مقاله مورد سنجش قرار گرفته است

یهودیان حجاز در صدر اسلام: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(صفحه‌ای جدید حاوی '{{الگو:منبع الکترونیکی معتبر|ماخذ=پایگاه}} {{الگو:نیازمند ویرایش فنی}} مجاورت و ر...' ایجاد کرد)
 
 
(۵ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
 +
{{خوب}}
 
{{الگو:منبع الکترونیکی معتبر|ماخذ=پایگاه}}
 
{{الگو:منبع الکترونیکی معتبر|ماخذ=پایگاه}}
−
{{الگو:نیازمند ویرایش فنی}}
+
مجاورت و رفت و آمدهای مکرر تجاری به کشورهای مختلف از یک سو و پناه‌جویی دیندارانی که از ستم می‌گریختند و سرزمین [[جزیرة العرب]] را مأوای خویش قرار می‌دادند از سوی دیگر، موجب شد که در کنار [[بت پرستی|بت‌پرستی]] که بزرگ‌ترین آیین شبه جزیره به حساب می‌آمد، ادیانی چون [[یهود|یهودیت]]، [[مسیحیت]] و ثنویت و دهریه نیز به سرزمین عرب راه یابد. این ادیان اگرچه رونق چندانی نداشتند، اما از عوامل تأثیرگذار فرهنگی و اجتماعی جامعه عربی به شمار می‌آمدند.
  
−
مجاورت و رفت و آمدهای مکرر تجاری به کشورهای مختلف از یک سو و پناه‌جویی دیندارانی که از ستم می‌گریختند و این سرزمین را مأوای خویش قرار می‌دادند از سوی دیگر، موجب شد که در کنار بت‌پرستی که بزرگ‌ترین دین شبه جزیره به حساب می‌آمد، ادیانی چون یهودیت، مسیحیت و ثنویت و دهریه نیز به سرزمین عرب راه یابد، این ادیان اگرچه رونق چندانی نداشتند؛ اما از عوامل تأثیرگذار فرهنگی و اجتماعی جامعه عربی به شمار می‌آمدند.
+
==ورود یهودیت به جزیرة‌العرب==
−
 
−
== یهودیت ==
 
  
−
درباره ورود اولین گروه یهودی به شبه جزیره، اقوال چندی از سوی مورخین ذکر گردیده که بعضی از آنها بی‌شباهت به افسانه نیست. اقوال کسانی که قائلند ورود یهودیت به جزیرة‌العرب به دوران حضرت موسی(ع) برمی‌گردد و این که ایشان لشکری را برای مقابله با حجازیان، فرستاد و سرانجام این لشکر در یثرب ساکن شدند<ref>. علی، جواد؛ المفصل فی تاریخ العرب، بیروت، دارالعلم للملایین و مکتبة النهضة بغداد، چاپ اول، ج6، ص.517 (به نقل از اغانی ابوالفرج اصفهانی).</ref> و نیز اخبار حضور "داوود نبی(ع)" به همراه سبط "یهودا" در خیبر و هدیه آن به بنی‌اسرائیل<ref>. ابن خلدون؛ تاریخ ابن خلدون، ترجمه عبدالمحمد آیتی، مؤسسه مطالعات فرهنگی، چاپ اول، 1363، ج1، ص332.</ref> بی‌تردید از صحت تاریخی چندانی برخوردار نبوده و معتبر نیستند. بعضی از اخباریون نیز ابتدای ورود یهود به شبه جزیره را، به ایام "بخت‌النصر" مربوط می‌دانند؛<ref>. طبری، تاریخ طبری، ترجمه ابوالقاسم پاینده، تهران، اساطیر، چاپ پنجم، 1375، ج2، ص455؛ مسعودی، علی بن حسین‌؛ مروج الذهب، ‌ترجمه ابوالقاسم پاینده‌، تهران، انتشارت علمی‌ ‌ فرهنگی، ‌چاپ پنجم، ‌1374، ج1، ص53؛ بلعمی، تاریخ‌نامه طبری، تحقیق محمد روشن، تهران، ‌البرز، 1378، چاپ دوم، ج2، ص689؛ تاریخ ابن خلدون، پیشین‌، ج1، ص15.</ref> اینکه بعد از حمله بخت‌النصر به فلسطین، عدة زیادی از یهودیان فرار کرده، در و«ادی‌القری» و «خیبر» و «تیماء» و «یثرب» ساکن شدند، بعید به نظر نمی‌رسد، چرا که این امر به خاطر وحدت جغرافیایی فلسطین و حجاز و نیز دائر بودن راه‌ها‌، کاملاً طبیعی به نظر می‌رسد. از قسمت‌هایی از «تلمود» و «یشناه» نیز چنین بر می‌آید که یهودیان از زمان "بنوکد نصر"(بخت‌النصر) به جزیرة‌العرب گریخته و از عادات و رسوم عرب متأثر گشته‌اند.<ref>. المفصل فی تاریخ العرب، پیشین، ج6، ص474.</ref>
+
درباره ورود اولین گروه [[یهود]] به [[شبه جزیره عربستان]]، اقوال چندی از سوی مورخین ذکر گردیده که بعضی از آنها بی‌شباهت به افسانه نیست. اقوال کسانی که قائلند ورود یهودیت به جزیرة‌العرب به دوران [[حضرت موسی]] علیه السلام برمی‌گردد و این که ایشان لشکری را برای مقابله با اهل [[حجاز]]، فرستاد و سرانجام این لشکر در [[مدینه|یثرب]] ساکن شدند.<ref>علی، جواد؛ المفصل فی تاریخ العرب، بیروت، دارالعلم للملایین و مکتبة النهضة بغداد، چاپ اول، ج6، ص517 (به نقل از الاغانی ابوالفرج اصفهانی).</ref> و نیز اخبار حضور "[[حضرت داوود علیه السلام|داوود نبی]] علیه السلام" به همراه سبط "یهودا" در [[خیبر]] و هدیه آن به [[بنی اسرائیل|بنی‌اسرائیل]]،<ref>ابن خلدون؛ تاریخ ابن خلدون، ترجمه عبدالمحمد آیتی، مؤسسه مطالعات فرهنگی، چاپ اول، 1363، ج1، ص332.</ref> بی‌تردید از صحت تاریخی چندانی برخوردار نبوده و معتبر نیستند.  
  
−
اخبار نقل شده دیگری نیز حاکی از این امر است که با ظهور دولت روم و حمله آنان به عبرانیان، یهودیان بسیاری ناگزیر از سکونت در حجاز شدند. با تسلط "تیتوس" قیصر روم، بر شام و فلسطین و قدس در سال 70 میلادی، هیکل یهود نابود گردید<ref>. تاریخ ابن خلدون، پیشین، ج1، ص156 و 155.</ref> و یهودیان از ورود به قدس منع گردیدند.<ref>. فرخ، عمر؛ تاریخ الجاهلیه، بیروت، دارالعلم للملایین، چاپ اول، 1964، ص48.</ref> بار دیگر نیز در زمان "قیصر هدریان" در سال 132 میلادی، یهودیان تار و مار گردیدند.<ref>. یوسفی غروی، محمدهادی؛ موسوعة التاریخ الاسلامی،‌ قم، ‌مجمع اندیشه اسلامی، 1417، چاپ اول، ‌ج1، ص83.</ref> در نتیجه بسیاری از آنان به حجاز و عده کمی نیز به یمن گریختند.
+
بعضی از اخباریون نیز ابتدای ورود [[یهود]] به شبه جزیره را به ایام "[[بُخْتُ نُصَّر|بخت‌النصر]]" مربوط می‌دانند.<ref>طبری، تاریخ طبری، ترجمه ابوالقاسم پاینده، تهران، اساطیر، چاپ پنجم، 1375، ج2، ص455؛ مسعودی، مروج الذهب، ‌ترجمه ابوالقاسم پاینده‌، تهران، انتشارت علمی‌ ‌ فرهنگی، ‌چاپ پنجم، ‌1374، ج1، ص53؛ تاریخ ابن خلدون، پیشین‌، ج1، ص15.</ref> این که بعد از حمله بخت‌النصر به [[فلسطین]]، عده زیادی از یهودیان فرار کرده، در «[[وادی القری]]» و «خیبر» و «تیماء» و «یثرب» ساکن شدند، بعید به نظر نمی‌رسد، چرا که این امر به خاطر وحدت جغرافیایی فلسطین و [[حجاز]] و نیز دائر بودن راه‌ها‌، کاملاً طبیعی به نظر می‌رسد. از قسمت‌هایی از «[[تلمود]]» و «یشناه» نیز چنین برمی‌آید که یهودیان از زمان "بنوکد نصر"(بخت‌النصر) به جزیرة‌العرب گریخته و از عادات و رسوم عرب متأثر گشته‌اند.<ref>المفصل فی تاریخ العرب، پیشین، ج6، ص474.</ref>
  
−
== یهودیان یمن ==
+
اخبار نقل شده دیگری نیز حاکی از این امر است که با ظهور دولت روم و حمله آنان به عبرانیان، یهودیان بسیاری ناگزیر از سکونت در حجاز شدند. با تسلط "تیتوس" قیصر روم، بر [[شام]] و فلسطین و [[بیت المقدس|قدس]] در سال 70 میلادی، [[هیکل]] یهود نابود گردید<ref>تاریخ ابن خلدون، پیشین، ج1، ص156 و 155.</ref> و یهودیان از ورود به قدس منع گردیدند.<ref>فرخ، عمر؛ تاریخ الجاهلیه، بیروت، دارالعلم للملایین، چاپ اول، 1964، ص48.</ref> بار دیگر نیز در زمان "قیصر هادریان" در سال 132 میلادی، یهودیان تار و مار گردیدند.<ref>یوسفی غروی، محمدهادی؛ موسوعة التاریخ الاسلامی،‌ قم، ‌مجمع اندیشه اسلامی، 1417، چاپ اول، ‌ج1، ص83.</ref> در نتیجه بسیاری از آنان به [[یمن]] و عده ای نیز به [[حجاز]] رفتند.
  
−
از یهودیان یمن و اخبارشان خبر چندانی به دست ما نرسیده‌است؛ عده‌ای از مورخین ورود اولین گروه از یهودیان به یمن را همپای ورود یهودیان به منطقه حجاز می‌دانند؛<ref>. عربی، حسین علی؛ تاریخ تحقیقی اسلام،‌ قم، مؤسسه امام خمینی، 1383، چاپ چهارم،‌ ج1، ص83.</ref> عده‌ای هم انتشار یهودیگری در یمن را از زمان "تبع ابی‌کرب" دانسته‌اند<ref>. تاریخ طبری، پیشین، ج5، ص652؛ ابن هشام، السیرة النبویه‌، ترجمه هاشم محلاتی، تهران، انتشارات کتابچی، ‌1375، ج1، ص13؛ ابن اسحاق، سیرة ابن اسحاق،‌ قم، دفتر مطالعات تاریخ و معارف، چاپ اول، ص52.</ref> و اینکه بر اثر ظلم و ستم یهودیان یثرب به اوس و خزرج، "مالک بن عجلان خزرجی" ‌تبع را از ستم یهودیان بر خویشتن آگاه نمود. او به یثرب لشکر کشید و عده زیادی از یهودیان را کشت و یکی از فرزندان خود را در آنجا باقی گذاشت؛ تا اخبار آنها را به وی گزارش کند؛ اما یهودیان او را کشتند و موجبات حمله مجدد تبع را پدید آوردند، ‌تبع قصد ویرانی یثرب را کرد؛ اما دو تن از احبار یهود یثرب، به نام‌های "کعب" و "اسد" که از جمله راسخان در علم بودند، او را از این کار برحذر داشتند. آنان او را از عذاب آسمانی بیم داده و این شهر را مأمن و هجرت‌گاه پیامبر آخرالزمان(ص) معرفی کردند.<ref>. همان و تاریخ یعقوبی، پیشین، ص241.</ref> از این‌رو تبع از خواسته‌اش برگشت و به یهودیت تمایل یافته، این دو کاهن را به همراه خود به یمن برد.<ref>. همان.</ref> در جریان مباهله‌ای که بین این دو عالم یهودی و بت‌پرستان یمنی به وقوع پیوست کاهنان به پیروزی رسیده، بسیاری از حمیریان به یهودیت گرویدند.<ref>. سیرة ابن اسحاق، پیشین، ص55.</ref>
+
===یهودیان یمن===
  
−
یهودیان به جهت آزادی کاملشان در یمن، توجه گروهی از ساکنین یمن را به خود جلب کردند، به طوری که بسیاری از «بنی‌ حارث بن کعب» و عده‌ای از «غسان» و «جذام» به جهت مجاورت با یهودیان، به آیین یهود درآمدند؛<ref>. تاریخ یعقوبی، پیشین، ص336.</ref> اما یهودیان به جهت افکار خاص یهودی‌گریشان هرگز آنان را به خود ملحق نکردند و آنان را در جامعه خود جای ندادند، بلکه آنان را «سامریون» می‌نامیدند.<ref>. صابری، حسین؛ خاتم پیامبران، مشهد، بنیاد پژوهش‌های اسلامی‌، 1380، چاپ سوم، ‌ج1، ص83.</ref>
+
از یهودیان [[یمن]] و اخبارشان خبر چندانی بدست ما نرسیده‌است؛ عده‌ای از مورخین ورود اولین گروه از یهودیان به یمن را همپای ورود یهودیان به منطقه حجاز می‌دانند؛<ref>عربی، حسین علی؛ تاریخ تحقیقی اسلام،‌ قم، مؤسسه امام خمینی، 1383، چاپ چهارم،‌ ج1، ص83.</ref> عده‌ای هم انتشار یهودیگری در یمن را از زمان "تُبّع ابی‌کرب" دانسته‌اند.<ref>تاریخ طبری، پیشین، ج5، ص652؛ ابن هشام، السیرة النبویه‌، ترجمه هاشم محلاتی، تهران، انتشارات کتابچی، ‌1375، ج1، ص13؛ ابن اسحاق، سیرة ابن اسحاق،‌ قم، دفتر مطالعات تاریخ و معارف، چاپ اول، ص52.</ref>
  
−
متقن‌ترین اخبار یهود یمن که به دست ما رسیده جریان «واقعه اخدود» در اواخر قرن ششم میلادی است. در این زمان یهودیان یمن با تأثیرگذاری بر "ذی‌نؤاس" پادشان یمن، او را به کشتار مسیحیان نجران برانگیختند.<ref>. دینوری، اخبار الطوال، تهران، نشر نی، ترجمه محمود مهدوی دامغانی، ابن‌قتیبه، المعارف، ‌تحقیق ثروت عکاشه، قاهره، الهیئة المصریه العامه، چاپ دوم، 1992، ص637.</ref> در پی این واقعه، ‌نصارای حبشه به انتقام خون هم‌کیشان خود پرداخته، به فرماندهی "اریاط بن اصمحه" حکومت ذونؤاس را در هم شکستند. بعد از مرگ اریاط، حکومت "ابرهه" فرار بسیاری از یهودیان یمن و پراکنده شدنشان را در نقاط مختلف، در پی‌ داشت. یهودیانی هم در آنجا باقی ماندند تا اینکه اسلام آنجا را فرا گرفت. پس بسیاری از آنان از جمله "کعب‌الاحبار" و "وهب بن منبه" به اسلام گرویدند.<ref>. عربی، حسین علی؛ تاریخ تحقیقی اسلامی، قم‌، مؤسسه امام خمینی، 1383، چاپ چهارم، ج1، ص117.</ref>
+
و این که بر اثر ظلم و ستم یهودیان [[یثرب]] به [[اوس]] و [[خزرج]]، مالک بن عجلان خزرجی ‌"[[قوم تبع|تُبّع]]" را از ستم یهودیان بر خویشتن آگاه نمود. او به یثرب لشکر کشید و عده زیادی از یهودیان را کشت و یکی از فرزندان خود را در آنجا باقی گذاشت تا اخبار آنها را به وی گزارش کند؛ اما یهودیان او را کشتند و موجبات حمله مجدد تبّع را پدید آوردند، ‌تبّع قصد ویرانی یثرب را کرد؛ اما دو تن از [[احبار]] یهود یثرب، به نام‌های "کعب" و "اسد" که از جمله راسخان در علم بودند، او را از این کار برحذر داشتند. آنان او را از عذاب آسمانی بیم داده و این شهر را مأمن و هجرت‌گاه پیامبر [[آخرالزمان]] ([[پیامبر اسلام]]) معرفی کردند.<ref>همان و تاریخ یعقوبی، پیشین، ص241.</ref> از این‌رو تبّع از خواسته‌اش برگشت و به یهودیت تمایل یافته، این دو کاهن را به همراه خود به یمن برد.<ref>همان.</ref> در جریان مباهله‌ای که بین این دو عالم یهودی و بت‌پرستان یمنی به وقوع پیوست، کاهنان به پیروزی رسیده و بسیاری از حمیریان به یهودیت گرویدند.<ref>سیره ابن اسحاق، پیشین، ص55.</ref>
−
 
−
== یهودیان حجاز ==
 
  
−
یثرب از اولین سکونت گاه‌های یهود در جزیرة‌العرب به شمار می‌آید و مهمترین قبایل یهود که شامل بنی‌نضیر، بنی‌قنیقاع، بنی‌تهدل، بنی‌زعورا، بنی‌ثعلبه‌، بنی‌محمر، ‌بنی‌عکرمه و بنی‌زید می‌شدند، در این شهر ساکن بودند.<ref>. ابن اثیر، عزالدین علی؛ الکامل فی التاریخ، ترجمه ابوالقاسم حالت و عباس خلیلی، تهران، مؤسسه مطبوعایت علمی، 1371، ج6، ص226.</ref> بعضی از این قبایل یهودی، ‌از قبایل اصیل یهودی به شمار می‌آمدند که از زمان "تیتوس" و "هدریان" و ما قبل آنها به این منطقه آمده بودند. آنان از قدمای یهود بوده که نسبتشان به «کاهنین»(کاهن فرزند هارون) و «اسباط عشره» بر می‌گشت.<ref>. تاریخ ابن خلدون، پیشین، ج1، ص333.</ref>
+
یهودیان به جهت آزادی کاملشان در یمن، توجه گروهی از ساکنین یمن را به خود جلب کردند، به طوری که بسیاری از «بنی‌ حارث بن کعب» و عده‌ای از «غسان» و «جذام» به جهت مجاورت با یهودیان به آیین یهود درآمدند؛<ref>تاریخ یعقوبی، پیشین، ص336.</ref> اما یهودیان به جهت افکار خاص یهودی‌گریشان هرگز آنان را به خود ملحق نکردند و آنان را در جامعه خود جای ندادند، بلکه آنان را «سامریون» می‌نامیدند.<ref>صابری، حسین؛ خاتم پیامبران، مشهد، بنیاد پژوهش‌های اسلامی‌، 1380، چاپ سوم، ‌ج1، ص83.</ref>
  
−
بعد از سیل ارم و کوچ اوس و خزرج و أزد به یثرب، ‌یهود طبق عهدی که با آنان بسته بود، با آنها به زندگی پرداخت؛ اما بعد پیمان شکسته و به جهت کمی نفرات، اوس و خزرج در دستشان زبون و خار بودند.<ref>. الکامل، پیشین، ص226.</ref> به طوری که مردی یهودی به منزل یک اوسی یا خزرجی یا ازدی وارد می‌شد و او نمی‌توانست مانع تجاوز او به اموال و ناموسش گردد.<ref>. تاریخ طبری، پیشین، ص249.</ref> تا اینکه "مالک بن عجلان" نزد "تبع ابی‌کرب" رفته و او را از غلبه یهود بر خویش آگاه نمود. او هم به یثرب حمله برد و سیادت یهود بر عرب را در هم شکست. گفته شده که مالک بن عجلان، از "ابوجبلة غسانی" امیر غسانی، یاری طلبیده و به مدد نیرنگ او، مالک عده‌ای از سران یهود را به بهانه صلح به شام دعوت کرد، سپس از این فرصت استفاده کرده همه را از دم تیغ گذراند.<ref>. تاریخ ابن خلدون، پیشین‌، ج1، ص334.</ref> از آن پس یهود،‌ متعرض اوس و خزرج نشدند و زمام امور یثرب به دست اوس و خزرج افتاد<ref>. تاریخ یعقوبی، پیشین، ص249.</ref> و یهودیان دژنشینی اختیار کردند. آنان در منطقه‌ای که از یثرب تا خیبر و تا تیماء کشیده می‌شد، ساکن شدند و به جهت فراوانی آب این منطقه، کشاورزی را پیشه‌ی خود ساختند و در کنار آن به تجارت نیز می‌پرداختند. آنان به تجارت خشکبار و آب‌جو و مشروبات شهره بودند<ref>. ولفنسون، اسرائیل؛ تاریخ الیهود فی بلاد العرب فی الجاهلیه و صدر الاسلام، مصر، مطبعه اعتماد، 1927، ص158؛ المفصل فی تاریخ العرب، پیشین، ص536.</ref> و در تربیت حیوانات و طیور و نیز صید ماهی در سواحل دریای سرخ نیز تبحر داشتند.<ref>. المفصل فی تاریخ العرب، پیشین، ص536.</ref> آهنگری و زرگری و نساجی نیز از صنایع معروفشان بود.<ref>. السیرة النبویه، پیشین، ج2، ص75.</ref>
+
متقن‌ترین اخبار یهود یمن که بدست ما رسیده، جریان «واقعه [[اصحاب اخدود|اخدود]]» در اواخر قرن ششم میلادی است. در این زمان یهودیان یمن با تأثیرگذاری بر "ذونواس" پادشان یمن، او را به کشتار مسیحیان [[نجران]] برانگیختند.<ref>دینوری، اخبار الطوال، تهران، نشر نی، ترجمه محمود مهدوی دامغانی، ابن‌قتیبه، المعارف، ‌تحقیق ثروت عکاشه، قاهره، الهیئة المصریه العامه، چاپ دوم، 1992، ص637.</ref> در پی این واقعه، ‌نصارای [[حبشه]] به انتقام خون هم‌کیشان خود پرداخته، به فرماندهی "اریاط بن اصمحه" حکومت ذونؤاس را در هم شکستند. بعد از مرگ اریاط، حکومت "[[ابرهه]]" فرار بسیاری از یهودیان یمن و پراکنده شدنشان را در نقاط مختلف در پی‌ داشت. یهودیانی هم در آنجا باقی ماندند تا این که [[اسلام]] آنجا را فراگرفت. پس بسیاری از آنان از جمله "[[کعب الاحبار]]" و "وهب بن منبه" به اسلام گرویدند.<ref>عربی، حسین علی؛ تاریخ تحقیقی اسلامی، قم‌، مؤسسه امام خمینی، 1383، چاپ چهارم، ج1، ص117.</ref>
−
 
−
== یهودیان سایر نقاط حجاز ==
 
  
−
از مواضع دیگر یهود در حجاز، «مقنا» و «ایله» بود که یهودیانی چون «بنوجنبه»، «مقنا‌«، «بنوغار» یا «بنوعریض» در آن ساکن بودند.<ref>. المفصل فی تاریخ العرب، ‌پیشین، ص530.</ref> بعد از شکل‌گیری حکومت اسلامی در مدینه، پیامبر(ص) با ارسال نامه‌ای از آنان خواستند که یا اسلام بیاورند و یا جزیه بدهند. آنها هم به پرداخت جزیه راضی شدند.<ref>. ابن سعد، طبقات الکبری، تحقیق محمد عبدالقادر عطا، ‌بیروت، دارالکتب العلملیه، چاپ اول، 1990، ج1، ص212.</ref>
+
===یهودیان حجاز===
  
−
در تیماء و یمامه و عرض نیز تعدادی یهودی ساکن بودند، تجارشان در مکه و دیگر نقاط عربستان تجارت می‌کردند و مال با ربای زیاد قرض می‌دادند.<ref>. المفصل فی تاریخ العرب، پیشین، ص529.</ref> وادی‌القری نیز از مواضع مهم یهود به شمار می‌آمد. آنان با اعراب معاهده بسته بودند و در سال هفتم هجرت با حضرت جنگیدند.<ref>. همان، ص525.</ref>
+
[[یثرب]] از اولین سکونت گاه‌های [[یهود]] در [[حجاز]] به شمار می‌آید و مهمترین قبایل یهود که شامل [[بنی نضیر]]، [[قينقاع|بنی‌ قینقاع]]، [[بنی قریظه]]، بنی‌زعورا، بنی‌ثعلبه‌، بنی‌محمر، ‌بنی‌عکرمه و بنی‌زید می‌شدند، در این شهر ساکن بودند.<ref>ابن اثیر، عزالدین؛ الکامل فی التاریخ، ترجمه ابوالقاسم حالت و عباس خلیلی، تهران، مؤسسه مطبوعایت علمی، 1371، ج6، ص226.</ref> بعضی از این قبایل یهودی ‌از قبایل اصیل یهودی به شمار می‌آمدند که از زمان "تیتوس" و "هادریان" و ماقبل آنها به این منطقه آمده بودند. آنان از قدمای یهود بوده که نسبتشان به «کاهنین» (کاهن فرزند هارون) و «اسباط عشره» برمی‌گشت.<ref>تاریخ ابن خلدون، پیشین، ج1، ص333.</ref>
  
−
عده‌ای از مطرودین یهود از یمن و یثرب، در طائف به سر می‌بردند و در آن به تجارت می‌پرداختند. آنان نیز با قبول صلح پذیرفتند که به پیامبر(ص) جزیه بپردازند. <ref>. بلاذری، احمد بن یحیی؛ فتوح البلدان، ‌ترجمه محمد توکلی، ‌تهران، نشر نقده، چاپ اول، 1337، ص84.</ref>
+
بعد از سیل [[ارم]] و کوچ [[اوس و خزرج]] و أزد به یثرب، ‌یهود طبق عهدی که با آنان بسته بود، با آنها به زندگی پرداخت؛ اما بعد پیمان شکسته و به جهت کمی نفرات، اوس و خزرج در دستشان زبون و خوار بودند.<ref>الکامل، پیشین، ص226.</ref> به طوری که مردی یهودی به منزل یک اوسی یا خزرجی یا ازدی وارد می‌شد و او نمی‌توانست مانع تجاوز او به اموال و ناموسش گردد.<ref>تاریخ طبری، پیشین، ص249.</ref> تا این که -چنانکه گفته شد- "مالک بن عجلان" نزد "[[قوم تبع|تبّع]] ابی‌‌کرب" رفته و او را از غلبه یهود بر خویش آگاه نمود. او هم به یثرب حمله برد و سیادت یهود بر عرب را در هم شکست. گفته شده که مالک بن عجلان، از "ابوجبلة غسانی" امیر غسانی، یاری طلبیده و به مدد نیرنگ او، مالک عده‌ای از سران یهود را به بهانه صلح به [[شام]] دعوت کرد، سپس از این فرصت استفاده کرده همه را از دم تیغ گذراند.<ref>تاریخ ابن خلدون، پیشین‌، ج1، ص334.</ref>
  
−
== حیات سیاسی اجتماعی یهودیان ==
+
از آن پس یهود،‌ متعرض اوس و خزرج نشدند و زمام امور یثرب بدست اوس و خزرج افتاد.<ref>تاریخ یعقوبی، پیشین، ص249.</ref> و یهودیان دژنشینی اختیار کردند. آنان در منطقه‌ای که از یثرب تا خیبر و تا تیماء کشیده می‌شد، ساکن شدند و به جهت فراوانی آب این منطقه، کشاورزی را پیشه‌ی خود ساختند و در کنار آن به تجارت نیز می‌پرداختند. آنان به تجارت خشکبار و آب‌جو و مشروبات شهره بودند<ref>ولفنسون، اسرائیل؛ تاریخ الیهود فی بلاد العرب فی الجاهلیه و صدرالاسلام، مصر، مطبعه اعتماد، 1927، ص158؛ المفصل فی تاریخ العرب، پیشین، ص536.</ref> و در تربیت حیوانات و طیور و نیز صید ماهی در سواحل دریای سرخ نیز تبحر داشتند.<ref>المفصل فی تاریخ العرب، پیشین، ص536.</ref> آهنگری و زرگری و نساجی نیز از صنایع معروفشان بود.<ref>السیرة النبویه، پیشین، ج2، ص75.</ref>
  
−
در حیات اجتماعی و سیاسی یهودیان با اعراب جاهلی، غیر از دین، اختلاف چندانی به چشم نمی‌خورد. آنها در اکثر امور همچون اعراب جاهلی بودند و این، شاید به جهت تأثیر اعرابی بوده که یهودی شده بودند.<ref>. المفصل فی تاریخ الفرب، پیشین، ص532.</ref> یهودیان از اعراب زن می‌گرفتند و به آنها زن می‌دادند، ‌لباسشان را به تن می‌کردند و حتی به رسم اعراب جاهلی، وارد جنگ‌های جاهلی نیز می‌شدند و خون هم‌کیشان خود را به زمین می‌ریختند.<ref>. ابن هشام، السیره النبویه، تحقیق مصطفی السقا و ابراهیم الأبیاری، بیروت، دارالمعرفه، ج1، ص540.</ref> مغرور بودن به اصالت نژادی و آرزوی حکومت بر مردم، آنان را دائماً به تفرقه افکنی بین رؤسای قبایل و دشمن‌ ساختن آنها وا می‌داشت، چراکه اتحاد اعراب را خطری جدی برای خود می‌پنداشتند.<ref>. المفصل فی تاریخ العرب، پیشین، ص516.</ref> مبالغه در مفاسد و کارهای زشت و نیز پیمان شکنی و ضایع ساختن حقوق مردم از مشخصات اصلی دیگرشان بر شمرده می‌شد.<ref>. بیهقی، احمد بن حسین؛ دلائل النبوه، ترجمه محمود مهدوی دامغانی، تهران، علمی  فرهنگی، 1361، ج1، ص37.</ref>
+
از مواضع دیگر یهود در حجاز، «مقنا» و «[[ایله]]» بود که یهودیانی چون «بنوجنبه»، «مقنا‌»، «بنوغار» یا «بنوعریض» در آن ساکن بودند.<ref>المفصل فی تاریخ العرب، ‌پیشین، ص530.</ref> بعد از شکل‌گیری حکومت اسلامی در [[مدینه]]، [[پیامبر اسلام|پیامبر]] صلی الله علیه وآله با ارسال نامه‌ای از آنان خواستند که یا [[اسلام]] بیاورند و یا [[جزیه]] بدهند. آنها هم به پرداخت جزیه راضی شدند.<ref>ابن سعد، طبقات الکبری، تحقیق محمد عبدالقادر عطا، ‌بیروت، دارالکتب العلملیه، چاپ اول، 1990، ج1، ص212.</ref>
  
−
== یهودیان در عصر ظهور پیامبر اکرم(ص) ==
+
در تیماء و [[یمامه]] و عرض نیز تعدادی یهودی ساکن بودند، تجارشان در [[مکه]] و دیگر نقاط عربستان تجارت می‌کردند و مال با [[ربا|ربای]] زیاد قرض می‌دادند.<ref>المفصل فی تاریخ العرب، پیشین، ص529.</ref> [[وادی القری]] نیز از مواضع مهم یهود به شمار می‌آمد. آنان با اعراب معاهده بسته بودند و در سال هفتم هجرت با حضرت رسول جنگیدند.<ref>همان، ص525.</ref>
  
−
یهودیان قبل از ظهور پیامبر(ص) پیوسته، از ظهور پیامبر(ص) خبر می‌دادند و اخبار حضرت را پیوسته در مکه دنبال می‌کردند؛<ref>. همدانی، اسحاق بن محمد؛ سیرت رسول الله، تحقیق اصغر مهدوی، تهران، خوارزمی، چاپ سوم، 1377، ج1، ص253.</ref> اما با ظهور پیامبر(ص) راه عداوت و دشمنی در پیش گرفتند. دلایل بسیاری برای این دشمنی برشمرده‌اند که از جمله می‌توان به این موارد اشاره کرد:«یهودیان به اصالت نژادی خود همیشه مغرور بوده‌اند و می‌خواسته‌اند به همه مردم خاصه فقرا و ضعفا حکومت نمایند، تصور باطلی داشته‌اند که دین آسمانی فقط دین ایشان است و هیچ کس غیر از ایشان، حقی در رسالت و پیامبری ندارد؛ نسبت به اعراب از این لحاظ که بر ایشان همیشه چیره بوده‌اند، کینه و عداوت کورکورانه و تقلیدی دارند، شیفتگی ناپسندشان به امور مادی و حرص زشت ایشان بر زندگی و لوازم آن، مبالغه آنها در مفاسد و کارهای زشت و احساس آنها به اینکه نبوت مردی از عرب چیرگی و سلطه‌شان را از میان بر خواهد داشت و به سود‌های کلانشان از بازرگانی نا‌مشروع و ربا خاتمه خواهد داد، با پیامبر(ص) و مسلمانان عداوت شدیدی ابزار می‌کردند. به علاوه، آنان مردمی بودند که تقوی نداشتند، سنگ‌دلی و بی‌رحمی و ارتکاب به گناه در همه کارهایشان به چشم می‌خورد. از این‌رو دشمنیشان نسبت به پیامبر و مسلمانان عرب و عموم بشریت زیاد بود.»<ref>. دلائل النبوه، پیشین، ص37.</ref> چنانکه حضرت(ص) و اصحابش از بدو ورود به مدینه پیوسته مورد هجو و دشنام یهودیان قرار داشته، ‌از تحریض دشمنان اسلام از سوی یهودیان، ایمن نبودند.<ref>. تاریخ طبری، پیشین، ج3، ص1003؛ سیرت رسول خدا، پیشین، ج2، ص632.</ref> تا اینکه سرانجام قبایل یهود، یکی پس از دیگری‌، مغلوب سپاه اسلام شدند، ‌بسیاریشان کشته و بسیاری هم به سرزمین‌های دیگر کوچ کردند.
+
عده‌ای از مطرودین یهود از یمن و یثرب، در [[طائف]] بسر می‌بردند و در آن به تجارت می‌پرداختند. آنان نیز با قبول صلح پذیرفتند که به پیامبر صلی الله علیه وآله جزیه بپردازند.<ref>بلاذری، احمد بن یحیی؛ فتوح البلدان، ‌ترجمه محمد توکلی، ‌تهران، نشر نقده، چاپ اول، 1337، ص84.</ref>
  
 +
==حیات سیاسی اجتماعی یهودیان==
 +
 +
در حیات اجتماعی و سیاسی یهودیان با اعراب [[جاهلیت|جاهلی]]، غیر از [[دین]]، اختلاف چندانی به چشم نمی‌خورد. آنها در اکثر امور همچون اعراب جاهلی بودند و این شاید به جهت تأثیر اعرابی بوده که یهودی شده بودند.<ref>المفصل فی تاریخ الفرب، پیشین، ص532.</ref>
 +
 +
یهودیان از اعراب زن می‌گرفتند و به آنها زن می‌دادند، ‌لباسشان را به تن می‌کردند و حتی به رسم اعراب جاهلی، وارد جنگ‌های جاهلی نیز می‌شدند و خون هم‌کیشان خود را به زمین می‌ریختند.<ref>ابن هشام، السیره النبویه، تحقیق مصطفی السقا و ابراهیم الأبیاری، بیروت، دارالمعرفه، ج1، ص540.</ref> مغرور بودن به اصالت نژادی و آرزوی حکومت بر مردم، آنان را دائماً به تفرقه افکنی بین رؤسای قبایل و دشمن‌ ساختن آنها وا می‌داشت، چرا که اتحاد اعراب را خطری جدی برای خود می‌پنداشتند.<ref>المفصل فی تاریخ العرب، پیشین، ص516.</ref> مبالغه در مفاسد و کارهای زشت و نیز [[پیمان شکنی]] و ضایع ساختن حقوق مردم از مشخصات اصلی دیگرشان برشمرده می‌شد.<ref>بیهقی، احمد بن حسین؛ دلائل النبوه، ترجمه محمود مهدوی دامغانی، تهران، علمی فرهنگی، 1361، ج1، ص37.</ref>
 +
 +
===یهودیان در عصر ظهور پیامبر اسلام===
 +
 +
یهودیان قبل از ظهور [[پیامبر اسلام]] صلی الله علیه وآله، پیوسته از ظهور آن حضرت خبر می‌دادند و اخبار  او را پیوسته در [[مکه]] دنبال می‌کردند.<ref>همدانی، اسحاق بن محمد؛ سیرت رسول الله، تحقیق اصغر مهدوی، تهران، خوارزمی، چاپ سوم، 1377، ج1، ص253.</ref> اما با ظهور پیامبر صلی الله علیه وآله، راه عداوت و دشمنی در پیش گرفتند. دلایل بسیاری برای این دشمنی برشمرده‌اند که از جمله می‌توان به این موارد اشاره کرد: «یهودیان به اصالت نژادی خود همیشه مغرور بوده‌اند و می‌خواسته‌اند به همه مردم خاصه فقرا و ضعفا حکومت نمایند؛ تصور باطلی داشته‌اند که [[دین]] آسمانی فقط دین ایشان است و هیچ کس غیر از ایشان، حقی در [[رسالت]] و پیامبری ندارد؛ نسبت به اعراب از این لحاظ که برایشان همیشه چیره بوده‌اند، کینه و عداوت کورکورانه و تقلیدی دارند؛ شیفتگی ناپسندشان به امور مادی و [[حرص]] زشت ایشان بر زندگی و لوازم آن؛ مبالغه آنها در مفاسد و کارهای زشت و احساس آنها به این که نبوت مردی از عرب چیرگی و سلطه‌شان را از میان بر خواهد داشت و به سود‌های کلانشان از بازرگانی نا‌مشروع و [[ربا خواری|ربا]] خاتمه خواهد داد، با پیامبر صلی الله علیه وآله و مسلمانان عداوت شدیدی ابزار می‌کردند.
 +
 +
به علاوه، آنان مردمی بودند که [[تقوا|تقوی]] نداشتند، سنگ‌دلی و بی‌رحمی و ارتکاب به [[گناه]] در همه کارهایشان به چشم می‌خورد. از این‌ رو دشمنیشان نسبت به پیامبر و مسلمانان عرب و عموم بشریت زیاد بود.<ref>دلائل النبوه، پیشین، ص37.</ref> چنانکه حضرت و اصحابش از بدو ورود به [[مدینه]] پیوسته مورد هجو و دشنام یهودیان قرار داشته، ‌از تحریض دشمنان اسلام از سوی یهودیان، ایمن نبودند.<ref>تاریخ طبری، پیشین، ج3، ص1003؛ سیرت رسول خدا، پیشین، ج2، ص632.</ref> تا این که سرانجام قبایل یهود، یکی پس از دیگری‌، مغلوب سپاه اسلام شدند. ‌بسیاریشان کشته و بسیاری هم به سرزمین‌های دیگر کوچ کردند.
 
==پانویس==  
 
==پانویس==  
 
{{پانویس}}  
 
{{پانویس}}  
−
== منابع ==
+
==منابع==
−
[http://www.pajoohe.com/fa/index.php?Page=definition&UID=35588 یهودیت، سید علی اکبر حسینی، سایت پژوهشکده باقرالعلوم علیه السلام (بخش فرهنگ علوم انسانی و اسلامی)]، تاریخ بازیابی: 26 فروردین 1392.
+
*[http://www.pajoohe.ir "یهودیت"، سید علی‌اکبر حسینی، دانشنامه پژوهه]، تاریخ بازیابی: 26 فروردین 1392.
−
 
+
[[رده:تاریخ اسلام]]
 
[[رده:یهودیت]]
 
[[رده:یهودیت]]
 +
[[رده: مقاله های مرتبط به دانشنامه]]
 +
{{سنجش کیفی
 +
|سنجش=شده
 +
|شناسه= خوب
 +
|عنوان بندی مناسب= خوب
 +
|کفایت منابع و پی نوشت ها= خوب
 +
|رعایت سطح مخاطب عام= خوب
 +
|رعایت ادبیات دانشنامه ای= خوب
 +
|جامعیت= خوب
 +
|رعایت اختصار= خوب
 +
|سیر منطقی= خوب
 +
|کیفیت پژوهش= خوب
 +
|رده= دارد
 +
}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۸ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۶:۳۲

Confirm3.jpg


این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.

Icon-computer.png
محتوای فعلی مقاله یکی از پایگاه های معتبر متناسب با عنوان است.

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

مجاورت و رفت و آمدهای مکرر تجاری به کشورهای مختلف از یک سو و پناه‌جویی دیندارانی که از ستم می‌گریختند و سرزمین جزیرة العرب را مأوای خویش قرار می‌دادند از سوی دیگر، موجب شد که در کنار بت‌پرستی که بزرگ‌ترین آیین شبه جزیره به حساب می‌آمد، ادیانی چون یهودیت، مسیحیت و ثنویت و دهریه نیز به سرزمین عرب راه یابد. این ادیان اگرچه رونق چندانی نداشتند، اما از عوامل تأثیرگذار فرهنگی و اجتماعی جامعه عربی به شمار می‌آمدند.

ورود یهودیت به جزیرة‌العرب

درباره ورود اولین گروه یهود به شبه جزیره عربستان، اقوال چندی از سوی مورخین ذکر گردیده که بعضی از آنها بی‌شباهت به افسانه نیست. اقوال کسانی که قائلند ورود یهودیت به جزیرة‌العرب به دوران حضرت موسی علیه السلام برمی‌گردد و این که ایشان لشکری را برای مقابله با اهل حجاز، فرستاد و سرانجام این لشکر در یثرب ساکن شدند.[۱] و نیز اخبار حضور "داوود نبی علیه السلام" به همراه سبط "یهودا" در خیبر و هدیه آن به بنی‌اسرائیل،[۲] بی‌تردید از صحت تاریخی چندانی برخوردار نبوده و معتبر نیستند.

بعضی از اخباریون نیز ابتدای ورود یهود به شبه جزیره را به ایام "بخت‌النصر" مربوط می‌دانند.[۳] این که بعد از حمله بخت‌النصر به فلسطین، عده زیادی از یهودیان فرار کرده، در «وادی القری» و «خیبر» و «تیماء» و «یثرب» ساکن شدند، بعید به نظر نمی‌رسد، چرا که این امر به خاطر وحدت جغرافیایی فلسطین و حجاز و نیز دائر بودن راه‌ها‌، کاملاً طبیعی به نظر می‌رسد. از قسمت‌هایی از «تلمود» و «یشناه» نیز چنین برمی‌آید که یهودیان از زمان "بنوکد نصر"(بخت‌النصر) به جزیرة‌العرب گریخته و از عادات و رسوم عرب متأثر گشته‌اند.[۴]

اخبار نقل شده دیگری نیز حاکی از این امر است که با ظهور دولت روم و حمله آنان به عبرانیان، یهودیان بسیاری ناگزیر از سکونت در حجاز شدند. با تسلط "تیتوس" قیصر روم، بر شام و فلسطین و قدس در سال 70 میلادی، هیکل یهود نابود گردید[۵] و یهودیان از ورود به قدس منع گردیدند.[۶] بار دیگر نیز در زمان "قیصر هادریان" در سال 132 میلادی، یهودیان تار و مار گردیدند.[۷] در نتیجه بسیاری از آنان به یمن و عده ای نیز به حجاز رفتند.

یهودیان یمن

از یهودیان یمن و اخبارشان خبر چندانی بدست ما نرسیده‌است؛ عده‌ای از مورخین ورود اولین گروه از یهودیان به یمن را همپای ورود یهودیان به منطقه حجاز می‌دانند؛[۸] عده‌ای هم انتشار یهودیگری در یمن را از زمان "تُبّع ابی‌کرب" دانسته‌اند.[۹]

و این که بر اثر ظلم و ستم یهودیان یثرب به اوس و خزرج، مالک بن عجلان خزرجی ‌"تُبّع" را از ستم یهودیان بر خویشتن آگاه نمود. او به یثرب لشکر کشید و عده زیادی از یهودیان را کشت و یکی از فرزندان خود را در آنجا باقی گذاشت تا اخبار آنها را به وی گزارش کند؛ اما یهودیان او را کشتند و موجبات حمله مجدد تبّع را پدید آوردند، ‌تبّع قصد ویرانی یثرب را کرد؛ اما دو تن از احبار یهود یثرب، به نام‌های "کعب" و "اسد" که از جمله راسخان در علم بودند، او را از این کار برحذر داشتند. آنان او را از عذاب آسمانی بیم داده و این شهر را مأمن و هجرت‌گاه پیامبر آخرالزمان (پیامبر اسلام) معرفی کردند.[۱۰] از این‌رو تبّع از خواسته‌اش برگشت و به یهودیت تمایل یافته، این دو کاهن را به همراه خود به یمن برد.[۱۱] در جریان مباهله‌ای که بین این دو عالم یهودی و بت‌پرستان یمنی به وقوع پیوست، کاهنان به پیروزی رسیده و بسیاری از حمیریان به یهودیت گرویدند.[۱۲]

یهودیان به جهت آزادی کاملشان در یمن، توجه گروهی از ساکنین یمن را به خود جلب کردند، به طوری که بسیاری از «بنی‌ حارث بن کعب» و عده‌ای از «غسان» و «جذام» به جهت مجاورت با یهودیان به آیین یهود درآمدند؛[۱۳] اما یهودیان به جهت افکار خاص یهودی‌گریشان هرگز آنان را به خود ملحق نکردند و آنان را در جامعه خود جای ندادند، بلکه آنان را «سامریون» می‌نامیدند.[۱۴]

متقن‌ترین اخبار یهود یمن که بدست ما رسیده، جریان «واقعه اخدود» در اواخر قرن ششم میلادی است. در این زمان یهودیان یمن با تأثیرگذاری بر "ذونواس" پادشان یمن، او را به کشتار مسیحیان نجران برانگیختند.[۱۵] در پی این واقعه، ‌نصارای حبشه به انتقام خون هم‌کیشان خود پرداخته، به فرماندهی "اریاط بن اصمحه" حکومت ذونؤاس را در هم شکستند. بعد از مرگ اریاط، حکومت "ابرهه" فرار بسیاری از یهودیان یمن و پراکنده شدنشان را در نقاط مختلف در پی‌ داشت. یهودیانی هم در آنجا باقی ماندند تا این که اسلام آنجا را فراگرفت. پس بسیاری از آنان از جمله "کعب الاحبار" و "وهب بن منبه" به اسلام گرویدند.[۱۶]

یهودیان حجاز

یثرب از اولین سکونت گاه‌های یهود در حجاز به شمار می‌آید و مهمترین قبایل یهود که شامل بنی نضیر، بنی‌ قینقاع، بنی قریظه، بنی‌زعورا، بنی‌ثعلبه‌، بنی‌محمر، ‌بنی‌عکرمه و بنی‌زید می‌شدند، در این شهر ساکن بودند.[۱۷] بعضی از این قبایل یهودی ‌از قبایل اصیل یهودی به شمار می‌آمدند که از زمان "تیتوس" و "هادریان" و ماقبل آنها به این منطقه آمده بودند. آنان از قدمای یهود بوده که نسبتشان به «کاهنین» (کاهن فرزند هارون) و «اسباط عشره» برمی‌گشت.[۱۸]

بعد از سیل ارم و کوچ اوس و خزرج و أزد به یثرب، ‌یهود طبق عهدی که با آنان بسته بود، با آنها به زندگی پرداخت؛ اما بعد پیمان شکسته و به جهت کمی نفرات، اوس و خزرج در دستشان زبون و خوار بودند.[۱۹] به طوری که مردی یهودی به منزل یک اوسی یا خزرجی یا ازدی وارد می‌شد و او نمی‌توانست مانع تجاوز او به اموال و ناموسش گردد.[۲۰] تا این که -چنانکه گفته شد- "مالک بن عجلان" نزد "تبّع ابی‌‌کرب" رفته و او را از غلبه یهود بر خویش آگاه نمود. او هم به یثرب حمله برد و سیادت یهود بر عرب را در هم شکست. گفته شده که مالک بن عجلان، از "ابوجبلة غسانی" امیر غسانی، یاری طلبیده و به مدد نیرنگ او، مالک عده‌ای از سران یهود را به بهانه صلح به شام دعوت کرد، سپس از این فرصت استفاده کرده همه را از دم تیغ گذراند.[۲۱]

از آن پس یهود،‌ متعرض اوس و خزرج نشدند و زمام امور یثرب بدست اوس و خزرج افتاد.[۲۲] و یهودیان دژنشینی اختیار کردند. آنان در منطقه‌ای که از یثرب تا خیبر و تا تیماء کشیده می‌شد، ساکن شدند و به جهت فراوانی آب این منطقه، کشاورزی را پیشه‌ی خود ساختند و در کنار آن به تجارت نیز می‌پرداختند. آنان به تجارت خشکبار و آب‌جو و مشروبات شهره بودند[۲۳] و در تربیت حیوانات و طیور و نیز صید ماهی در سواحل دریای سرخ نیز تبحر داشتند.[۲۴] آهنگری و زرگری و نساجی نیز از صنایع معروفشان بود.[۲۵]

از مواضع دیگر یهود در حجاز، «مقنا» و «ایله» بود که یهودیانی چون «بنوجنبه»، «مقنا‌»، «بنوغار» یا «بنوعریض» در آن ساکن بودند.[۲۶] بعد از شکل‌گیری حکومت اسلامی در مدینه، پیامبر صلی الله علیه وآله با ارسال نامه‌ای از آنان خواستند که یا اسلام بیاورند و یا جزیه بدهند. آنها هم به پرداخت جزیه راضی شدند.[۲۷]

در تیماء و یمامه و عرض نیز تعدادی یهودی ساکن بودند، تجارشان در مکه و دیگر نقاط عربستان تجارت می‌کردند و مال با ربای زیاد قرض می‌دادند.[۲۸] وادی القری نیز از مواضع مهم یهود به شمار می‌آمد. آنان با اعراب معاهده بسته بودند و در سال هفتم هجرت با حضرت رسول جنگیدند.[۲۹]

عده‌ای از مطرودین یهود از یمن و یثرب، در طائف بسر می‌بردند و در آن به تجارت می‌پرداختند. آنان نیز با قبول صلح پذیرفتند که به پیامبر صلی الله علیه وآله جزیه بپردازند.[۳۰]

حیات سیاسی اجتماعی یهودیان

در حیات اجتماعی و سیاسی یهودیان با اعراب جاهلی، غیر از دین، اختلاف چندانی به چشم نمی‌خورد. آنها در اکثر امور همچون اعراب جاهلی بودند و این شاید به جهت تأثیر اعرابی بوده که یهودی شده بودند.[۳۱]

یهودیان از اعراب زن می‌گرفتند و به آنها زن می‌دادند، ‌لباسشان را به تن می‌کردند و حتی به رسم اعراب جاهلی، وارد جنگ‌های جاهلی نیز می‌شدند و خون هم‌کیشان خود را به زمین می‌ریختند.[۳۲] مغرور بودن به اصالت نژادی و آرزوی حکومت بر مردم، آنان را دائماً به تفرقه افکنی بین رؤسای قبایل و دشمن‌ ساختن آنها وا می‌داشت، چرا که اتحاد اعراب را خطری جدی برای خود می‌پنداشتند.[۳۳] مبالغه در مفاسد و کارهای زشت و نیز پیمان شکنی و ضایع ساختن حقوق مردم از مشخصات اصلی دیگرشان برشمرده می‌شد.[۳۴]

یهودیان در عصر ظهور پیامبر اسلام

یهودیان قبل از ظهور پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله، پیوسته از ظهور آن حضرت خبر می‌دادند و اخبار او را پیوسته در مکه دنبال می‌کردند.[۳۵] اما با ظهور پیامبر صلی الله علیه وآله، راه عداوت و دشمنی در پیش گرفتند. دلایل بسیاری برای این دشمنی برشمرده‌اند که از جمله می‌توان به این موارد اشاره کرد: «یهودیان به اصالت نژادی خود همیشه مغرور بوده‌اند و می‌خواسته‌اند به همه مردم خاصه فقرا و ضعفا حکومت نمایند؛ تصور باطلی داشته‌اند که دین آسمانی فقط دین ایشان است و هیچ کس غیر از ایشان، حقی در رسالت و پیامبری ندارد؛ نسبت به اعراب از این لحاظ که برایشان همیشه چیره بوده‌اند، کینه و عداوت کورکورانه و تقلیدی دارند؛ شیفتگی ناپسندشان به امور مادی و حرص زشت ایشان بر زندگی و لوازم آن؛ مبالغه آنها در مفاسد و کارهای زشت و احساس آنها به این که نبوت مردی از عرب چیرگی و سلطه‌شان را از میان بر خواهد داشت و به سود‌های کلانشان از بازرگانی نا‌مشروع و ربا خاتمه خواهد داد، با پیامبر صلی الله علیه وآله و مسلمانان عداوت شدیدی ابزار می‌کردند.

به علاوه، آنان مردمی بودند که تقوی نداشتند، سنگ‌دلی و بی‌رحمی و ارتکاب به گناه در همه کارهایشان به چشم می‌خورد. از این‌ رو دشمنیشان نسبت به پیامبر و مسلمانان عرب و عموم بشریت زیاد بود.[۳۶] چنانکه حضرت و اصحابش از بدو ورود به مدینه پیوسته مورد هجو و دشنام یهودیان قرار داشته، ‌از تحریض دشمنان اسلام از سوی یهودیان، ایمن نبودند.[۳۷] تا این که سرانجام قبایل یهود، یکی پس از دیگری‌، مغلوب سپاه اسلام شدند. ‌بسیاریشان کشته و بسیاری هم به سرزمین‌های دیگر کوچ کردند.

پانویس

  1. ↑ علی، جواد؛ المفصل فی تاریخ العرب، بیروت، دارالعلم للملایین و مکتبة النهضة بغداد، چاپ اول، ج6، ص517 (به نقل از الاغانی ابوالفرج اصفهانی).
  2. ↑ ابن خلدون؛ تاریخ ابن خلدون، ترجمه عبدالمحمد آیتی، مؤسسه مطالعات فرهنگی، چاپ اول، 1363، ج1، ص332.
  3. ↑ طبری، تاریخ طبری، ترجمه ابوالقاسم پاینده، تهران، اساطیر، چاپ پنجم، 1375، ج2، ص455؛ مسعودی، مروج الذهب، ‌ترجمه ابوالقاسم پاینده‌، تهران، انتشارت علمی‌ ‌ فرهنگی، ‌چاپ پنجم، ‌1374، ج1، ص53؛ تاریخ ابن خلدون، پیشین‌، ج1، ص15.
  4. ↑ المفصل فی تاریخ العرب، پیشین، ج6، ص474.
  5. ↑ تاریخ ابن خلدون، پیشین، ج1، ص156 و 155.
  6. ↑ فرخ، عمر؛ تاریخ الجاهلیه، بیروت، دارالعلم للملایین، چاپ اول، 1964، ص48.
  7. ↑ یوسفی غروی، محمدهادی؛ موسوعة التاریخ الاسلامی،‌ قم، ‌مجمع اندیشه اسلامی، 1417، چاپ اول، ‌ج1، ص83.
  8. ↑ عربی، حسین علی؛ تاریخ تحقیقی اسلام،‌ قم، مؤسسه امام خمینی، 1383، چاپ چهارم،‌ ج1، ص83.
  9. ↑ تاریخ طبری، پیشین، ج5، ص652؛ ابن هشام، السیرة النبویه‌، ترجمه هاشم محلاتی، تهران، انتشارات کتابچی، ‌1375، ج1، ص13؛ ابن اسحاق، سیرة ابن اسحاق،‌ قم، دفتر مطالعات تاریخ و معارف، چاپ اول، ص52.
  10. ↑ همان و تاریخ یعقوبی، پیشین، ص241.
  11. ↑ همان.
  12. ↑ سیره ابن اسحاق، پیشین، ص55.
  13. ↑ تاریخ یعقوبی، پیشین، ص336.
  14. ↑ صابری، حسین؛ خاتم پیامبران، مشهد، بنیاد پژوهش‌های اسلامی‌، 1380، چاپ سوم، ‌ج1، ص83.
  15. ↑ دینوری، اخبار الطوال، تهران، نشر نی، ترجمه محمود مهدوی دامغانی، ابن‌قتیبه، المعارف، ‌تحقیق ثروت عکاشه، قاهره، الهیئة المصریه العامه، چاپ دوم، 1992، ص637.
  16. ↑ عربی، حسین علی؛ تاریخ تحقیقی اسلامی، قم‌، مؤسسه امام خمینی، 1383، چاپ چهارم، ج1، ص117.
  17. ↑ ابن اثیر، عزالدین؛ الکامل فی التاریخ، ترجمه ابوالقاسم حالت و عباس خلیلی، تهران، مؤسسه مطبوعایت علمی، 1371، ج6، ص226.
  18. ↑ تاریخ ابن خلدون، پیشین، ج1، ص333.
  19. ↑ الکامل، پیشین، ص226.
  20. ↑ تاریخ طبری، پیشین، ص249.
  21. ↑ تاریخ ابن خلدون، پیشین‌، ج1، ص334.
  22. ↑ تاریخ یعقوبی، پیشین، ص249.
  23. ↑ ولفنسون، اسرائیل؛ تاریخ الیهود فی بلاد العرب فی الجاهلیه و صدرالاسلام، مصر، مطبعه اعتماد، 1927، ص158؛ المفصل فی تاریخ العرب، پیشین، ص536.
  24. ↑ المفصل فی تاریخ العرب، پیشین، ص536.
  25. ↑ السیرة النبویه، پیشین، ج2، ص75.
  26. ↑ المفصل فی تاریخ العرب، ‌پیشین، ص530.
  27. ↑ ابن سعد، طبقات الکبری، تحقیق محمد عبدالقادر عطا، ‌بیروت، دارالکتب العلملیه، چاپ اول، 1990، ج1، ص212.
  28. ↑ المفصل فی تاریخ العرب، پیشین، ص529.
  29. ↑ همان، ص525.
  30. ↑ بلاذری، احمد بن یحیی؛ فتوح البلدان، ‌ترجمه محمد توکلی، ‌تهران، نشر نقده، چاپ اول، 1337، ص84.
  31. ↑ المفصل فی تاریخ الفرب، پیشین، ص532.
  32. ↑ ابن هشام، السیره النبویه، تحقیق مصطفی السقا و ابراهیم الأبیاری، بیروت، دارالمعرفه، ج1، ص540.
  33. ↑ المفصل فی تاریخ العرب، پیشین، ص516.
  34. ↑ بیهقی، احمد بن حسین؛ دلائل النبوه، ترجمه محمود مهدوی دامغانی، تهران، علمی فرهنگی، 1361، ج1، ص37.
  35. ↑ همدانی، اسحاق بن محمد؛ سیرت رسول الله، تحقیق اصغر مهدوی، تهران، خوارزمی، چاپ سوم، 1377، ج1، ص253.
  36. ↑ دلائل النبوه، پیشین، ص37.
  37. ↑ تاریخ طبری، پیشین، ج3، ص1003؛ سیرت رسول خدا، پیشین، ج2، ص632.

منابع

برگرفته از «https://wiki.ahlolbait.com/index.php?title=یهودیان_حجاز_در_صدر_اسلام&oldid=152141»
آپارات موسسه اهل البیت علیهم السلام کانال عکس نوشته قرآن و حدیث در اینستاگرام تلگرام قرآن و حدیث کانال قرآن و حدیث در ایتا