موعظه (اسامی و اوصاف قرآن): تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(صفحه‌ای جدید حاوی '{{الگو:منبع الکترونیکی معتبر|ماخذ=پایگاه}} {{الگو:نیازمند ویرایش فنی}} «موعظه» ا...' ایجاد کرد)
 
 
(۲ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۱ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
 
{{الگو:منبع الکترونیکی معتبر|ماخذ=پایگاه}}
 
{{الگو:منبع الکترونیکی معتبر|ماخذ=پایگاه}}
  
{{الگو:نیازمند ویرایش فنی}}
+
«موعظه» از «وعظ» به معنای پند و اندرز، تذکر و یادآوری سخنی که با خیر و خوبی همراه باشد و موجب رقّت و نرمی دل شود و نیز به معنای واداشتن به کاری آمده است که با بیم دادن همراه باشد؛ به عبارت دیگر هر گونه اندرزی که در مخاطب اثر بگذارد و او را از بدی‌ها بترساند یا قلب او را متوجه نیکی‌ها گرداند، وعظ و موعظه نامیده می‌شود.
  
«موعظه» از «وعظ» به معنای پند و اندرز، تذکر و یادآوری سخنی که با خیر و خوبی همراه باشد و موجب رقت و نرمی دل شود و نیز به معنای واداشتن به کاری آمده است که با بیم دادن همراه باشد؛ به عبارت دیگر، هرگونه اندرزی که در مخاطب اثر بگذارد و او را از بدی‌ها بترساند یا قلب او را متوجه نیکی‌ها گرداند، وعظ و موعظه نامیده می‌شود.
+
«موعظه» یکی از اسامی و صفات [[قرآن]] است: {{متن قرآن|«يَا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءتْكُم مَّوْعِظَةٌ مِّن رَّبِّكُمْ»‌}}؛ ای مردم! اندرزی از سوی پروردگارتان برای شما آمده است.([[سوره یونس]]/57)
  
«موعظه» یکی از اسامی و صفات قرآن است:
+
در این آیه و آیات 138 [[سوره آل‌ عمران]]، 34 [[سوره نور]] و 120 [[سوره هود]]، لفظ «موعظه» به‌کار رفته است.
  
«یَا أَیُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءتْکُم مَّوْعِظَةٌ مِّن رَّبِّکُمْ»‌؛ «ای مردم! اندرزی از سوی پروردگارتان برای شما آمده است» (یونس// 57)
+
قرآن، نصیحت و پندی است برای [[انسان]] و او را از سرکشی و طغیان و تمرد و عصیان بازمی‌دارد و به سوی [[خدا]] و پذیرش [[حق]] مایل می‌سازد و مانند طبیب است که بیمار را از آن‌چه که برایش مضر است نهی می‌کند و هرچه را که برای وی شفابخش است، تجویز می‌کند و همین ویژگی سبب نامگذاری قرآن به «موعظه» است.
  
در این آیه و آیات 138سوره آل‌عمران، 34 سوره نور و 120 سوره هود، لفظ «موعظه» به‌کار رفته است.
+
==منابع==
  
قرآن، نصیحت و پندی است برای انسان و او را از سرکشی و طغیان و تمرد و عصیان بازمی‌دارد و به سوی خدا و پذیرش حق مایل می‌سازد و مانند طبیب است که بیمار را از آن‌چه که برایش مضرّ است نهی می‌کند و هرچه را که برای وی شفا بخش است تجویز می‌کند، و همین ویژگی سبب نامگذاری قرآن به «موعظه» است.
+
*[http://islamicdoc.org/wiki/index.php/%D9%85%D9%88%D8%B9%D8%B8%D9%87_(%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86) ویکی علوم اسلامی (اصطلاح نامه علوم قرآنی، بخش اسامی و صفات قرآن)]
  
== منابع ==
+
{{قرآن}}
 
 
[http://islamicdoc.org/wiki/index.php/%D9%85%D9%88%D8%B9%D8%B8%D9%87_(%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86) ویکی علوم اسلامی (اصطلاح نامه علوم قرآنی، بخش اسامی و صفات قرآن)]
 
  
 
[[رده:واژگان قرآنی]]
 
[[رده:واژگان قرآنی]]
 
 
[[رده:اسامی و اوصاف قرآن]]
 
[[رده:اسامی و اوصاف قرآن]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۸ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۱۲:۱۲

این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.

Icon-computer.png
محتوای فعلی مقاله یکی از پایگاه های معتبر متناسب با عنوان است.

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)


«موعظه» از «وعظ» به معنای پند و اندرز، تذکر و یادآوری سخنی که با خیر و خوبی همراه باشد و موجب رقّت و نرمی دل شود و نیز به معنای واداشتن به کاری آمده است که با بیم دادن همراه باشد؛ به عبارت دیگر هر گونه اندرزی که در مخاطب اثر بگذارد و او را از بدی‌ها بترساند یا قلب او را متوجه نیکی‌ها گرداند، وعظ و موعظه نامیده می‌شود.

«موعظه» یکی از اسامی و صفات قرآن است: «يَا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءتْكُم مَّوْعِظَةٌ مِّن رَّبِّكُمْ»‌؛ ای مردم! اندرزی از سوی پروردگارتان برای شما آمده است.(سوره یونس/57)

در این آیه و آیات 138 سوره آل‌ عمران، 34 سوره نور و 120 سوره هود، لفظ «موعظه» به‌کار رفته است.

قرآن، نصیحت و پندی است برای انسان و او را از سرکشی و طغیان و تمرد و عصیان بازمی‌دارد و به سوی خدا و پذیرش حق مایل می‌سازد و مانند طبیب است که بیمار را از آن‌چه که برایش مضر است نهی می‌کند و هرچه را که برای وی شفابخش است، تجویز می‌کند و همین ویژگی سبب نامگذاری قرآن به «موعظه» است.

منابع

قرآن
متن و ترجمه قرآن
اوصاف قرآن (اسامی و صفات قرآن، اعجاز قرآن، عدم تحریف در قرآن)
اجزاء قرآن آیه، سوره، جزء، حزب، حروف مقطعه
ترجمه و تفسیر قرآن تاریخ تفسیر، روشهای تفسیری قرآن، سیاق آیات، اسرائیلیات، تاویل، فهرست تفاسیر شیعه، فهرست تفاسیر اهل سنت، ترجمه های قرآن
علوم قرآنی تاریخ قرآن: نزول قرآن، جمع قرآن، شان نزول، کاتبان وحی، قراء سبعه
دلالت الفاظ قرآن: عام و خاص، مجمل و مبین، مطلق و مقید، محکم و متشابه، مفهوم و منطوق، نص و ظاهر، ناسخ و منسوخ
تلاوت قرآن تجوید، آداب قرائت قرآن، تدبر در قرآن
رده ها: سوره های قرآن * آیات قرآن * واژگان قرآنی * شخصیت های قرآنی * قصه های قرآنی * علوم قرآنی * معارف قرآن