | ||
+ | <references/> | ||
− | |||
− | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
+ | * [[دائرة المعارف قرآن کریم]]، علی خراسانی، ج1، ص366. | ||
+ | |||
+ | ==پیوند== | ||
+ | *[[آیه 90 سوره نحل|مشاهده ترجمه و تفسیر آیه]] | ||
+ | |||
+ | {{قرآن}} | ||
− | |||
[[رده:آیههای با عناوین خاص]] | [[رده:آیههای با عناوین خاص]] | ||
[[رده:آیات سوره نحل]] | [[رده:آیات سوره نحل]] |
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۵۹
آیه 90 سوره نحل «آیه احسان» نام گرفته است.[۱]
در این آیه، شش اصل مهم (سه اصل مثبت: عدل و احسان و دادن خويشاوندان و سه اصل منفى: فحشا و منکر و ستمگری) دیده مى شود. به گفته ابن مسعود، آیه اى جامع تر از این در قرآن نیست.
همچنین عثمان بن مظعون مى گوید: از روزى كه رسول خدا صلی الله علیه وآله این آیه را بر من قرائت كرد، اسلام در دلم جاى گرفت و پیامبر را دوست مى داشتم.[۲]
عكرمه نیز نقل مى كند كه حضرت رسول صلى الله علیه وآله این آیه را بر ولید بن مغیره (از دشمنان اسلام) خواند. ولید گفت: باز هم بخوان؛ پیامبر دوباره خواند؛ ولید چنان جذب اين آيه شد كه گفت: به خدا سوگند! در آن حلاوت و تازگى است. بالاى آن میوهدار و زیر آن شاخآور است و این كلام نمىتواند كلام بشر باشد.[۳]
پانویس
منابع
- دائرة المعارف قرآن کریم، علی خراسانی، ج1، ص366.