شیخ حسین تبریزی

حسین بن نجف (م، ۱۲۵۱ ق)، پیر ائمه عراق، پدرش از اهالی تبریز بود. شیخ حسین در نجف متولد شد و پس از طی مقدمات علوم از محضر صاحب حدایق، وحید بهبهانی و شیخ جعفر کبیر و دیگر اساتید به درجه اجتهاد رسید. وی عالمی فاضل و ادیبی شاعر بود.

ویژگی‌های اخلاقی

سبط بزرگوارش شیخ محمدطاها در وصف جدش چنین می نویسد: معظم له دانشمندی عالم و زاهدی کامل و بارعی خاشع بود. او در زهد، ورع و تقوی، سلمان عصر خویش بود و در علم و عمل و فضائل اخلاقی، صبر و بردباری انگشت نمای مردم عصر خویش گشت. هیچ گاه به مدت عمرش خشم و غضبی از او دیده نشد. بسیار بردبار و خوش اخلاق بود. در شدائد و گرفتاریها صبور و حلیم بود. او عمری طولانی نمود و فضلائی چند از محضرش برخاست.

سید محمد مجاهد به او اعتقاد وافری داشت و به علم و زهد و ورع و تقوای او غبطه می خورد. نوشته اند سید محمد به شیخ می فرمود: آنگاه که به حضور مولایت بقیة الله الاعظم می رسی از ما نیز یادی نما و در مورد حقیر نیز خواهشی فرما. شیخ می فرمود: ما را چه به حضور صاحب، چه آنکه زیارت معشوق کار هر عاشق دلباخته نیست!

تألیفات

از آثار اوست:

• درّه نجفیه در رد اشعریه؛
• منظومه در مناقب و فضائل ائمه علیهم السلام.

وفات

این پیر عاشق، شیخ الائمه عراق، پس از چندین سال تحقیق و عبادت و بندگی، سرانجام در شب جمعه دوم محرم الحرام سال ۱۲۵۱ (اواسط قرن سیزدهم) در نجف اشرف وفات نمود و سالها بعد شیخ انصاری هم در کنار او آرمید.

منابع

• سایت شعائر